galazia_sfaira : 2010-05-16

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Ενα υπεροχο τραγούδι,επενδεδυμενο με άγγιγμα ψυχής..... και μια τραγική αληθεια ζωής....
Ευχαριστω Νικολα-!-

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

ΑΣΕ τα ΜΑΤΙΑ σου

Άσε τα μάτια σου να δούνε

λεύτερα μες στην ομίχλη...

τα Ναι και τα Οχι της Ζωής....

για κάποιο λόγο έρχονται

κι ας μην τον ξέρεις

Τα γεγονότα περνούν και φεύγουν...

και ιστορία γίνονται... και γράφονται

στις κιτρινισμένες του χρόνου σελίδες

το ψέμμα έχει τα πόδια του κοντά

και η Αλήθεια στους ώμους της φτερά...

Άσε τα μάτια σου να δούν

ελεύθερα μες στην ομίχλη...

κι είν'η λύρα της καρδιάςπου θα σου τραγουδήσει.

διαδρομες ξεχωριστες που αναδυκνυουν την αξια της ζωης!!!!!
αληθεια........
Πόσοι άνθρωποι δεν βλέπουν!
Πόσοι προσπερνούν ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα,
ένα απόκοσμο χάραμα
και μετά μια αστραφτερή ανατολή!
Πόσοι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια και την ψυχή
μπροστά σ' ένα όμορφο λουλούδι,
σ' ένα ολόγεμο φεγγάρι,
σε μια αγριεμένη θάλασσα!
Ω ναι, τα προσπερνούν.
Ως δεδομένα, ως ανάξια λόγου και σκέψης,
ως πολυτέλειες.

Ποιος μπορεί όμως να προσπεράσει το φως; Το ατόφιο, το εκτυφλωτικό φως;
Ποιος μπορεί να μην αποστρέψει το βλέμμα από έναν άσπρο τοίχο,
που αντανακλά τον ήλιο του μεσημεριού;
Και να το στείλει αναπόφευκτα στο απέραντο γαλάζιο;
Το φως είναι παντού. Δεν μπορείς να το αγνοήσεις.
Ίσως γι' αυτό ειμαστε Αλλιώτικοι.
Είναι το φως, που σου ανοίγει τα μάτια,
είναι το φως, που σου ανοίγει και την καρδιά.
Το φως δεν κρατάει μυστικά, δεν αφήνει τη μούχλα ν' απλωθεί,
δεν κρατάει τη σκέψη όμηρο. Το φως δεν αφήνει περιθώρια για δόγματα.
Όλα τα φωτίζει εξίσου.
εισαι Φως. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.
Βγαλμένος μέσα απ' το Φως, γαλουχημένος με Φως, αφιερωμένος στο Φως.
Δεν το διάλεξα, μου έλαχε.
Δεν μου μένει παρά να το γιορτάζω και να το υμνω. Για πάντα.
σου χαμογελω χαρα μου!!!!!

Μετάβαση στο Προηγούμενο μήνυμα | Μετάβαση στο Επόμενο μήνυμα | Επιστροφή στα μηνύματα

| Πλήρεις επικεφαλίδες

Απάντηση Απάντηση σε Όλους Προώθηση Προώθηση

Ο Οδυσσέας θα καταφέρεινα διαφεντεύσει την αιτία που βρίσκεται στο νου του και στο θυμικό του,όχι όμως και οι σύ΄ντροφοί του.Εκεινος θα σωθεί επειδή θα κρατήσει σταθερό και ακλονητο το πνευματικό ιδανικό του κι ΄΄οχι χάρη στη ματαιη αναμέτρηση του με τις δυνάμεις που μοιάζουον ερατώδεις και συνριπτικές γι αυτον.
Αν τα πράγματα δεν αλλάζουν όσο και αν προσπαθούμε είναι επιδή επεμαβαίνουμε στο αποτέλεσμα και όχι στην αιτία.
Δεν μπορεί να σωθουν ολα τα μερη του "εαυτου"Καποια απο αυτα θα αφανιστουν.Οχι γιατι ήταν κακοτυχα αλλα γιατι μια ανάγκη το απαιτεί μια ανάγκη περα απο οποιαδήποτε αντιστασηΗ Σκύλα ειναι "δεινόν ουδέ μαχητον",ακαταμάχητο,απολέ

μητο.ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΙ και οι νομοι αυτοί ειναι αποτελέσματα.Η αιτια τους ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ.....
ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΑΙΤΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΛΕΜΑΕΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.Η ΑΙΤΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΑΣ...
Ας ΕΣΩστραφούμε λοιπον...

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Τόσο καθάρια η αγαπη !!!

εξαγνισα τα χειλη μου με την ιερη φωτια,για να μιλησω γιατην αγαπη,αλλα δεν μπορουσα να βρω λογια.

οταν γνωρισα την αγαπη,τα λογια σβησανεκαι γιναννε μια αδυναμη ανασα,και το τραγουδιστηνκαρδια μου εγινε μια βαθια σιωπη.

Ω,εσυ που μςε ρωτησες για την αγαπη,και που σε επεισα για τα μυστηρια και τα θαυματατης,τωρα που η αγαπη μ,εχει τυλιξει στο πεπλο της,ερομαι εγω να σε ρωτησω για την πορεια και την χαρη της αγαπης.

Ποιος απο σας μπορει να αποκαλυψειτον εσωτεροεαυτον μου στον ευατον μουκαι την ψυχη μου στην ψυχη μου?

Πεστε μου για χαρη της αγαπης,τι ειναιαυτη η φλογαπου καει στην καρδια μου και καταπινειτη δυναμη μου και παραλυει τη θεληση μου?

Ποια ειναι αυτα τα κρυφα,απαλα και σκληρα μαζι χερια που αρπαζουν την ψυχη μου.ποιο ειναι αυτο το κρασι που ειναι ανακατεμα πικρης χαρας και γλυκου πονου και μεθα την καρδια μου?

Ποια ειναι αυτα τα φτερα που φτερουγιζουν πανω απο το μαξιλαρι μου στην σιωπη της νυχτας και με κρατουν ξυπνιο,για να ατενιζω αυτο που κανεις δεν ξερει?

σε αγαπω Χ----------α μου

Οταν η αποσταση κι ο χρόνος εκμηδενίζονται...

Νοιώθω τοσο πράγματα γία σένα,τόσο όμορφα συναισθήματα με κατακλύζουν στην σκέψη της ύπαρξής σου......καμιά φορά στενοχωριέμαι αλλά με τον φόβο μην τυχόν και στενοχωρήσω εσένα αμέσως συνέρχομαι και επανέρχομαι .Μου λέίπεις αλλά πιά άρχισα να νοιώθω γλύκα κι όχι ένταση ,ξέρω ότι είσαι εκεί και γώ εδώ,νοιώθω όμως τόσο δυνατή την σχέση μου μαζί σου κα την επικοινωνία μας,καμιά φορά επιτρέπω στον εαυτό μου να σκεφτεί γιατί να μην σε γνωρίσω στο σωστο μέρος,αλλά ίσως τότε να μην με "έβλεπες" και ίσως κι εγώ το ίδιο.......τώρα έπρεπε να βρεθούμε.Σαγαπώ σαν κάτι πάνω από τα ανθρώπινα πάνω απο τα συνηθισμένα.....Φιλιά σταματώ γιατί καμιά φορά δεν έχει τέλος η πραγματικότητα.

ΝΑ ΣΕ ΠΩ ΟΥΡΑΝΕ.....
ΝΑ ΣΕ ΠΩ ΘΑΛΑΣΣΑ.......
ΝΑ ΣΕ ΠΩ ΠΡΩΙΝΟ...........
ΝΑ ΣΕ ΠΩ ΔΕΙΛΙ...........
ΝΑ ΣΕ ΠΩ ΑΓΑΠΗ........
ΝΑ ΣΕ ΠΩ ΖΩΗ....................
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Ορμητικα και οργισμενατο χώμα βγαίνει απο το χώμα

χαριτωμένα η μεγαλόπρεπα το χώμα περπατεί πανω στο χώμα.

το χώμα με το χώμα,χτιζει παλάτια κι ορθώνει κάστρα και ναούς,

Το χώμα υφαίνει πάνω στο χώμα ,θρύλους,θεωρίες και νόμους.

Μετα,το χώμα κουραζεται απο τα εργα του χώματος και πλεκει απο το στεφανοτου,ονειρα και φαντασιες.

Και μετα,τα ματια του χωματοςπαραδινονται απο τη νυστα τοθ χωματος στην αιωνια αναπαυση.

και το χωμα φωναζει στο χωμα:

Εγω ειμαι η μητερα κι ο ταφος και θα ειμαι η μητερα κι ο ταφος ωσπου να παψουν να υπαρχουν τα αστερια κι ο ηλιος να γινει σταχτη.

θελω να σου χαρισω κατι!!!!!

- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.

ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Θέλω να είναι η πρώτη λέξη που θ' ακούσεις το πρωί...
Θέλω το χαμογελό σου να ομορφαίνει όλη τη γη...
Ν' ακούς απ' τη φωνή μου μία λέξη μαγική...
Μία λέξη πιο μεγάλη κι απ'την ίδια τη ζωή...
Καλημέρα σ' αγαπώ...Είχα ανάγκη να στο πώ...
Είχα ανάγκη να τ' ακούσεις πάλι αυτό το πρωινό...
Να θυμάσαι πως υπάρχω,πως για 'σένα είμαι εδώ...
Να έχω λόγο να υπάρχω...
Καλημέρα σ' αγαπώ...
Θέλω όλες τις βραδιές σου,τις βραδιές τις σκοτεινές...
Να θυμάσαι ξηνερώνει, έρχονται όμορφες στιγμές...
Ξέχνα ό,τι σε πληγώνει,ζήσε μόνο τις χαρές...
Καλημέρα σ' αγαπώ...Είχα ανάγκη να στο πώ...
Είχα ανάγκη να τ' ακούσεις πάλι αυτό το πρωινό...
Να θυμάσαι πως υπάρχω,πως για 'σένα είμαι εδώ...
Να έχω λόγο να υπάρχω...
Καλημέρα σ' αγαπώ. .

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΝΕΡΑΙΔΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Έλα κοντά μας Ποιητή και λόγια ωραία πες μας
Που να πηγάζουν απ’ τις καρδιάς τις όμορφες κοιλάδες
Και απ’ τις παιδικής σου της Ψυχής τα δροσερά ρυάκια.

Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Λόγια ωραία δεν θα πω, και δεν θα γράψω ποίημα
Γιατί η έμπνευση μου άξια δεν είναι να εκφράσει
Αυτό που νιώθω στην καρδιά…
Αυτό που μου τρυπάει την σκέψη.

Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Μα έλα και πες μας ξακουστέ …
Άνοιξε την καρδιά σου.

Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Μα η καρδιά μου Νύμφες μου γλυκές
Τι σημασία έχει?
Τι μυστικά να μάθετε?
και ποιους κρυφούς τις πόθους?
Αφού σε ένα ρυθμό πλέον κτυπά και μία είναι η ευχή της…
Και τους Θεούς παρακαλά για ένα μονάχα λόγο…
Εκείνη πάντα να είναι καλά, και πάντα ευτυχισμένη .

Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Και πως την λεν την τυχερή που τις ευχές σου έχει?

Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Ααα! Αυτό ποτέ δεν θα το πω ποτέ δεν θα αποκαλύψω
Γιατί το όνομα της Ιερό και πάντα φυλαγμένο
Μέσα στα βάθη της καρδιάς, και κλειδαμπαρωμένο.

Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Μα πες μας τουλάχιστον τρανέ και πολυτραγουδισμένε
Αν είναι θνητή η τυχερή ή είναι Θεά του Ολύμπου?

Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Μήτε περί θνητής πρόκειται , μα μήτε και Θεάς του Ολύμπου
Νεράιδα την αποκαλώ, και αυτό το όνομα σας λέω …
Γιατί είναι νεράιδα που κατοικεί σε κόσμο ονειρεμένο.

Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Τουλάχιστον περιέγραψε της ομορφιάς τα κάλλη.

Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Είναι ψηλή σαν έλατο και όμορφη σαν κρίνος
Και τα μαλλιά της τα μακριά
Σαν καταρράκτης που φεγγοβολή
Στις νύκτας τα σκοτάδια
Και μέσα απ’ την μελιά της την ματιά
Η αγάπη ξεχειλίζει
Και έχει χαμόγελο γλυκό που σαν χαμογελάει
Ο ήχος είναι σαν κρύσταλλο νερό
Που από βουνά αναβλύζει
Και της καρδιάς το βάσανο μπορεί και θεραπεύει
Αμόλυντο, καθάριο σαν φώς που λαμπυρίζει
Και τα σκοτάδια της ψυχής μπορεί και εξαφανίζει.

Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Ω! Ποιητή συνέχισε τον λόγο τον ωραίο
Την αγωνία μας αυτή, άλλο μην την παιδεύεις
Για κείνη θε να μάθουμε την ανθοστολισμένη
Που ναι ψιλή σαν έλατο και όμορφη σαν κρίνος
Που έχει στα χέρια τ’ απαλά, λουλούδια ανθισμένα
Και απ’ τα μάτια τα μελιά αντανακλά η αγάπη
Που έχει μέσα στην καρδιά και απλόχερα σκορπάει
Και που πολύχρωμα πουλιά φωλιάζουν εκεί μέσα.

Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Μα όσο στο Φώς της Ύπαρξης…
Στο αντίθετο…
Μια θλίψη στην Ψυχή
σιωπηλή φυλάει
Με μια κουρτίνα μαγική
Που τα Μυστήρια κρύβει.
Και θα σας πω ένα μυστικό που ξέρει η καρδιά μου…
Μα να… λογιάζουν σύννεφα και ο Ουρανός μαυρίζει…
Μυρίζω ήδη την βροχή…
Σε λίγο θα ξεσπάσει…
Ω! Θεοί ευχαριστώ σιμώνει επιτέλους η στιγμή
Που εκείνη θα αγγίξω…
Και στις σταγόνες της βροχής το πρόσωπό της τ’ όμορφο
Μορφή θα πάρει πάλι…
Γιατί η νεράιδα αυτή ζει μονάχα όταν βρέχει
Νεράιδα που ακτινοβολεί μες τις βροχής τις στάλες ,
Και να που τώρα σίμωσε η ώρα να την νιώσω
Ήδη μια στάλα έπεσε και ενώθηκε στο δάκρυ,
Δάκρυ χαράς για κείνηνε, δάκρυ που δεν κρατιέται,
Και με τις σταγόνες τις βροχής μπερδεύεται και παίζει
Κυλάει στο πρόσωπο ζεστό, μα δεν είναι από λύπη…
μα είναι η χαρά στην σκέψη μου,
Ότι τώρα εκείνη παίζει…
και στις σταγόνες της βροχής ονειρικά χορεύει
Μέσα στα δάση όπου κατοικεί
Στα ονειρεμένα μέρη.
Ανοίξτε λοιπόν Θεοί τους Ουρανούς,
Κάντε την ευτυχισμένη…

Η βροχή αρχίζει να πέφτει δυνατά.
Οι Νύμφες τρομαγμένες αποτραβιούνται στην άκρη ενώ στο κέντρο της σκηνής ο Ποιητής γονατιστός με τα χέρια ψηλά στο Ουρανό μονολογεί…

Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Ω! Θεοί ευχαριστώ που οι προσευχές μου έφτασαν…
Στα μέρη εκείνα που θνητός ποτέ του δεν θα φτάσει.
Και να που τώρα στην βροχή μπορώ και την αγγίζω…
Νιώθω το χάδι της το απαλό,
Μέσα απ’ της βροχής τις στάλες.
Και έτσι αισθάνομαι ο φτωχός την ευτυχία εκείνης.
Μην σταματήσετε Σεβάσμιοι Θεοί
Και ακούστε την κραυγή μου…
Γιατί μέσα στην θλίψη της βροχής εκείνη φτερουγίζει
Και με το βρόχινο νερό θα λούζει τα μαλλιά της
ενώ ο άνεμος ο φτερωτός , με χάρη την χτενίζει
Και οι κεραυνοί που φέγγουνε…
Οι λάμψεις της καρδιάς της.
Ω! Δία εσύ Πατέρα μου ποτέ μην την πληγώσεις,
Και συ Ήρα μου γλυκιά πάντα να προστατεύεις,
Το όμορφο της σπιτικό, την οικογενειακή γαλήνη,
Και συ καλέ μου Απόλλωνα γλυκά να νανουρίζεις,
Τον ύπνο της τον θεϊκό εσύ να τον κοιμίζεις.
Και συ γλαυκομμάτα Αθηνά σοφία να τις δίνεις.
Άρτεμη μόνη της ποτέ εσύ μην την αφήσεις .
Και συ γλυκιά μου Δήμητρα τους καρπούς σου να χαρίσεις
Μα εσύ τρισμέγιστε Ερμή να μου τηνε προσέχεις,
Όταν ψηλά μες την βροχή εκείνη φτερουγίζει.
Και συ Σεβάσμιε Θεέ της Θάλασσας και του νερού θυμήσου,
Ετούτη η νεράιδα ποτέ της μην δακρύσει.
Και συ φίλε μου Διόνυσε να μην μου την εμεθύσεις,
Μα με το νέκταρ της καρδιάς μόνο να την ζαλίζεις.
Και συ Αφροδίτη μου τρανή και πολυτραγουδισμένη
Την ομορφιά σου χάρισε στολίδι στην καρδιά της.

Ο Ποιητής σηκώνεται αργά όρθιος και απομακρύνεται από το κέντρο λέγοντας...

Άρη και Ήφαιστε μαζί μου τώρα ελάτε.
Θεοί δικοί μου είσαστε, εμένα να τηράτε
Σ’ εκείνη ποτέ μην δώσετε σημάδι της θωριάς σας.
Μήτε φωτιά ή πόλεμο ποτέ τις ν’ αντικρίσει
Και η δική μου η ψυχή αντάλλαγμα δικό σας,
Θυσία η άθλια μου η ζωή στο θεϊκό όνομά σας.
Μα εκείνη μην αγγίξετε, μην πλησιάσετε ποτέ σας
Γιατί είναι αγνή και αμόλυντη, νεράιδα καθάρια.
Ανοίξτε λοιπόν Θεοί τους Ουρανούς
Και ρίξτε καταρράκτες
Γιατί εκείνη τώρα χαίρεται…
Γελάει και χορεύει…
Και εγώ από δω που την θαρρώ,
Σαν οπτασία στην βροχή…
Μόνο αυτό μου φτάνει.
Ω! παντοδύναμοι Θεοί, τρανοί Θεοί,
Και εσείς Θεές μεγάλες
Ποτέ μην την αφήσετε μόνη της να διαβαίνει
Μα πλάι της να βρίσκεστε στην κάθε της ανάσα…
Μήτε κακό να αφήσετε να μπει μες στην ζωή της…
Και εγώ την δική μου τη ζωή αντάλλαγμα,
Στα χέρια σας αφήνω.
Μα μία μόνο ζήτηση ζητώ ο θνητός να ελπίζω…
Όποτε βρέχει στέλνετε μου τον ήχο της φωνής της
Και το άγγιγμα της το γλυκό σε μία μόνο στάλα
Σαν δάκρυ που εχάθηκε μες της βροχής το διάβα,
Και στην καρδιά φυλάχθηκε, πολύτιμο πετράδι
Που φέγγει κάθε που ο Ουρανός μαυρίζει και θεριεύει
Και διώχνει τα σκοτάδια απ’ την ζωή
Και την αγαλλιάζει
Και απ’ το καθάριο της βροχής νερό
Την ψυχή μου καθαρίζει
Κάθε φορά που η νεράιδα της βροχής
Την σκέψη μου αγγίζει.