Η αναζήτηση για το Άγιο Δισκοπότηρο ή Γκράαλ

Τετάρτη, 15 Απρίλιος 2009 23:06 Διάφορα - Μεταφυσική

Η αναζήτηση για το Άγιο Δισκοπότηρο

Από τον Κ. Διμελή

Υπήρξε ή όχι το Ιερό Γκράαλ ή αλλιώς το Άγιο Δισκοπότηρο; Ποιοι ήταν οι αναζητητές του την εποχή της ιπποσύνης; Το Άγιο Δισκοπότηρο ενέπνευσε πολλούς στην πορεία των αιώνων.

Ας προσπαθήσουμε να αποσυμβολίσουμε το Ιερό Κύπελλο και να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημά του, μέσα από μία σύντομη ιστορική διαδρομή.

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΓΚΡΑΑΛ

Μετά από τον θάνατο του Χριστού ο Ιωσήφ φυλακίστηκε προφανώς σε έναν τύμβο, όμοιο με εκείνο που χρησιμοποίησε για το σώμα του Ιησού. Αφημένος εκεί για να λιμοκτονήσει, επί αρκετά χρόνια τρεφόταν από τη μαγική δύναμη του Γκράαλ που του παρείχε τροφή και νερό κάθε πρωί με θαυματουργό τρόπο. Αργότερα - και σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή του μύθου - ο Ιωσήφ ταξίδεψε στη Μεγάλη Βρετανία με την οικογένειά του και διάφορους συντρόφους του. Εγκαταστάθηκε στο Ύνυς Βίτριν (Γκλάστονμπερι), αλλά το δισκοπότηρο πήγε στο Κορμπένικ και στεγάστηκε σε ένα θαυματουργό κάστρο, που φυλασσόταν πάντα από τους Βασιλείς του Δισκοπότηρου, απόγονους της κόρης του Ιωσήφ Άννας ή Ενυγκέους και του συζύγου της Μπρονς.

Αιώνες αργότερα η τοποθεσία του Μεγάλου Κάστρου του Κορμπένικ ξεχάστηκε.

Στην αυλή του βασιλιά Αρθούρου, όμως, υπήρχε η προφητεία ότι το Δισκοπότηρο θα ανακάλυπτε και πάλι ένας απόγονος του Αγ. Ιωσήφ. Αυτός ο συγκεκριμένος απόγονος ήταν και ο μόνος που θα μπορούσε να καθήσει στην Επικίνδυνη Θέση, στη Στρογγυλή Τράπεζα.

 Όταν ένα τέτοιο άτομο έφθασε με τη μορφή του Γκάλαχαντ, του γιου του Λάνσελοτ, μαζί με ένα θαυμαστό, αν και σύντομο, όραμα του ίδιου του δισκοπότηρου, άρχισε μια αναζήτηση για να βρεθεί το ιερότερο των λειψάνων. Μετά από πολλές περιπέτειες και πολλά χρόνια οι ιππότες της Στρογγυλής Τράπεζας διέσχισαν τη Μεγάλη Βρετανία από το ένα άκρο στο άλλο. Ο Πέρσιβαλ (Πέρεντυρ) ανάμεσά τους ήταν εκείνος που ανακάλυψε το κάστρο σε μια περιοχή τόσο άρρωστη όσο και ο πληγωμένος βασιλιάς της. Όταν φιλοξενήθηκε από αυτόν τον «Ψαρά» ή «Βασιλιά του Δισκοπότηρου» απέτυχε να ρωτήσει για το Γκράαλ και έφυγε με άδεια χέρια.

Ο Λάνσελοτ ήταν ο επόμενος που πλησίασε το Κορμπένικ, αλλά του απαγορεύτηκε η είσοδος γιατί ήταν μοιχός. Τελικά κατέφθασε ο Γκάλαχαντ που του επιτράπηκε να εισέλθει στο παρεκκλήσι και να ατενίσει το Δισκοπότηρο. Την ίδια στιγμή η ζωή του ολοκληρώθηκε, έφθασε στο μυστικό της τέλος και ο ίδιος μαζί με το δισκοπότηρο υψώθηκαν στον ουρανό.

Το Άγιο Δισκοπότηρο ονομάζεται αρχικά απλό κύπελλο στα έργα του Κρετιέν ντε Τρουά. Η λέξη προέρχεται πιθανώς από την αρχαία γαλλική λέξη γκραάλ που σημαίνει «πλατύ και ευρύχωρο πιάτο ή δίσκος». Αν και συνήθως σκεπτόμαστε το δισκοπότηρο ως κύπελλο, στις διαφορετικές εκδοχές του μύθου ή και σε διαφορετικούς μύθους περιγράφεται ως δίσκος, κέρας της Αμάλθειας, κέρας της αφθονίας ή ακόμα και βιβλίο ή λίθος.

TΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΓΚΡΑΑΛ

Δισκοπότηρο, μαγικός λέβητας, Σινδών, ομιλούσα λίθος ή βιβλίο. Όποια μορφή κι αν του προσδίδουν, όλοι συμφωνούν στο ότι το Γκράαλ είναι το σύμβολο της απόλυτης εξουσίας και γνώσης.

Οι ειδικοί είναι κάθετοι: το Γκράαλ είναι ένας σκοτεινός μύθος για τον οποίο δε γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα.

Μερικοί εμμένουν ότι πρόκειται για αντικείμενο, το ιερό δισκοπότηρο που κρατούσε ο Χριστός στο Μυστικό Δείπνο.

Άλλοι κάνουν λόγο για το κύπελλο στο οποίο ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, κρυφός μαθητής του Ιησού, συνέλεξε το αίμα Του όσο ψυχορραγούσε πάνω στο Σταυρό.

Κάποιοι άλλοι το ταυτίζουν με την Ιερά Σινδώνη και αρκετοί το βλέπουν ως σύμβολο ή ιερή γενιά.

Ακόμα και η τοποθεσία στην οποία έκρυψαν το θρυλικό Γκράαλ έχει ταυτιστεί κατά περιόδους με διάφορες περιοχές ανά τον κόσμο: από το Γκλαστόνμπερι της Αγγλίας και το Ρενέ λε Σατό της Γαλλίας μέχρι το Οκ Άϊλαντ των ΗΠΑ, τη Βαλένθια της Ισπανίας ή το Μπάρι της Ιταλίας.

Μέσα σ' αυτή τη θάλασσα των εικασιών, οι ειδικοί μελετητές αναζητούν μια σύμβαση και συνάγουν τρεις πιθανές προσεγγίσεις για το Γκράαλ.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν εκείνοι που το θεωρούν πολύτιμο αντικείμενο και το συνδέουν με τη μορφή του Χριστού, γι' αυτό αναζητούν την ακριβή τοποθεσία όπου φυλάσσεται.

Στη δεύτερη κατηγορία εκείνοι που το μελετούν ως σύμβολο και στην τρίτη εκείνοι που ερευνούν τις λογοτεχνικές ρίζες του μύθου.

Ο όρος Γκράαλ εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη του 1190, έτος θανάτου του συγγραφέα Κρετιέν ντε Τρουά, ο οποίος άφησε ημιτελές το τελευταίο ιπποτικό του μυθιστόρημα Πάρσιφαλ.

Α) Απαστράπτον κύπελλο

Το βιβλίο εξιστορούσε την περιπέτεια ενός νέου που άφησε το σπίτι του για να γίνει ιππότης. Όταν έφτασε στον πύργο του βασιλιά Πεσκατόρε έλαβε μέρος σε μια τελετή, κατά τη διάρκεια της οποίας μια κοπέλα διέσχισε το δωμάτιο κρατώντας στο χέρι της ένα Γκράαλ που εξέπεμπε σπινθηροβόλο φως. Στη γλώσσα οΐλ, αρχαία διάλεκτος της Βόρειας Γαλλίας που απαντάται μόνο στα λογοτεχνικά κείμενα, Γκράαλ σημαίνει δοχείο, αγγείο.

Το γεγονός ότι το μυθιστόρημα ήταν το πρώτο στο οποίο γινόταν αναφορά στο Γκράαλ δε σημαίνει ότι ο Κρετιέν επινόησε το αρχέτυπο του δισκοπότηρου. Άλλωστε ο κελτικός πολι-τισμός βρίθει από διάφορους μύθους γύρω από θαυματουργά κύπελλα.

Ανάλογες ιστορίες συναντάμε και σε Oυαλικούς μύθους όπως σ' εκείνον με το λέβητα της θεάς Σέριντγουεν, μια μεγάλη χύτρα μέσα στην οποία παρασκεύαζε το μαγικό ελιξίριο της σοφίας. Αρκούσε να βουτήξει κάποιος το δάχτυλό του μέσα σ' αυτό το ματζούνι για να κατακτήσει τη γνώση.

Από τα μέσα του 12ου - 13ου αιώνα το Γκράαλ άρχισε να γράφεται με κεφαλαίο. Η λέξη διασώθηκε από τα κείμενα των Φραγκοκελτών και μετεξελίχθηκε σε κύριο όνομα.

Στα λατι-νικά υπήρχε το gradalis, ενώ στα μέσα του 12ου αιώνα έκαναν την εμφάνισή τους οι πα-ραλλαγές grazal και grasal. Έκτοτε το Ιερό Γκράαλ αποτελεί αντικείμενο μύθων, μελετών και ονείρων. Ωστόσο το περιεχόμενο των παραμυθιών δεν είναι αποκλειστικά προϊόν φαντασίας, καθώς εδράζονται σ' ένα σύνολο μύθων.

Γύρω στα 1200 το Γκράαλ ταυτίστηκε για πρώτη φορά με το κύπελλο που κρατούσε ο Ιησούς στο Μυστικό Δείπνο και στο οποίο αργότερα ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας συνέλεξε το αίμα Του από το Σταυρό.

Β) Η πέτρα που μιλάει

Γύρω στα 1210 ο Γερμανός Βόλφραμ φον Έσενμπαχ στο ποίημά του «Πάρσιφαλ» ταύτισε το Γκράαλ με μια ομιλούσα λίθο, ενώ αργότερα το Γκράαλ ταυτίστηκε με το ίδιο το βιβλίο.

Κάποιοι μελετητές συνδέουν το λατινικό όρο gradalis με το νεότερο ιταλικό graduale, το συναξάρι της Καθολικής Θείας Λειτουργίας, γι' αυτό και συνδέθηκε με το Βιβλίο της Σοφίας.

Οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι το Γκράαλ είναι ένα αντικείμενο που παίρνει διάφορες μορφές, παραμένοντας βασικά σύμβολο εξουσίας και γνώσης.

Αν το Γκράαλ υπάρχει στ' αλήθεια, πού βρίσκεται;

Θρυλείται ότι ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας το μετέφερε από την Ιερουσαλήμ στο Γκλαστόνμπερι της Αγγλίας, εκεί όπου ετάφη ο βασιλιάς Αρθούρος. Ωστόσο η πληροφορία είναι ανακριβής και τη διέδωσαν το 1191 οι μοναχοί του Γκλαστόνμπερι, όταν μια πυρκαγιά κατέστρεψε την εκκλησία τους. Ίσως οι καλόγεροι ήλπιζαν να την ξαναχτίσουν με τις εισφορές των προσκυνητών.

Σύμφωνα με άλλες διηγήσεις, το Γκράαλ βρήκαν Ναΐτες ιππότες ανάμεσα στα ερείπια του Ναού του Σολομώντος, στην Ιερουσαλήμ. Σήμερα φυλάσσεται μαζί με σπάνιους θησαυρούς σε μυστική αίθουσα του πύργου Γκιζόρ, στη Γαλλία.

Γ) Οι έρευνες των ναζί

Ακόμα και ο ναζιστής αρχαιολόγος Όττο Ραν ήταν βέβαιος ότι οι Ναΐτες είχαν μεταφέρει το Γκράαλ στη Γαλλία με σκοπό να το παραδώσουν στους Καθαρούς, αίρεση που καταδίωξε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Ο Ραν έπεισε τον Χάινριχ Χίμλερ, διοικητή των Ες Ες και οπαδό του αποκρυφισμού, να χρηματοδοτήσει τις έρευνες, αφού ήταν πεπεισμένος ότι είχαν κρύψει το Γκράαλ στον πύργο Μονσεγκύρ, τελευταίο οχυρό των Καθαρών. Τελικά μετά από αλλεπάλληλες ανασκαφές ο αρχαιολόγος έφυγε άπραγος.

Άλλος μύθος αφηγείται ότι οι Ναΐτες, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από το βασιλιά της Γαλλίας, εγκαταστάθηκαν το 1307 στη Σκοτία. Λέγεται ότι συνήψαν φιλία με τον πρίγκιπα Ανρί Σεν Κλερ κι ότι τον βοήθησαν να χτίσει το παρεκκλήσιο Ρόσλιν, στο οποίο υπάρχουν εκατοντάδες σύμβολα των Ναϊτών και του Ιερού Γκράαλ. Κατόπιν έφυγαν για την Αμερική, όπου ίδρυσαν τη Νέα Ιερουσαλήμ, μακριά από την επιρροή του Ποντίφικα. Στο Οκ Άϊλαντ της Νέας Σκοτίας ανέσκαψαν το σημείο στο οποίο θεωρούσαν ότι οι Ναΐτες είχαν κρύψει το μυθικό θησαυρό, αλλά δε βρήκαν τίποτα.

Μια άλλη θεωρία θέλει τον Απόστολο Πέτρο να έχει μεταφέρει το δισκοπότηρο στη Ρώμη. Κατά τη διάρκεια των διωγμών λέγεται ότι ο Άγιος Λαυρέντιος το έστειλε στη Χουέσκα της Ισπανίας, όπου θεωρούσε ότι θα ήταν ασφαλές, κι ότι κατέληξε στη Βαλένθια το 1437. Στο παρεκκλήσιο Καπίγια ντελ Σάντο Κάλιθ της ισπανικής πόλης λατρεύουν μέχρι σήμερα ένα κύπελλο με πολύτιμους λίθους, το οποίο οι πιστοί θεωρούν ότι είναι το Ιερό Γκράαλ.

 Δ) Ιερή Σινδώνη

Στον καθεδρικό ναό του Αγίου Λαυρεντίου στη Γένοβα το Γκράαλ ταυτίζεται με την Ιερή Λεκάνη από την Καισαρεία. Πρόκειται για οκταγωνική λεκάνη που έφεραν οι στρατιώτες που κατέλαβαν το 1101 την Καισαρεία. Αυτοί πίστευαν ότι ήταν ο πίναξ πάνω στον οποίο έπεσε η κεφαλή του Ιωάννη του Βαπτιστή.

Σύμφωνα με άλλους, η μυστικιστική μουσουλμανική οργάνωση των Σούφι παρέδωσε το Γκράαλ στον Φρειδερίκο Β', ο οποίος το έκρυψε σε μια μυστική αίθουσα του Καστέλ ντελ Μόντε, κοντά στην Άντρια, περιοχή της επαρχίας Απουλία στην Ιταλία. Εκεί, στην πύλη του καθεδρικού ναού του Σαν Νίκολα, που βρίσκεται στο Μπάρι, υπάρχει μια εικόνα του βασιλιά Αρθούρου που υποδεικνύει την κρύπτη.

Το Γκράαλ θα μπορούσε να φυλάσσεται και στο Τορίνο. Πιθανότατα το μετέφεραν εκεί μαζί με την Ιερά Σινδώνη οι Σταυροφόροι του Μεσαίωνα. Στο ναό της Μεγάλης Μητέρας του Θεού υπάρχει το Άγαλμα της Πίστης, που στο δεξί χέρι κρατά ένα ανοιχτό βιβλίο και στο αριστερό ένα δισκοπότηρο. Λέγεται ότι το άγαλμα κοιτά την κρύπτη του Γκράαλ.

Κάποιοι μελετητές ταυτίζουν το Γκράαλ με την Ιερά Σινδώνη και υποστηρίζουν ότι ο όρος προέρχεται από τις λέξεις greil ή greille, που παραπέμπουν στις ιταλικές griglia (εσχάρα) και grata (κιγκλίδωμα). Βάσει των παραπάνω θεωρούν ότι ο όρος αναφέρεται στο επίχρυσο προστατευτικό πλέγμα κάτω από το οποίο τοποθετήθηκε το ιερό σάβανο για να μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη.

Ε) Πορεία προς το θείο

Μετά από όλες αυτές τις αντικρουόμενες ερμηνείες εύλογα καταλήγει κάποιος στο συμπέρασμα ότι ίσως το Γκράαλ να μην υπήρξε ποτέ. Κάποιοι ιστορικοί αντιτείνουν ότι η παρουσία τόσων στοιχείων δεν αναιρεί το ότι κάποτε υπήρχε μια ενότητα μεταξύ τους. Άλλωστε η πραγματική δύναμη του Γκράαλ είναι ακριβώς ότι πρόκειται για ένα άδειο κύπελλο που ο καθένας μπορεί να γεμίσει αν επιστρατεύσει την πίστη του. Μπορεί επομένως να το μετατρέψει σε σύμβολο του στόχου που επιθυμεί να επιτύχει.

Η πλειοψηφία πάντως των ειδικών συμφωνεί στο ότι η έρευνα για το Γκράαλ συμβολίζει την πορεία προς την προσέγγιση ενός μυστηριώδους και υπερβατικού αντικειμένου που τελικά ταυτίζεται με τον ίδιο το Θεό.

Κωνσταντίνος Διμελής

Υπεύθυνος ΟΜΑΚΟΕΙΟΥ Πειραιά

(από την αστείρευτη πηγή γνώσης του Ν. Μαργιωρή)

 

ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ μέρος Α.

" Δεν μπορώ να ρίξω μια πέτρα σε μια λίμνη έτσι ώστε ο κυματισμός να πάει μόνο σε σας, ή σε αυτόν
. Η προσπάθειά μου είναι να καθορίσω αυτούς τους κυματισμούς έτσι ώστε όπως τα ραδιο κύματα να ακολουθούν όλες τις κατευθύνσεις. Πρέπει να γίνουμε ικανοί στο να μεταδώσουμε το  τι θέλει. Για αυτό πρέπει να είμαι πέρα απο τον εαυτο μου"

 "I cannot throw a stone in a pond so that the ripple will only go to you, or to him. My effort is to set out these ripples so that like radio waves they go in all directions. We have to become capable of transmitting what He wants. For this I must be selfless."

Η Φύση είναι ένας δάσκαλος, η ζωή είναι ένας δάσκαλος. Η γνώση δεν πρέπει να προέρχεται μόνο από τα βιβλία. Η Φύση είναι σίγουρα καλύτερος δάσκαλος. Με την ανεκτικότητά της, την ανιδιοτελή γενναιοδωρία της, την υπομονή και τη γαλήνη της, η Φύση συνεχώς διακηρύσσει τον εγγενή και αληθινό της ρόλο ως διδασκάλου πνευματικών αληθειών. Θεωρείστε, για παράδειγμα, ένα δέντρο. Προσφέρει σκιά και χαρίζει φρούτα σε οποιονδήποτε το πλησιάζει. Δεν κρατάει συναισθήματα μίσους ή εκδικητικότητας εναντίον εκείνων που του προκαλούν τραύματα. Δεν ζητάει καμιά ανταμοιβή απ’ όσους επωφελούνται από αυτό. Όλοι πρέπει να μάθετε αυτό το μάθημα ανιδιοτελούς υπηρεσίας από το δέντρο.

-Σάι Μπάμπα

Χαίρε,ω ενδαίτημα,ω χώρα Μακαρέως,
νήσος καλλίστη των λοιπών,εις την θαλασσαν Αιγέως!

Χαέρε σεμνόν και ιερόν,πέδον της Μυτιλήνης,
Γη ζείδωρος και λιπαρά,άρουρα της Μηθύμνης!

Χαίρε γαία καλλίφωνος,η εύφορος εκείνη,
Συ δαφνηφόρος και τερπνή,ωραία Μυτιλήνη!

ΣΤ>ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ,ΛΕΣΒΙΑΣ ΩΔΗ

Κυριακή, 26 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΚΟΤΣΑΝΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ...

Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΣΤΕΛΛΑΤΟΥ
Μέλος και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ από το 1975

Χρήσιμο θα ήταν να καθιερωθεί, ένας ετήσιος διαγωνισμός, για το ποια είναι η μεγαλύτερη κοτσάνα που έχει εκστομίσει ποτέ, δημόσιο πρόσωπο και δη πολιτικό πρόσωπο. Προσωπικά, θα κατέτασσα ως πρώτη, για το 2009, την περιβόητη φράση «…λεφτά υπάρχουν…» Η φράση αυτή σηματοδότησε την αναγέννηση της ελπίδας, της μάταιης ελπίδας σε εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας, κρίνοντας αποφασιστικά την έκβαση της εκλογικής μάχης του Οκτωβρίου του 2009, και καταλήγοντας στη συνέχεια, σε λιγότερο από ένα χρόνο στο ότι, όχι μόνο δεν υπήρχαν λεφτά αλλά και στο γεγονός ότι, συνεπεία αυτής της διαπίστωσης, η μόνη λύση για τη σωτηρία της χώρας εναπόκειται στα ληστρικά «χέρια» εξωελληνικών κέντρων.

Και η περίπου αυτονόητη συνέχεια της φράσης αυτής, ότι δηλαδή λεφτά υπήρχαν αλλά «…κάποιοι τα έφαγαν…» θα μπορούσε να αποτελέσει τη μεγαλύτερη κοτσάνα του 2010, αν δεν υπήρχε ο …Πάγκαλος. Ναι ο γνωστός Πάγκαλος που με τη φράση «…μαζί τα φάγαμε…» έδωσε τα ρέστα του και που κατά την προσωπική μου άποψη πάντα, αποτελεί τη μεγαλύτερη κοτσάνα όχι μόνο του 2010, αλλά ολόκληρης της 10ετίας. Ο άνθρωπος αυτός, ούτε λίγο ούτε πολύ, συνόψισε σε τρεις λέξεις, ολόκληρη την τεράστια προσπάθεια που έχουν αναλάβει διάφοροι κύκλοι, να ενοχοποιηθεί ένας ολόκληρος λαός, μια ολόκληρη κοινωνία, κατατάσσοντας στην κατηγορία των ρουσφετιών και της κακοδιοίκησης, την βασική ανάγκη, το βασικό αίτημα για δουλειά, μιας μεγάλης κατηγορίας του ελληνικού λαού, που ήταν ως τα τέλη της 10ετίας του ’70, κοινωνικά αποκλεισμένη και που το ΠΑΣΟΚ ερχόταν τότε να βγάλει στην επιφάνεια, δίνοντας ελπίδες για ίση μεταχείριση και ίσες ευκαιρίες.

Όχι όμως κε. Πάγκαλε και ξανά όχι… Η «γενιά της Αλλαγής», που τόσο έχει χλευαστεί σαν όρος, δεν έχει την παραμικρή ευθύνη για το που πήγαν τα λεφτά, ούτε και τα έφαγε μαζί σας. Διεκδίκησε και σε πολλές περιπτώσεις πέτυχε το περίπου αυτονόητο…. Να βγει απ’ το περιθώριο, να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που της δόθηκαν, να δημιουργήσει έναν αρκετά σφιχτό συνεκτικό ιστό, να συνδιαμορφώσει ένα περισσότερο δημοκρατικό κράτος, να απολαύσει ένα περισσότερο κοινωνικό κράτος, να πάρει μέρος στην παραγωγική διαδικασία… Κι αν υπήρξαν κάποιοι που συνέβαλαν στη ληστεία του υπάρχοντος πλούτου, που έφαγαν τα χρήματα του ελληνικού λαού, ήταν αυτοί που εσείς κατασκευάσατε, που εσείς διαμορφώσατε, που εσείς αναδείξατε, για να αποτελέσουν σήμερα το άλλοθί σας… Εσείς εκθρέψατε τη φοροδιαφυγή, εσείς υποθάλψατε την εισφοροαποφυγή, εσείς βουλιάξατε τα ταμεία και τις ΔΕΚΟ, εσείς εμπνευσθήκατε τα δομημένα ομόλογα, εσείς αναδείξατε τους διάφορους αεριτζήδες και παπατζήδες, εσείς τα πήρατε από τη SIEMENS και δεν ξέρω από πού αλλού, εσείς σκοτώνετε καθημερινά την ελπίδα…

Όχι κε Πάγκαλε, προσωπικά δεν αισθάνομαι ότι έχω φάει μαζί σας, έστω και μία δραχμή, όπως υπονοείτε… Προσλήφθηκα κι εγώ στο Δημόσιο, την περίοδο της Αλλαγής και νιώθω ότι έχω τιμήσει και με το παραπάνω τον όρκο που έδωσα όταν διορίστηκα… Πληρώνω τους φόρους μου και η περιουσιακή μου κατάσταση, σήμερα, μετά από 25 χρόνια και πλέον, είναι η ίδια αν όχι χειρότερη…. Και είμαι υπερήφανος γι αυτό… Σε αντίθεση με κάποιους από εσάς, που η περιουσιακή σας κατάσταση απορρέει από ένα αδιευκρίνιστο «έσχες» και ένα αμφίβολο «πόθεν».

Προσωπικά, είμαι επίσης περήφανος, γιατί, ως μέλος και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ από το 1975, προσπάθησα να κάνω πράξη στην καθημερινή μου ζωή, τις αρχές και τις αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκα στο μεγάλο σχολείο του Κινήματος. Και που σήμερα βλέπω με θλίψη να καταπατούνται βάναυσα, στο όνομα μιας αβέβαιης σωτηρίας από την κρίση που πολιτικοί από όλα τα κόμματα δημιούργησαν…

Όχι κε Πάγκαλε, δεν τα φάγαμε μαζί. Εσείς είστε οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας, για την διόγκωση της φτώχειας, για την επιστροφή του κοινωνικού αποκλεισμού. Γιατί το μόνο σας ενδιαφέρον ήταν η πολιτική σας επιβίωση με ό,τι αυτό συνεπάγεται… Γι αυτό ανεχθήκατε, αλλά και κατασκευάσατε πολλές φορές, τις διάφορες μορφές της παραοικονομίας γι αυτό εκθρέψατε τους διάφορους κύκλους της διαφθοράς που σήμερα καταδικάζετε…

Αλλά κε Πάγκαλε, εσείς για ποιο πράγμα μπορείτε να είστε υπερήφανος; Ποια είναι η δική σας συμβολή στην κεντρική πολιτική σκηνή επί τόσα χρόνια; Για ποιο πράγμα, θα σας θυμούνται ως ιστορικό πρόσωπο μετά από 50 ας πούμε, χρόνια; Μήπως για τις αφελέστατες πολιτικές σας απόψεις όταν παρομοιάζατε τη Γερμανία ως γίγαντα με πήλινα πόδια; Μήπως για την υπόθεση Οτσαλάν; Μήπως για τη μνημειώδη περιφρόνησή σας προς το πρόσωπο του σημερινού πρωθυπουργού που σήμερα εκθειάζετε αρκούντως και ανενδοίαστα, επειδή σας έχει αναθέσει το ρόλο του bodyguard της κυβερνητικής συνοχής; Ίσως όχι… για κάτι από τα παραπάνω… Μάλλον θα σας θυμούνται για τις περίφημες ατάκες σας, μάλλον θα σας θυμούνται για τη γραφικότητά σας… Περίπου όπως θυμούνται σήμερα τον παππού σας για το μήκος της γυναικείας φούστας

♥♫ - Stamatis Spanoudakis -Thn Zwh Moy -

Τζαμιά και μουσουλμανικά θρησκευτικά κτίρια
   Η μουσουλμανική τέχνη είναι γνωστό πως διακρίνεται και υπερέχει στην αρχιτεκτονική και διακόσμηση[1]. Σε όλη την έκταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και στις παλιότερες κτίσεις των Αράβων, κατασκευάστηκαν κατά καιρούς περίφημα και ονομαστά αρχιτεκτονικά δημιουργήματα. Αναφορές αλλά και επιζόντα μνημεία υπάρχουν σε πολλά σημεία κυρίως του μεσογειακού χώρου και της Εγγύτερης και Μέσης Ανατολής. Οι κατασκευές αυτές έχουν να κάνουν περισσότερο με δημόσια κτίρια (ανάκτορα, τεμένη, μεντρεσέδες, σεράγια, μαυσωλεία , μιναρέδες, κρήνες, κιόσκια, υδραγωγεία, λουτρά), αλλά και με ιδιωτικά κτίσματα κυρίως για τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους της αυτοκρατορίας. Ανάλογη άνθηση γνώρισε και η αρχιτεκτονική αυτού του τύπου κτιρίων και στη Μυτιλήνη η οποία σαν κέντρο (αστικό και διοικητικό του νησιού) αναδείχθηκε σε αυτό τον τομέα. Η γεωστρατηγική θέση του νησιού στο χώρο του ανατολικού Αιγαίου αλλά και η παραγωγή λαδιού που εξασφάλιζε σημαντικούς πόρους για την αυτοκρατορία, καθιστούσαν την Μυτιλήνη σαν ένα περιφερειακό κέντρο μείζωνος σημασίας. Για το λόγο αυτό, αν και πληθυσμιακά το μουσουλμανικό στοιχείο δεν υπερτερούσε, χτίστηκαν αρκετά τέτοια κτίρια τα οποία εκτός βέβαια από το λειτουργικό τους χαρακτήρα είχαν και συμβολικό. Στην προσπάθειά μας να καταγράψουμε όλα αυτά τα δημόσια κτίρια καταλήγουμε στο πρώτο συμπέρασμα: υπήρξαν τουλάχιστον δέκα τζαμιά, τέσσερεις τεκέδες και ένας μενδρεσές μέσα στα όρια της πόλης της Μυτιλήνης[2]. Πρέπει δε να πούμε πως οι χώροι που επιλέγονταν για την ανέγερση των ιερών ναών των μουσουλμάνων ήταν χώροι στους οποίους τις περισσότερες φορές προϋπήρχε κάποιο άλλο ιερό. Σύμφωνα με την προφορική παράδοση του νησιού τα μεγαλύτερα τζαμιά τα έχτισαν Έλληνες αρχιμάστοροι. Σαν γενικά χαρακτηριστικά που συναντώνται στο σύνολο των κτιρίων αυτών και κυρίως των τζαμιών αναφέρουμε τα εξής:α) Ήταν λιθόκτιστα στον κύριο όγκο τους, χρησιμοποιούνταν όμως σε ευρύ κλίμακα το μάρμαρο (από Κυκλάδες και Μικρά Ασία), ο γύψος, η πέτρα (από το Σαρμοσάκ της απέναντι ακτής, από το λατομείο Μιστεγνών και γενικότερα από περιοχές του νησιού) και το ξύλο (κυρίως Μικρά Ασία), β) Είχαν κεραμοσκεπές ή τρούλους, γ)Τα τζαμιά στην ΒΔ πλευρά τους είχαν μιναρέ του οποίο το ύψος ήταν διαφορετικό κατά περίπτωση (ο πιο μικρός είχε ύψος  έξι μέτρα) και οι πιο μεγάλοι τριάντα) και είχε παράλληλα και συμβολικό χαρακτήρα καθώς υπήρχε ανταγωνισμό με τα καμπαναριά των χριστιανικών εκκλησιών, δ) Είχαν προαύλιο το οποίο ήταν πυκνοδεντροφυτεμένο, ε) Στο προαύλιο υπήρχε συνήθως μαρμάρινο συντριβάνι ή βρύση από τα οποία υδρεύονταν οι γύρω οικισμοί στ) Στο εσωτερικό τους υπήρχε προθάλαμος (νάρθηκας), ζ) Τόσο η κατασκευή αλλά και η διακοσμηση είχε έντονα τα γεωμετρικά στοιχεία με κυρίαρχη την παρουσία του οξυγώνιου τόξου, η) Στο εσωτερικό διέθεταν γυναικωνίτη υπερυψωμένο,  θ) Στην ΝΑ πλευρά στο εσωτερικό υπήρχε το Μπιχράμπ  (ιερό) που έβλεπε προς τη Μέκκα και βρισκόταν σε μια εσοχή μέσα στον τοίχο διακοσμημένο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ι) Υπήρχαν πολύ εντυπωσιακές έγχρωμες οροφογραφίες γεωμετρικά σχεδιασμένες με αραβουργήματα, κ) Τα μεγαλύτερα τζαμιά σε μικρή απόσταση από το τέμενος είχαν  νεκροταφείο και λ)Το όνομά τους προέρχονταν είτε από τον κτήτορά τους (ο οποίος αναγράφονταν συνήθως στο υπέρθυρο), είτε από κάποιο τοπωνύμιο, ακόμη και από κάποια απλά προσωπα που έχουν συνδεθεί με την ιστορία του χώρου αλλά και από κάποια εξωτερικά ή εσωτερικά χαρακτηριστικά του κτιρίου.
   Ξεκινώντας από τα τζαμιά έχουμε τα εξής κατά χρονική περίοδο κατασκευής:
   Κουλέ (ή Καλέ ή Μεχμέτ) Τζαμί. Χτίστηκε το 1573 μέσα στο κάστρο απέναντι από τον πύργο των Γατελούζων. Σήμερα είναι ερείπιο. Θεωρείται το αρχαιότερο τέμενος της Μυτιλήνης. Δίπλα του βρέθηκε το αρχαίο ιερό της Δήμητρας Περσεφόνης[3] . Ο μιναρές του είχε ύψος 30 μέτρα. Στη διακόσμησή του κυριαρχούσε το μάρμαρο ενώ υπήρχαν και έγχρωμες διακοσμήσεις στην οροφή. Ανάμεσα στα σημερινά του ερείπια διακρίνεται το ιερό του το μπιχράμπ που όπως όλα τα ιερά των τζαμιών έχει κατεύθυνση προς τη Μέκκα.
   Βαλί (ή Βαλιζαντέ ή Βαλιδέζαντε) Τζαμί. Χτίστηκε το 1615 και βρίσκεται στην Επάνω Σκάλα. Ο μιναρές του είχε ύψος 15 μέτρα και στον περίβολό του είχε πολυγωνικό μαρμάρινο συντριβάνι (το οποίο βρίσκεται σήμερα στο αρχαιολογικό μουσείο). Έντονη και εδώ ήταν η χρήση του μαρμάρου, ενώ χρησιμοποιήθηκε και κοκκινωπή πέτρα μιστεγνών για το πέτρινο πλαίσιο της πρόσοψης. Η κτητορική του επιγραφή στην πύλη αναφέρει πως χτίστηκε από τον Χασάν Μπέη.
   Γενί (=νέο) Τζαμί. Ήταν το μεγαλύτερο μουσουλμανικό τέμενος της Μυτιλήνης. Χτίστηκε το 1825 και στη θέση του προϋπήρχε αρχαίο στάδιο. Είχε τεράστιο συμβολικό χαρακτήρα για τους μουσουλμάνους. Εκεί βρισκόταν το ιεροδικαστήριο (μεχκεμές) και η οθωμανική δημοτική σχολή αρρένων[4]. Το έχτισε ο Ναζίρης της Μυτιλήνης Μουσταφά Αγά Κουλαξίζη. Είχε μεγάλη αυλή και η κύρια πόρτα έβγαινε στην αγορά. Η στέγη του ήταν τετράριχτη με τρούλο στο μέσον μολυβδοσκέπαστο[5]. Ο μιναρές του είχε ύψος 30 μέτρα. Στην κατασκευ’η του οικοδομήματος κυριαρχούσε το μάρμαρο και η άρτια δομική ενίσχυση με μεταλικούς συνδέσμους και ενώσεις[6]. Χρησιμοποιήθηκε επίσης πέτρα Σαρμοσάκ (και πρέπει να αναφέρουμε πως αυτό το είδος πέτρας που έρχονταν από την απέναντι ακτή της Μικρασίας είχε μεγαλύτερο κόστος από την σχεδόν ομόμορφη πέτρα μιστεγνών που χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή των περισσοτέρων άλλων τζαμιών). Στην πρόσοψή του στο επάνω μέρος υπάρχει ακόμη μια θαυμάσια μινιατούρα του κτιρίου. Σήμερα το κτίριο βρίσκεται σε  άσχημη κατάσταση, η στέγη έχει καταρεύσει και από 1937 ο μιναρές του έχει γκρεμιστεί στο μεγαλύτερο μέρος του και σήμερα το ύψος του φτάνει τα 12 μέτρα. Δίπλα στο κτίριο βρισκόταν και το σπίτι του Μουφτή Μυτιλήνης. Με μια συγκτριτική προσέγγιση αντιλαμβανόμαστε το ρόλο του σε σχέση με τον μητροπολιτικό χριστιανικό ναό που βρισκόταν 200 μέτρα νότια, στα όρια που χώριζαν τις δυο κοινότητες: Κουλμπάρα και Κιόσκι.
   Βίγλα Τζαμί. Ήταν από τα ωραιότερα και πιο καλοφτιαγμένα τζαμιά της πόλης. Χτίστηκε το 1867 μετά το σεισμό και από το 1929 ο χώρος μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό του Αγίου Νικαλάου (Επάνω Σκάλα – Συνοικισμός). Τότε γκρεμιστηκέ και ο μιναρές του ύψους 20 μέτρων. Και εδώ χρησιμοποιήθηκε πέτρα από το Σαρμοσάκ (οι πέτρες για την κατασκευή του μιναρέ προέρχοταν και από το λατομείο Μυστεγνών). Στο κέντρο της οροφής υπήρχε εγγεγραμμένος ημισφαιρικός τρούλος διακοσμημένος με έξοχα αραβουργήματα[7] .
   Καντρί (Καντιρί) Τζαμί. Χτίστηκε και αυτό μετά το σεισμό του 1867 (1870) στην περιοχή βόρεια της Κουλμπάρας. Εκεί υπήρχε κατά το 18ο αιώνα η συνοικία με το όνομα «λελέκ μαχαλά» (η συνοικία των πελαργών). Στη βιβλιογραφία το συναντάμε και σαν τεκέ των Καντήριδων[8], οι Καντήρηδες ήταν δογματικοί μουσουλμάνοι. Ήταν μικρών διαστάσεων περιμανδρωμένο με ψηλό αυλότοιχο. Εντυπωσιακή ήταν η διακόσμηση της οροφής[9] . Ο μιναρές του είχε ύψος 12 μέτρα. Αναφορές μας μαρτυρούν πως στον τόπο του τζαμιού υπήρχε πριν το σεισμό άλλο τζαμί. ΒΑ υπήρχε και το νεκροταφείο του.
   Τσιναρλή (Τσινάρ = πλάτανος) Τζαμί. Ένα από τα παλαιότερα και πλουσιότερα τζαμιά και το δεύτερο σε μέγεθος που δεν υπάρχει πια σήμερα. Είχε κτισθεί στο τέλος του 18ου αιώνα (δίπλα σε ένα μεγάλο πλάτανο) και επισκευάσθηκε ριζικά μετά το μεγάλο σεισμό (1867). Στη θέση του βρίσκεται σήμερα ο 1ος κρατικός παιδικός σταθμός από το 1934  (κατεδαφίστηκε το τέμενος το 1931). Στη ΒΔ πλευρά υπήρχε ένα μικρό πετρόχτιστο κτίσμα το οποίο ήταν η κατοικία του Χότζα. Στη μέση της αυλής βρισκόταν κρήνη από την οποία υδρεύονταν τα σπίτια γύρω από το τζαμί. Η θέση του σηματοδοτούσε το τέλος του τουρκικού οικισμού και την αρχή του ελληνικού.
   Γιαλί (ή Ντενίς ή Μπάλογλου) Τζαμί. Κτίστηκε γύρω στα 1880 με πέτρα από το Σαρμοσάκ και υλικά (πέτρες και τούβλα) από το Γενιτσαροχώρι του Αϊβαλί. Σήμερα χρησιμοιείται σαν αποθήκη – εργαστήριο και ανοίκει σε ιδιώτη (μοναδικό). Βρίσκεται στο παραλιακό χώρο της Επάνω Σκάλας. Στο υπέρθυρό του σώζεται ακόμη μια αραβική επιγραφή (προσευχή που εξυμνεί τον Αλλάχ). Σύμφωνα με  πηγές[10]  στο σημείο εκείνο πρωτοχτίστηκε τέμενος το έτος 1739 και με κάποιες άλλες[11] το 1690. Εντυπωσιακές και εδώ είναι οι έγχρωμες οροφογραφίες.
   Κιουμρουλού (=δεκοχτούρας ή Μετζίτ ή Κουμλού=αμμώδες) ) Τζαμί. Βρισκόταν σε απόσταση περίπου 200 μέτρα από το Βαλί Τζαμί στην Επάνω σκάλα. Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς κατασκευάστηκε) Ο μιναρές του ήταν μικρός (όπως άλλωστε και το συνολικό μέγεθος του τζαμιού) και είχε ύψος δέκα μέτρων. Το 1937 κατεδαφίστηκε.
   Τουρουντσλού (=νερατζιάς) Τζαμί. Σήμερα δεν υπάρχει πλέον. Βρισκόταν δίπλα στο τουρκικό παρθεναγωγείο στην Επάνω Σκάλα και δεν έχουμε ακριβή χρονολογία κατασκευής. Μια πηγή μας αναφέρει ότι χτίστηκε το 1798, στοιχείο το οποίο δεν διασταυρώνεται. Ο μιναρές του κατεδαφίστηκε το 1935. Η συνοικία στην οποία βρισκόταν ονομάζοταν Αζιζιέ.
   Απτούλ Βακίτ – Κουλού Τζαμί. Βρισκόταν κοντά στη Μητρόπολη στη θέση πηγαδάκι και πάνω στο δρόμο της χριστιανικής αγοράς[12] . Ήταν παράξενο κτίριο, κάτι μεταξύ μεστζίτ και τζαμιού, ήταν το πιο φτωχό και είχε τη μικρότερη περιουσία από τα υπόλοιπα. Ο μιναρές του ήταν κομμένος γι’ αυτό και οι Μυτιληνοί το αποκαλούσαν Κουλού Τζαμί. Δεν ξέρουμε πότε ακριβώς χτίστηκε. Η παράδοση λέει πως ο μιναρές του έπεσε στα τέλη του 18ου αιώνα για ανεξήγητους λόγους, γεγονός που θεωρήθηκε από τους μουσουλμάνους κακό σημάδι. Στεγάζοταν στον επάνω όροφο μιας οικοδομής και στο ισόγειο στεγάζοταν ως το 1912 ο Αστυνομικός Σταθμός (Ταρσί Καρακόλ).
   Συνεχίζουμε την αναφορά μας περνώντας στους τεκέδες, οι οποίοι ήταν χώροι συνάθροισης θρησκόληπτων μουσουλμάνων αιρετικών και μη.
   Αη Γιάννης (ή Σαρή Μπαμπά = χλωμός γέροντας ή Μπεκτασίδων) Τεκές. Δεν έχουμε πληροφορίες για το πότε ακριβώς χτίστηκε. Πάντως στο χώρο εκείνο προϋπήρχε χριστιανικός ναός. Ο τόπος αυτός ήταν ιερός χώρος των Μπεκτασίδων και ήταν ο δεύτερος μουσουλμανικός ναός που βρισκόταν μέσα στα γεωγραφικά όρια της χριστιανικής κοινότητας. Βρισκόταν κοντά στο σημερινό παρεκκλήσι του Αη Γιάννη. Αξιοσημείωτο είναι πως οι χριστιανοί της Μυτιλήνης και ιδιαίτερα των γύρω συνοικιών τιμούσαν και προσκυνούσαν και μετά την άλωση το χώρο αυτόν και τον επισκέπτονταν με την ανοχή των Τούρκων. Σήμερα πλέον το κτίριο αυτό δεν υπάρχει.
   Αη Γληγόρ (ή Κανή ή Εκή Ταρτάς) Τεκές. Ήταν ένα μουσουλμανικό κτίριο Μεστζίτ[13]  βρισκόταν απέναντι από το τουρκικό γυμνάσιο (σημερινό δικαστήριο). Η παράδοση λέει πως εκεί υπήρχε ο μικρός ναός των Γατελούζων: Άγιος Γρηγόριος γι’ αυτό και έμεινε η ονομασία που του απέδιδαν οι Μυτιληνιοί. Βρισκόταν κοντά στη μεσαία δυτική πύλη του κάστρου που ονομαζόταν «Ορτά – Καπού». Είναι άγνωστο πότε κατασκευάστηκε. Το κτίριο αυτό τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούνταν για κατοικία.
   Του Ανεμόμυλου (ή Σερίφ Σουλτάν) Τεκκές. Βρισκόταν κοντά στο αρχαίο θέατρο, δυτικά της Μυτιλήνης και στην ανατολική πλευρά του Προφήτη Ηλία. Από εκεί βιγλιζόταν τα δυο λιμάνια και όλη η πόλη εκτός από τη Λαγκάδα[14]. Είναι άγνωστο πότε χτίστηκε, αλλά γνωστό από ποιον. Τον έχτισε ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ και εθεωρείτο το αγιότερο ευκτήριο των μουσουλμάνων της περιοχής γιατί σε αυτό είχε ταφεί ο Σουλτάν Σερίφ  Επίλ Χασάν 27ος απόγονος του Μωάμεθ Β΄ του Πορθητή[15]. Με την αποχώρηση των Τούρκων ο τεκκές κατεδαφίστηκε και αργότερα με τον ερχομό των προσφύγων εξαφανίστηκαν και τα τελευταία απομηνάρια για την κατασκευή του συνοικισμού «Σαρβαρλή».
   Των Μεβλεβίδων Τεκκές. Βρισκόταν δυτικά του κάστρου λίγο πιο νότια από το διοικητήριο (σημερινό Υπουργείο Αιγαίου) και στη θέση Κουσού Μεϊντάνι. Είχε εσωτερική εξέδρα, στοιχείο που υπήρχε μόνα στο Γενί Τζαμί. Το τάγμα των Μεβλεβίδων ιδρύθηκε στο Ικόνιο τον 13ο αιώνα και ήταν το σημαντικότερο από τα θρησκευτικά μουσουλμανικά τάγματα της τουρκικής αυτοκρατορίας. Προσεύχονταν στροβιλιζόμενοι στο κέντρο της αίθουσας και χόρευαν κυκλικά με τα χέρια ανοιχτά ή σταυρωτά γύρω από τον σεΐχη τους που έστεκε συνήθως στο μέσον παίζοντας αυλό[16]. Στην εξέδρα τους παρακολουθούσαν όρθιοι ή καθήμενοι οι δερβίσηδες.
   Το τελευταίο που μας απομένει να αναφέρουμε από τα ευκτήρια της μουσουλμανικής κοινότητας είναι ο Μεντρεσές, ένα κτίσμα στη νότια πλευρά του μεσαίου κάστρου. Λειτουργούσε σαν ιεροδιδασκαλείο της πρώιμης τουρκοκρατίας. Ήταν διόρωφο τετράγωνο πέτρινο κτίριο. Διέθετε δέκα κοιτώνες ιεροσπουδαστών. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν υλικά από αρχαία ρωμαϊκά ερείπια. Σύμφωνα με αναφορές στο χώρο εκείνο στα βυζαντινά χρόνια υπήρχε μετόχι της Μονής  των Οσίων Πατέρων. Οι μαθητές του ιεροδιδασκαλείου διδάσκονταν την Αραβική, το Κοράνι, τη Θεολογία, τη Νομική και την Αστρονομία. Όταν αποφοιτούσαν ονομάζονταν Μολάδες.


[1] Σαμαράς Π., Μουσουλμανικά τεμένη και ευκτήρια της Μυτιλήνης στα χρόνια της τουρκοκρατίας, Αθήνα, 1979. Σελ. 3.

[2] Χάρτης Νο 3 στο τέλος της εργασίας.

[3] : Αξιώτης Μ., Περπατώντας τη Λέσβο, τοπογραφία -  ιστορία -  αρχαιολογία, Τόμος Α΄, Μυτιλήνη, 1992. Σελ. 31

[4] Αναγνώστου Σ., « Ο Ευστράτιος Ι. Δράκος περιγράφει τη Μυτιλήνη του 1907», Λεσβιακά –Δελτίον της εταιρείας λεσβιακών μελετών, Τόμος ΙΔ΄, Μυτιλήνη, 1993. Σελ.35.

[5] Αξιώτης Μ., Περπατώντας τη Λέσβο, τοπογραφία -  ιστορία -  αρχαιολογία, Τόμος Α΄, Μυτιλήνη, 1992. Σελ. 51

[6] Σαμαράς Π., Μουσουλμανικά τεμένη και ευκτήρια της Μυτιλήνης στα χρόνια της τουρκοκρατίας, Αθήνα, 1979. Σελ.12.

[7] Σαμαράς Π., Μουσουλμανικά τεμένη και ευκτήρια της Μυτιλήνης στα χρόνια της τουρκοκρατίας, Αθήνα, 1979. Σελ.10.

[8] Αξιώτης Μ., Περπατώντας τη Λέσβο, τοπογραφία -  ιστορία -  αρχαιολογία, Τόμος Α΄, Μυτιλήνη, 1992. Σελ.57

[9] Σαμαράς Π., Μουσουλμανικά τεμένη και ευκτήρια της Μυτιλήνης στα χρόνια της τουρκοκρατίας, Αθήνα, 1979. Σελ.21.

[10] Αναγνώστου Σ., « Ο Ευστράτιος Ι. Δράκος περιγράφει τη Μυτιλήνη του 1907», Λεσβιακά –Δελτίον της εταιρείας λεσβιακών μελετών, Τόμος ΙΔ΄, Μυτιλήνη, 1993. Σελ. 36

[11] Αξιώτης Μ., Περπατώντας τη Λέσβο, τοπογραφία -  ιστορία -  αρχαιολογία, Τόμος Α΄, Μυτιλήνη, 1992. Σελ.55.

[12] Σαμαράς Π., Μουσουλμανικά τεμένη και ευκτήρια της Μυτιλήνης στα χρόνια της τουρκοκρατίας, Αθήνα, 1979. Σελ. 31.


[13] Σαμαράς Π., Μουσουλμανικά τεμένη και ευκτήρια της Μυτιλήνης στα χρόνια της τουρκοκρατίας, Αθήνα, 1979. Σελ. 28.


[14] Σαμαράς Π., Μουσουλμανικά τεμένη και ευκτήρια της Μυτιλήνης στα χρόνια της τουρκοκρατίας, Αθήνα, 1979.σελ. 30.


[15] Αναγνώστου Σ., « Ο Ευστράτιος Ι. Δράκος περιγράφει τη Μυτιλήνη του 1907», Λεσβιακά –Δελτίον της εταιρείας λεσβιακών μελετών, Τόμος ΙΔ΄, Μυτιλήνη, 1993. Σελ. 37.

[16] Σαμαράς Π., Μουσουλμανικά τεμένη και ευκτήρια της Μυτιλήνης στα χρόνια της τουρκοκρατίας, Αθήνα, 1979. Σελ. 32.


Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΉ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ ΩΣ ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΒΟΛΩΝ ΑΠΟ ΤΟ 1800 ΩΣ ΤΟ 1950: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ


Χρήστος Μπακάλης

Εργαστήριο Πολιτισμικής Επικοινωνίας & Τεκμηρίωσης
Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας
Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Καραντώνη 17, Τ.Κ. 81100 Μυτιλήνη

Περίληψη

Η εργασία αυτή έγινε στα πλαίσια εκπόνησης διπλωματικής – πτυχιακής εργασίας με το αντίστοιχο θέμα και αντικείμενο.

Οι κατά Πάγκαλον «συνδαιτυμόνες» Toυ Σταμου Zουλα / stamoszoulas@gmail.com Προσωπικά δεν με εξέπληξε η δήλωση Πάγκαλου ότι «τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί». Ούτε η εξήγηση ότι «σας διορίζαμε όλα αυτά τα χρόνια στο Δημόσιο, σε μια πρακτική αθλιότητος, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος». Διότι ο σημερινός αντιπρόεδρος μάς έχει συνηθίσει σε «τολμηρές» δηλώσεις αυτοκριτικής αλλά και αυτοεξιλέωσης, χωρίς την συνακόλουθη αυτοτιμωρία. Κατόπιν εορτής και ως αμέτοχος παρατηρητής είχε διαπιστώσει, επίσης, πως η δεύτερη 4ετία Σημίτη κατέστρεψε την ελληνική οικονομία. Αντίθετα, μεγάλη εντύπωση προκαλεί η σιωπή των «θιγομένων», ως ομοτράπεζων στο επί 30ετίας φαγοπότι. Αλήθεια, πού είναι η αντίδραση της ΑΔΕΔΥ, ως εκπροσώπου των δημοσίων υπαλλήλων; Γιατί δεν εξεγείρεται η ΓΣΕΕ, που λόγω συνθέσεως εκφράζει κυρίως τα συμφέροντα των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ; Κατ’ αρχάς είναι ανήκουστο και εξοργιστικό να εξομοιώνεται η ευθύνη διοικούντων και διοικουμένων σε περίπτωση άθλιας συναλλαγής και διαρπαγής του δημοσίου χρήματος, με αντικείμενο την εργασία. Το Σύνταγμα ορίζει ότι «η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού». Συνεπώς, αποτελεί αποκλειστικά πολιτική «αθλιότητα» το γεγονός πως το δικαίωμα της εργασίας έγινε δέλεαρ «εξαγοράς» ψήφων από τα πολιτικά μας κόμματα. Φθάσαμε έτσι στο σημείο να διαθέτουμε, αναλογικά, τον πλέον υπεράριθμο δημοσιοϋπαλληλικό πληθυσμό στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα, δε, η ίδια πελατειακή σχέση οδήγησε και σε προκλητική ανισότητα τις αποδοχές εργαζομένων και συνταξιούχων του Δημοσίου. Π.χ., στις 48 ΔΕΚΟ, όπου έγινε και το όργιο των διορισμών, οι εργαζόμενοι έχουν ετήσιο μέσο όρο αποδοχών 43.280 ευρώ, έναντι 27.174 για το σύνολο της οικονομίας. Ενώ ο μέσος όρος των αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα είναι 23.405 ευρώ (!). Στα στοιχεία αυτά πρέπει να αναζητηθούν οι λόγοι της «αιδήμονος» σιωπής της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ στη δήλωση του κ. Πάγκαλου. Οι δύο συνδικαλιστικές οργανώσεις, μαζί με τις κομματικές παραφυάδες τους στις υπερχρεωμένες ή προβληματικές ΔΕΚΟ, συνήργησαν στην πρακτική της άθλιας συναλλαγής, ως δίαυλοι των κομματικών προσλήψεων. Οι ίδιοι «εργατοπατέρες» πρωτοστάτησαν για τη διεύρυνση των προνομίων και την προκλητική ανισότητα αποδοχών μεταξύ του «ευρύτερου» και του «στενού» δημόσιου τομέα. Με ποιο ηθικό ανάστημα, λοιπόν, θα τολμήσουν σήμερα να προασπιστούν όχι τα προνόμια των ημετέρων, αλλά –έστω– το κύρος και την αξιοπρέπεια των περίπου 550.000 δημοσίων υπαλλήλων, συμπεριλαμβανομένου και του στρατιωτικού προσωπικού, που υπηρετούν στο «στενό» δημόσιο τομέα; Αυτοί κάθε άλλο παρά συμπεριλαμβάνονται στους «συνδαιτυμόνες» του κ. Πάγκαλου. Φυσικά, υπάρχουν και… άλλες 550.000 (ακριβώς το 50%!) που απασχολούνται στο Δημόσιο, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και αορίστων δικαιωμάτων. Τέλος, το φαγοπότι των πολιτικών μας κομμάτων, με ομοτράπεζους τη στρατιά των «πελατών» τους, ατενίζουν από πολύ μακριά τα περίπου 2 εκατ. των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Συνεπώς, από το σύνολο των 4.300.000 Ελλήνων εργαζομένων τουλάχιστον τα 2.550.000, όχι μόνον δεν είναι συνδαιτυμόνες, κατά τον κ. Πάγκαλο, αλλά συμβαίνει, αποδεδειγμένα, να πληρώνουν αυτοί το 30ετές φαγοπότι, ως βασικοί «συνδρομητές» του «διασπαθιζόμενου δημοσίου χρήματος». Τα λεφτά, λοιπόν, κ. Πάγκαλε, δεν «τα φάγαμε όλοι μαζί». Καθήκον σας είναι να μας πείτε (οι πολιτικοί) πώς και με ποιους τα φάγατε…

International Peace Day - September 21

Πως η κυβέρνηση της Ουγγαρίας συνέτριψε τους τραπεζίτες

by Αιμιλιανός Επικούρειος on Σάββατο, 18 Σεπτεμβρίου 2010 στις 9:59 π.μ.

Αδύνατον να χωνέψουν οι Ευρωπαίοι το ηχηρό πολιτικό χαστούκι που έφαγαν η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. από τη νεοεκλεγείσα δεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας, η οποία αρνήθηκε επιδεικτικά να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις τους, προκειμένου να τους χορηγήσουν ένα δάνειο δηλώνοντας ότι δεν έχει καμία πρόθεση να επιβάλει πρόσθετα μέτρα λιτότητας στον ουγγρικό λαό επειδή έτσι θέλουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί. «Πραγματικό χλευασμό επιφύλαξε η ουγγρική κυβέρνηση στο Δ.Ν.Τ. και στην Ε.Ε. που έστειλαν αντιπροσωπείες τους για να εκτιμήσουν το πρόγραμμα βοήθειας στην Ουγγαρία», έγραψε η γαλλική «Λιμπερασιόν». Η επίσης γαλλική «Μοντ» δείχνει εξίσου σοκαρισμένη με τη στάση τόσο του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν όσο και των στελεχών της κυβέρνησής του απέναντι στη συμφωνία υποτέλειας της Ουγγαρίας προς το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε. που είχε υπογράψει η προηγούμενη, σοσιαλιστική και εκεί, ουγγρική κυβέρνηση, η οποία συνετρίβη στις εκλογές το Μάιο, για να πάρει δάνειο 20 δισ. ευρώ. «Η νέα ομάδα που βρίσκεται στην εξουσία στη Βουδαπέστη φαίνεται να θέλει να απαλλαγεί από τους όρους του δανείου. Αυτό είναι επικίνδυνο» γράφει η «Μοντ» και συνεχίζει: «Τα πάντα εξελίσσονται σαν να προτίθεται ο Βίκτορ Όρμπαν, ο νέος πρωθυπουργός, να αναιρέσει το λόγο που έχει δοθεί στην Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ. Ο Όρμπαν επιδεικνύει ανοιχτά μια προκλητική και προσβλητική αναίδεια απέναντι στους πιστωτές του»! Με ιερή αγανάκτηση η «Μοντ» πληροφορεί τους αναγνώστες της ότι ο νέος Ούγγρος πρωθυπουργός «προκαλεί την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.». Απουσίαζε από τη Βουδαπέστη όταν μετέβη εκεί ειδική αντιπροσωπεία του Δ.Ν.Τ. γιατί προτίμησε να πάει στη Νότια Αφρική προκειμένου να παρακολουθήσει τον… τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου! «Η αντιπροσωπεία του Δ.Ν.Τ. δεν κατόρθωσε να πάρει από τους Ούγγρους στοιχεία και καθαρές απαντήσεις και έτσι επέστρεψε στην Ουάσιγκτον με άδεια χέρια» υπογραμμίζει θιγμένη η «Μοντ», προχωρώντας στη διαπίστωση ότι η κυβέρνηση της Ουγγαρίας «δεν σκοτίζεται καθόλου για τις απαιτήσεις της Ε.Ε. ή των διεθνών οργανισμών!». ΔΙΕΘΝΗΣ ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΛΜΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥΣ Η άρνηση της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης να συνεχίσει την πολιτική εθνικής υποτέλειας των σοσιαλιστών προκατόχων της, προκάλεσε φυσικά αντιδράσεις από τους θιγόμενους Ευρωπαίους, γέννησε όμως και αισθήματα μόλις συγκαλυπτόμενου θαυμασμού σε διεθνές επίπεδο. «Προκαλώντας τους πιστωτές της, η Ουγγαρία αρνείται περαιτέρω σφίξιμο του ζωναριού», έγραψαν π.χ. στους τίτλους σχετικής ανάλυσής τους οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και υπογράμμιζαν: «Η προκλητική στάση… αποτυπώνει την κόπωση και την αντίσταση που απειλεί να προκαλέσει σε όλη την Ευρώπη η συνεχιζόμενη ώθηση για δημοσιονομική ορθότητα». Ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών Σκιέργκι Μάτολσι ήταν σαφέστατος, όταν εμφανίστηκε στην τηλεόραση αναφορικά με τη γραμμή της κυβέρνησης Όρμπεν απέναντι στο «μνημόνιο» που είχαν υπογράψει οι Ούγγροι σοσιαλιστές: «Αυτό το κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και θα θέλαμε να καταργήσουμε τις ατυχείς συνέπειες αυτών των βημάτων. Είπαμε στους εταίρους μας ότι δεν εξετάζουμε σε καμία περίπτωση τη λήψη πρόσθετων μέτρων λιτότητας», διακήρυξε χωρίς περιστροφές. «Σπανίως μια ουγγρική κυβέρνηση ρίχτηκε στη δουλειά με τόση ορμή. Αυτό ήταν επειγόντως αναγκαίο γιατί έχει καθορίσει ως σκοπό της την υπέρβαση της απελπισίας και της έλλειψης αυτοπεποίθησης που άφησαν στον ουγγρικό πληθυσμό οκτώ χρόνια σοσιαλιστικής κυριαρχίας» ομολογεί και η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτ Αλγκεμάινε» και προσθέτει: «Η ομάδα του Όρμπεν θέλει εξαιτίας αυτού του λόγου να προωθήσει την “εθνική συνοχή”». ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑ, ΦΟΡΟΣ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ! Το χειρότερο από όλα όμως για την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. δεν ήταν η άρνηση των απαιτήσεών τους εκ μέρους της ουγγρικής κυβέρνησης ούτε η εθνικά υπερήφανη στάση του πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν μέσω της επιδεικτικής περιφρόνησης των εκπροσώπων τους. Ήταν το ότι η Βουδαπέστη τόλμησε να θίξει τα… «Άγια των Αγίων» της Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.: τις τράπεζες! Για το 2010, η ουγγρική κυβέρνηση έχει να επιτελέσει ένα πανεύκολο έργο σε ό,τι αφορά στις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της: να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού από 4% του ΑΕΠ που ήταν το 2009 σε… 3,8% του ΑΕΠ το 2010. Τίποτα δηλαδή. Παρόλα αυτά, οι δυνάστες της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. απαιτούν από την ουγγρική κυβέρνηση να περικόψει τις ήδη γλίσχρες συντάξεις, να μεταρρυθμίσει επί τα χείρω το εθνικό σύστημα υγείας περικόπτοντας μισθούς και θέσεις γιατρών και νοσοκόμων και μειώνοντας τα κρατικά κονδύλια για την υγεία, να κλείσει τεράστιες ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις απολύοντας εκατοντάδες χιλιάδες Ούγγρων. Απαιτούνται περικοπές τουλάχιστον ενός δισ. ευρώ για να μπορέσετε να μειώσετε το έλλειμμα φέτος σε 3,8% και του χρόνου σε 3% είπαν οι εμπειρογνώμονες της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. στους Ούγγρους. Άρα, απαιτούνται πρόσθετα μέτρα λιτότητας, διαπίστωσαν εμβριθώς. Εκεί τους έκανε ρολάνς και τους τρέλανε η ουγγρική κυβέρνηση! Ένα δισ. πρόσθετα έσοδα σε δύο χρόνια θέλατε;» τους απάντησαν. «Εμείς θα μαζέψουμε περισσότερα. Όχι όμως με νέα λιτότητα για τον κοσμάκη. Απλούστατα, θα φορολογήσουμε τις τράπεζες!». ΤΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ Αμ’ έπος αμ’ έργον! Η κυβέρνηση Όρμπαν ανακοίνωσε έκτακτη εισφορά για τρία χρόνια των τραπεζών, ύψους 0,45% όχι όμως επί των κερδών, αφού φυσικά όλες θα φρόντιζαν να εμφανίσουν ζημιές, αλλά επί των ακαθάριστων εσόδων! Έριξε και μια έκτακτη φορολογία 5,2% στο ύψος των συναφθέντων συμβολαίων των ασφαλιστικών εταιριών και μια έκτακτη φορολογία μέχρι 6% στις χρηματιστηριακές εταιρίες και σε όλες τις υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες! Κόντεψαν να πάνε από εγκεφαλικό όλοι μαζί – η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., οι τραπεζίτες και όλα τα παράσιτα και τα «λαμόγια» του χρηματοπιστωτικού συστήματος! Μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου, πρέπει να πληρώσουν την πρώτη δόση, μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου τη δεύτερη – με βάση τα έσοδα του 2009, τα οποία έχουν ήδη δηλώσει. Περιχαρής ο υπουργός Οικονομικών της Ουγγαρίας έκανε δημοσίως τους λογαριασμούς του: οι τράπεζες θα «σκάσουν» 450 εκατομμύρια, οι ασφάλειες άλλα 135 και οι υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές εταιρίες ακόμη 110 εκατομμύρια – να ‘τα τα 700 εκατομμύρια ευρώ αμέσως – αμέσως μόνο για φέτος! «Γνωρίζουμε ότι αυτή είναι μια σημαντική έκτακτη επιβάρυνση, αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο του ελλείμματος τους 3,8%» δήλωσε σαρκαστικά στην τηλεόραση ο Γκιέργκι Μάτολσι, ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών. Με τα χρήματα αυτά όχι μόνο θα μειώσουμε το έλλειμμα στο 3,8% αλλά και θα δώσουμε κίνητρα για ανάπτυξη της οικονομίας, πρόσθεσε. Θα μειώσουμε στο μισό – δηλαδή στο 10% – τον συντελεστή φορολόγησης όλων των επιχειρήσεων που έχουν μικτά κέρδη μέχρι 1,8 εκατομμύρια ευρώ, ένα μέτρο που αφορά 250.000 επιχειρήσεις μικρές και μεσαίες, οι οποίες αποτελούν τα τρία τέταρτα του συνόλου των ουγγρικών επιχειρήσεων. Επίσης, με τα λεφτά που θα πάρει η ουγγρική κυβέρνηση από τις τράπεζες, θα μπορέσει να μειώσει τον συντελεστή φορολογικού εισοδήματος φυσικών προσώπων στο ενιαίο ύψος του 16%, καλύπτοντας τις απώλειες φορολογικών εσόδων με ένα τμήμα των χρημάτων των τραπεζών! «ΑΡΚΕΤΑ ΜΑΣ “ΓΔΑΡΑΤΕ” ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ, ΤΩΡΑ ΠΛΗΡΩΣΤΕ!» Πανικός επικράτησε στους κύκλους της Ε.Ε. Η Κομισιόν έσπευσε να προσάψει στην ουγγρική κυβέρνηση ότι… δεν εκτίμησε σωστά τις επιπτώσεις αυτής της έκτακτης φορολογίας στις τράπεζες, η οποία «ενδέχεται να έχει αρνητικές συνέπειες στην οικονομική ανάπτυξη» και να «αποθαρρύνει τους ξένους επενδυτές». Ανοησίες και προσχήματα. Ο πραγματικός λόγος που πανικόβαλε την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. ήταν μήπως αυτή η εθνικά επωφελής ουγγρική στάση βρει μιμητές και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και δημιουργήσει «σχολή» παρακινώντας και άλλες κυβερνήσεις κρατών – μελών των «27» να φορολογούν τις τράπεζες αντί να υποβάλλουν τους λαούς τους σε εξοντωτικά μέτρα λιτότητας. «Η Ουγγαρία θα γίνει η πρώτη χώρα στην Ευρώπη με μια αντίστοιχη απόφαση τέτοιων διαστάσεων» έγραψε η γερμανική «Φράνκφουρτ Αλγκεμάινε» την παραμονή της ψήφισης του νόμου για την έκτακτη φορολόγηση των τραπεζών από το ουγγρικό κοινοβούλιο, η οποία έλαβε ήδη χώρα από την περασμένη εβδομάδα. Υπάρχει όμως ένα ακόμη «μυστικό» όπου καθιστά πραγματικά εξαιρετική αυτή την απόφαση της ουγγρικής κυβέρνησης. Το 80% του ουγγρικού τραπεζικού συστήματος ελέγχεται από… ξένες τράπεζες – πρωτίστως αυστριακές και γερμανικές, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές! Πρακτικά, λοιπόν, από τα 700 εκατομμύρια ευρώ ένα τεράστιο τμήμα θα το πληρώσουν όχι οι Ούγγροι τραπεζίτες και παράγοντες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά οι… Ευρωπαίοι! Όσον αφορά δε στην έλλειψη ρευστότητας που ενδέχεται να παρουσιάσουν κάποιες τράπεζες στην Ουγγαρία εξαιτίας της έκτακτης φορολογίας, αυτή θα καλυφθεί μέσω προσφυγής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε πάλι οι Ευρωπαίοι θα πληρώσουν! Ομολογουμένως διπλά αριστουργηματική η κίνηση της ουγγρικής κυβέρνησης… ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΞΗΛΩΜΑ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ Η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., πέρα από τις φραστικές διαμαρτυρίες, προσπάθησαν να υπονομεύσουν και στην πράξη την πολιτική της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης. Κύριο όργανό τους ο διοικητής της Τράπεζας της Ουγγαρίας. Η κυβέρνηση απαιτούσε να μειώσει τα επιτόκια χορηγήσεων, ώστε να διοχετευθούν χρήματα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και στους χρεωμένους καταναλωτές και νοικοκυριά για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και να κινηθεί η οικονομία. Αυτός όμως αρνείται πεισματικά, με πρόσχημα τον κίνδυνο… πληθωρισμού. Αρνείται επίσης να σηκωθεί να φύγει, παρόλο που η κυβέρνηση ακόμη και με δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού εκφράζει την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης της προς το πρόσωπό του και τον καλεί δημοσίως να παραιτηθεί. Η κυβέρνηση Όρμπαν αποφάσισε λοιπόν να τον χτυπήσει εκεί που πονούν όλα τα «λαμόγια» του φυράματος αυτού: στην τσέπη! Του περιέκοψε τον μισθό κατά… 75% από 30.000 ευρώ το μήνα (ποσό αστρονομικό για την Ουγγαρία) του τον έκανε 7.500 ευρώ. Ξεσηκώθηκε αμέσως αυτή τη φορά η… Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία δεν αντέχει να βλέπει τραπεζίτες να υφίστανται τέτοια «μαρτύρια» και κατάγγειλε την ουγγρική κυβέρνηση για «καταχρηστικά μέτρα». Μέσα σε ένα γενικό κλίμα κατάληψης ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού από τη Δεξιά και μάλιστα εξ εφόδου με σαφώς αντιδημοκρατικές μεθόδους, η κυβέρνηση Όρμπαν ξηλώνει με αστραπιαία ταχύτητα και τους μηχανισμούς των «Κουίσλινγκ» που υπηρετούν την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. Ήδη «αποκεφαλίστηκαν» οι άνθρωποι που είχαν τοποθετηθεί επικεφαλής της Ουγγρικής Υπηρεσίας Ανάπτυξης που διαχειρίζεται τα κονδύλια της Ε.Ε., της Ουγγρικής Τράπεζας Ανάπτυξης, της Γενικής Διεύθυνσης Φόρων, της Αρχής Ελέγχου Χρηματοοικονομικών Θεσμών, του Εθνικού Γραφείου Στατιστικής

Το ψέμα

The Words "I Love You" / Five Past Dreams - Chris de Burgh

‎"...Οι ιδέες, οι αγώνες, οι ιδεολόγοι κα οι αγωνιστές στην διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας έτυχαν (τις περισσότερες φορές) εκμετάλλευσης και χειραγώγησης εν "αγνοία" των πολλών με πρώτα θύματα τις ιδέες, τον αγώνα, τους ιδεαλιστές, τους αγωνιστές και φυσικά την αλήθεια...ο κυρίαρχος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι η "τυφλή" προσήλωση στην "ιδεολογία" και όχι στον άνθρωπο.."

Δ.Κ

Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ, μέρος Δ.

Tότε η Αλμήτρα είπε: Μίλησε μας για την Αγάπη.

Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε το λαό κι απλώθηκε βαθιά ησυχία.

Και με φωνή μεγάλη είπε:

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, Μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.

Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ' όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.

Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,

Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.

Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.

Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει.

Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.

Σε αλέθει για να σε λευκάνει.

Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.

Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.

Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.

Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης,

Τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.

Όταν αγαπάς, δε θα 'πρεπε να λες: "Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού".

Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.

Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.

Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.

Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης. Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.

Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιά

Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.

Aγάπη λένε....

"Αν στέρηση είναι να μην έχω αυτό που επιθυμώ, ανικανοποίητο είναι να έχω μεν αυτό που επιθυμώ αλλά να μη μου προσφέρει τη γεύση που περίμενα να μου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα, τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις- δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο.Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμα κι η ψυχή, διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή γι' αυτό κι η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκεις αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάς, προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη." (Βαμβουνάκη,"Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης)

M.Hadjidakis: Mr Knoll - Μ.Χατζιδάκις: ο κ. Νολλ

Φιλι καλημερα!

Rumi poem recited in persian by Aida

Fantastic Music - Incredible Setting (Gioconda's Smile On the Rooftops o...

Γνωστός Ψυχαναλυτής για άρρωστη Κοινωνία

ΞΥΠΝΑΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

GIOVANNI MARRADI - Lysisitrata

A CASA D' IRENE-NICO FIDENCO-1964

Στον Αγγελο της καρδιάς μου!
Ειναι ενας κι ακούει στο ονομα Μιχαήλ!

Emma shapplin "spente le stelle"

Στους Αγγελους της ζωής μου!!!

Gas - Microscopic (Ambient Electronic Space)

GHEORGHE ZAMFIR & JAMES LAST - Einsamer Hirte

Ευγνωμοσύνη!
Καλο μας ξημέρωμα!

H ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ, μέρος Α..

Richard Cocciante ''Pour elle''

Paco de Lucía Concierto de Aranjuez Part2

Το στοίχημα για την Ελλάδα είναι να μην πάει η κρίση χαμένη, να αρχίσει να κινείται σε άλλη τροχιά πιο παραγωγική.

---

Συγχωρέστε με αν η εισήγησή μου σήμερα περιλαμβάνει πολλούς αριθμούς. Δεν είναι ότι καλύτερο Σάββατο πρωί μια ομιλία με αριθμούς, αλλά πραγματικά έχω μπουχτίσει από την ποίηση στον δημόσιο διάλογο. έχω μπουχτίσει από τα συνθήματα που θεωρούνται επιχειρήματα.  Καλή είναι η ποίηση, αλλά στον διάλογο χρειαζόμαστε και κάποιους αριθμούς για να καταλάβουμε που βρισκόμαστε σήμερα, ώστε να δούμε που θα πάμε. Καλοί είναι και οι μύθοι, διακρινόμαστε ως λαός στην παραγωγή τους, αλλά δεν βοηθούν στην παραγωγή άλλων πραγμάτων που σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερο. Γι αυτο κι εγώ θα μιλήσω για οκτώ από τους πολλούς μύθους που γέννησε η κρίση.
Μύθος Νο 1: Η Ελλάδα χρεοκόπησε. Λάθος· δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα, αλλά το ελληνικό κράτος. Αν δούμε τους σχετικούς λογαριασμούς της Τράπεζας της Ελλάδος θα διαπιστώσουμε ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν καταθέσεις και ρέπος μόνο στις ελληνικές τράπεζες 285 δισ. ευρώ. Όσο περίπου είναι και το δημόσιο χρέος  για το οποίο γίνεται τόσο συζήτηση.
Υπάρχει όμως ένα ακόμη στοιχείο το οποίο δεν λαμβάνουμε υπόψη. Μπορεί να έχουμε το υψηλότερο αναλογικά δημόσιο χρέος στην Ευρώπη, αλλά το ιδιωτικό μαζί με το δημόσιο χρέος είναι πολύ πιο χαμηλό από πολλές χώρες της Ευρώπης. Η Ελλάδα έχει συνολικό χρέος 184% του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος, η Ιρλανδία έχει 1.200%, η Ολλανδία, 380%, η Βρετανία ξεπερνά το 370% ακόμη και η ζηλευτή Γερμανία χρωστά συνολικά το 189% του ΑΕΠ της.
Αυτό αποδεικνύει κάτι που ξέραμε: έχουμε ένα φτωχό κράτος με πλούσιους πολίτες, αλλά αναδεικνύει και την ανάγκη να κάνουμε κάτι. Η χρεοκοπία του κράτους μαθηματικά θα οδηγούσε σε χρεοκοπία της χώρας σε κάθε τομέα.
Μύθος Νο 2: Η κρίση είναι οικονομική. Λάθος. Μπορεί να προσέχουμε περισσότερο την οικονομία επειδή οι περικοπές τσούζουν ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, αλλά αυτό είναι μόνο μέρος της ευρύτερης κρίσης που πλήττει τον τόπο. Έχουμε κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Από τους 46 θεσμούς που μετρά η Public Issue, για μόνο δώδεκα οι θετικές γνώμες υπερτερούν των αρνητικών. Πρώτη η πυροσβεστική και δεύτερη η Μετεωρολογική υπηρεσία. Αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης δεν εμφανίζεται τώρα που έχουμε τα συμπτώματα της οικονομικής κρίσης, αλλά από το 2007 που δημιουργήθηκαν αυτοί οι δείκτες. Συνεπώς έχουμε και πολιτική κρίση, με την ευρύτερη έννοια της αντιπροσώπευσης. Δεν εμπιστευόμαστε αυτούς που εμείς εκλέγουμε. Όποια έρευνα κι αν κοιτάξουμε θα δούμε ότι τα κόμματα, η Βουλή και η κυβέρνηση βρίσκονται στους δείκτες εμπιστοσύνης.
Έχουμε κρίση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης· φαίνεται από τις κυκλοφορίες των εφημερίδων. Έχουμε κρίση στην εκπαίδευση, το πιστοποιούν όλες οι διεθνείς έρευνες. Κρίση στην δικαιοσύνη· ο καθηγητής κ. Σταύρος Τσακυράκης έγραφε πρόσφατα: «Οι εκκρεμείς υποθέσεις στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών ξεπερνούν τις 149.000, στο Διοικητικό Εφετείο Αθηνών τις 11.000 και στο Συμβούλιο της Επικρατείας τις 31.000. Καθένα από τα παραπάνω δικαστήρια διεκπεραιώνει κατ΄ έτος λιγότερες υποθέσεις από αυτές που εισάγονται, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να αυξάνονται οι εκκρεμείς υποθέσεις και ο απαιτούμενος χρόνος εκδίκασης. Σήμερα μία διοικητική διαφορά χρειάζεται πάνω από 17 χρόνια για να εκδικασθεί από όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίας. Του χρόνου θα χρειάζεται 20, σε πέντε χρόνια 30.» («Βήμα» 8.8.2010)
Αλλά ας πάμε λίγο παραπέρα. Όταν σε μια χώρα συγκεντρώνεται το 40% του πληθυσμού σε ένα λεκανοπέδιο κι εκεί παράγεται το 50% του ΑΕΠ, σημαίνει ότι έχεις μια βαριά ασθένεια που χρειάζεται ένα τυχαίο γεγονός για να για να γίνει η ασθένεια κρίση βαριάς μορφής. Σκεφθείτε -ω μη γένοιτο- μια μεγάλη καταστροφή στην Αθήνα. Χάνεται η Ελλάδα.
Άλλο στοιχείο της ασθένειας που αναγκαστικά γίνεται κρίση: Η προστιθέμενη αξία του δευτερογενούς τομέα (ορυχεία, μεταποίηση, βιομηχανίες, κατασκευές κ.λπ.) είναι σχεδόν ίση (18,7% του ΑΕΠ) με την προστιθέμενη αξία του Εμπορίου συν τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές (17% του ΑΕΠ). Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι λίγοι παράγουν και οι υπόλοιποι είμαστε, στο πάρε-δώσε· στην ανταλλαγή.
Μύθος Νο. 3: η κρίση είναι καπιταλιστική. Αυτό μπορεί να είναι αληθές για την διεθνή κρίση, όπου πραγματικά αν κοιτάξουμε πίσω από την πιστωτική κρίση και τα περίεργα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, θα βρούμε την κλασική μαρξιστική κρίση υπερπαραγωγής, αλλά δεν ισχύει επ’ ουδενί για την Ελλάδα. Θα ήταν αστείο να μιλάμε για κρίση υπερπαραγωγής στην Ελλάδα (εδώ ψάχνουμε με το κιάλι να βρούμε την παραγωγή). Στην Ελλάδα έχουμε κρίση του μεγάλου κράτους δηλαδή κρίση σοσιαλιστική. Δεν μιλάμε μόνο για τις ΔΕΚΟ· 1,2 δισ. ετησίως είναι το έλλειμμα του ΟΣΕ.
Δυστυχώς αυτό το μεγάλο κράτος έχει μπολιάσει πολλούς τομείς της ιδιωτικής οικονομίας. Δια αφανών κι εμφανών επιδοτήσεων δημιουργήσει φούσκες παντού. Κλασικό παράδειγμα είναι η αγορά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Έχουμε αναρωτηθεί πως σε μια χώρα σαν την Ελλάδα επιβιώνουν 26 εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας, δέκα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας και ουκ έστι αριθμός ραδιοφώνων; Έχουμε αναρωτηθεί από ποια αγορά συντηρούνται πέντε ή επτά επαρχιακές εφημερίδες σε κάθε πόλη;
Το κυκλοφορικό σύστημα της οικονομίας ήταν απλό. Το κράτος ήταν η καρδιά. Δανειζόταν λεφτά, τα έριχνε στην αγορά (με μισθούς, επιδοτήσεις, φεστιβάλ, πανηγύρια, ενισχύσεις επενδύσεων, πανεπιστήμια στο πουθενά για την τόνωση των τοπικών αγορών κ.λπ.) κι αυτό το ονομάσαμε ανάπτυξη. Αυτό που ζούμε τώρα είναι μια καρδιακή προσβολή. Το κράτος δεν μπορεί να δανειστεί συνεπώς η καρδιά υπολειτουργεί και σχεδόν ολόκληρο το κυκλοφοριακό σύστημα έχει παγώσει.
Μύθος Νο 4: η λογική απάντηση στην ελληνική κρίση είναι κεϊνσιανή. Ανοησίες. Η κεϊνσιανή απάντηση απαιτεί ανενεργούς συντελεστές παραγωγής. Η κλασική κεϊνσιανή συμβουλή να ανοίγουμε αχρείαστες τρύπες για να διοχετευθεί εισόδημα στην αγορά και αυτό με τη σειρά του να τροφοδοτήσει τη ζήτηση και συνεπώς την παραγωγή, στην περίπτωσή μας δεν δουλεύει. Το πλεονάζον εισόδημα που θα διοχετευθεί θα πάει στους Ισπανούς για να αγοράσουμε ντομάτες, στους Χιλιανούς για μήλα, στους Τούρκους για φακές και στους Γερμανούς για αυτοκίνητα. Εμείς στο τέλος της ημέρας θα μείνουμε με τις τρύπες και με την απορία πώς από ρυθμό ανάπτυξης 4% βρεθήκαμε (μόλις κόπηκαν τα δανεικά) στο μείον 4%.
Το αστείο είναι ότι υπέρ της κεϊνσιανής πολιτικής τάσσονται και οι εργαζόμενοι και οι Έλληνες επιχειρηματίες. Αν δείτε τις ανακοινώσεις των αποκαλούμενων «παραγωγικών φορέων» το μόνο πράγμα που προτείνουν ως αναπτυξιακό είναι «ρίξτε λεφτά στην αγορά».  Αυτό φυσικά δεν γίνεται, γιατί δανεικά πλέον δεν υπάρχουν, για να κινηθεί το εμπόριο και η ελληνικού τύπου «ανάπτυξη», αλλά είναι χαρακτηριστική η μετάλλαξη της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Στο κράτος προσβλέπουν και οι Έλληνες επιχειρηματίες κι ελπίζουν σε ένα νέο κύκλο ανακύκλωσης των δανεικών.
Μύθος Νο 5: Η ύφεση. Αυτή υπάρχει και είναι μεγάλη, αλλά αντίθετα με όσα υποστηρίζονται αυτή δεν είναι προϊόν του μνημονίου ή του προγράμματος σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας. Η ελληνική οικονομία αρχίζει να επιβραδύνεται από το πρώτο τρίμηνο του 2009 και συνεχίζει. Μπορεί το 2010 και λόγω των περιοριστικών μέτρων να έχουμε μείον 3,5% ή μείον 4%, όπως προϋπολογίζεται, αλλά δεν ξέρουμε τι επιβράδυνση θα είχαμε χωρίς το μνημόνιο. Μπορεί δηλαδή στις 9 Μαϊου να είχαμε καρδιακή ανακοπή, στάση πληρωμών του κράτους, πανικό στις τράπεζες, κατάρρευση αυτού του σαθρού οικοδομήματος. Εδώ χωρίς στάση πληρωμών και μόνο με την παραφιλολογία είχαμε εκροή 20 δισεκατομμυρίων από τις καταθέσεις, μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν λέγαμε ότι το κράτος δεν έχει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του;
Μύθος Νο 6: Μόνο οι εργαζόμενοι πληρώνουν την κρίση. Έχετε δει τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των εταιρών αυτοκινήτων, του ΕΒΕΑ, και άλλων σε εισαγωγικά παραγωγικών φορέων για την ενίσχυση της -πάλι εισαγωγικά- επιχειρηματικότητας; Μακροπρόθεσμα, αυτό που ευφημίζεται ως ελληνική επιχειρηματικότητα, θα πληγεί περισσότερο ακόμη και από τους εργαζόμενους, επειδή στο μεγάλο της κομμάτι είναι αεριτζίδικη. η λογική κάνω ένα γραφείο, πιάνω φιλίες με τον υπουργό ή τον διοικητή ενός δημόσιο οργανισμού και κάνω δουλειά με το κράτος στα χρόνια της επιτήρησης έχει τελειώσει, διότι απλώς το κράτος δεν έχει τα λεφτά που είχε. Φυσικά δεν πρόκειται να κοπεί μαχαίρι ούτε η διαφθορά, ούτε η διαπλοκή (διαφθορά είχαμε και στην πιο άγια οικογένεια· ένας από τους 12 μαθητές του Ιησού ήταν διεφθαρμένος) αλλά όταν το κράτος δεν έχει λεφτά, δεν υπάρχει και η υλική βάση της διαφθοράς. Κι αυτό θα πλήξει την ελληνική -και πάλι εισαγωγικά- επιχειρηματικότητα. Δεν τρέφω αυταπάτες· εμείς οι δημοσιογράφοι που δουλεύουμε σε ένα κατ’ εξοχήν κρατικοδίαιτο και βαθιά διαπλεκόμενο με κάθε εξουσία κλάδο θα πληγούμε πολύ. Αλλά μέχρι πότε οι Έλληνες πολίτες θα συντηρούν επτά κρατικά κανάλια, δέκα ιδιωτικά πανελλαδικά και τρία τέσσερα ανά πόλη επαρχιακά;
Μύθος Νο 7: Αναδιάρθρωση του χρέους. Μεταξύ μας αυτό είναι πολύ πιθανό να γίνει με την μορφή επιμήκυνσης, αλλά μπορεί και πρέπει να γίνει όταν αυτοί που μας δάνεισαν νιώσουν ασφαλείς ότι θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Δυστυχώς πέρα από τα κερδοσκοπικά παιγνίδια στις αγορές, που τροφοδοτούν φήμες, δημοσιεύματα κ.λπ. υπάρχουν πραγματικοί φόβοι απλών ανθρώπων ότι θα χάσουν τα λεφτά τους τοποθετώντας τα σε ελληνικά ομόλογα. Δεν είναι οι επονομαζόμενοι καρχαρίες της Wall Street που ανησυχούν. Αυτοί τοποθετούνται έτσι ώστε να ελαχιστοποιούν το ρίσκο τους. Αλλά σκεφθείτε: εσείς θα θέλατε να αγόραζε το ασφαλιστικό σας ταμείο ομόλογα Αργεντινής; Θα θέλατε να εξαρτάται αν θα πάρετε σύνταξη, από το πως θα πάει η οικονομία της Αργεντινής;
Το αίτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, είναι ο παλιός ρομαντισμός της επανάστασης, αλλά τώρα με χρηματοπιστωτικά μέσα.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι ήμασταν καθόλα έτοιμοι και στις 9 Μαϊου «τους την φέρναμε». Έβγαινε ο πρωθυπουργός, είτε από το Καστελόριζο, είτε από αλλού κι έλεγε «λεφτά δεν υπάρχουν. Στάση πληρωμών». Έκλειναν οι τράπεζες για να μην υπάρξει πανικός των καταθετών για να σηκώσουν τα λεφτά τους. Βάζαμε ισχυρές φρουρές στα σύνορα για να μην φύγουν τα χαρτονομίσματα σε βαλίτσες, ή όπως το κάναμε παλιότερα σε οδοντόκρεμες. Λέγαμε στους ξένους εμπόρους άι στο διάολο κι εσείς και τα προϊόντα σας (αυτοί σε μια χώρα υπό πτώχευση θα ζητούσαν ρευστό· δεν θα δεχόταν ούτε επιταγές, ούτε εγγυητικές, ούτε τίποτε) και λέγαμε ότι θα γίνουμε Αλβανία για μερικούς μήνες μέχρι μερικά χρόνια έως ότου περάσει η μπόρα.
Τι θα κάναμε μετά; Με τι λεφτά θα κινούσαμε στο ενδιάμεσο την ελληνική οικονομία και με ποια παραγωγική δομή θα αναπληρώναμε τις εισαγωγές; πως θα χρηματοδοτούσαν οι τράπεζες τους μικρομεσαίους, αφού θα υπήρχε ο εύλογος κίνδυνος τα λεφτά να φύγουν έξω αντί να γίνουν επενδύσεις ή θέσεις εργασίας;
Η παραδοχή μας περί χρεοκοπίας θα ήταν κάτι χειρότερο από την καρδιακή προσβολή του συστήματος, δηλαδή αυτού που ζούμε σήμερα. Θα ήταν καρδιακή ανακοπή. Θάνατος....
Μύθος Νο 8. Δεν υπάρχει ελπίδα. Ο μεγαλύτερος όλων των μύθων ο οποίος δυστυχώς εμποτίζει τον ψυχισμό νέων ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό, κι αυτό αν πραγματοποιηθεί θα αποτελέσει πραγματική ζημία για την χώρα και την οικονομία. Υπάρχουν πολλά σενάρια καταστροφής τα οποία χρειάζονται μέρες για να αναλυθούν. Ένα βασικό σενάριο λέει πως ότι και να κάνουμε το δημόσιο χρέος θα πάει στο 148-150% του ΑΕΠ, οπότε η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Η αλήθεια είναι πως για τα δικά μας μεγέθη αυτό το χρέος είναι μεγάλο. Η αλήθεια επίσης είναι ότι για τα μεγέθη της παγκόσμιας οικονομίας, αυτό το χρέος είναι τρίχες. Ολόκληρο το σημερινό χρέος της Ελλάδας είναι το 1/3 του ελλείμματος των ΗΠΑ μόνο για φέτος.
Αν η παγκόσμια οικονομία ξεπεράσει τις φοβίες της, για το πουλόβερ της ευρωζώνης που θα ξηλωθεί με πρώτη την Ελλάδα και αν εμείς ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών η ελληνική οικονομία θα αρχίσει πάλι να κινείται και ίσως με ταχύτερους ρυθμούς. Το στοίχημα λοιπόν σήμερα είναι να μην πάει η κρίση χαμένη, να αρχίσει να κινείται σε άλλη τροχιά πιο παραγωγική. Διότι ακόμη και αν γινόταν σήμερα ένα θαύμα σαν αυτό της ΟΝΕ και το κόστος δανεισμού μας ξανάπεφτε στα επίπεδα του Γερμανικού -δηλαδή αυτά τα διαβόητα spreads γινόταν μηδενικά- τι θα κάναμε; Θα ακολουθούσαμε το μοντέλο της ανάπτυξης δια της κατανάλωσης αποκλειστικά; θα αναπαραγάγαμε ένα μοντέλο, από το οποίο δεν ήμασταν ευχαριστημένοι ούτε καν  πριν την κρίση;
Έχουμε καταλάβει τι ζημιά κάναμε όλα αυτά τα χρόνια στην νέα γενιά, όταν το μόνο που ελπίζουν οι 18ρηδες και το αποτυπώνουν στη συμπλήρωση των μηχανογραφικών, είναι σχολές που θα τους εξασφαλίσουν μια θέση στο δημόσιο τομέα; Και ποιον δημόσιο τομέα; Τον ελληνικό, που δεν είναι ούτε ο πιο δημιουργικός, ούτε ο πιο συναρπαστικός στον κόσμο. Δηλαδή φτιάξαμε ένα σύστημα που οι καλύτεροι της νέας γενιάς ονειρεύονται να δουλέψουν σε υποθηκοφυλακείο.
Η χώρα βρίσκεται σε μια δύσκολη καμπή. Έχει σωρεύσει παθογένειες παντού και τώρα για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια προσπαθεί να τις θεραπεύσει. Δεν είναι εύκολη υπόθεση· ο συντηρητισμός δεξιός και αριστερός είναι μια γλυκιά πρόταση, αλλά όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της Ελλάδας καταστροφική. Πρέπει όμως να τα αλλάξουμε όλα. Από το δημόσιο και την εκπαίδευση, μέχρι τους όρους της επιχειρηματικότητας και προσανατολισμού των νέων. Ειδικά αυτούς τους τελευταίους δεν πρέπει να τους απογοητεύουμε με μύθους σαν τους παραπάνω. Τους κληροδοτούμε ένα χρέος τριακοσίων δισ. ευρώ, αλλά τουλάχιστον να τους αφήσουμε την ελπίδα. Και να είμαστε σίγουροι πως αν τους εξηγήσουμε τα προβλήματα σωστά, θα τα καταφέρουν μια χαρά. Θα μάς ξελασπώσουν...

Εισήγηση σε ημερίδα του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης 11.9.2010

http://www.medium.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3613:201020&catid=60:e&Itemid=82

το πρόβλημα με τη σύγχρονη εργασία

Nocturne ~ Σβήσε τα μάτια μου

Τα 7 σφάλματα του κόσμου

Πλούτος δίχως ΜΟΧΘΟ,

Ηδονή δίχως ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ,

Γνώση δίχως ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ,

Εμπόριο δίχως ΗΘΙΚΗ, 

Επιστήμη δίχως ΑΝΘΡΩΠΙΑ ,

,Λατρεία δίχως ΘΥΣΙΑ, 

Πολιτική δίχως ΑΡΧΕΣ" 

(Γκάντι)

Mitropanos-Erwtas arxaggelos

Σαν χορεύεις μουλεγες νασαι ο Διγενής!

Ο Θάνατος ανήκει στον Κόσμο των Φαινομένων

Η αυτοπεποίθηση του πολεμιστή δεν έχει σχέση με την αυτοπεποίθηση του μέσου ανθρώπου.
Ο μέσος άνθρωπος αναζητά τη σιγουριά στα μάτια τρίτων και αυτό το ονομάζει αυτοπεποίθηση.
Ο πολεμιστής αναζητά την τελειότητα στα δικά του μάτια και αυτό το ονομάζει ταπεινότητα.
Ο μέσος άνθρωπος είναι αγκιστρωμένος στους συνανθρώπους του,
ενώ ο πολεμιστής είναι αγκιστρωμένος στην Αληθεια.

"It is pointless bemoaning the fact that human nature is sinful
and carries the seeds of evil within it. There is nothing to
bemoan, only work to be done. All faults, whether of vanity,
pride, anger, jealousy or sensuality, must be put to work. That
is the only proper way of looking at it, the only proper
solution. It is work that counts. Do not concern yourself with
anything else; your qualities and faults are secondary. When you
have found which work is best and have made up your mind to
sincerely devote yourself to it, both your qualities and your
faults will become your best servants.
Let's take a very simple example: you want to lift a heavy
weight. All the energy held in potential in your physical body is
mobilized: muscles, heart, lungs and even brain take part in this
action. But if you do not have the wish to do anything, all your
organs stagnate, become sluggish. It is your wish to work that
mobilizes all your potential. By dint of effort, a criminal can
end up surpassing the most virtuous of people in generosity,
patience and kindness, whereas those who are considered better
people often do nothing very great, because they do not see the
need to work."

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Η σημασία του να ισορροπεί η καρδιά το νου Όταν το μυαλό σκέφτεται, σχεδιάζει, ή δημιουργεί, η καρδιά ρωτά, "Είναι καλό για την επιβίωση όλων μας"; Το μυαλό λέει, "Ποιος νοιάζεται για όλους τους υπόλοιπους; Το σημαντικότερο πράγμα είμαι εγώ, τα ενδιαφέροντά μου". Η καρδιά λέει, "Αν κάτι δεν είναι καλό για όλους, δεν είναι καλό για σένα". Το μυαλό απαντά, "Ποιος νοιάζεται για όλους τους άλλους; Αφήστε με να συσσωρεύω πράγματα και να απολαμβάνω τη ζωή". Η καρδιά λέει, "Δεν μπορεί κανείς να απολαύσει τη ζωή αν δεν την μοιράζεται". Όταν το μυαλό κάνει νέες ανακαλύψεις, η καρδιά ρωτά, "Αυτή η εφεύρεση θα παρεμποδίσει ή θα βοηθήσει τη μελλοντική πρόοδο και την ευημερία της ανθρωπότητας και του πλανήτη"; Και το μυαλό απαντά, "Ποιος νοιάζεται για το μέλλον; Ας απολαύσουμε την παρούσα στιγμή. Ας φάμε, ας πιούμε, και ας απολαύσουμε την καλή στιγμή. Μην ανησυχείς για το μέλλον." Η καρδιά λέει τότε: "Αν δεν νοιάζεσαι για το μέλλον, τότε δεν έχεις μέλλον. Το να μην έχεις μέλλον σημαίνει ότι θα πεθάνεις άμεσα". Το μυαλό χωρίς την καρδιά σκέφτεται διαχωριστικά, εγωιστικά, και είναι προσηλωμένο στην ύλη, αλλά η καρδιά συμπεριλαμβάνει τα πάντα, είναι ανιδιοτελής, προσηλωμένη στο άπειρο." Torkom Saraydarian

Η προσευχή της δασκάλας Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω· που φέρω το όνομα της δασκάλας, που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη. Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου· που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό να κλέψει την τρυφεράδα μου απ' όλες τις στιγμές. Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου και περαστική την απογοήτευση. Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει, το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν. Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν. Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες, για να μπορέσω ν' αγαπήσω και να υπερασπίσω όπως αυτές, αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου. Βόηθά με να πετύχω να κάνω για καθένα απ' τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο και να σου αφήσω αυτή την άφωνη, την πιο δυνατή μου μελωδία, για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια. Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα, για να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας και της κάθε ώρας γι αυτό. Βάλε στο δημοκρατικό σχολειό μου, τη λάμψη που σκορπίζεται από το τρέξιμο των ξυπόλυτων παιδιών. Κάνε με δυνατή, ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου και στη γυναικεία φτώχεια μου· κάνε με αδιάφορη για ότι μπορεί να μην είναι αγνό, για κάθε πίεση που δεν είναι της θερμής θέλησής σου στη ζωή μου. Φίλε, συντρόφεψέ με! Στήριξέ με! Πολλές φορές δεν θα έχω άλλο από Σένα στο πλευρό μου. Όταν το δίδαγμά μου θα είναι πιο αγνό και πιο θερμή η αλήθεια μου, θα παραμείνω χωρίς τα εγκόσμια· αλλά Εσύ τότε θα με κυβερνήσεις ενάντια στην καρδιά σου, που γνώρισε αρκετά τη μοναξιά και την αδυναμία. Δεν θ' αναζητήσω παρά στη ματιά σου τη γλυκύτητα της αποδοχής. Δώσε μου απλότητα και βάθος· λύτρωσέ με απ' το να είμαι περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα. Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια πάνω από το στήθος μου με τις πληγές, μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου. Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες, τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου. Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι. Να μαλώνω με πόνο, να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας! Κάνε να γεμίσει με πνεύμα το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου. Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα. Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή από τις κολώνες και το χρυσάφι των πλούσιων σχολείων. Και, τέλος, θύμιζέ μου από την ωχρότητα του καμβά του Velazquez, ότι το να διδάσκεις και ν' αγαπάς παράφορα στη Γη είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου στην καυτή πλευρά του έρωτα. Gabriela Mistral Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Mε ωροσκόπο Τοξότη...:)

ΤΑΥΡΟΣ: Η φύση του και τα μαθήματα αυτογνωσίας.

Πώς να μετράς την επιτυχία

Το μέτρο της επιτυχίας δεν είναι αν έχεις ένα σκληρό πρόβλημα για να αντιμετωπίσεις, αλλά αν είναι το ίδιο πρόβλημα που είχες και πέρυσι.

John Foster Dulles

Chi Mai

«Η οικονομική κρίση είναι μια μεγάλη απατεωνιά, η μεγαλύτερη στην ιστορία του καπιταλισμού.

Η έννοια της δημοκρατίας υφίσταται στις μέρες μας; Θεωρείτε ότι η άμεση δημοκρατία αποτελεί απάντηση στην κρίση; «Οχι, δεν υπάρχει. Είναι μια φάρσα. Στη σημερινή δημοκρατία ο λαός δεν έχει δύναμη. Είναι μια δημοκρατία της μπουρζουαζίας. Η 5η ελευθερία είναι η ελευθερία τού να κλέβεις, και αυτή είναι η μοναδική ελευθερία, όπως λέει ο Τσόμσκι. Να πάμε σε μια δημοκρατία των εργατών και του λαού, σε μια δημοκρατία με δύο πόδια: πολιτική δημοκρατία αλλά και οικονομική δημοκρατία. Η πολιτική δημοκρατία χωρίς οικονομική δημοκρατία είναι ένα πολύ μεγάλο ψέμα». http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=200999

ZBIGNIEW PREISNER - CONTE D`AMOUR

Μια Φλόγα είναι η ψυχή του ανθρώπου• ένα πύρινο πουλί, πηδάει από κλαρί σε κλαρί, από κεφάλι σε κεφάλι, και φωνάζει: "Δεν μπορώ να σταθώ, δεν μπορώ να καώ, κανένας δεν μπορεί να με σβήσει!"

Δέντρο φωτιά γίνεται ολομεμιάς το Σύμπαντο. Ανάμεσα από τους καπνούς κι από τις φλόγες, αναπαμένος στην κορυφή της πυρκαγιάς, κρατώ αμόλευτο, δροσερό, γαλήνιο, τον καρπό της φωτιάς, το Φως.

Από την αψηλή τούτη κορυφή κοιτάζω την κόκκινη γραμμή που ανηφορίζει• τρεμάμενο αιματερό φωσφόρισμα, που σούρνεται σαν έντομο ερωτεμένο μέσα από τους αποβροχάρικους γύρους του μυαλού μου.

Εγώ, ράτσα, άνθρωποι, γης, θεωρία και πράξη, Θεός, φαντάσματα από χώμα και μυαλό, καλά για τις απλοϊκές καρδιές που φοβούνται, καλά για τις ανεμογγάστρωτες ψυχές που θαρρούν πως γεννούνε.

Από που ερχόμαστε; Που πηγαίνουμε; Τι νόημα έχει τούτη η ζωή; φωνάζουν οι καρδιές, ρωτούν οι κεφαλές, χτυπώντας το χάος.

Και μια φωτιά μέσα μου κίνησε ν’ απαντήσει. Θα ’ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να καθαρίσει τη γης. Θα ’ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να εξαφανίσει τη γης. Αυτή είναι η Δευτέρα Παρουσία.

Μια γλώσσα πύρινη είναι η ψυχή κι αγλείφει και μάχεται να πυρπολήσει τον κατασκότεινο όγκο του κόσμου. Μια μέρα όλο το Σύμπαντο θα γίνει πυρκαγιά.
Η φωτιά είναι η πρώτη κι η στερνή προσωπίδα του Θεού μου. Ανάμεσα σε δυο μεγάλες πυρές χορεύουμε και κλαίμε.

Λαμποκοπούν, αντηλαρίζουν οι στοχασμοι και τα κορμιά μας. Γαλήνιος στέκουμαι ανάμεσα στις δυο πυρές κι είναι τα φρένα μου ακίνητα μέσα στον ίλιγγο και λέω:
Πολύ μικρός είναι ο καιρός, πολύ στενός είναι ο τόπος ανάμεσα στις δυο πυρές, πολύ οκνός είναι ο ρυθμός ετούτος της ζωής• δεν έχω καιρό, δεν έχω τόπο να χορέψω! Βιάζουμαι!

Κι ολομεμιάς ο ρυθμός της γης γίνεται ίλιγγος, ο χρόνος εξαφανίζεται, η στιγμή στροβιλίζεται, γίνεται αιωνιότητα, το κάθε σημείο -θες έντομο, θες άστρο, θες Ιδέα• γίνεται χορός.

Ήταν φυλακή, κι η φυλακή συντρίβεται κι οι φοβερές δυνάμες μέσα λευτερώνουνται και το σημείο δεν υπάρχει πια!

Ο ανώτατος αυτός βαθμός της άσκησης λέγεται: Σιγή. Όχι γιατί το περιεχόμενο είναι η ακρότατη άφραστη απελπισία για η ακρότατη άφραστη χαρά κι ελπίδα. Μήτε γιατί είναι η ακρότατη γνώση, που δεν καταδέχεται να μιλήσει, για η ακρότατη άγνοια, που δεν μπορεί.

Σιγή θα πει: Καθένας, αφού τελέψει τη θητεία του σε όλους τους άθλους, φτάνει πια στην ανώτατη κορφή της προσπάθειας• πέρα από κάθε άθλο, δεν αγωνίζεται, δε φωνάζει• ωριμάζει αλάκερος σιωπηλά, ακατάλυτα, αιώνια με το Σύμπαντο.

Αρμοδέθηκε πια, σοφίλιασε με την άβυσσο, όπως ο σπόρος του αντρός με το σπλάχνο της γυναίκας.

Είναι πια η άβυσσο η γυναίκα του και τη δουλεύει, ανοίγει, τρώει τα σωθικά της, μετουσιώνει το αίμα της, γελάει, κλαίει, ανεβαίνει, κατεβαίνει μαζί της, δεν την αφήνει!

Πώς μπορείς να φτάσεις στο σπλάχνο της άβυσσος και να την καρπίσεις; Αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί, δεν μπορεί να στριμωχτεί σε λόγια, να υποταχτεί σε νόμους• καθένας έχει και τη λύτρωση τη δική του, απόλυτα ελεύτερος.
Διδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει Λυτρωτής που ν’ ανοίξει δρόμο. Δρόμος ν’ ανοιχτεί δεν υπάρχει.

Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του.

Νίκος Καζαντζάκης 
(αντιγραφή απο
http://caementarius.blogspot.com/search/label/%CE%9F%CE%B4%CF%8C%CF%82%20%CF%84%CF%89%CE%BD%20%CE%9C%CF%85%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%89%CE%BD)