Sirenes. Claude Debussy

Nıcolas Laguerre

Διάβασα ,τυχαία , σήμερα ενα απόσπασμα για ένα δελφίνι, που ζούσε μέσα στη θάλασσα και που θαύμαζε και χαιρόταν τις ομορφιές της!
Αν και ζούσε ευτυχισμένο το δελφίνι μας, υπήρχαν φορές που στεναχωριόταν.. θα ήθελε να μπορούσε να θαυμάσει και τον ουρανό,να μπορούσε να δεί τον ήλιο,τα αστέρια..
Δεν μπορούσε να απολαύσει το πέταγμα, να μυρίσει τη βροχή, και να αναρωτηθεί που φτάνει το ουρανιο τόξο..μιας και δεν το είχε συναντήσει ποτέ του!
Έτσι έβλεπε τους γλάρους να πετούν και ζήλευε γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να χαρεί τον ουρανό όπως χαιρόταν τη θάλασσα και να τον γνωρίζει το ίδιο καλά μ'αυτούς!
Αφού το σκέφτηκε κάποιες μέρες, άρχισε να αναζητά τη φιλία ενός γλάρου.
Έτσι δεν άργησε να γίνει φίλος με έναν γλάρο που όχι μόνο δέχτηκε την φιλία του,μα πρότεινε στο δελφίνι,όσο θα ζουν να περιγράφουν ο ένας στον άλλον ότι όμορφο βλέπουν..ο ενας απο τον ουρανό και ο άλλος απο τον βυθό της θάλασσας..γιατί και ο γλάρος ένιωθε το ίδιο με το δελφίνι μας,δεν ειχε νιώσει ποτέ την μαγεία της θάλασσας , ένιωθε οτι ποτέ δεν θα είναι απόλυτα ικανοποιημένος απο τη ζωή του, αφου δεν μπορεί να δεί όλες τις ομορφιές που υπήρχαν γύρω του.

Με τη φιλία τους όμως, έγιναν και οι δυό ευτυχισμένοι.
Δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα πιά,είχαν ο ένας τον άλλον.

Γιατί...όταν δύο ήλιοι συναντιούνται τότε δύο κόσμοι ενώνονται για πάντα.

...θα πρέπει να μοιάζει πανέμορφος από 'κει ψηλά...
- Ναι, πράγματι... Κοίταξε το νερό.
- ...Τι συμβαίνει κάτω, πολύ χαμηλότερα από εδώ; Είναι παντού το ίδιο σκοτεινά; Τι
γίνεται ο ήλιος που βυθίζεται;
- Δεν ξέρω. Παντού όμως υπάρχει σκοτάδι. Κανένα φως...
- Αλήθεια;
Δεν υπάρχει ούτε φεγγάρι στον κόσμο σου; Αστέρια τουλάχιστον;
Απάντησε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του. Ο ήλιος πέρα στη δύση ήταν έτοιμος να
αγγίξει τη θάλασσα. Γύρισε προς το γλάρο.
- Πέτα... Σε παρακαλώ, πέταξε και πες μου πώς φαίνεται τώρα από εκεί πάνω.
Ανέβηκε στον ουρανό για να ξαναπλησιάσει σε λίγο το ανυπόμονο δελφίνι.
- Από ψηλά είναι σαν δύο ήλιοι να συναντιούνται στην άκρη του ορίζοντα. Αυτός που
βλέπεις καθαρά και ένας άλλος παρόμοιος, κατακόκκινος, που επιπλέει για λίγο στο νερό.
Που στη συνέχεια μοιάζει σχεδόν να διαλύεται στο χρώμα της θάλασσας.
Το δελφίνι άρχισε να πηδά όσο το δυνατόν ψηλότερα, αναζητώντας τον «άλλο» ήλιο.
- Δεν τον βλέπω... Δεν τον βλέπω καθόλου...
Παρατηρούσε ένα πλάσμα να προσπαθεί να δει τον κόσμο με τον τρόπο που τον έβλεπε
εκείνος. Ένα πλάσμα που έβλεπε έναν κόσμο που εκείνος δε μπορούσε να δει.
«Μη στεναχωριέσαι»,του είπε τότε.«Θα σου λέω εγώ τι βλέπω.»«Εγώ θα πετώ για σένα....»
Μιας στιγμής σιωπή ακολούθησε. Κύκλοι νερού άνθιζαν αργά μπροστά από δύο ήλιους που
ενώνονταν πριν να χαθούν.
- Κι εγώ θα κολυμπώ για σένα...
Εκεί, καθώς ο ένας ήλιος διείσδυε όλο και περισσότερο στον άλλο, κλεινόταν η πιο
όμορφη, η πιο παράξενη συμφωνία στην ιστορία των δύο κόσμων.
Ένας καινούργιος ήλιος φαινόταν τώρα, γέννημα μιας απρόσμενης συνάντησης.
Κι έτσι όπως ταίριαζαν τα δύο κομμάτια του, δε μπορούσες πια να πεις με σιγουριά ποιο
τμήμα του ανήκε στον ουρανό, και ποιο στη θάλασσα.
Ποιος ήλιος αντικατόπτριζε ποιόν......Δεν υπήρχε, ωστόσο, άλλο δελφίνι που να ήξερε
όσα εκείνος.Για καρπούς, δένδρα και λουλούδια. Για λίμνες και ποτάμια.
Για καταρράχτες, φωτιές και ηφαίστεια, γκρεμούς και φαράγγια. Για τις εποχές, τη
βροχή και τα χιόνια. Για τα σύννεφα. Για την ξηρά, τα νησιά και τη θάλασσα όταν πετάς
ψηλά. Για την αίσθηση να πετάς. Δεν υπήρχε άλλος γλάρος που να ήξερε όσα εκείνος.
Για σφουγγάρια, κοράλλια και όστρακα. Για το βυθό. Για δίνες και θαλάσσια ρεύματα.
Για ψάρια και κήτη. Για ναυάγια. Για σπηλιές και βάραθρα. Για την αίσθηση να
κολυμπάς. Το συναίσθημα να πετάγεσαι ψηλά στον αέρα.Δεν υπήρχε άλλο δελφίνι και
άλλος γλάρος που να ήξεραν τόσα για τον ίδιο τους τον κόσμο. Είχαν μάθει γι' αυτόν
προσπαθώντας να μάθουν ο καθένας για τον κόσμο του άλλου...

"Το δελφίνι και ο γλάρος"