"...Όσες κι αν χτίζουν φυλακές

κι αν ο κλοιός στενεύει

ο νους μας είναι αληταριό

που όλο θα δραπετεύει..."

 

Mάσκα προσώπου με καρπούζι

http://www.enter2life.gr/beauty/homemade-beauty-recipes/5145-polyleitourgiki-maska-prosopou-me-karpouzi.html

Θα χρειαστείτε:
1 φέτα καρπούζι
1 αβοκάντο
1 κουταλιά μέλι
1 κουταλάκι ελαιόλαδο
Χυμό από μισό πορτοκάλι
μισό κουταλάκι αιθέραιο έλαιο χαμομηλιού

Εφαρμογή
Ζεσταίνετε το μέλι μέχρι να γίνει υγρό (όχι πολύ ζεστό). Κόβετε σε μικρά κομμάτια το αβοκάντο, καθαρίζετε από τα σπόρια το καρπούζι και το κόβετε κι αυτό σε μικρά κομματάκια και τα βάζετε μαζί με όλα τα υπόλοιπα υλικά το μέλι, το ελαιόλαδο, το χυμό πορτοκαλιού και το αιθέραιο έλαιο χαμομηλιού σε ένα μπλέντερ και ανακατεύτε μέχρι να έχετε μια ωραία λεία πάστα.
Απλώνετε την κρέμα με απαλές κυκλικές κινήσεις σε καθαρό πρόσωπο και λαιμό και αποφύγετε την περιοχή των ματιών. Χαλαρώστε και να αφήστε τη μάσκα 30-35 λεπτά για να δράσει. Στη συνέχεια ξεπλύνετε με ζεστό νερό και έπειτα με κρύο. Σκουπίζετε απαλά με μια καθαρή πετσέτα. Τέλος απλώνετε την ενυδατική σας κρέμα, με αυτόν τον τρόπο θα «σφραγίσετε» το δέρμα σας έτσι ώστε να κρατήσει το νερό μέσα και να διατηρήσει την ενυδάτωση και την ελαστικότητα του. 

⃕

Η ομιλία της "μαμάς" του Χάρι Πότερ στους απόφοιτους του Χάρβαρντ. Εξαιρετικό!!!

Φαντασία και συμπόνια, όχι μαγεία


Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, η «μαμά» του Χάρι Πότερ, μιλάει στους αποφοίτους του Χάρβαρντ για τα μαθήματα που της έδωσε η ζωή
Στην ετήσια συνέλευση της εταιρείας αποφοίτων του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, της Harvard Alumni Association, η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ προσκλήθηκε φέτος να κάνει την εναρκτήρια ομιλία, μια πρόσκληση ιδιαίτερα τιμητική για τους ανθρώπους των γραμμάτων και της επιστήμης. Η συγγραφέας της σειράς βιβλίων «Χάρι Πότερ», που εδώ και χρόνια γνωρίζουν μια άνευ προηγουμένου εκδοτική επιτυχία, θυμήθηκε τα δικά της σπουδαστικά χρόνια και τις δύσκολες μέρες που πέρασε πριν φτάσει απρόσμενα στη συγγραφική επιτυχία - και στον πλούτο. Η ομιλία της έχει αντλήσει από αυτές τις προσωπικές εμπειρίες, τις σκέψεις που σήμερα έρχονται στο μυαλό της ως συμπεράσματα και διδάγματα. Αναδημοσιεύουμε μερικά εκτενή αποσπάσματα από το κείμενο της ομιλίας, η οποία δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ιουνίου του Harvard Magazine, πιστεύοντας ότι αυτή η ιδιόρρυθμη συγγραφέας είναι εξίσου συναρπαστική όταν μιλάει για την πραγματικότητα της ζωής της όσο και όταν μας αφηγείται τα δημιουργήματα της φαντασίας της.

Η αποτυχία συνοδεύεται από οφέλη
«Το πρώτο πράγμα που θέλω να πω είναι «ευχαριστώ». Το Χάρβαρντ όχι μόνο μου έκανε μια εξαιρετική τιμή, αλλά οι εβδομάδες φόβου και ναυτίας που πέρασα στη σκέψη ότι θα κάνω την εναρκτήρια ομιλία είχαν ως αποτέλεσμα να χάσω βάρος. Διπλό κέρδος!
Βασάνισα το μυαλό και την καρδιά μου για το τι θα έπρεπε να σας πω σήμερα. Αναρωτήθηκα τι θα ήθελα να μάθαινα όταν εγώ αποφοιτούσα και ποια πολύτιμα μαθήματα έχω διδαχτεί στα 21 χρόνια που πέρασαν από τότε. Κατέληξα σε δύο απαντήσεις. Τούτη την υπέροχη μέρα που μαζευτήκαμε εδώ να γιορτάσουμε την ακαδημαϊκή επιτυχία σας, αποφάσισα να μιλήσω για τα ωφελήματα της αποτυχίας. Και, καθώς στεκόσαστε στο κατώφλι αυτού που ενίοτε αποκαλούμε «πραγματική ζωή», θέλω να τονίσω την κρίσιμη σημασία της φαντασίας.
Στα 21 χρόνια μου, βρισκόμουν σε δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στις φιλοδοξίες που είχα για τον εαυτό μου και εκείνο που οι δικοί μου περίμεναν από μένα. Ηξερα ότι το μόνο πράγμα που ήθελα ποτέ να κάνω ήταν να γράφω μυθιστορήματα. Οι γονείς μου, ωστόσο, που και οι δύο προέρχονταν από φτωχές οικογένειες και κανένας δεν είχε ανώτερη εκπαίδευση, έβλεπαν την υπερδραστήρια φαντασία μου σαν ένα διασκεδαστικό προσωπικό χαρακτηριστικό, που ποτέ δεν θα μπορούσε να ξοφλήσει μια υποθήκη ή να εξασφαλίσει σύνταξη.
Ελπίζανε να σπουδάσω κάτι με καλές επαγγελματικές προοπτικές. Εγώ ήθελα να σπουδάσω Αγγλική Φιλολογία. Φτάσαμε σε κάποιον συμβιβασμό και έκανα αίτηση να σπουδάσω Σύγχρονες Γλώσσες. Μόλις όμως μπήκα στο κτίριο του πανεπιστημίου, προσπέρασα το τμήμα των Γερμανικών και έστριψα στον διάδρομο των Κλασικών Σπουδών.
Δεν θυμάμαι να είπα στους γονείς μου ότι θα σπούδαζα Κλασική Φιλολογία. Απ' όλα τα θέματα στον πλανήτη νομίζω ότι δύσκολα θα έβρισκαν κάτι λιγότερο χρήσιμο από την Ελληνική Μυθολογία όσον αφορά την εξασφάλιση μιας καλοπληρωμένης δουλειάς. Θα 'θελα να ξεκαθαρίσω, παρεμπιπτόντως, ότι δεν μέμφομαι τους γονείς μου επειδή ελπίζανε να μη γνωρίσω ποτέ τη φτώχεια. Είχαν υπάρξει οι ίδιοι φτωχοί και εγώ επίσης γνώρισα τη φτώχεια κατόπιν, και συμφωνώ μαζί τους ότι είναι μια εμπειρία που κάθε άλλο παρά σε εξευγενίζει. Φέρνει φόβο και άγχος, καμιά φορά και κατάθλιψη. Το να ξεφεύγεις από τη φτώχεια με δικές σου προσπάθειες είναι κάτι για το οποίο μπορείς να υπερηφανεύεσαι, αλλά την ίδια τη φτώχεια τη βλέπουν ρομαντικά μόνο οι ανόητοι.
Εκείνο που φοβόμουν περισσότερο στην ηλικία σας δεν ήταν η φτώχεια αλλά η αποτυχία. Παρά την αισθητή έλλειψη κινήτρων στο πανεπιστήμιο, όπου πέρασα περισσότερο καιρό στην καφετέρια γράφοντας ιστορίες παρά παρακολουθώντας μαθήματα, είχα ένα χάρισμα να περνάω τις εξετάσεις και αυτό, επί χρόνια, ήταν το μέτρο της επιτυχίας στη ζωή μου.
Δεν είμαι χαζή να πιστεύω ότι επειδή είστε νέοι, με χαρίσματα και καλή εκπαίδευση, δεν έχετε ποτέ γνωρίσει δυσκολίες ή θλίψη. Το ταλέντο και η ευφυΐα δεν έχουν ποτέ προσφέρει ανοσία απέναντι στα καπρίτσια της Τύχης. Ωστόσο, το γεγονός ότι αποφοιτάτε από το Χάρβαρντ δείχνει ότι δεν είσαστε πολύ εξοικειωμένοι με την αποτυχία. Μπορεί να κινείστε από τον φόβο της αποτυχίας όσο και την επιθυμία της επιτυχίας.
Τελικά, όλοι πρέπει να αποφασίσουμε μόνοι μας τι συνιστά αποτυχία, αλλά ο κόσμος ανυπομονεί πολύ να μας δώσει μια σειρά κριτηρίων αν τον αφήσουμε. Μπορώ, λοιπόν, να σας πω ότι επτά χρόνια μετά την αποφοίτησή μου ήμουν αποτυχημένη σε μεγαλειώδη κλίμακα. Είχε μεσολαβήσει ένας εξαιρετικά βραχύβιος γάμος και ήμουν χωρίς δουλειά, μόνη μητέρα, και όσο φτωχή θα μπορούσα να είμαι στην Αγγλία χωρίς να είμαι άστεγη. Εκείνη η περίοδος της ζωής μου ήταν σκοτεινή και δεν είχα ιδέα αν και πότε θα έβγαινα στο φως. Γιατί, λοιπόν, να θέλω να μιλήσω για τα ωφελήματα της αποτυχίας;
Επειδή, απλούστατα, η αποτυχία σήμανε για μένα απαλλαγή από κάθε τι μη ουσιώδες. Αρχισα να διοχετεύω την ενέργειά μου στο να κάνω τη μόνη δουλειά που είχε νόημα για μένα. Αν είχα επιτύχει σε κάτι άλλο, ίσως να μην είχα βρει την αποφασιστικότητα να επιτύχω στο μόνο πεδίο που πίστευα ότι πραγματικά ανήκα. Ημουν ζωντανή, είχα μια κόρη που λάτρευα, μια παλιά γραφομηχανή και μια μεγάλη ιδέα. Αυτά τα στοιχειώδη έγιναν τα θεμέλια για να ξαναχτίσω τη ζωή μου.
Η αποτυχία μού δίδαξε πράγματα για τον εαυτό μου που δεν θα μπορούσα να μάθω αλλιώς. Ανακάλυψα ότι είχα ισχυρή θέληση και περισσότερη πειθαρχία απ' όση νόμιζα. Ανακάλυψα επίσης ότι είχα φίλους, που η αξία τους είναι ανεκτίμητη.
Αν υπήρχε μια χρονομηχανή που να με γύριζε πίσω, θα έλεγα στον 21χρονο εαυτό μου ότι η προσωπική ευτυχία έγκειται στο να ξέρεις ότι η ζωή δεν είναι μια λίστα από αποκτήματα ή επιτεύγματα. Οι ιδιότητές σου, το «βιογραφικό» σου, δεν είναι η ζωή σου, αν και πολλοί άνθρωποι της ηλικίας μου και μεγαλύτεροι τα συγχέουν. Η ζωή είναι δύσκολη και περίπλοκη, πέρα από τη δυνατότητα ελέγχου οποιουδήποτε, και η ταπεινότητα αυτής της επίγνωσης θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τις αντιξοότητές της».
Οσοι δεν φαντάζονται, βλέπουν περισσότερα τέρατα
«Μπορεί να σκεφτήκατε ότι διάλεξα το δεύτερο θέμα μου, τη σημασία της φαντασίας, λόγω του ρόλου που έπαιξε στο ξανακτίσιμο της ζωής μου, αλλά αυτό δεν είναι ο μόνος λόγος. Παρ' όλο που θα υπερασπίζομαι μέχρι την τελευταία μου πνοή τα παραμύθια, έμαθα να εκτιμώ τη φαντασία σε μια πολύ ευρύτερη έννοια. Η φαντασία δεν είναι μόνο η αποκλειστικά ανθρώπινη ιδιότητα να οραματίζεσαι αυτό που δεν υπάρχει, και επομένως η πηγή κάθε εφεύρεσης και καινοτομίας. Είναι επίσης η δύναμη που μας κάνει ικανούς να συναισθανόμαστε εμπειρίες συνανθρώπων μας που εμείς δεν έχουμε ζήσει.
Σε μια από τις πρώτες δουλειές μου μετά τα 20, εργάστηκα στο τμήμα έρευνας της Διεθνούς Αμνηστίας στο Λονδίνο. Εκεί στο μικρό μου γραφείο, διάβαζα γράμματα που είχαν έρθει με λαθραίους τρόπους από χώρες με δικτατορικά καθεστώτα, βιαστικά γραμμένα από άντρες και γυναίκες που διακινδύνευαν να φυλακιστούν για να κάνουν γνωστό στον κόσμο τι τους συνέβαινε. Είδα φωτογραφίες ανθρώπων που είχαν εξαφανιστεί χωρίς ίχνη, σταλμένες στην Αμνηστία από τους απελπισμένους συγγενείς και φίλους τους. Διάβασα μαρτυρίες από θύματα βασανιστηρίων και είδα φωτογραφίες των τραυματισμών τους. Διάβασα χειρόγραφες αναφορές αυτοπτών μαρτύρων σε συνοπτικές δίκες και εκτελέσεις, απαγωγές και βιασμούς.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν Αφρικανό που είχε πέσει θύμα βασανιστηρίων, έναν νεαρό άνδρα στην ηλικία μου που είχε αρρωστήσει ψυχικά ύστερα από όσα είχε υποστεί στην πατρίδα του. Ετρεμε σύγκορμος καθώς μιλούσε σε μια κάμερα για τις φρικαλεότητες που υπέστη. Ηταν ένα κεφάλι ψηλότερός μου και έμοιαζε εύθραυστος σαν παιδάκι. Μου ανέθεσαν να τον συνοδεύσω στον σταθμό του μετρό μετά τη συνέντευξη και ο άνθρωπος αυτός που η ζωή του είχε καταρρακωθεί από την ανθρώπινη σκληρότητα μού έσφιξε το χέρι με εξαιρετική ευγένεια και μου ευχήθηκε μελλοντική ευτυχία.
Κάθε μέρα μάθαινα περισσότερα για τα κακά που άνθρωποι κάνουν σε συνανθρώπους τους, για να κερδίσουν ή να διατηρήσουν την εξουσία τους. Αρχισα να έχω εφιάλτες, αληθινούς εφιάλτες, για μερικά από τα πράγματα που έβλεπα, άκουγα ή διάβαζα.
Και επίσης έμαθα περισσότερα για την ανθρώπινη καλοσύνη από όσα ήξερα ποτέ μέχρι τότε. Η Διεθνής Αμνηστία κινητοποιεί χιλιάδες ανθρώπους που δεν έχουν ποτέ βασανιστεί ή φυλακιστεί για τις πεποιθήσεις τους για να βοηθήσει εκείνους που βασανίζονται και φυλακίζονται. Η δύναμη της ανθρώπινης συμπόνιας, οδηγώντας στη συλλογική δράση, σώζει ζωές και ελευθερώνει κρατουμένους. Η μικρή συμμετοχή μου σ' αυτήν τη διαδικασία ήταν μια εμπειρία που με δίδαξε την ταπεινότητα και μου έδωσε έμπνευση.
Σε αντίθεση με τα άλλα πλάσματα αυτού του πλανήτη, οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν και να καταλάβουν κάτι χωρίς να το βιώσουν. Βέβαια, αυτή είναι μια ικανότητα, όπως το δικό μου είδος μυθοπλαστικής μαγείας, που είναι ηθικά ουδέτερη. Μπορεί κανείς να τη χρησιμοποιήσει για να χειραγωγήσει ή να ελέγξει, όσο και για να κατανοήσει και να συμπονέσει.
Και πολλοί προτιμούν να μη χρησιμοποιούν καθόλου τη φαντασία τους. Επιλέγουν να μείνουν βολικά μέσα στα όρια της δικής τους εμπειρίας, κλείνοντας το μυαλό και την καρδιά τους σε κάθε πόνο που δεν τους αγγίζει προσωπικά. Ισως να έμπαινα στον πειρασμό να τους ζηλέψω, μόνο που δεν πιστεύω ότι βλέπουν λιγότερους εφιάλτες από μένα. Ζουν σε ένα είδος συναισθηματικής αγοραφοβίας, και αυτό προκαλεί τους δικούς τους τρόμους. Πιστεύω ότι όσοι ηθελημένα «κλείνουν» τη φαντασία τους βλέπουν περισσότερα τέρατα. Συχνά είναι πιο φοβισμένοι. Επιπλέον, εκείνοι που επιλέγουν να μη συμπάσχουν μπορεί να διευκολύνουν την ύπαρξη αληθινών τεράτων - γίνονται συνένοχοι μέσα από την ίδια την απάθειά τους».
Με λόγια του Πλουτάρχου και του Σενέκα
«Ενα από τα πράγματα που έμαθα στην περιπλάνησή μου στο τμήμα κλασικών σπουδών ήταν γραμμένο από τον Ελληνα συγγραφέα Πλούταρχο: Ο,τι πετυχαίνουμε εσωτερικά, μπορεί να αλλάξει την εξωτερική πραγματικότητα. Είναι μια παράξενη παρατήρηση που όμως αποδεικνύεται αληθινή κάθε μέρα της ζωής μας. Εκφράζει την αναπόδραστη σχέση μας με τον έξω κόσμο, το γεγονός ότι αγγίζουμε τις ζωές άλλων ανθρώπων απλώς και μόνο επειδή υπάρχουμε.
Αλλά πόσο μεγαλύτερη δυνατότητα έχετε εσείς, οι απόφοιτοι του Χάρβαρντ το 2008, να αγγίξετε τη ζωή άλλων ανθρώπων; Η ευφυΐα σας, η μόρφωση που πήρατε, σας δίνουν μια ιδιαίτερη θέση και ιδιαίτερες ευθύνες. Ακόμα και η εθνικότητά σας σάς ξεχωρίζει. Οι περισσότεροι από σας είστε πολίτες της μόνης απομένουσας υπερδύναμης. Ο τρόπος που ψηφίζετε, ο τρόπος που ζείτε, ο τρόπος που διαμαρτύρεστε, η πίεση που ασκείτε στην κυβέρνησή σας, έχει αντίκτυπο που φτάνει έξω από τα σύνορά σας. Είναι το προνόμιό σας και το φορτίο σας.
Αν επιλέξετε να χρησιμοποιήσετε την επιρροή σας υπέρ εκείνων που δεν έχουν φωνή, αν χρησιμοποιήσετε την ικανότητά σας να φαντάζεστε τον εαυτό σας στη θέση όσων δεν έχουν τα πλεονεκτήματά σας, τότε δεν θα είναι μόνο οι υπερήφανες οικογένειές σας που θα γιορτάζουν την ύπαρξή σας, αλλά και χιλιάδες άνθρωποι που θα έχετε βοηθήσει να γίνει καλύτερη η ζωή τους. Δεν χρειαζόμαστε μαγεία για να αλλάξουμε τον κόσμο, έχουμε ήδη μέσα μας αυτή τη δύναμη: έχουμε τη δύναμη να τον φανταστούμε καλύτερο.
Εχω σχεδόν τελειώσει. Εχω μόνο μια τελευταία ελπίδα για σας, κάτι που είχα και στα 21μου. Οι φίλοι με τους οποίους βρέθηκα τη μέρα της αποφοίτησής μου είναι οι φίλοι για όλη τη ζωή μου. Είναι οι νονοί των παιδιών μου, οι άνθρωποι στους οποίους κατέφυγα σε καιρούς χαλεπούς, φίλοι που μου έκαναν τη χάρη να μη με μηνύσουν όταν χρησιμοποίησα τα ονόματά τους για τους Θανατοφάγους. Μας έχει ενώσει η αμοιβαία αγάπη, οι μοιρασμένες εμπειρίες και, βέβαια, κάποια φωτογραφικά τεκμήρια που ίσως αποδειχτούν πολύτιμα αν κάποιος από μας βάλει υποψηφιότητα για πρωθυπουργός.
Ετσι, σήμερα δεν μπορώ να σας ευχηθώ τίποτα καλύτερο από τέτοιες φιλίες. Και αύριο, ελπίζω ότι ακόμα και αν δεν θυμάστε ούτε μια λέξη μου, θα θυμάστε ίσως τα λόγια του Σενέκα, ενός από εκείνους τους παλιούς Ρωμαίους που συνάντησα στον διάδρομο των Κλασικών, έχοντας στρίψει από τη σκάλα της καριέρας σε αναζήτηση αρχαίας σοφίας: «Σαν ένα παραμύθι, έτσι είναι η ζωή: δεν έχει σημασία πόσο μεγάλο είναι, αλλά πόσο καλό». Εύχομαι σε όλους σας πολύ καλή ζωή. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ».

 

<<Το ανώτερό μας Εγώ, η ατομικότητα, σχημάτισε ένα όχημα, την προσωπικότητα, όπως ακριβώς το σαλιγκάρι που σχηματίζει το καβούκι του, εκκρίνοντας μια ουσία η οποία, στη συνέχεια, συμπυκνώνεται.>> .

<Κι εμείς επίσης, κουβαλάμε το φυσικό μας σώμα όπως το σαλιγκάρι κουβαλάει το καβούκι του: αυτό είναι το σπίτι μας, κατοικούμε μέσα σ’ αυτό. Εκείνο όμως που είναι λυπηρό είναι ότι έμαθαν στον άνθρωπο να ταυτίζεται με το καβούκι του και όχι με εκείνο που είναι ο ισχυρός παράγοντας που δημιούργησε αυτό το καβούκι: το πνεύμα. Γι’ αυτό και είναι αδύναμος, περιορισμένος, ανίσχυρος, και κάνει σφάλματα. Το σώμα δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά μόνο το όχημά του, το άλογό του, το όργανό του, το σπίτι του: ο πραγματικός άνθρωπος είναι το πνεύμα, το παντοδύναμο πνεύμα, το απεριόριστο, το πάνσοφο. Γι’ αυτό ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει πραγματικά δυνατός, φωτισμένος, αθάνατος, θεϊκός, παρά αν κατορθώσει να ταυτιστεί με το πνεύμα του.

Να ξέρετε λοιπόν ότι, εσείς όλοι, είστε θεοί…

Ναι, είστε θεότητες, και ζείτε σε μια πολύ υψηλή περιοχή όπου δεν υπάρχουν ούτε περιορισμοί, ούτε σκοτάδια, ούτε πόνοι, ούτε θλίψη, ούτε αποθάρρυνση. Εκεί είστε στην πληρότητα. Τη ζωή όμως αυτή που ζείτε επάνω, δεν μπορείτε ακόμη να την κάνετε να κατέβει εδώ, να την αισθανθείτε, να την καταλάβετε, να την εκδηλώσετε, γιατί η προσωπικότητα δεν σας το επιτρέπει. Είναι πυκνή, σκιερή, άσχημα προσαρμοσμένη, ή άσχημα ρυθμισμένη, σαν ένα ραδιόφωνο που δεν κατορθώνει να πιάσει ορισμένους σταθμούς. Τα κύματα που η Κοσμική Νοημοσύνη εκπέμπει επάνω, στις αιθέριες περιοχές, είναι τόσο γρήγορα, τόσο βραχέα, και η ύλη με την οποία η προσωπικότητα έχει σχηματιστεί είναι τόσο παχιά και τόσο βαριά ώστε δεν κατορθώνει να δονηθεί σε συμφωνία με τα θεϊκά μηνύματα: αυτά γλιστρούν, περνούν χωρίς να αφήνουν ίχνη, και ο άνθρωπος δεν έχει καμιά ιδέα για όσα ζει στην πραγματικότητα στις πιο υψηλές περιοχές της ύπαρξής του.>>

08:49

<<Βέβαια, υπάρχουν μέσα για να διορθώσετε αυτή την κατάσταση: αν αποφασίσετε να εφαρμόσετε κανόνες αγνής ζωής, αν έχετε την επιθυμία να ξαναγίνετε επιτέλους γιοι και κόρες του Θεού, η καρδιά σας δείχνεται όλο και πιο γενναιόδωρη, ο νους σας φωτίζεται, η θέλησή σας ενισχύεται. Έτσι η προσωπικότητα γίνεται ένα όργανο όλο και πιο κατάλληλο στο να εκφράζει την ύψιστη ζωή της ατομικότητας, μέχρι την ημέρα που θα συγχωνευθούν και θα γίνουν ένα:

τότε δε θα υπάρχει πια προσωπικότητα, η προσωπικότητα και η ατομικότητα θα έχουν γίνει μία και μόνη τέλεια οντότητα.>>

Omraam Mikhaël Aïvanhov

''Αναζητώντας την αληθινή μας ταυτότητα''

<Προς το παρόν, λοιπόν, όταν η ατομικότητα θέλει να εκδηλωθεί διαμέσου των πυκνών περιοχών της προσωπικότητας, δεν μπορεί να το κάνει πλήρως. Θα χρειαστεί ακόμα πολύ καιρό, πολλές εμπειρίες, πολλές ασκήσεις, μελέτες, επί αιώνες και χιλιετηρίδες, ώστε να μπορέσουν τα σώματα που αποτελούν την προσωπικότητα* να γίνουν η έκφραση των προτερημάτων και των αρετών της ατομικότητας.*>>...

08:49

<<Αλλά την ημέρα που αυτά θα έχουν αναπτυχθεί, το νοητικό σώμα θα γίνει τόσο αιθέριο και διεισδυτικό, ώστε θα αρχίσει επιτέλους να καταλαβαίνει τη θεϊκή σοφία, το αστρικό σώμα θα είναι ικανό να τρέφει τα πιο ευγενικά και τα πιο ανιδιοτελή συναισθήματα, και το φυσικό σώμα θα έχει όλες τις δυνατότητες να ενεργεί, τίποτα δε θα του αντιστέκεται.

Καθώς δεν υπάρχει αληθινός διαχωρισμός ανάμεσα στις δύο φύσεις, η ατομικότητα επιζητά πάντα να επηρεάζει την προσωπικότητα προς το καλό. Αλλά η προσωπικότητα, που θέλει να είναι ανεξάρτητη και ελεύθερη, δεν κάνει παρά του κεφαλιού της, δεν υπακούει, παρά μόνο πολύ σπάνια, στις παρορμήσεις που έρχονται από ψηλά. Αν και εμψυχώνεται, αναζωογονείται, τρέφεται, υποστηρίζεται από την ατομικότητα, αντιστέκεται σ’ αυτή, μέχρι την ημέρα που, επιτέλους, χάρη στις προσπάθειες του ανθρώπου που εργάζεται με αποφασιστικότητα, ακρίβεια και επιμονή προς αυτή την κατεύθυνση, η ατομικότητα πετυχαίνει να εισχωρήσει μέσα στην προσωπικότητα για να την ελέγχει, και να την κυριαρχεί. Τότε, η προσωπικότητα γίνεται τόσο εξυπηρετική και υπάκουη ώστε γίνεται πια ένα με την ατομικότητα. Αυτή είναι η πραγματική συγχώνευση, ο αληθινός γάμος, η αληθινή αγάπη .

Να ακριβώς αυτό που ονομάζεται, στην εσωτερική Επιστήμη, να κατορθώσεις να «ενώσεις τα δύο άκρα». Το ένα από αυτά είναι η προσωπικότητα, που είναι τριπλή, σαν τον Κέρβερο, το σκύλο με τα τρία κεφάλια που φύλαγε την είσοδο στις Κολάσεις, και το άλλο άκρο είναι η ατομικότητά μας, που είναι επίσης μια τριάδα, η θεϊκή μας φύση.>>

<<Στην αρχή των πάντων υπάρχει το Πνεύμα − να μια αλήθεια που πρέπει να τη διατηρείτε μέσα σας παρούσα. Όταν όμως το Πνεύμα θέλησε να εκδηλωθεί, χρειάστηκε να κατασκευάσει μέσα κίνησης προσαρμοσμένα στις περιοχές της ύλης τις όλο και περισσότερο πυκνές στις οποίες θα κατέβαινε. Ονομάζουμε αυτά τα μέσα κίνησης σώματα. Αυτά είναι από τα πιο αιθέρια προς τα πιο πυκνά, τα σώματα: ατμικό, βουδικό, αιτιατό, που αντιστοιχούν στην ανώτερή μας φύση, την ατομικότητα*, και μετά τα σώματα νοητικό, αστρικό, και φυσικό που αντιστοιχούν στην κατώτερή μας φύση, την προσωπικότητα*. Τα σώματα φυσικό, αστρικό (ή σώμα του συναισθήματος) και νοητικό (ή σώμα της σκέψης) αντιπροσωπεύουν σ’ ένα κατώτερο επίπεδο τα σώματα ατμικό, βουδικό και αιτιατό.>>

http://www.saint.gr/17/texts.aspx