Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κρισναμούρτι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κρισναμούρτι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011


ON LOVE by J. Krishnamurti


THE DEMAND TO be safe in relationship inevitably breeds sorrow and fear. This seeking for security is inviting insecurity. Have you ever found security in any of your relationships? Have you? Most of us want the security of loving and being loved, but is there love when each one of us is seeking his own security, his own particular path? We are not loved because we don’t know how to love. What is love? The word is so loaded and corrupted that I hardly like to use it. Everybody talks of love - every magazine and newspaper and every missionary talks everlastingly of love. I love my country, I love my king, I love some book, I love that mountain, I love pleasure, I love my wife, I love God. Is love an idea? If it is, it can be cultivated, nourished, cherished, pushed around, twisted in any way you like. When you say you love God what does it mean? It means that you love a projection of your own imagination, a projection of yourself clothed in certain forms of respectability according to what you think is noble and holy; so to say, ‘I love God’, is absolute nonsense. When you worship God you are worshipping yourself - and that is not love.  Because we cannot solve this human thing called love we run away into abstractions. Love may be the ultimate solution to all man’s difficulties, problems and travails, so how are we going to find out what love is? By merely defining it? The church has defined it one way, society another, and there are all sorts of deviations and perversions. Adoring someone, sleeping with someone, the emotional exchange, the companionship - is that what we mean by love? That has been the norm, the pattern, and it has become so tremendously personal, sensuous, and limited that religions have declared that love is something much more than this.
In what they call human love they see there is pleasure, competition, jealousy, the desire to possess, to hold, to control and to interfere with another’s thinking, and knowing the complexity of all this they say there must be another kind of love, divine, beautiful, untouched, uncorrupted.
Throughout the world, so-called holy men have maintained that to look at a woman is something totally wrong: they say you cannot come near to God if you indulge in sex, therefore they push it aside although they are eaten up with it. But by denying sexuality they put out their eyes and cut out their tongues for they deny the whole beauty of the earth. They have starved their hearts and minds; they are dehydrated human beings; they have banished beauty because beauty is associated with woman.  Can love be divided into the sacred and the profane, the human and the divine, or is there only love? Is love of the one and not of the many? If I say,‘I love you’, does that exclude the love of the other? Is love personal or impersonal? Moral or immoral? Family or non-family? If you love mankind can you love the particular? Is love sentiment? Is love emotion? Is love pleasure and desire? All these questions indicate, don’t they, that we have ideas about love, ideas about what it should or should not be, a pattern or a code developed by the culture in which we live.  So to go into the question of what love is we must first ideals and ideologies of what it should or should not be. To divide anything into what should be and what is, is the most deceptive way of dealing with life.
Now how am I going to find out what this flame is which we call love - not how to express it to another but what it means in itself? I will first reject what the church, what society, what my parents and friends, what every person and every book has said about it because I want to find out for myself what it is. Here is an enormous problem that involves the whole of mankind, there have been a thousand ways of defining it and I myself am caught in some pattern or other according to what I like or enjoy at the moment - so shouldn’t I, in order to understand it, first free myself from my own inclinations and prejudices? I am confused, torn by my own desires, so I say to myself, ‘First clear up your own confusion. Perhaps you may be able to discover what love is through what it is not.’
The government says, ‘Go and kill for the love of your country’.  Is that love? Religion says, ‘Give up sex for the love of God’. Is that love? Is love desire? Don’t say no. For most of us it is - desire with pleasure, the pleasure that is derived through the senses, through sexual attachment and fulfillment. I am not against sex, but see what is involved in it. What sex gives you momentarily is the total abandonment of yourself, then you are back again with your turmoil, so you want a repetition over and over again of that state in which there is no worry, no problem, no self. You say you love your wife. In that love is involved sexual pleasure, the pleasure of having someone in the house to look after your children, to cook.  You depend on her; she has given you her body, her emotions, her encouragement, a certain feeling of security and well-being. Then she turns away from you; she gets bored or goes off with someone else, and your whole emotional balance is destroyed, and this disturbance, which you don’t like, is called jealousy. There is pain in it, anxiety, hate and violence. So what you are really saying is, ‘As long as you belong to me I love you but the moment you don’t I begin to hate you. As long as I can rely on you to satisfy my demands, sexual and otherwise, I love you, but the moment you cease to supply what I want I don’t like you.’ So there is antagonism between you, there is separation, and when you feel separate from another there is no love. But if you can live with your wife without thought creating all these contradictory states, these endless quarrels in yourself, then perhaps - perhaps - you will know what love is. Then you are completely free and so is she, whereas if you depend on her for all your pleasure you are a slave to her. So when one loves there must be freedom, not only from the other person but from oneself.
This belonging to another, being psychologically nourished by another, depending on another - in all this there must always be anxiety, fear, jealousy, guilt, and so long as there is fear there is no love; a mind ridden with sorrow will never know what love is; sentimentality and emotionalism have nothing whatsoever to do with love. And so love is not to do with pleasure and desire.  Love is not the product of thought which is the past. Thought cannot possibly cultivate love. Love is not hedged about and caught in jealousy, for jealousy is of the past. Love is always active present. It is not ‘I will love’ or ‘I have loved’. If you know love you will not follow anybody. Love does not obey. When you love there is neither respect nor disrespect.
Don’t you know what it means really to love somebody - to love without hate, without jealousy, without anger, without wanting to interfere with what he is doing or thinking, without condemning, without comparing - don’t you know what it means? Where there is love is there comparison? When you love someone with all your heart, with all your mind, with all your body, with your entire being, is there comparison? When you totally abandon yourself to that love there is not the other.
Does love have responsibility and duty, and will it use those words? When you do something out of duty is there any love in it?  In duty there is no love. The structure of duty in which the human being is caught is destroying him. So long as you are compelled to do something because it is your duty you don’t love what you are doing. When there is love there is no duty and no responsibility.  Most parents unfortunately think they are responsible for their children and their sense of responsibility takes the form of telling them what they should do and what they should not do, what they should become and what they should not become. The parents want their children to have a secure position in society. What they call responsibility is part of that respectability they worship; and it seems to me that where there is respectability there is no order; they are concerned only with becoming a perfect bourgeois. When they prepare their children to fit into society they are perpetuating war, conflict and brutality. Do you call that care and love?  Really to care is to care as you would for a tree or a plant, watering it, studying its needs, the best soil for it, looking after it with gentleness and tenderness - but when you prepare your children to fit into society you are preparing them to be killed. If you loved your children you would have no war.  When you lose someone you love you shed tears - are your tears for yourself or for the one who is dead? Are you crying for yourself or for another? Have you ever cried for another? Have you ever cried for your son who is killed on the battlefield? You have cried, but do those tears come out of self-pity or have you cried because a human being has been killed? If you cry out of self-pity your tears have no meaning because you are concerned about yourself. If you are crying because you are bereft of one in whom you have invested a great deal of affection, it was not really affection. When you cry for your brother who dies cry for him. It is very easy to cry for yourself because he is gone. Apparently you are crying because your heart is touched, but it is not touched for him, it is only touched by self-pity and self-pity makes you hard, encloses you, makes you dull and stupid.  When you cry for yourself, is it love - crying because you are lonely, because you have been left, because you are no longer powerful - complaining of your lot, your environment - always you in tears? If you understand this, which means to come in contact with it as directly as you would touch a tree or a pillar or a hand, then you will see that sorrow is self-created, sorrow is created by thought, sorrow is the outcome of time. I had my brother three years ago, now he is dead, now I am lonely, aching, there is no one to whom I can look for comfort or companionship, and it brings tears to my eyes.
You can see all this happening inside yourself if you watch it.  You can see it fully, completely, in one glance, not take analytical time over it. You can see in a moment the whole structure and nature of this shoddy little thing called ‘me’, my tears, my family, my nation, my belief, my religion - all that ugliness, it is all inside you. When you see it with your heart, not with your mind, when you see it from the very bottom of your heart, then you have the key that will end sorrow. Sorrow and love cannot go together, but in the Christian world they have idealized suffering, put it on a cross and worshipped it, implying that you can never escape from suffering except through that one particular door, and this is the whole structure of an exploiting religious society.  So when you ask what love is, you may be too frightened to see the answer. It may mean complete upheaval; it may break up the family; you may discover that you do not love your wife or husband or children - do you? - you may have to shatter the house you have built, you may never go back to the temple.  But if you still want to find out, you will see that fear is not love, dependence is not love, jealousy is not love, possessiveness and domination are not love, responsibility and duty are not love, self-pity is not love, the agony of not being loved is not love, love is not the opposite of hate any more than humility is the opposite of vanity. So if you can eliminate all these, not by forcing them but by washing them away as the rain washes the dust of many days from a leaf, then perhaps you will come upon this strange flower which man always hungers after.
If you have not got love - not just in little drops but in abundance - if you are not filled with it - the world will go to disaster. You know intellectually that the unity of mankind is essential and that love is the only way, but who is going to teach you how to love? Will any authority, any method, any system, tell you how to love? If anyone tells you, it is not love. Can you say, ‘I will practice love. I will sit down day after day and think about it. I will practise being kind and gentle and force myself to pay attention to others?’ Do you mean to say that you can discipline yourself to love, exercise the will to love? When you exercise discipline and will to love, love goes out of the window. By practicing some method or system of loving you may become extraordinarily clever or more kindly or get into a state of nonviolence, but that has nothing whatsoever to do with love.  In this torn desert world there is no love because pleasure and desire play the greatest roles, yet without love your daily life has no meaning. And you cannot have love if there is no beauty.  Beauty is not something you see - not a beautiful tree, a beautiful picture, a beautiful building or a beautiful woman. There is beauty only when your heart and mind know what love is. Without love and that sense of beauty there is no virtue, and you know very well that, do what you will, improve society, feed the poor, you will only be creating more mischief, for without love there is only ugliness and poverty in your own heart and mind. But when there is love and beauty, whatever you do is right; whatever you do is in order. If you know how to love, then you can do what you like because it will solve all other problems.
So we reach the point: can the mind come upon love without discipline, without thought, without enforcement, without any book, any teacher or leader - come upon it as one comes upon a lovely sunset?
It seems to me that one thing is absolutely necessary and that is passion without motive - passion that is not the result of some commitment or attachment, passion that is not lust. A man who does not know what passion is will never know love because love can come into being only when there is total self-abandonment.  A mind that is seeking is not a passionate mind and to come upon love without seeking it is the only way to find it - to come upon it unknowingly and not as the result of any effort or experience. Such a love, you will find, is not of time; such a love is both personal and impersonal, is both the one and the many. Like a flower that has perfume you can smell it or pass it by. That flower is for everybody and for the one who takes trouble to breathe it deeply and look at it with delight. Whether one is very near in the garden, or very far away, it is the same to the flower because it is full of that perfume and therefore it is sharing with everybody. 

Love is something that is new, fresh, and alive. It has no yesterday and no tomorrow. It is beyond the turmoil of thought. It is only the innocent mind, which knows what love is, and the innocent mind can live in the world, which is not innocent. To find this extraordinary thing which man has sought endlessly through sacrifice, through worship, through relationship, through sex, through every form of pleasure and pain, is only possible when thought comes to understand itself and comes naturally to an end.  Then love has no opposite, then love has no conflict.  You may ask, ‘If I find such a love, what happens to my wife, my children, my family? They must have security.’ When you put such a question you have never been outside the field of thought, the field of consciousness. When once you have been outside that field you will never ask such a question because then you will know what love is in which there is no thought and therefore no time. You may read this mesmerized and enchanted, but actually to go beyond thought and time - which means going beyond sorrow - is to be aware that there is a different dimension called love.  But you don’t know how to come to this extraordinary fount - so what do you do? If you don’t know what to do, you do nothing, don’t you? Absolutely nothing. Then inwardly you are completely silent. Do you understand what that means? It means that you are not seeking, not wanting, not pursuing; there is no centre at all.  Then there is love.

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Κρισναμούρτι-Η Απελευθέρωση από το γνωστό!


Σκέψη . Από τη μια μεριά έχουμε τη σκέψη εκείνη για την καθημερινότητά μας , τη δουλειά μας , και που πρέπει να χρησιμοποιείται με φροντίδα , με λογική και σύνεση και από την άλλη εκείνη τη σκέψη που δεν έχει καμιά απολύτως σκοπιμότητα . Αν δεν ξέρουμε αυτά τα δύο περί σκέψης , δεν μπορούμε να καταλάβουμε κάτι πολύ πιο βαθύ από αυτό που μπορεί να αγγίξει η σκέψη . Ας προσπαθήσουμε , λοιπόν , να καταλάβουμε όλη την πολύπλοκη δομή του τι είναι σκέψη , πώς η σκέψη βάζει όρους σε όλες μας τις πράξεις . Και με το να καταλάβουμε όλα αυτά , ίσως συναντήσουμε κάτι που η σκέψη δεν έχει ποτέ ανακαλύψει , κάτι στο οποίο η σκέψη δεν μπορεί να ανοίξει την πόρτα .
Γιατί η σκέψη έχει γίνει τόσο σημαντική στη ζωή μας – σαν σκέψη εννοώντας τις ιδέες , τις αντιδράσεις , τις συσσωρευμένες αναμνήσεις μέσα στα εγκεφαλικά κύτταρα . Ίσως πολλοί από σας ούτε καν έχετε κάνει μια τέτοια ερώτηση ποτέ , ή κι αν την έχετε κάνει , θα είπατε «είναι πολύ μικρής σημασίας – αυτό που είναι σημαντικό είναι το συναίσθημα» . Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κανείς να ξεχωρίσει αυτά τα δύο . Αν η σκέψη δεν δώσει συνέχεια στο συναίσθημα , πεθαίνει πολύ γρήγορα . Γιατί , λοιπόν , στην καθημερινή ζωή μας , τη μονότονη , βαρετή και φοβισμένη ζωή μας , έχει πάρει η σκέψη τόσο υπέρμετρη σημασία ; Ρωτήστε τον εαυτό σας , όπως ρωτάω κι εγώ τον εαυτό μου – γιατί κάποιος είναι σκλάβος της σκέψης ; - της πονηρής , της έξυπνης σκέψης που μπορεί να οργανώνει , που μπορεί και κινεί τόσα πράγματα , που έχει επινοήσει τόσα πολλά , που έχει προξενήσει τόσους πολλούς πολέμους , που έχει δημιουργήσει τόσο πολύ φόβο , τόσο πολύ άγχος , που πάντα φτιάχνει εικόνες και κυνηγάει την ίδια της την ουρά – η σκέψη που έχει ικανοποιηθεί από τις απολαύσεις του χτες κι έχει δώσει συνέχεια σ’αυτές τις απολαύσεις στο παρόν και το μέλλον , η σκέψη που είναι πάντα ενεργητική , φλύαρη , κινητική , δημιουργική , αφαιρετική , αθροιστική , υποθετική .
Οι ιδέες έχουν γίνει για μας πολύ πιο σημαντικές από τις πράξεις – ιδέες που έχουν εκφραστεί τόσο έξυπνα στα βιβλία από διανοούμενους κάθε είδους . Όσο πιο πανούργες και πολυμήχανες είναι τόσο πιο πολύ τις λατρεύουμε καθώς και τα βιβλία που τις περιέχουν . Είμαστε αυτά τα βιβλία , είμαστε αυτές οι ιδέες , τόσο πολύ εξαρτιόμαστε από αυτές . Μια ζωή συζητάμε για ιδέες και ιδανικά και συνέχεια δίνουμε διαλεκτικά απόψεις . Κάθε θρησκεία έχει το δικό της δόγμα , τη δικιά της συνταγή , το δικό της οικοδόμημα για να φτάσει τους θεούς , και όταν ερευνούμε για την αρχή της σκέψης , αμφισβητούμε τη σπουδαιότητα όλου αυτού του οικοδομήματος των ιδεών . Έχουμε χωρίσει την ιδέα από την πράξη γιατί η ιδέα είναι πάντα αποτέλεσμα του παρελθόντος ενώ η πράξη είναι πάντα στο παρόν – δηλαδή το να ζεις είναι πάντα στο παρόν . Φοβόμαστε να ζήσουμε και αυτός είναι ο λόγος που το παρελθόν , οι ιδέες , έχουν γίνει τόσο σημαντικές για μας . Είναι στ’αλήθεια εκπληκτικά ενδιαφέρον να προσέξει κανείς τη διαδικασία της σκέψης , να παρακολουθήσει τον τρόπο που σκέφτεται , από πού πηγάζει η αντίδραση αυτή που ονομάζουμε σκέψη . Προφανώς από τη μνήμη . Αλλά υπάρχει αρχή στη σκέψη ; Αν υπάρχει , μπορούμε να βρούμε την αρχή της – δηλαδή την αρχή της μνήμης , γιατί αν δεν είχαμε μνήμη δεν θα είχαμε καθόλου σκέψη ;
Έχουμε δει πως η σκέψη διατηρεί και δίνει συνέχεια σε μια ευχαρίστηση που είχαμε χτες και πως η σκέψη επίσης συντηρεί το αντίθετο της ευχαρίστησης που είναι ο φόβος και ο πόνος , έτσι αυτός που έχει την εμπειρία που είναι αυτός που σκέφτεται , είναι η ευχαρίστηση και ο πόνος , και επίσης , είναι η οντότητα που τρέφει την ευχαρίστηση και τον πόνο . Αυτός που σκέφτεται , ξεχωρίζει την ευχαρίστηση από τον πόνο . Δεν βλέπει ότι μέσα στην ίδια την απαίτηση για ευχαρίστηση προσκαλεί τον πόνο και τον φόβο . Η σκέψη πάντα απαιτεί ευχαρίστηση στις ανθρώπινες σχέσεις και καλύπτει αυτή την ευχαρίστηση με διάφορες λέξεις , όπως αφοσοίωση , πίστη , βοήθεια , παροχή , υποστήριξη , υπηρεσία . Αναρωτιέμαι γιατί θέλουμε να υπηρετούμε . Τι σημαίνουν όλες αυτές οι λέξεις , βοηθώ , προσφέρω , υπηρετώ ; Ένα λουλούδι γεμάτο ομορφιά , φως και μοναχικότητα λέει «προσφέρω , βοηθώ , υπηρετώ» ; Το κάνει . Και επειδή δεν προσπαθεί να κάνει τίποτα καλύπτει όλη τη γη .
Η σκέψη είναι τόσο πονηρή , τόσο έξυπνη που παραποιεί το καθετί όπως αυτή θέλει . Η σκέψη , μέσα από την απαίτησή της για ευχαρίστηση , φέρνει τις δεσμεύσεις που κουβαλάει . Η σκέψη είναι αυτή που γεννά τη δυαδικότητα σε όλες τις σκέψεις μας . Υπάρχει βία μέσα μας που μας δίνει ευχαρίστηση , αλλά υπάρχει και η επιθυμία για ειρήνη , η επιθυμία του να’σαι καλός κι ευγενικός . Αυτό είναι που συμβαίνει συνέχεια σε όλη μας τη ζωή . Η σκέψη όχι μόνο σημιουργεί αυτή τη δυαδικότητα μέσα μας , αυτή την αντίφαση , αλλά συσσωρεύει και αμέτρητες αναμνήσεις ευχαρίστησης και πόνου , κι από αυτές τις αναμνήσεις ξαναγεννιέται . Έτσι , η σκέψη είναι το παρελθόν , η σκέψη είναι πάντα παλιά . Επειδή κάθε πρόκληση αντιμετωπίζεται με βάση το παρελθόν – ενώ η πρόκληση είναι πάντα καινούρια – η δική μας αντιμετώπιση της πρόκλησης θα είναι πάντα ολοκληρωτικά ανεπαρκής και θα δημιουργεί αντίφαση , σύγκρουση , και όλη τη μιζέρια και τη λύπη που κληρονομούμε από αυτό . Ο μικρός μας εγκέφαλος βρίσκεται σε σύγκρουση οτιδήποτε και να κάνει . Είτε τρέφει υψηλές επιδιώξεις είτε μιμείται είτε συμβιβάζεται είτε καταπνίγει , εξιδανικεύει , παίρνει ναρκωτικά για να διευρυνθεί – οτιδήποτε και να κάνει – είναι σε μια κατάσταση σύγκρουσης και θα δημιουργηθεί σύγκρουση .
Αυτοί που σκέφτονται πολύ , είναι πολύ υλιστές γιατί η σκέψη είναι κάτο το υλικό . Η σκέψη που λειτουργεί μέσα σε ένα ορισμένο πρότυπο γίνεται ύλη . Υπάρχει η ενέργεια και υπάρχει η ύλη . Αυτό είναι όλη η ζωή . Μπορεί να νομίζουμε ότι η σκέψη δεν είναι κάτι το υλικό , αλλά είναι . Η σκέψη είναι ύλη , όπως και η ιδεολογία . Όπου υπάρχει ενέργεια γίνεται ύλη . Η ύλη και η ενέργεια αλληλοσυνδέονται . Δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο , και όσο πιο πολύ αρμονία υπάρχει μεταξύ τους , τόσο πιο ενεργά είναι τα εγκεφαλικά κύτταρα . Η σκέψη έχει στήσει αυτό το μοντέλο της ευχαρίστησης , του πόνου , του φόβου και λειτουργεί μέσα του εδώ και χιλιάδες χρόνια και δεν μπορεί να σπάσει αυτό το μοντέλο αφού η ίδια το έχει δημιουργήσει .
Η σκέψη δεν μπορεί να δει ένα καινούριο γεγονός . Μπορεί αυτό να γίνει κατανοητό από τη σκέψη αργότερα , λεκτικά , αλλά η κατανόηση ενός καινούριου γεγονότος δεν είναι πραγματικότητα για τη σκέψη . Η σκέψη δεν μπορεί ποτέ να λύσει ένα ψυχολογικό πρόβλημα . Η σκέψη δεν είναι ποτέ καινούρια όσο έξυπνη και να’ναι , όσο πονηρή , όσο πολυμαθής , όποια και να’ναι η δομή που έχει δημιουργήσει μέσω της επιστήμης , μέσω ηλεκτρονικών εγκεφάλων , μέσω εξαναγκασμού ή ανάγκης , και άρα δεν μπορεί ποτέ να απαντήσει σε οποιοδήποτε μεγάλο και πραγματικά σημαντικό ερώτημα . Ο «παλιός» εγκέφαλος δεν μπορεί αν δώσει λύση στο τεράστιο πρόβλημα της ζωής . Η σκέψη εξαπατά , γιατί μπορεί να εφεύρει το οτιδήποτε και να βλέπει πράγματα που δεν υπάρχουν , μπορεί να μας ξεγελάσει με τα πιο εκπληκτικά κόλπα και άρα δεν μπορούμε να την εμπιστευόμαστε . Αλλά αν καταλάβεις όλη τη δομή του πώς σκέφτεσαι , γιατί σκέφτεσαι , τις λέξεις που χρησιμοποιείς , τον τρόπο συμπεριφοράς σου στην καθημερινή σου ζωή , τον τρόπο με τον οποίο μιλάς στους ανθρώπους , τον τρόπο με τον οποίο φέρεσαι στους ανθρώπους , τον τρόπο που περπατάς , τον τρόπο που τρως – αν κατανοήσεις όλα αυτά τα πράγματα τότε το μυαλό σου δεν θα σε παραπλανήσει , γιατί τότε δεν υπάρχει τίποτα να παραπλανηθεί . Ο νους τότε δεν είναι κάτι που απαιτεί , που υποδουλώνει . Γίνεται απρόσμενα σιωπηλός , ευπροσάρμοστος , ευαίσθητος , μοναχικός και σ’αυτή την κατάσταση δεν υπάρχει εξαπάτηση ή τίποτα άλλο παρόμοιο . Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι όταν είσαστε σε μια κατάσταση απόλυτης προσοχής , ο παρατηρητής , αυτός που σκέφτεται , το κέντρο , το «εγώ» , σταματάει να υπάρχει ; Σ’αυτή την κατάσταση η σκέψη αρχίζει να σβήνει μέχρι να εξαφανιστεί .
Αν κάποιος θέλει να δει κάτι πολύ καθαρά , πρέπει το μυαλό του να είναι πολύ ήρεμο , χωρίς προκατάληψη , φλυαρία , συζήτηση, εικόνες – όλα αυτά πρέπει να μπουν στην άκρη για να «δει» . Και μόνο μέσα σε σιωπή είναι που μπορείτε να παρακολουθήσετε την αρχή της σκέψης – όχι όταν ψάχνετε , όταν κάνετε ερωτήσεις, περιμένοντας για μια απάντηση . Έτσι , λοιπόν , μόνο όταν είστε εντελώς σιωπηλός , όταν όλο σας το «είναι» είναι εντελώς σιωπηλό , και έχοντας αναρωτηθεί για το «ποια είναι η αρχή της σκέψης» , τότε μόνο θα αρχίσετε να βλέπετε , μέσα απ’αυτή τη σιωπή , πώς παίρνει μορφή η σκέψη . Όταν υπάρχει η συνείδηση του πώς γεννιέται η σκέψη , τότε δεν υπάρχει ανάγκη να ελέγξεις τη σκέψη . Ξοδεύουμε πάρα πολύ χρόνο και πάρα πολύ ενέργεια σ’όλη τη ζωή μας , όχι μόνο στο σχολείο , προσπαθώντας να ελέγξουμε τη σκέψη μας – «Αυτή είναι κακή σκέψη , πρέπει να την απωθήσω» . Υπάρχει μια συνεχής μάχη μεταξύ της μιας και της άλλης σκέψης , της μιας επιθυμίας και της άλλης , της μιας απόλαυσης που υπερισχύει όλων των άλλων . Αλλά όταν υπάρχει συνείδηση της αρχής της σκέψης , τότε δεν υπάρχουν αντιφάσεις στη σκέψη .
Όταν ακούσετε μια δήλωση όπως «Η σκέψη είναι πάντα παλιά» ή «Ο χρόνος είναι πόνος» , η σκέψη αρχίζει να τη μεταφράζει και να την ερμηνεύει . Αλλά η μετάφραση και η ερμηνεία αυτή βασίζεται στη γνώση και την εμπειρία του χτες , έτσι λοιπόν θα ερμηνεύετε μονότονα σύμφωνα με τη διαμόρφωση . Αλλά αν κοιτάξετε αυτές τις φράσεις και δεν τις ερμηνεύσετε , αλλά απλά τους δώσετε την πλήρη φροντίδα σας (όχι τη συγκέντρωσή σας) θα ανακαλύψετε ότι δεν υπάρχει ούτε παρατηρητής ούτε παρατηρούμενο , ούτε σκεφτόμενος ούτε σκέψη . Μην πείτε «ποιο άρχισε πρώτα;» Είναι ένα έξυπνο επιχείρημα που δεν οδηγεί πουθενά . Μπορείτε να παρατηρήσετε στον εαυτό σας ότι όσο δεν υπάρχει σκέψη –που δε σημαίνει μια κατάσταση αμνησίας ή κενού – όσο δεν υπάρχει σκέψη που να παράγεται από τη μνήμη , την εμπειρία ή τη γνώση , που ανήκουν όλες στο παρελθόν , δεν υπάρχει καθόλου σκεφτόμενος .Αυτό δεν είναι καμιά φιλοσοφική ή μυστικιστική υπόθεση . Ασχολούμαστε με πραγματικά γεγονότα , και θα βεβαιωθείτε ότι , αν έχετε προχωρήσει μέχρι εδώ στο ταξίδι , θα αντιδράσετε σε μια πρόκληση , όχι με τον παλιό εγκέφαλο , αλλά με έναν εντελώς καινούριο .