"Εγώ
καθεύδω και η καρδία μου αγρυπνεί"

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΜΠΟΝΤΙΣΑΤΤΒΑ

Οι 6 παραμίτας (αρετές του φωτισμένου)

1. γενναιοδωρία
2. ηθική
3. υπομονή
4. ζήλος στην προσπάθεια
5. διαλογισμός
6. αδιάκριτη σοφία

Γενικά υπαρχουν 2 πτυχές στον όρκο των μποντισάττβα

1. Η πρώτη πτυχή είναι η θέληση, η έμπνευση
2. Η εφαρμογή αυτής της θέλησης

Πρώτα έρχεται η έμπνευση για να αποκτηθεί η θέληση, δηλαδή θέτει ο θέλων τον στόχο του, εφ'οσον έχει αποφασίσει οτι αυτός είναι η βούληση του.
O λόγος που οι άνθρωποι υποφέρουν είναι επειδή το μυαλό τους έχει ριζώσει στην άγνοια, και κάτω απο αυτή την κατάσταση αλληλεπιδρούν με το κάρμα.
Αναπτύσοντας το αίσθημα της απελευθέρωσης όλων των όντων, κρατάμε μια συμπεριφόρα. Αυτή η νοητική στάση οφείλει να είναι ειλικρινής. Απο αυτή την στάση αναπτύσεται η μποντισίττα. Όταν αυτοαπελευθερωθεί τότε έχει την δυνατότητα να απελευθερώσει και τα υπόλοιπα όντα.
Βρίσκεται στην κατάσταση Του Βούδδα, έχει αφυπνισμένο νου.

Η ανάπτυξη της μποντισίττα ή αλλιώς η έμπνευση της φώτισης, είναι η αιτία της φώτισης. Έτσι φυτέυται ο σπόρος, που όταν θεριστέι θα είναι η φώτιση. Για την επισημοποίηση αυτής της δέσμευσης, παίρνουμε τον όρκο των μποντισάττβα. Οι δύο λοιπόν όψεις της ίδιας αφύπνισης είναι
1. η φώτιση
2. ο καρπός που την έφερε

Τα 4 είδη όντων

1. Αυτοί που εχουν πετύχει την φώτιση (π.χ. Βούδδας)
2. αυτοί που πλησιάζουν την φώτιση (π.χ. μποντισάττβας)
3. αυτοί που έχουν μπει στο δρόμο της φώτισης
4. αύτοι που είναι βυθισμένοι στην άγνοια

Οι 6 παραμίτας (αρετές του φωτισμένου)

1. γενναιοδωρία
2. ηθική
3. υπομονή
4. ζήλος στην προσπάθεια
5. διαλογισμός
6. αδιάκριτη σοφία

Αφού έχουμε δώσει τον όρκο, πρώτα αφαιρούμε το αρνητικό κάρμα, μετα δημιουργούμε θετικό και τέλος μαζί με τον εαύτο μας ελευθέρωνουμε και τους άλλους.

Βασισμένο/εμπνευμένο πάνω στα λόγια του Kunzig Shamar Rinpoche.

Read more: http://kykeon.ning.com/forum/topics/2937592:Topic:86996#ixzz1XBpqEFEM

<<Το ανώτερό μας Εγώ, η ατομικότητα, σχημάτισε ένα όχημα, την προσωπικότητα, όπως ακριβώς το σαλιγκάρι που σχηματίζει το καβούκι του, εκκρίνοντας μια ουσία η οποία, στη συνέχεια, συμπυκνώνεται.>> .

<Κι εμείς επίσης, κουβαλάμε το φυσικό μας σώμα όπως το σαλιγκάρι κουβαλάει το καβούκι του: αυτό είναι το σπίτι μας, κατοικούμε μέσα σ’ αυτό. Εκείνο όμως που είναι λυπηρό είναι ότι έμαθαν στον άνθρωπο να ταυτίζεται με το καβούκι του και όχι με εκείνο που είναι ο ισχυρός παράγοντας που δημιούργησε αυτό το καβούκι: το πνεύμα. Γι’ αυτό και είναι αδύναμος, περιορισμένος, ανίσχυρος, και κάνει σφάλματα. Το σώμα δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά μόνο το όχημά του, το άλογό του, το όργανό του, το σπίτι του: ο πραγματικός άνθρωπος είναι το πνεύμα, το παντοδύναμο πνεύμα, το απεριόριστο, το πάνσοφο. Γι’ αυτό ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει πραγματικά δυνατός, φωτισμένος, αθάνατος, θεϊκός, παρά αν κατορθώσει να ταυτιστεί με το πνεύμα του.

Να ξέρετε λοιπόν ότι, εσείς όλοι, είστε θεοί…

Ναι, είστε θεότητες, και ζείτε σε μια πολύ υψηλή περιοχή όπου δεν υπάρχουν ούτε περιορισμοί, ούτε σκοτάδια, ούτε πόνοι, ούτε θλίψη, ούτε αποθάρρυνση. Εκεί είστε στην πληρότητα. Τη ζωή όμως αυτή που ζείτε επάνω, δεν μπορείτε ακόμη να την κάνετε να κατέβει εδώ, να την αισθανθείτε, να την καταλάβετε, να την εκδηλώσετε, γιατί η προσωπικότητα δεν σας το επιτρέπει. Είναι πυκνή, σκιερή, άσχημα προσαρμοσμένη, ή άσχημα ρυθμισμένη, σαν ένα ραδιόφωνο που δεν κατορθώνει να πιάσει ορισμένους σταθμούς. Τα κύματα που η Κοσμική Νοημοσύνη εκπέμπει επάνω, στις αιθέριες περιοχές, είναι τόσο γρήγορα, τόσο βραχέα, και η ύλη με την οποία η προσωπικότητα έχει σχηματιστεί είναι τόσο παχιά και τόσο βαριά ώστε δεν κατορθώνει να δονηθεί σε συμφωνία με τα θεϊκά μηνύματα: αυτά γλιστρούν, περνούν χωρίς να αφήνουν ίχνη, και ο άνθρωπος δεν έχει καμιά ιδέα για όσα ζει στην πραγματικότητα στις πιο υψηλές περιοχές της ύπαρξής του.>>

08:49

<<Βέβαια, υπάρχουν μέσα για να διορθώσετε αυτή την κατάσταση: αν αποφασίσετε να εφαρμόσετε κανόνες αγνής ζωής, αν έχετε την επιθυμία να ξαναγίνετε επιτέλους γιοι και κόρες του Θεού, η καρδιά σας δείχνεται όλο και πιο γενναιόδωρη, ο νους σας φωτίζεται, η θέλησή σας ενισχύεται. Έτσι η προσωπικότητα γίνεται ένα όργανο όλο και πιο κατάλληλο στο να εκφράζει την ύψιστη ζωή της ατομικότητας, μέχρι την ημέρα που θα συγχωνευθούν και θα γίνουν ένα:

τότε δε θα υπάρχει πια προσωπικότητα, η προσωπικότητα και η ατομικότητα θα έχουν γίνει μία και μόνη τέλεια οντότητα.>>

Omraam Mikhaël Aïvanhov

''Αναζητώντας την αληθινή μας ταυτότητα''

<Προς το παρόν, λοιπόν, όταν η ατομικότητα θέλει να εκδηλωθεί διαμέσου των πυκνών περιοχών της προσωπικότητας, δεν μπορεί να το κάνει πλήρως. Θα χρειαστεί ακόμα πολύ καιρό, πολλές εμπειρίες, πολλές ασκήσεις, μελέτες, επί αιώνες και χιλιετηρίδες, ώστε να μπορέσουν τα σώματα που αποτελούν την προσωπικότητα* να γίνουν η έκφραση των προτερημάτων και των αρετών της ατομικότητας.*>>...

08:49

<<Αλλά την ημέρα που αυτά θα έχουν αναπτυχθεί, το νοητικό σώμα θα γίνει τόσο αιθέριο και διεισδυτικό, ώστε θα αρχίσει επιτέλους να καταλαβαίνει τη θεϊκή σοφία, το αστρικό σώμα θα είναι ικανό να τρέφει τα πιο ευγενικά και τα πιο ανιδιοτελή συναισθήματα, και το φυσικό σώμα θα έχει όλες τις δυνατότητες να ενεργεί, τίποτα δε θα του αντιστέκεται.

Καθώς δεν υπάρχει αληθινός διαχωρισμός ανάμεσα στις δύο φύσεις, η ατομικότητα επιζητά πάντα να επηρεάζει την προσωπικότητα προς το καλό. Αλλά η προσωπικότητα, που θέλει να είναι ανεξάρτητη και ελεύθερη, δεν κάνει παρά του κεφαλιού της, δεν υπακούει, παρά μόνο πολύ σπάνια, στις παρορμήσεις που έρχονται από ψηλά. Αν και εμψυχώνεται, αναζωογονείται, τρέφεται, υποστηρίζεται από την ατομικότητα, αντιστέκεται σ’ αυτή, μέχρι την ημέρα που, επιτέλους, χάρη στις προσπάθειες του ανθρώπου που εργάζεται με αποφασιστικότητα, ακρίβεια και επιμονή προς αυτή την κατεύθυνση, η ατομικότητα πετυχαίνει να εισχωρήσει μέσα στην προσωπικότητα για να την ελέγχει, και να την κυριαρχεί. Τότε, η προσωπικότητα γίνεται τόσο εξυπηρετική και υπάκουη ώστε γίνεται πια ένα με την ατομικότητα. Αυτή είναι η πραγματική συγχώνευση, ο αληθινός γάμος, η αληθινή αγάπη .

Να ακριβώς αυτό που ονομάζεται, στην εσωτερική Επιστήμη, να κατορθώσεις να «ενώσεις τα δύο άκρα». Το ένα από αυτά είναι η προσωπικότητα, που είναι τριπλή, σαν τον Κέρβερο, το σκύλο με τα τρία κεφάλια που φύλαγε την είσοδο στις Κολάσεις, και το άλλο άκρο είναι η ατομικότητά μας, που είναι επίσης μια τριάδα, η θεϊκή μας φύση.>>

<<Στην αρχή των πάντων υπάρχει το Πνεύμα − να μια αλήθεια που πρέπει να τη διατηρείτε μέσα σας παρούσα. Όταν όμως το Πνεύμα θέλησε να εκδηλωθεί, χρειάστηκε να κατασκευάσει μέσα κίνησης προσαρμοσμένα στις περιοχές της ύλης τις όλο και περισσότερο πυκνές στις οποίες θα κατέβαινε. Ονομάζουμε αυτά τα μέσα κίνησης σώματα. Αυτά είναι από τα πιο αιθέρια προς τα πιο πυκνά, τα σώματα: ατμικό, βουδικό, αιτιατό, που αντιστοιχούν στην ανώτερή μας φύση, την ατομικότητα*, και μετά τα σώματα νοητικό, αστρικό, και φυσικό που αντιστοιχούν στην κατώτερή μας φύση, την προσωπικότητα*. Τα σώματα φυσικό, αστρικό (ή σώμα του συναισθήματος) και νοητικό (ή σώμα της σκέψης) αντιπροσωπεύουν σ’ ένα κατώτερο επίπεδο τα σώματα ατμικό, βουδικό και αιτιατό.>>

"Σεραφίτα"Περί προσευχής

Ο ποιητής εκφράζει, ο σοφός διαλογίζεται, ο δίκαιος δρα. Αλλ' εκείνος που προσεγγίζει τους Θείους Κόσμους, προσεύχεται. Και η προσευχή του είναι συγχρόνως λόγος, σκέψη, δράση! Μάλιστα! η προσευχή περικλείει τα πάντα, περιέχει τα πάντα, περατώνει την φύση προς χάριν σας, αποκαλύπτοντάς σας το πνεύμα και την πορεία της. Λευκή και φωτεινή κόρη όλων των ανθρωπίνων αρετών, Κιβωτός της Διαθήκης μεταξύ γης και ουρανού, διπλή σύντροφος, που μοιάζει με λέοντα και με περιστερά, η προσευχή θα σας δώσει το κλειδί των ουρανών. Τολμηρή και καθάρια, σαν την αγνότητα, ισχυρή σαν κάθε τι το απλό, αυτή η ωραία και ανίκητη Βασίλισσα ακουμπά στον υλικό κόσμο -- τον κυριεύει. Διότι, σαν τον ήλιο, τον πιέζει μ' έναν κύκλο φωτός.
Το σύμπαν ανήκει σ' εκείνον που θέλει, σ' εκείνον που γνωρίζει, σ' εκείνον που μπορεί να προσεύχεται. Όμως, χρειάζεται κανείς να θέλει, να γνωρίζει και να μπορεί. Με μία λέξη, να κατέχει την δύναμη, την σοφία και την πίστη. Γι' αυτό και η προσευχή που προκύπτει από τόσες δοκιμασίες αποτελεί την ολοκλήρωση όλων των αληθειών, όλων των δυνάμεων, όλων των συναισθημάτων. Καρπός φιλόπονης, προοδευτικής, αδιάκοπης αναπτύξεως όλων των φυσικών ιδιοτήτων, η οποία εμψυχώνεται από την Θεία Πνοή του Λόγου, έχει σαγηνευτική δραστηριότητα και αποτελεί την εσχάτη λατρεία. Δεν είναι η υλική λατρεία, που εμπεριέχει εικόνες, ούτε η πνευματική λατρεία, που έχει τύπους: πρόκειται για την λατρεία του Θείου Κόσμου.
Δεν λέγουμε πλέον προσευχές: η προσευχή αναφλέγεται εντός μας. πρόκειται για ικανότητα η οποία ασκείται αφ' εαυτής της. Κατέκτησε εκείνον τον χαρακτήρα δραστηριότητος ο οποίος την φέρει υπεράνω των μορφών: συνδέει λοιπόν την ψυχή με τον Θεό, με τον Οποίον ενώνεσθε όπως η ρίζα των δένδρων ενώνεται με την γη. Οι φλέβες σας προσκολλώνται στις αρχές των πραγμάτων και ζήτε την ίδια την ζωή των κόσμων.
Η προσευχή παρέχει την εξωτερική πεποίθηση, βοηθώντας σας να διεισδύσετε στον υλικό κόσμο δια της συναφείας όλων σας των ικανοτήτων με τις στοιχειώδεις ουσίες. Παρέχει την εσωτερική πεποίθηση, αναπτύσσοντας την ουσία σας και αναμειγνύοντάς την μ' εκείνην των πνευματικών κόσμων. Για να κατορθώσετε να προσεύχεσθε έτσι, απεκδυθείτε πλήρως την σάρκα, αποκτήστε δια της φωτιάς του καμινιού την αγνότητα του αδάμαντα, αφού η πλήρης αυτή επικοινωνία δεν αποκτάται παρά μονάχα όταν επέλθει η απόλυτη ανάπαυση, όταν κατασιγάσουν όλες οι θύελλες.
Μάλιστα! Η προσευχή, αληθινή αναπνοή της ψυχής που έχει πλήρως αποχωρισθεί το σώμα, κυριεύει όλες τις δυνάμεις και τις εφαρμόζει στην συνεχή και επίμονη ένωση του ορατού και του αοράτου. Κατέχοντας την ικανότητα να προσεύχεσθε χωρίς κόπωση, με αγάπη, με δύναμη, με βεβαιότητα, με ευφυϊα, η πνευματοποιημένη φύση σας έχει ήδη ενδυθεί την ισχύ.
Σαν άνεμος ορμητικός ή σαν κεραυνός, διασχίζει τα πάντα και συμμετέχει στην εξουσία του Θεού. Έχετε την ευκινησία του πνεύματος. Σε μία στιγμή παρευρίσκεσθε σε όλες τις περιοχές, μεταφέρεσθε σαν τον ίδιο τον Λόγο από το ένα άκρο του κόσμου στο άλλο. Τα πάντα είναι αρμονία, κι εσείς μετέχετε αυτής! Τα πάντα είναι φως, κι εσείς το βλέπετε! Τα πάντα είναι μελωδία, και η αρμονία της ευρίσκεται μέσα σας!
Σ' αυτή την κατάσταση, αισθάνεσθε την διάνοιά σας να αναπτύσσεται, να μεγαλώνει, και την όρασή της να φθάνει σε υπέρμετρες αποστάσεις. Πράγματι, δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος για το πνεύμα. Το διάστημα και η διάρκεια αποτελούν αναλογίες που έχουν δημιουργηθεί για την ύλη. Όμως το πνεύμα και η ύλη δεν έχουν τίποτε το κοινό.
Μολονότι τα παραπάνω επιτελούνται μέσα στην γαλήνη, χωρίς ταραχή, χωρίς εξωτερική κίνηση, εν τούτοις τα πάντα στην προσευχή είναι δράση, αλλά δράση ζώσα, απαλλαγμένη από κάθε ουσιαστικότητα και έχοντας καταστεί -- σαν την κίνηση των κόσμων -- μία δύναμη ανίκητη και αγνή.
Κατέρχεται παντού σαν το φως και δίδει την ζωή στις ψυχές που ευρίσκονται κάτω από τις ακτίνες της, όπως η φύση ευρίσκεται υπό τον ήλιο. Ανασταίνει παντού την αρετή, εξαγνίζει και καθαγιάζει όλες τις πράξεις, εποικίζει την μοναξιά, δίδει πρόγευση των αιωνίων απολαύσεων. Απαξ και έχετε βιώσει τις απολαύσεις της θείας μέθης την οποίαν γεννά η εσωτερική σας εργασία, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε άλλο! ’παξ και κρατήσετε στο χέρι σας το σείστρο, με την βοήθεια του οποίου ψάλλουμε στον Θεό, δεν θα το εγκαταλείψετε ποτέ!

---