Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

η φυση του Θειου και το Θειον στην Φυση

κάποτε ένας αναζητητής συνάντησε έναν γέρο.

"τι ψάχνεις;" τον ρωτησε ο γέρος. 

"τον Θεό αναζητώ, αλλά αν και γύρισα τον κόσμο όλο, δεν τον συνάντησα", απάντησε ο αναζητητής. 

"μα δεν συνάντησες βουνά, ποτάμια, δέντρα, πουλιά, ζώα, στο ταξίδι σου;" ρωτησε ο γέρος. 

"φυσικά και συνάντησα" απάντησε ο αναζητητής.

"τότε πώς δεν αναγνώρισες τον Θεό;", απόρησε ο γέρος...

Επιτέλους και βιβλίο!

Δευτέρα, 11 Μαΐου 2009

Επιτέλους και βιβλίο!

Να που τελικά το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα.
"Το Κρυφό Μονοπάτι" θα κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία κατά τα τέλη Μαΐου. Μετά από κόπο και μόχθο ανθρώπων που διάβασαν το πρωτότυπο και πίστεψαν σε αυτό, το ημερολόγιο του ΘΩΜΑ ΛΙΝΟΥ, επιτέλους, έλαβε τη μορφή ενός υπέροχου βιβλίου και θα μπορείτε να το βρείτε στην αγορά ή να το προμηθευτείτε επί αντικαταβολή από εδώ. Παραθέτω το Δελτίο Τύπου για να πάρετε μια γρήγορη ιδέα:

"Το Κρυφό Μονοπάτι δημιουργήθηκε από τη μεταφορά σε βιβλίο του περιεχομένου 5 τετραδίων που γράφτηκαν μέσα στον Αύγουστο του 1935 υπό τη μορφή ημερολογίου.
Ο Θωμάς, ναυτικός σε ατμόπλοιο, βγαίνει στη στεριά σε ένα λιμάνι της Βόρειας Ισπανίας, αποφασισμένος να εξερευνήσει την ενδοχώρα. Από την πρώτη κιόλας μέρα γνωρίζει έναν μυστηριώδη Γερμανό, που του προτείνει να κάνουν μαζί την πορεία μέχρι το Santiago de Compostela.
Το ταξίδι αρχίζει και μαζί του ξεκινά μια απρόσμενη ανέλιξη προς τη Γνώση. Έκπληκτος ο Θωμάς ανακαλύπτει ότι ο συνοδοιπόρος του κατέχει μια θεόπνευστη, απόκρυφη διδασκαλία, απαγορευμένη στην πατρίδα του, και την οποία του αποκαλύπτει μέρα τη μέρα.
Θέλοντας να αποθησαυρίσει αυτή τη γνώση, ο Θωμάς ξεκινά να την καταγράφει υπό τη μορφή ημερολογίου σε τετράδιο. Μέχρι το τέλος της πορείας έχει γεμίσει πέντε τετράδια και γρήγορα συνειδητοποιεί ότι η ζωή του δε θα είναι ποτέ η ίδια.
Η διδασκαλία που λαμβάνει είναι τόσο μοναδική και συναρπαστική που προκαλεί την αφύπνιση της συνειδητότητάς του, κάτι που έχει καταλυτική σημασία για την πορεία του στο πνευματικό μονοπάτι.
Η γλώσσα του Θωμά Λινού μεταφέρει στο σήμερα διαχρονικές αλήθειες και διδασκαλίες με μια εκθαμβωτική διαύγεια και πειστικότητα!"

Επιμέλεια τετραδίων: Αγγελική Νατσούλη
Επιμέλεια κειμένου: Στέφανος Κόκκινος
Εξώφυλλο και Layout: Λευτέρης Ε. Χαιρετάκης

ΗΜΕΡ. ΕΚΔΟΣΗΣ: ΜΑΪΟΣ 2009
ΣΧΗΜΑ: 14,5 Χ 21
ΣΕΛΙΔΕΣ: 462
ISBN: 978-960-931258-5
Τηλέφωνο παραγγελιών: 698-6715005 begin_of_the_skype_highlighting              698-6715005      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              698-6715005 begin_of_the_skype_highlighting              698-6715005      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting
e-mail: tokryfomonopati@designerbrothers.org

Το Κρυφό Μονοπάτι

"Αυτή ,θα είναι η  ημέρα μετά την εφαρμογή του Σχεδίου της Σωτηρίας του Θεού,όπου δεν θα υπάρχουν πια "νεκροί",όπου δεν θα υπάρχει πιά χωρισμός απο τον Θεό.Θα είναι η ημέρα όπου όλα τα κλαράκια τπου αποκόπηκαν απο το Δένδρο της Ζωής θα ξαναμπολιαστού,η ημέρα όπου δεν θα υπάρχει πια κλαυθμός και πονο,η ημέρα που ο Θεός θα σκουπίσει όλα τα δάκρυα που χύθηκαν σε τόσο μεγάλο αριθμό απο τα παραπλανημένα παιδιά Του στο μακρύ δρόμο του αποχωρισμού.Θα έιναι η ημέρα όπου το Βασίλειο του Θεού θα λάμψει πάλι στην ίδια εκταση όπως πριν απο την Πτώση".

http://apilgrimsdiary.blogspot.com/2009/05/blog-post.html

Δικέφαλος Αετός

Ο συμβολισμός του δικέφαλου αετού του Δημήτρη Μαυρίδη Ἀρχαιότατο σύμβολο ὁ μονοκέφαλος ἀετός εἶναι γνωστός ὡς αὐτοκρατορικό σύμβολο ἰσχύος, ζωτικότητας καί ἀναγέννησης. Ἀπαντᾶται σέ ὅλη τή μακραίωνη ἱστορία τῶν δύο ρωμαϊκῶν αὐτοκρατοριῶν, ἀλλά καί στίς προγενέστερες ἑλληνικές πόλεις, ὅπως καί σέ ἀναρίθμητες ἄλλες συμβολικές χρήσεις συνοδεύοντας θεούς καί ἥρωες. Ὡστόσο, ἡ παραλλαγή τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ ὑπῆρξε σύμβολο ὑπέρτατης δύναμης γιά τούς Μυκηναίους, τούς Βαβυλώνιους καί τούς Χιττῖτες, ἀπό τούς ὁποίους εἶναι πιθανό νά τόν υἱοθέτησαν οἱ Τουρκομάνοι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί οἱ Σελτζοῦκοι τοῦ Ρούμ, γιά νά τόν δανειστοῦν οἱ Σταυροφόροι καί νά τόν μεταφέρουν στήν Εὐρώπη, ὅπου ἔγινε γνωστός ὡς αὐτοκρατορικό σύμβολο τῆς Ρωσίας τῶν Τσάρων καί τῆς Αὐστρίας τῶν Ἀψβούργων. Τά δύο κεφάλια τοῦ ἀετοῦ ἑρμηνεύονται συνήθως ὡς ἔκφραση τῆς διπλῆς φύσης ἤ τῆς δυσυπόστατης ἰσχύος αὐτῶν πού τόν χρησιμοποιοῦν, ἀλλά καί ὡς μιά ὑπέρτατη ἔκφραση κυριαρχίας καί δύναμης. Στό Βυζάντιο ὁ δικέφαλος ἀετός ἐμφανίζεται καί γίνεται γνωστός κατά τήν ἐποχή τῶν Κομνηνῶν. Ὁ συμβολισμός τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ στή νεοελληνική ἱστορία ξεκινᾶ κατά τήν αὐγή τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ μέ τόν διανοούμενο αὐτοκράτορα τῆς Νίκαιας Θεόδωρο Β´ Λάσκαρι, ὁ ὁποῖος εἰκονίζεται τό 1250 περίπου πατώντας σέ ὑποπόδιο μέ παράσταση τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ˙ πρᾶγμα πού ἴσως συμβολίζει τά αὐτοκρατορικά δικαιώματα στήν Εὐρώπη καί τήν Ἀσία. Ὁ 13ος αἰώνας εἶναι μιά ἐποχή κατά τήν ὁποία τό Βυζάντιο, — ἡ Ρωμανία ὅπως εἶναι τό πραγματικό του ὄνομα —, βρίσκεται σέ διμέτωπο ἀγῶνα ἀντιμετωπίζοντας τήν ἐπιβολή τῆς Δύσης καί τῆς Ἀνατολῆς. Εἶναι μιά ἐποχή, στήν ὁποία διακρίνεται καθαρά ἕνα ἀπό τά μόνιμα χαρακτηριστικά τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας: οἱ ἀπειλές γιά ὁλοκληρωτικό ἀφανισμό καί οἱ συνεχεῖς ἀγῶνες γιά ἐπιβίωση. Εἶναι καί μιά ἐποχή κατά τήν ὁποία οἱ διανοούμενοι καί οἱ αὐτοκράτορες τῆς Νίκαιας πιάνουν ξανά τό νῆμα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας γιά νά ἀνοίξουν τόν δρόμο πρός τόν Νέο Ἑλληνισμό. Ὁ βασιλικός δικέφαλος ἀετός περνᾶ στούς Παλαιολόγους καί διατη-ρεῖται ὡς σύμβολο καί μετά τήν Ἅλωση. Ἀποκτᾶ τότε ἀλυτρωτική, δηλαδή ἀπελευθερωτική, σημασία καί γίνεται σύμβολο τῆς Μεγάλης Ἰδέας, πού γεννήθηκε στήν Πύλη τοῦ Ρωμανοῦ τήν αὐγή τῆς 29ης Μαΐου 1453. Ἡ ἔνδοξη πτώση τῆς Βασιλεύουσας καί τῆς Αὐτοκρατορίας συνοδεύεται ἀπό τήν αὐτοθυσία τοῦ "ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος" ἀγωνιζόμενου αὐτοκράτορα καί τῶν συμπολεμιστῶν του, πού ἠθικά καί συναισθηματικά συγκλονίζει πάντα τόν Ἑλληνισμό μέ ἀμείωτη ἔνταση. Γιά τό ὑπόδουλο Γένος τά αὐτοκρατορικά δικαιώματα δέν μεταφέρονται στή νέα δυναστεία τοῦ ἀσιάτη κατακτητῆ καί οἱ σουλτάνοι δέν εἶναι οἱ νόμιμοι διάδοχοι τῶν αὐτοκρατόρων. Ἡ Κωνσταντινούπολη δέν εἶναι πλέον ἡ οἰκουμενική πρωτεύουσα, ἀλλά ἡ σκλαβωμένη μάνα τῶν Ρωμηῶν. Στήν πόλη τῶν αὐτοκρατόρων κυριαρχεῖ τώρα τό ἑτερόδοξο, τό ἀλλότριο, ἡ ἀμάθεια καί ἡ βαρβαρότητα. Δέν ὑπάρχει πιά ἡ ὑπερεθνική, ὑπερφυλετική ἑνότητα πού ἐνσαρκώνει ὁ αὐτοκράτορας καί πραγματώνει ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία. Ἡ νέα πολυπολιτισμική πραγματικότητα ἐπιβάλλεται ἀπό τήν ὀθωμανική διοίκηση. Αὐτό, ὅμως, πού μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔλαμψε, καταυγάζοντας Ἀνατολή καί Δύση, εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἀνορθωθεῖ καί πάλι μέ νέα δόξα καί ἀκτινοβολία. Ὁ δικέφαλος ἀετός δέν χάνεται, ἀλλά ἀνανεώνει τή συμβολική του δύναμη καί σημαίνει τώρα τήν ἐλπίδα καί τήν πίστη γιά τήν ἀνάσταση καί τήν ἀνόρθωση τῆς Ρωμανίας. Ἡ παρουσία τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ μπορεῖ ἐπίσης νά θεωρηθεῖ ὡς ὑπόμνηση τῆς βυζαντινῆς μας καταγωγῆς καί τῆς συνέχειας τῆς Ρωμηοσύνης. Ὁ δικέφαλος ἀετός γίνεται κατά τήν Τουρκοκρατία σύμβολο καί γιά ἕνα ἀκόμη σταθερό χαρακτηριστικό τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας: τό αἴτημα τῆς ἀναγέννησης καί τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἀρχαίας δόξας. Ὁ δικέφαλος ἀετός, χωρίς νά ἀναφέρεται στή λαϊκή ποίηση καί τό δημοτικό τραγούδι, ἐμφανίζεται σέ πολυάριθμες καί πολύμορφες ἀπεικονίσεις. Στά δάπεδα τῶν μεταβυζαντινῶν ἐκκλησιῶν ὑπάρχει συχνά δικέφαλος ἀνάγλυφος ἀετός κάτω ἀπό τόν τροῦλλο. Ἐμφανίζεται στή διακόσμηση τῶν ἐκκλησιῶν καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν σκευῶν, στίς σφραγίδες γιά τό Χριστόψωμο, στήν ξυλογλυπτική, τά ἐκκλησιαστικά σκεύη, τά σινιά, τά κεντήματα, τά παγούρια, τήν ὑφαντική καί τίς ἐνδυμασίες, τήν ἀγγειοπλαστική καί τήν κεραμική. Στήν ἀρχιτεκτονική βρίσκεται στή ζωγραφική τῶν λαϊκῶν σπιτιῶν, τά ὑπέρθυρα, τό τζάκι καί τίς κτητορικές ἐπιγραφές. Ὁ δικέφαλος ἀετός γίνεται ἐπίσης ἔμβλημα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.  Ἐκεῖ ὅμως, ὅπου ὁ δικέφαλος ἀετός ἀποτελεῖ τό πιό συχνό θέμα, εἶναι ἡ λαϊκή ἀργυροχοΐα, ὅπου διακοσμεῖ ἕνα κόσμο λεβεντιᾶς, φιλότιμου καί ἀρετῆς˙ ὅπως στά γιαταγάνια καί τά χατζάρια, τά καριοφύλια, τίς παλάσκες, τά χαϊμαλιά, τίς πόρπες, τά κιουστέκια, τά γιορντάνια, τά τεπελέκια, τά σκουλαρίκια, τά βραχιόλια, τίς ταμπακιέρες, τά φυλαχτά, τούς σταυρούς καί πάμπολλα ἄλλα πολύτιμα ἀντικείμενα - φορεῖς τοῦ λαϊκοῦ μας πολιτισμοῦ. Σήμερα ἡ χρήση τοῦ συμβολισμοῦ τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ σημαίνει τήν ἐπιμονή στή δύναμη τῆς παράδοσης, τήν ὑπόμνηση τῆς ἱστορικῆς συνέχειας καί τό αἴτημα γιά ἀναγέννηση. *** Ἀετὸς ὡς σύμβολο καὶ συμβολισμὸς του Δημητρίου Γ. Μαυρίδη http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3959&Itemid=1

ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΒΕΤΤΑ - ΕΙΡΗΝΗ / PEACE

Εχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό....

Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Kι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση. A ! όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο πεζούλι κάποιας Aγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, τότε η μικρή Kουμπώ μ' ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον αναστεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνές οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια που να λαμπαδιάσει ο τόπος !

André Rieu & Lily

JOHN LENNON - SO THIS IS CHRISTMAS(WAR IS OVER)

8 - Το Σύμπαν Που Αγάπησα -Τα Χριστούγεννα Των Λαών (1/3)

Η Παρθένος σήμερον....

lisa gerrard - devotion

ANA-γέννηση σε ολους μας!!

GOTAN PROJECT -(ÉPOCA) UN TANGO DIFERENTE

Πάμπλο Νερούδα-Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ:ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΟ ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Manos Hadjidakis - Nightly walk Νυχτερινός περίπατος

.....Η απάντηση του αρχηγού των Ινδιάνων Σιάτλ προς τον πρόεδρο της ΗΠΑ ..

Αν δεχτούμε θα βάλω ένα όρο : Ο λευκός άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριφέρεται στα ζώα σα ναταν αδέρφια του. ΕίμαΤι να πενθήσω; Τι να πενθήσω από τον αφανισμό του λαού μου; Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά αλλά θάρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του.Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού ….

Ο θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για κάποιον ιδιαίτερο λόγο.Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.

Που είναι η λόχμη;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ

Που είναι ο αετός;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ

Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου.Όταν ο τελευταίος Ινδιάνος λείψει από τη γη κι ο λευκός φέρνει στη μνήμη του το λαό μου σαν ένα θρύλο , οι ψυχές των νεκρών μας θα ταξιδεύουν σαν το σύννεφο πάνω στον κάμπο. Θα γεμίζουν τις ακρογιαλιές και θα φιλοξενούνται στα δάση που αγάπησαν όπως το μωρό που αγαπά τον χτύπο της μητρικής καρδιάς.

Ο λευκός δε θα ναι ποτέ μόνος σε αυτό τον τόπο.“Όλοι μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα , τα δέντρα , ο άνθρώπος μοιράζονται την ίδια ανάσα.” Ας μεταχειριστεί λοιπόν το λαό μου με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια γιατί στους νεκρούς δεν λείπει η δύναμη.

Μίλησα για θάνατο;

Δεν υπάρχει θάνατος.Μόνο η εναλλαγή των κόσμων.ι άγριος και δεν καταλαβαίνω γιατί ο λευκός αφήνει πίσω του Χιλιάδες Νεκρά Αγριοβούβαλα πυροβολώντας τα μόνο για το κέφι του μέσα από το σιδερένιο άλογό του που καπνίζει ενώ εμείς δε σκοτώνουμε παρά μόνο για να τραφούμε.Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα ; Αν εξαφανίζονταν όλα τα ζώα ο άνθρωπος θα πέθαινε από μεγάλη πνευματική ερημιά. Ό,τι συμβεί στα ζώα θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο. Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: Η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Κι ακόμα πως εμείς δε δημιουργήσαμε τον ιστό της ζωής αλλά αποτελούμε μόνο μια ίνα μέσα σ’ αυτόν. Αν προκαλέσουμε κάποια καταστροφή στον ιστό οι συνέπειες θα έρθουν και σε μας τους ίδιους.



Πρέπει να το πάρουμε απόφαση : Η νύχτα και η μέρα δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί την ίδια στιγμή. Ο λαός μου ρωτά : Την αδικαιολόγητη απαίτηση του λευκού να αγοράσει τη γη μας θα τη σκεφτούμε καλά. Όμως, ο λαός μου ρωτά : Τι θέλει να αγοράσει ο λευκός;

Γίνεται να αγοράσει κανείς τον ουρανό η την γρηγοράδα της αντιλόπης; Θα κάνετε λοιπόν τη γη ό,τι θέλετε επειδή ο ερυθρόδερμος θα υπογράψει ένα κομμάτι χαρτί και θα το παραδώσει στο λευκό; Τη στιγμή που δε μας ανήκει η δροσιά του αέρα και το άφρισμα του νερού γιατί επιμένετε να τ’ αγοράσετε;Όλα μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα. Ο αέρας που έδωσε στον παππού μας την πρώτη του αναπνοή, Θα πάρει και τον τελευταίο του στεναγμό.Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει σημασία στον αέρα που αναπνέει : Όπως ο άρρωστος που του έχει εξασθενίσει η όσφρηση.

Πουθενά στις πολιτείες του λευκού δεν υπάρχει μια ήσυχη ειρηνική γωνιά. Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς ν’ακούσεις το ξεπέταγμα των φύλλων την άνοιξη ή το βουητό των εντόμων. Αλλά τι μένει απ’ τη ζωή αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί το μοναχικό κάλεσμα του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων τη νύχτα στη μικρή λίμνη; Ίσως είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω. Θα τη σκεφτούμε την πρότασή σας.Δεν έχει σημασία που θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας.

Τα παιδιά μας είδαν τους πατεράδες τους ταπεινωμένους. Οι πολεμιστές μας ντροπιάστηκαν. Μετά τις ήττες περνούν τις ημέρες τους άσκοπα και δηλητηριάζουν τα κορμιά τους με δυνατό ποτό.Μετά από λίγους χειμώνες, μετά από λίγα φεγγάρια, κανένα παιδί των μεγάλων φυλών δε θα μείνει για να πενθήσει ένα λαό, που κάποτε ήταν δυνατός και με πολλές ελπίδες, όπως ο δικός μας σήμερα.



Τι να πενθήσω; Τι να πενθήσω από τον αφανισμό του λαού μου; Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά αλλά θάρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του.Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού ….

Ο θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για κάποιον ιδιαίτερο λόγο.Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.

Που είναι η λόχμη;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ

Που είναι ο αετός;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ

Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου.Όταν ο τελευταίος Ινδιάνος λείψει από τη γη κι ο λευκός φέρνει στη μνήμη του το λαό μου σαν ένα θρύλο , οι ψυχές των νεκρών μας θα ταξιδεύουν σαν το σύννεφο πάνω στον κάμπο. Θα γεμίζουν τις ακρογιαλιές και θα φιλοξενούνται στα δάση που αγάπησαν όπως το μωρό που αγαπά τον χτύπο της μητρικής καρδιάς.

Ο λευκός δε θα ναι ποτέ μόνος σε αυτό τον τόπο.“Όλοι μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα , τα δέντρα , ο άνθρώπος μοιράζονται την ίδια ανάσα.” Ας μεταχειριστεί λοιπόν το λαό μου με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια γιατί στους νεκρούς δεν λείπει η δύναμη.

Μίλησα για θάνατο;

Δεν υπάρχει θάνατος.Μόνο η εναλλαγή των κόσμων.

Δαμασμένα άλογα

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Μπαίνω στο αίνιγμα κρατώντας

ένα κεράκι

Να φωτίζει τρεμοσβήνοντας

τις σκοτεινές γωνίες

Μα πάντα ελλοχεύει στο σκοτάδι

ένας Προκρούστης

για να κονταίνει τη σκέψη

με τη λογική

Μα όσο οι άδηλες αγωνίες μου

ψηλαφούν το πρόσωπο του αδιανόητου

Λογχίζει το τυχαίο τα πλευρά

της αναγκαιότητας

Γι’ αυτό αναθρώσκω

στα ουρανόσταλτα νέφη

να θησαυρίσω ονειρομορφές

και μύθους

για τα βράδια της μοναξιάς

τότε που το ασημένιο φεγγάρι, σφηνώνει

ανάμεσα

στα σφιγμένα δόντια μας

και μιμνήσκει το ανεπίστρεπτο ταξίδι

Όμως μακάριοι όσοι τρώνε και πίνουν

άκρατη την εκμηδένιση τους

Βαδίζοντας στα θολά τοπία

της συλλογικής βούλησης

Ταπεινοί σαν δαμασμένα άλογα

σέρνουν συντροφικά το βαρύ φορτίο τους

Γαληνεύουν έτσι οι πορείες τους

στα κακοτράχαλα μονοπάτια

Ναι μακάριοι όσοι προσμένουν

τη μυροφόρα άνοιξη

Να ραίνει με τα μύρα της

τη χειμωνιάτικη αποσύνθεση

Γιατί αυτοί ξέρουν

Πως η άνοιξη πάντα προπορεύεται

Πως φυτρώνει στη μέση του χειμώνα

Και γίνεται η πρώιμη αμυγδαλιά

Ναι μακάριοι αυτοί που ξέρουν

Πως ο μέγας ντελάλης της ελπίδας

ο έρωτας

Στιλβώνει τις τροχιές

των αστεριών

καθώς οδηγεί τα σμήνη

στα πύρινα ταξίδια τους

Ναι! Ένα κεράκι είναι η άνοιξη

Να φωτίζεις τον χειμώνα

Κι’ ο έρωτας μαχαίρι

Για να μοιράζει τη μοναξιά στα δύο

Γι’ αυτό. Στον έρωτα

ας αισιοδοξεί η φύση την αθανασία της

Στην συντροφικότητα

ας ελπίζει η ιστορία την δικαιοσύνη της

24 Ιουλίου 2010

Γιάννης Ποταμιάνος 

Η αθλιότητα της ζωής. Misery in life.