Βλέφαρο μου ~ Χρόνης Αηδονίδης Νίκος Κυπουργός

Έλα ύπνε, πάρ'το

σε μετάξι επάνω βάλ'το

σιγά

Κι από μέλι γάλα

νά 'ν' του ονείρου του η σκάλα

πλατιά

Βλέφαρό μου σκαλιστό

αχ! τυχερό μου

μη χαράζεις άστρο της αυγής

μη μου τρομάζεις

Φεύγουν καράβια - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Στις σιωπές που γίνονται κραυγές..

Δεν κλαίω, του χαμογέλαγε συχνά, είναι που έχω ανάγκη.

Έχω ανάγκη τα λαμπερά, μεγάλα δάκρυα

που μου θυμίζουν την άρμη του κορμιού σου

Και όχι μόνο... μουρμούραγε μονάχη της μετά

Για να χαράζω σου ένα πέρασμα,

κάθε που ο κόσμος σου στενεύει

μια θάλασσα,

να έρχεσαι, να σεργιανάς

στις μπόρες και στις νηνεμίες της αγάπης μου.

Αρκεί να έρχεσαι...

Καταρίνα Σίγμα.

https://www.facebook.com/katarinasigma?fref=nf

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη - Το Μονόγραμμα

«Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως Είναι μια σχέση υπεύθυνη, μια πράξη ερωτική ανάμεσά μας που μας αποκαλύπτει. Τελετουργία που απαιτεί, τόσο από σας όσο και από μένα, μια προετοιμασία θρησκευτική, επίμονη άσκηση γνώσης και αθωότητας, αποκαλύψεως και ανιχνεύσεως, μνήμης και προφητείας.

Το τραγούδι είναι μία μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας  που θα φωτίσω τις κρυφές κι αθέατες γωνιές σας, θα σας εκπλήξω, θα σας γεμίσω ερωτήματα και μελωδίες που ίσως γεννούν δικές σας και θα μεταφερθούν στο σπίτι σας, έτσι που να κοπεί ο ύπνος σας και να χαθεί για πάντα  —αν είναι δυνατόν— ο εφησυχασμός σας. Κι ας μην μπορείτε να με τραγουδήσετε. 

 (Το τραγούδι μου) θα το θυμάσθε και θα το ’χετε εντός σας, χωρίς την δυνατότητα να το γλεντήσετε με αυτάρεσκη και δυνατή φωνή. Μόνο να το ψελλίσετε θα είναι δυνατόν, σαν προσευχή ή σαν το ‘‘Υπερμάχω’’»

Mάνος Χατζηδάκης

και τέλος πάντων εκεί που θα με ρωτήσεις

"-έχεις φτερά;

-έχω

-θα μου δώσεις;

-θες να πας κάπου;

-ναι

-τότε δε σου δίνω

-γιατί;

-γιατί θα φύγεις

-δε μ' αγαπάς;

-υπερβολικά

-κι εγώ

-τότε γιατί θες να φύγεις;

-γιατί θέλω να σε ψάξω"

εκεί ακριβώς θα βρεθούμε

Σαμσών Ρακάς - Ούτις

Σαβίνα Γιαννάτου - Φάτα Μοργκάνα

Η ομιλ ΟΥΣΑ απέναντι σε σιωπές...

Ο νόμος του λόγου είναι ο νόμος της αναγνώρισης, της επιθυμιας,του Άλλου, από τον οποίο τρέφεται η ανθρώπινη ζωή.Για να έχει νόημα η ύπαρξη μου, για να έχει ανθρώπινη υπόσταση,δεν χρειάζεται μόνο το ψωμί αλλά και τη μαγιά της επιθυμίας του Άλλου. Υπό αυτήν την έννοια η ζωή του ομιλ-όντως είναι επίκληση, αίτημα για αγάπη που απευθύνεται στον Άλλον,αίτημα να είσαι κάτι για την επιθυμία του Άλλου.Αν αυτή η μαγιά λείπει, η ζωή μένει άνευ νοήματος, ζωή χωρίς ζωή, σβηστη.

Massimo Recalcati

"Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου"

Η Λυπημένη-Μελίνα Κανά [Ποίηση Γ. Σεφέρης]

μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός

δε βόγκηξε κι εγίνη

το νόημα που στον κόσμο δίνει

έναστρος ουρανός.

«Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, πλανεύτρα, τρελή και παλαβή. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που σκέφτεται, που γνωρίζει αυτά που ξέρει κι επιπλέον μπορεί και να πετά · γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που γελά ή κλαίει στον έρωτα, που ξέρει να μετουσιώνει το κορμί σε πνεύμα · πόσο μάλλον μία που αγαπά την ποίηση ή που στέκεται να θαυμάσει για ώρες κάποιο πίνακα και που δεν ξέρει πώς να ζει δίχως τη μουσική.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που ενδιαφέρεται για την πολιτική, που είναι επαναστάτρια και νιώθει φρίκη απέραντη μπροστά στην αδικία. Γυναίκα που σιχαίνεται την τηλεόραση. Και που είναι όμορφη δίχως να στέκεσαι στο πρόσωπο ή το κορμί της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα παθιασμένη, παιχνιδιάρικη, διαυγή και βλάσφημη. Μην το ευχηθείς ποτέ να ερωτευτείς μία γυναίκα τέτοια.

Γιατί όταν ερωτεύεσαι γυναίκα όπως αυτή, ασχέτως αν μείνει μαζί σου, ή αν σε αγαπήσει κι εκείνη, από μια τέτοια γυναίκα, ποτέ δεν επιστρέφεις.»

[Το ποίημα ανήκει στη Δομηνικανή ποιήτρια Martha Rivera Garrido (1960) και η μετάφραση στα ελληνικά είναι από την Ούρσουλα Φώσκολου]

Ο Γεώργιος Ιακωβίδης γεννήθηκε το 1853 στα Χίδηρα της Λέσβου.^[1] Σε ηλικία 13 ετών πήγε στην Σμύρνη, για να ζήσει με τον θείο του, πρακτικό αρχιτέκτονα, και να φοιτήσει στην Ευαγγελική Σχολή, ενώ παράλληλα εργαζόταν. Από νωρίς έδειξε ενδιαφέρον για την τέχνη και κυρίως για την ξυλογλυπτική. Το 1868, ακολούθησε το θείο του στη Μενεμένη για δύο έτη και το 1870 με την προτροπή και την οικονομική βοήθεια του Μιχαήλ Χατζηλουκά, ξυλέμπορου, συνεργάτη του θείου του, αποφάσισε να σπουδάσει γλυπτική στην Αθήνα.

Το 1870, εγγράφηκε στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών). Δάσκαλοί του στην Αθήνα ήταν ο ζωγράφος Νικηφόρος Λύτρας^[1] και ο γλύπτης Λεωνίδας Δρόσης. Από το Σχολείο των Τεχνών αποφοίτησε με άριστα τον Μάρτιο του 1877, ενώ είχε ήδη αρχίσει να διακρίνεται για το ζωγραφικό του ταλέντο.

Τον Νοέμβριο του 1877 έλαβε υποτροφία από το ελληνικό κράτος και αναχώρησε για το Μόναχο με σκοπό να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της πόλης. Δάσκαλοί του εκεί ήταν ο Λούντβιχ φον Λεφτς (Ludwig νοn Löfftz), ο Βίλχελμ φον Λίντενσμιτ (Wilhelm νοn Lindenschmidt) και ο Γκάμπριελ φον Μαξ (Gabriel νοn Max).^[1] Το 1883, αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου και για τα επόμενα δεκαεφτά χρόνια συνέχισε να εργάζεται στην ίδια πόλη.

Το 1878, δημιούργησε στο Μόναχο δικό του εργαστήριο και σχολή ζωγραφικής θηλέων που λειτούργησε μέχρι το 1898. Με το ταλέντο και την εργατικότητά του, έγινε ευρύτατα γνωστός και αγαπητός. Οι διακρίσεις άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη: «Χρυσούν μετάλλιον» στην Αθήνα το 1888, ιδιαίτερο βραβείο των Παρισίων 1889, «Βραβείο τιμής» στην Βρέμη το 1890, «Χρυσούν μετάλλιον» του Βερολίνου το 1891, «Χρυσούν μετάλλιον» του Μονάχου το 1893, το «Οικονόμειον βραβείον» στην Τεργέστη το 1895, το βραβείο Βαρκελώνης το 1898 και το χρυσό μετάλλιο στο Παρίσι το 1900.

Το 1889 πέθανε η σύζυγός του, Άγλα. Το γεγονός αυτό σημάδεψε την ζωή του και λέγεται πως κατόπιν σταμάτησε να ζωγραφίζει χαρούμενα παιδικά θέματα.

Το 1900, ιδρύθηκε η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας και ο Ιακωβίδης κλήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση να επιστρέψει στην Ελλάδα και διορίστηκε πρώτος της έφορος.^[2] Μετά τον θάνατο του δασκάλου του Νικηφόρου Λύτρα το 1904, διορίστηκε ως άμισθος καθηγητής ελαιογραφίας στην Σχολή Καλών Τεχνών. Για την προσφορά του αυτή, του απονεμήθηκε ο «Χρυσούς Σταυρός των Ιπποτών». Κατά την ίδια περίοδο, ο Ιακωβίδης, ως ο αγαπημένος προσωπογράφος της βασιλικής οικογένειας (υπήρξε προσωπικός φίλος του φιλότεχνου πρίγκιπα Nικολάου) και της υψηλής αθηναϊκής κοινωνίας, ήταν ήδη ένας από τους λίγους ευκατάστατους Έλληνες ζωγράφους.

Το 1910, με τον διαχωρισμό της Σχολής Καλών Τεχνών από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με βασιλικό διάταγμα του ανατέθηκε η διεύθυνση του Σχολείου των Καλών Τεχνών. Το 1914, ο Ιακωβίδης τιμάται με το «Αριστείον των Γραμμάτων και Τεχνών» και το 1918, την θέση του στην διεύθυνση της Εθνικής Πινακοθήκης αναλαμβάνει ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1926, ορίζεται ως ένα από τα τριάντα οκτώ αριστίνδην μέλη της νεοσυσταθείσας Ακαδημίας Αθηνών.

Το 1930, αποχωρεί από την διεύθυνση της Ανωτάτης, πλέον -μετά την αναδιοργάνωσή της- Σχολής Καλών Τεχνών, με τον τίτλο του «επιτίμου διευθυντού». Πέθανε το 1932, λίγο καιρό πριν κλείσει τα ογδόντα του.

Η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση τον Νοέμβριο του 2005.

Ιωάννης Φουντούλης (1927 - 24 Ιανουαρίου 2007) ήταν διαπρεπής λειτουργιολόγος, καθηγητής Λειτουργικής και Ομιλητικής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.

Γεννήθηκε στο Μεσαγρό Λέσβου το 1927. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, στο πανεπιστήμιο Λέουβεν, στην Τρήρ και στο λειτουργικό Ινστιτούτο Μον-Σεζάρ. Το διάστημα 1969-1996 υπήρξε καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Επίσης διετέλεσε διευθυντής του Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών. Έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό έργων.

Απεβίωσε στις 24 Ιανουαρίου 2007 από καρκίνο.

Ερωτας_Θανατος_Αγάπη

 Ερωτας....Ερωτας ...Ερωτας....η υπέρβαση των ορίων μας...η δημιουργική δράση σε εκδήλωση... η μετουσίωση στην Αγάπη ...το Μέσον προς την Αγάπη κι Όλα μαζί η Εκδήλωση της Υπαρξής μας.Ενας Ϋμνος στο Θείο Εαυτο απο το ενσαρκωμένο Πνεύμα.Ελκει η Αγάπη δια του Ερωτος κι δι αυτού ΕΚδηλούται...τώρα αν σύρθηκε ο έρωτας στα καταγώγια εξαγοράζοντας ψυχές κι εκπορνεύοντας συνειδήσεις ότν μετατοπιστηκε το Ειναι σε ένα εγώ με τις ανάγκες του, ,οταν ο αρνούμαστε την εξάρτηση μας απο τον Ουρανό και τιθέμεθα εμείς οι ίδιοι Κύριοι κι εξουσιαστές των πάντων...τότε πως να ειδωθεί η ομορφιά πως να ειδωθεί η Αφροδίτη πως να ειδωθεί γυναίκα στα μάτια της απληστίας;Μετατρέπεται λοιπόν σε λαγνεία...και σε ικανοποίηση μόνο αναγκών.Και να οι πληγές...και να ο πόνος...και να η στέρηση μα και η κατάχρηση...και κύρια η διαχωριστικότητα.Ναί στον άλλον βλέπουμε το εμείς και ΠΑΝΤΑ μας αξίζει,ΑΝ ΘΕΛΗΣΟΥΜΕ να μετουσιώσουμε αυτο το στον ΑΛΛΟΝ =Εμείς σε Αγάπη.Αυτός είναι ο Ερωτας να θανατώνεται μέσα μας το ξένο και να γίνεται οικείο ,να γίνεται Εμείς.Υμνος είναι ο Εωτας ακόμα κι αν πονεί...γιατί Γεννά εμάς και την ολότητά μας.Γιατί γεννά ΥΠΟΕΧΕΤΑΙ και Υπερβαινει τον μικρό εαυτό μας και μας μετουσιώνει σε αυτήν την Πανδημη Αφροδίτη Εντός μας.Κι όλα αυτά απ μέσα μου βγαίνουν γιατί ο Ερωτας μεταξύ των άλλων είναι Κραυγή των Σιωπών μας.Ερωτευτείτε Θανατωθείτε Αγαπείστε! Ο Ερωτας στο εδώ και τώρα ΜΟΥ, είναι το ΠΑΝΤΑ μου και το ΠΟΤΕ μου είναι το ΠΑΝΤΟΥ μου και το ΠΟΥΘΕΝΑ μου.Είναι Αγγελος δηλαδή...<3 span="">

Secret Love - Buddha-Bar III (Dream) - Nicos Hatzopoulos

Μυστικό Αγάπης μέσα σε μια Ιερή Σιωπή

Απρόσωπη Αγάπη

Rumi

Σχέση Αγαπης και Φοβου!

Love rests on no foundation.

It is an endless ocean,

with no beginning or end.

Imagine,

a suspended ocean,

riding on a cushion of ancient secrets.

All souls have drowned in it,

and now dwell there.

One drop of that ocean is hope,

and the rest is fear.

Η αγαπη αναπαυεται πανω στο αθεμελιωτο

Είναι ενας απεραντος ωκεανος

Χωρις τελος κι αρχη

Φαντασου

Ενας ωκεανος που διαρκως σαλευει

Που ιππευει μια σελα αρχαιων μυστικων

Ολες οι ψυχες εχουν πνυγει σ αυτή

Και τωρα εκει διαμενουν

Μια σταγονα

απ αυτό τον ωκεανο είναι ελπιδα,

Και η σταση, είναι φοβος.

 Γιατί το εσωτερικό Ον δεν αντιδρούσε μόνο στον σεξουαλικό τομέα, αλλά σε όλους τους τομείς, νοητικούς και συναισθηματικούς, αν γινόταν κάτι χωρίς τη συμμετοχή του. Αν το Ον συμμετείχε, υπήρχε μια αίσθηση σύνδεσης, αρμονίας, δικαίωσης, μια αύξηση του αισθήματος της ζωής. Αν κάποια τάση ενεργούσε αυτόβουλα, αποκομμένη από τον κεντρικό πυρήνα του Όντος, επικρατούσε μια αίσθηση στειρότητας, άγχους , αποπροσανατολισμού, διχασμού, απώλειας του Παραδείσου.

Ιερός Γάμος, τόμος 1, σελ.245-246

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

======================

Μου είναι αδύνατο να μην αγαπώ, άσχετα αν αυτός ανταποκρίνεται ή όχι. Η αγάπη μου δεν έχει σχέση με κανένα δούναι-λαβειν, δεν αποτραβιέται με το δικό του αποτράβηγμα. Ίσως επειδή αυτή η εσωτερική κατάσταση της Αγάπης δεν αντλεί απ' αυτόν, αλλά από τα ίδια τα βάθη και διαχέεται προς τους ανθρώπους και τα πράγματα. Γι' αυτό δεν νιώθω απόγνωση, ούτε συντριβή, ούτε την επιθυμία να τον επηρεάσω ή να τον τραβήξω κοντά μου. Δεν νιώθω χαμένη χωρίς αυτόν, αν και μια αμυδρή θλίψη με σκιάζει που και που. Δεν νιώθω στερημένη από κάτι το ζωτικό επειδή το μόνο ζωτικό είναι αυτή ακριβώς η εσωτερική κατάσταση της Αγάπης που επικρατεί μέσα μου το τελευταίο διάστημα.

Ι.Γ., IV, 232.

Είχες μέσα στα μάτια σου μια αστραπή από τους ανέμους

και στην καρδιά σου μια άγρια φλόγα που έλεγες δεν ήταν ποτέ να σβήσει

και στα μάτια σου μέσα μια πράσινη θάλασσα, την αγριεμένη θάλασσα του νησιού μας να δέχεται καταιγίδες

και στην καρδιά σου μια παράφορη άνοιξη τροπική κι ένα λευκό περιστέρι τρομαγμένο

κι ένα αταξίδευτο χελιδονάκι του Θεού.

Είχες μέσα στα μάτια σου τις Κυριακές σα χτυπά η καμπάνα στο άσπρο εκκλησάκι στην αψηλή πλαγιά του χωριού

και στην καρδιά σου μια αγάπη καθάρια σαν την πρώτη ώρα της χαραυγής στα κατάξερα βράχια της γυμνής εξοχής μας.

Είχες μέσα στα μάτια σου ένα κόσμο ολάκερο... τα όνειρά μας...

και μια αστραπή από τον άνεμο της πατρίδας

και στην καρδιά σου μια άγρια φλόγα

κι έλεγες δεν ήταν ποτέ να σβήσει...

Μηνάς Δημάκης