Η ΦΡΕΓΑΔΑ «Η βουή του μύθου» Νίκου Ξυδάκη (1996) Μουσική: Νίκος Ξυδάκης - Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης Τραγούδι: Νίκος Ξυδάκης & Μελίνα Κανά Μια βασιλική φρεγάδα με μεταξωτά πανιά, ξάρτια, αντένες και κατάρτια, λάμπουν μέσα στα νερά. Σκίζει ο θαλασσομάχος τον γαλάζιο ουρανό κι η μανούλα του στο μώλο του φωνάζει στο καλό. Τραγουδάνε τα κορίτσια το σκοπό του γυρισμού, μα της θάλασσας οι δρόμοι είν' στο χέρι του Θεού. Μια βασιλική φρεγάδα με μεταξωτά πανιά, ανεμόσκαλες και στράλια λάμπουν μέσα στα νερά. Σκίζει ο θαλασσομάχος τον γαλάζιο ουρανό κι η μανούλα του στο μώλο του φωνάζει στο καλό. Τραγουδάνε τα κορίτσια το σκοπό του γυρισμού, μα της θάλασσας οι δρόμοι ειν' στο χέρι του Θεού.
Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010
.....μα της θάλασσας οι δρόμοι είν'στο χέρι του Θεού!!
ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ «Η βουή του μύθου» Νίκου Ξυδάκη (1996) Μουσική: Νίκος Ξυδάκης - Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης Το λευκό το κυπαρίσσι η κρυφή πηγή ειν' του χάροντα η βρύση η παντοτινή Όσο κι αν διψάει η ψυχή σου δροσερό νερό μην το σβήνεις το κορμί σου στο ποτάμι αυτό Όσο καίγεσαι και θέλεις φως και ξαστεριά μην αλλάζεις τη φωτιά σου με τη λησμονιά.
Τρίτη 3 Αυγούστου 2010
Γιατί μοναδικός σκοπός του ανθρώπου είναι η γνώση του εαυτού του
Οποιος γνωρίζει τους αλλους είναι σοφός
Οποιος γνωρίζει τον εαυτό του είναι φωτισμενο (Ταό Τε Κινγκ,33)
Υπο το φως της κατανόησης που τόσο η αποκάλυψη,όσο και η διανοητική θέαση έχουν προσφέρει ανα τους αιώνες σχετικά με τη φύση του ανθρώπου,η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε παραπώνω,»μπορούμε άρραγε να ξέρουμε αν η επιστημονική γνώση που αποκτόυμε συλλαμβάνει μια ουσιαστική διάσταση του ανθρώπου;»μπορεί να είναι μόνο η εξής.
Δεν μπορούμε να αποκτήσουμε μια ουσιαστική γνώση του ανθρωπους αν η μέθοδός μας βασίζεται στην εξωτερίκευση του εσώτερου έιναι του ανθρώπου.,κι όταν θεωρούμε αυτόν τον εξωτερικευμένο άνθρωπο,τον άνθρωπο που στέκεται στο στεφάνι του τροχού «της ύπαρξης» ως το υποκείμενο που γνωρίζει.Για να έχει ο όρος»ουσιστικό»κάποιο νόημα,πρέπει να συσχετιστεί με την ουσία ,με το κέντρο ή τον άξονα που γεννά συγχρόνως τις ακτίνες και το στεφάνι.Μόνο το ανώτερο μπορεί να κατανοήσει το κατώτερο,γιατι κατανοώ σημαίνει στην κυριολεξία «πεικλείω» και μόνο αυτό που βρίσκεται σε ένα ανώτερο επίπεδο ύπαρξης μπορεί ν απερικλείει ό,τι βρίσκεται χαμηλότερα.
Ο άνθρωπος συντιθεται από σώμα,ψυχή και δάνοια,η οποία είναι συγχρόνως πάνω από τον άνθρωπο και στο κέντρο της υπαρξής του.Η ουσία του ανθρώπου,αυτό που είναι «ουσιαστικό» στην ανθρώπινη φύση,μπορεί να κατανοηθέι μόνο μ ετην διάνοια,μέσω του «οφθαλμού τηςκαρδιάς» με την παραδοσιακή έννοια,γιατί η διάνοια έιναι το κέντρο της ύπαρξης του ανθρώπου και συγχρόνως περικλέιει όλα τα επίπεδα της ύπαρξής του.Απο την στιγμή που ο οφθαλμός της καρδιάς κλεισει και ηλειτουργία της διανόησης με την αρχική της έννοια,ατροφήσει,δεν είναι δυνατόν να αποκτηθεί μια ουσιαστική γνώση του ανθρώπου.Η αντανάκλαση της διάνοιας στο επίπεδο της ψυχής και του νου,η οποί α είναι η λογική,δεν μπορεί ποτε να φτάσει στην ουσία του ανθρωπου ή στην ουσία οποιουδήποτε πράγματος,ανεξάρτητ από το πόσο εφαρμοζει την παρατήρηση.
Μπορεί να αποκτήσει περιφερειακή γνωση των συμβεβηκότων των αποτελεσμάτων ή της εξωτερική ςσυμπριφοράς όμως δεν θα φτάσει στην γνώση της ουσίας.Η λογική ,εφόσον διαχωριστεί από το καθοδηγητικό Φώς της διάνοιας,μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να επι βεβεβαίωσε την ύπαρξη των noumena,των ουσιών των πραγμάτων ,όπως βλεππουμε στην φιλοσοφία του Καντ,όμως αδυνατεινα γνωρίσει αυτήν την ουσία.Ουσιαστική γνώση είναι αυτή που τελικά βασίζεται στην ταυτότητα γιγνώσκοντος και γιγνωσκομένου,που καίγεται από την φωτιά της γνώσης καθ’αυτής.
Ο άνθρωπος βρίσκεται στην ιδιαίτερα πλεονεκτική θέση να μπορει να γνωρίσει την ουσία ενός πράγματος,δηλαδη του Εαυτού του, ΑΡΚΕΙ να υπερνικήσει την ψευδάισθηση του να εκλαμβάνει,για να χρησιμοποιήσουμε Βεδαντικούς όρους,την εξωτερικευμένη και αντικειμενοποιημένη εικόνα του εαυτού του ως τον πραγματικό του Εαύτό,τον Εαυτό που λόγω της φύσης του,δεν μπορεί να εξωτερικευτεί.Η επιστημονική γνώση,όπως και κάθε άλλη μορφή γνώσης που βασίζεται εξ ορισμου στη διάκριση μεταξύ ενός αντικειμένου που γιγνώσκει και ενός αντικειμένου που γιγνώσκεται,πρέπει αναγκαστικά να αρκεστεί σε μια γνώση περιφερειακή και όχι ουσιατική.
Σύγχρονος Ανθρωπος
Seyyed Hossein Nasr
Σαγαπώ γιατί είσαι ωραία...Ψυχή!!
Αφιερωμένο στους Ανθρωπους της ζωής μου.
Σε όσους ειναι μακριά "κοντά"μου τοσα χρόνια....ορατά κι αόρατα.
Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010
Νενα Βενετσανου
Η Νένα Βενετσάνου
μιλάει στην “Eλεύθερη Έρευνα”
για το τραγούδι, την Τέχνη, τον έρωτα
- Οι άνθρωποι θα πρέπει να αλλάξουν τη στάση τους απέναντι στην Τέχνη, να μην την φοβούνται. Δυστυχώς, ειδικότερα οι νέοι έχουν την αίσθηση, ότι η Τέχνη είναι κάτι, για το οποίο πρέπει να βάλεις τα καλά σου ή που εάν δεν έχεις τα καλά σου πρέπει να το περιφρονείς, γιατί ούτως ή άλλως δεν είναι για σένα. Πρόκειται δηλαδή για μιά απαξίωση τελικά -όχι τής Τέχνης, αλλά- τού ίδιου τους τού εαυτού.
- Επειδή η οργάνωση τής Πόλης είναι η κορωνίδα των επιτευγμάτων τού Ελληνικού Πολιτισμού, μαζί με τη δυνατότητα να ζούμε σε ένα χώρο, όπως είναι ο ελληνικός, που από μόνος του είναι ένα αρχαιολογικό πάρκο, το να προσέχουμε το περιβάλλον δεν είναι μόνον να προσέχουμε τα πουλάκια, τα δεντράκια, τις αρκούδες και τις καρέττες, αλλά να προσέχουμε και τα μνημεία μας και να κατανοούμε τί σημαίνει επέμβαση στο περιβάλλον.
- Η Αριστερά δυστυχώς χρησιμοποιεί την Τέχνη για “κράχτη”, γιά προπαγανδιστικούς λόγους. Παρ΄ ότι η διανόηση πάντα ήταν στο χώρο τής Αριστεράς, το πολιτιστικό τμήμα τής Αριστεράς “μπάζει νερά από παντού”.
Aυτά μεταξύ άλλων είπε η κ. Νένα Βενετσάνου σε συνέντευξη, που παραχώρησε στην «Ελεύθερη Έρευνα». Η γυναίκα αυτή, τής οποίας η απλότητα, η δύναμη, η αμεσότητα και ο λυρισμός τής φωνής της αλλάζουν και αξιοποιούν το τραγούδι προσδίδοντάς του μια λαμπρή και σπάνια ποιότητα...
μιλάει στην “Eλεύθερη Έρευνα”
για το τραγούδι, την Τέχνη, τον έρωτα
- Οι άνθρωποι θα πρέπει να αλλάξουν τη στάση τους απέναντι στην Τέχνη, να μην την φοβούνται. Δυστυχώς, ειδικότερα οι νέοι έχουν την αίσθηση, ότι η Τέχνη είναι κάτι, για το οποίο πρέπει να βάλεις τα καλά σου ή που εάν δεν έχεις τα καλά σου πρέπει να το περιφρονείς, γιατί ούτως ή άλλως δεν είναι για σένα. Πρόκειται δηλαδή για μιά απαξίωση τελικά -όχι τής Τέχνης, αλλά- τού ίδιου τους τού εαυτού.
- Επειδή η οργάνωση τής Πόλης είναι η κορωνίδα των επιτευγμάτων τού Ελληνικού Πολιτισμού, μαζί με τη δυνατότητα να ζούμε σε ένα χώρο, όπως είναι ο ελληνικός, που από μόνος του είναι ένα αρχαιολογικό πάρκο, το να προσέχουμε το περιβάλλον δεν είναι μόνον να προσέχουμε τα πουλάκια, τα δεντράκια, τις αρκούδες και τις καρέττες, αλλά να προσέχουμε και τα μνημεία μας και να κατανοούμε τί σημαίνει επέμβαση στο περιβάλλον.
- Η Αριστερά δυστυχώς χρησιμοποιεί την Τέχνη για “κράχτη”, γιά προπαγανδιστικούς λόγους. Παρ΄ ότι η διανόηση πάντα ήταν στο χώρο τής Αριστεράς, το πολιτιστικό τμήμα τής Αριστεράς “μπάζει νερά από παντού”.
Aυτά μεταξύ άλλων είπε η κ. Νένα Βενετσάνου σε συνέντευξη, που παραχώρησε στην «Ελεύθερη Έρευνα». Η γυναίκα αυτή, τής οποίας η απλότητα, η δύναμη, η αμεσότητα και ο λυρισμός τής φωνής της αλλάζουν και αξιοποιούν το τραγούδι προσδίδοντάς του μια λαμπρή και σπάνια ποιότητα...
Πάνω σε μια χειμωνιάτικη αχτίνα (Γιώργος Σεφέρης)
"Είπες εδώ και χρόνια:
"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός".
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.
"Είπες εδώ και χρόνια:
"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός".
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.
Eν Λευκώ!!!
Οδυσσέας Ελύτης, Εν Λευκώ
. . .
Είναι λοιπόν αλήθεια ότι το φως συμβαίνει να αναπηδά από την ύστατη ένταση του μαύρου; Με άλλον τρόπο το επιβεβαιώνει και ο έρωτας. Όταν δυό γυμνά σώματα μιλούν, κάτι από το ανεκδοτολογικό μέρος της ιστορίας τους - το αφόρητο - ξεγράφεται. Το φιλί, που δεν εξελίχθηκε ουδέ κατ' ελάχιστον από καταβολής κόσμου, τυχαίνει να είναι το πιο καινούργιο και αμεταχείριστο πράγμα που διαθέτουμε. Σίγουρα, κάποια ιστορία ερωτική, με διαστάσεις θεϊκές, θα προηγήθηκε από τους τεκτονικούς παλμούς και τις ανακατατάξεις των υδάτων, όταν γεννήθηκε το ελληνικό αρχιπέλαγος. Τον παραλογισμό που κλείνουν για μας οι μύθοι, κάποτε η ίδια η φύση τον ανατρέπει. Τότε μόνον αναλογιζόμαστε ότι, παρ' όλα αυτά, εμείς οι ίδιοι είναι που, παρά τη θέληση μας ίσως, τους δημιουργήσαμε. Απομένει να μάθουμε: αυτό το φως, αυτές οι συστάδες των νησιών, τι είναι; Ονειρευόμαστε;
Οδυσσέας Ελύτης
Εν Λευκώ
Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010
Ο καθρεφτης και το μαχαιρι !Μ χατζηδακις
.Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως.Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά νυχτερινή για οδηγούς ταξί κ φορτηγών, Είναι μια σχέση υπεύθυνη, μια πράξη ερωτική ανάμεσά μας που μας αποκαλύπτει. Τελετουργία που απαιτεί, τόσο από σας όσο κι από μένα, μια προετοιμασία θρησκευτική, επίμονη άσκηση γνώσης και αθωότητας, αποκαλύψεως και ανιχνεύσεως, μνήμης και προφητείας.
Το τραγούδι είναι μια μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας- αφού γεννήθηκα τον ίδιο καιρό με σας και μες στον ίδιο χώρο-, που θα φωτίσω τις κρυφές κι αθέατες γωνιές σας, θα σας εκπλήξω, θα σας γεμίσω ερωτήματα και μελωδίες που ίσως γεννούν δικές σας και θα μεταθερθούν και στο σπίτι σας, έτσι που να κοπεί ο ύπνος σας και να χαθεί για πάντα- αν είναι δυνατόν- ο εφησυχασμός σας. Κι ας μην μπορείτε να τραγουδήσετε. Μήπως τάχα μπορείτε να εξαφανίσετε ένα πουλί ή να το φανερώσετε μέσα απ το φόρεμα ή το μαντήλι σας; Κι όμως δε θα ξεχάσετε κι ούτε θα το ξεχάσετε σ όλη σας τη ζωή......
θα το θυμάσθε και θα το έχετε εντός σας, χωρίς την δυνατότητα να το γλεντήστε με αυτάρεσκη και δυνατή φωνή.Μόνο να ψελλίζετε θα είναι δυνατόν, σαν προσευχή ή σαν τω Υπερμάχω. Δεν είναι το τραγούδι μου απλοικό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια.......
Πιστεύω πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μας ενώνει μέσα σ ένα μύθο κοινό. Κι όπως στον χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για ν ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας για να ακολουθήσουμε μαζί, τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούργιο κι απ την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να τραγουδήσουμε.
Πριν απ το σώμα, πριν απ την ιστορία, πριν απ το όνομα , πέρα απ τον Νου που προσπαθεί να βρει και να εξηγήσει.
Πριν απ την ανάσα, πέρα απ την χαρά η τον πόνο ,
μετά τον θάνατο, μετά τον θάνατο Είμαι.
...Μες στην Καρδιά βλέπω το μέρος αλλά και το όλο βλέπω, πέρα απ την μεταμφίεση που εμένα αντανακλά.
Στον σιωπηλό πυρήνα.
Kι ακόμη πριν την αυγή των φαινομένων και μετά απ αυτά, ακόμη και μετά αυτά Είμαι.
Η πολλαπλότητα των φαινομένων μας διαχωρίζει επιφανειακά,
Ναι αλλά στην συνείδηση ένα φράγμα δεν μπορώ να βρω που άραγε η επίγνωση αρχίζει που τελειώνει.
Και όταν με ρωτάτε που η επίγνωση αρχίζει που τελειώνει ετούτο μονάχα έχω να πω, Ετούτο μονάχα έχω να πω:
Πάντα Είμαι.
Μέσα στο σώμα, χωρίς το σώμα, στις μεταβολές της υγείας, των συναισθημάτων η των απόψεων μη υποκείμενος
Χωρίς ανάγκες, πριν απ την Πράξη, πριν απ τα Έργα του Ανθρώπου και μετά απ αυτά και μετά απ αυτά Είμαι.
Η πολλαπλότητα των φαινομένων μας διαχωρίζει επιφανειακά,
Ναι, αλλά στην συνείδηση ένα φράγμα δεν μπορώ να βρω, που άραγε η επιγνωση αρχίζει που τελειώνει.
Και όταν με ρωτάτε που η επίγνωση αρχίζει που τελειώνει, ετούτο μονάχα έχω να πω: Πάντα Είμαι.
Στον σιωπηλό πυρήνα, πριν ακόμη πριν την αυγή των φαινομένων και μετά απ αυτά,
Aκόμη και μετά απ αυτά Είμαι.
http://www.youtube.com/watch?v=akjcD6d2T_M&feature=player_embedded
Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010
Μέσα από αυτές τις εξαρτημένες σχέσεις, τις σχέσεις "μάχης", που θεωρούμε ότι είναι αγάπη, μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε το αληθινό, από την ψευδαίσθηση.
Αισθανόμαστε λύπη, αγωνία, χαρά, έλξη, έρωτα για κάποιον, και μέσα από αυτά τα συναισθήματα οριοθετούμε το αληθινό!
Βιώνουμε την σχέση με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, μέχρι να κατανοήσουμε την αγάπη.
Και έτσι την αναγνωρίζουμε ολοένα και πιο βαθιά στον Εαυτό μας.
Αυτή η αναγνώριση είναι που σταματά τις εξαρτήσεις, τις μάχες.
Και έτσι η αγάπη γίνεται χαρά και συνύπαρξη
΄Ετσι γίνεται μοίρασμα
΄Ετσι γίνεται η τέλεια ένωση
Γιατί πια δεν περιμένεις να "πάρεις" κάτι, αλλά να δώσεις αυτό που έχεις μέσα σου σε πληρότητα. Δεν ζητάς, δεν περιμένεις, δεν προσδοκάς.
Δεν διεκδικείς, γιατί γνωρίζεις ότι ό,τι είναι αληθινά δικό σου, σου ανήκει.
Κανείς δεν μπορει μετά να καταλύσει αυτές τις εσωτερικές αλήθειες και αν κάποιος προσπαθήσει, απλά διαχωρίζεται από εσένα και έτσι φεύγει από την ζωή σου, χωρίς πόνο!
Γιατί τώρα πια αναγνωρίζεις το αληθινό!
Και ότι "διαχωρίζεται" δεν είναι δικο σου!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)