Η Φϋση ο μόνος παιδαγωγός,ο μονος δρόμος προς την Αλήθεια....ο μονος δρόμος στην Επιστροφή!

Μοναδικό μέσον  η Αγάπη!

Yanni - Tango

Ο κόσμος είναι ώς η Θεία Γλώσσα για κείνους που είναι σε θέση να την αντιληφθούν...
Ολόκληρος η Φύσις είναι δεν είναι παρά ένα Σύμβολον.δηλαδή.
Τότε μόνο αποκτά την την πλήρη αυτής σημασίαν,εφ όσον την παρατηρούμεν ώς εν βάθρον δια να ανυψωθώμενεις την σύλληψιν των "υπέρ την Φύσιν" αληθειών....
Rene Guenon

Τραγούδι ψυχής!

Η Επιστημη και ο Ορθολογισμος

ο 1906 γεννιέται στην Τσεχία ένα αγόρι με υψηλότατο βαθμό νοημοσύνης, ο Kurt Gödel που θα γίνει ένας από τους σημαντικότερους μαθηματικούς, ή ο σημαντικότερος για πολλούς καθώς το περιοδικό Time, τον ανέδειξε ως την κορυφαία μαθηματική προσωπικότητα του 20ου αιώνα. Έγινε διάσημος με το θεώρημα περί μη πληρότητας που ήρθε να αναταράξει τα μέχρι τότε συμβατικά και αξιωματικά μαθηματικά.
Στα 18 του - στο Πανεπιστήμιο πια - γνωρίζει τον έρωτα της ζωής του: τον πλατωνισμό. Λίγο αργότερα στα είκοσι πέντε του, αιχμάλωτος της λογικής των μαθηματικών αλλά και της μεταφυσικής πλευράς των μαθηματικών, επινοεί το θεώρημα της μη πληρότητας, στο οποίο δείχνει ότι σε ένα μαθηματικό σύστημα υπάρχουν αναφορές οι οποίες αν κι είναι αληθείς δεν μπορούν να αποδειχθούν.
Το θεώρημα της μη πληρότητας προκάλεσε μεγάλο σεισμό στα μαθηματικά θεμέλια, όπως και η Αριθμητική Γκέντελ που θα επηρεάσει τον Άλαν Τιούρινγκ τον πατέρα της λειτουργίας των ηλεκτρονικών υπολογιστών.
O  Γκέντελ με το θεώρημα της μη πληρότητας έδειξε ότι υπάρχει ένα όριο στη γνώση μας για το κάθε τι, γιατί πάντα θα απαιτούνται περισσότερα στοιχεία που αναγκαστικά θα μας δίνονται μόνο απ' έξω από το υπό μελέτην σύστημα. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό ποτέ δεν θα συλλάβουμε το σύνολο των μαθηματικών αληθειών με μια πεπερασμένη ή αναδρομική λίστα καθαρά τυπικών αξιωμάτων.
Το 1949 ο Κουρτ Γκέντελ δημοσίευσε μια εργασία τόσο ρηξικέλευθη, που συγκλόνισε την επιστημονική κοινότητα.
Απέδειξε ότι υπάρχουν Kόσμοι (που περιγράφονται από τη θεωρία της σχετικότητας) στους οποίους ο χρόνος δεν υφίσταται (όπως εμείς τον κατανοούμε). Και δεν στάθηκε μόνον εκεί. Απέδειξε επίσης ότι, εφόσον ο χρόνος απουσιάζει από αυτά τα θεωρητικά σύμπαντα, δεν υφίσταται ούτε στο δικό μας Κόσμο.
Μπροστά σε αυτές τις ανατρεπτικές κοσμοθεωρήσεις, οι φιλόσοφοι παραμένουν μέχρι σήμερα εκκωφαντικά σιωπηλοί - η σιωπή τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το μεγαλύτερο σκάνδαλο της διανόησης στα τέλη του περασμένου αιώνα.
Προς το τέλος της δεκαετίας του '40, ο Γκέντελ απέδειξε την ύπαρξη των παράδοξων λύσεων στις εξισώσεις πεδίου της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάιν. Αυτοί οι "περιστρεφόμενοι κόσμοι" θα επέτρεπαν το ταξίδι στον χρόνο, που έκαναν ακόμη και τον Einstein να έχει αμφιβολίες για τη θεωρία του.
Ο Γκέντελ έγινε μόνιμο μέλος της IAS (Ίδρυμα Προκεχωρημένων Σπουδών του Πρίνστον) το 1946. Περίπου τότε σταμάτησε την έκδοση νέων έργων, αν και συνέχισε να εργάζεται. Έγινε καθηγητής στο ίδιο Ίδρυμα το 1953 και ομότιμος καθηγητής το 1976.
Στο Γκέντελ απονεμήθηκε το πρώτο Βραβείο Αλβέρτου Αϊνστάιν το 1951, ενώ του δόθηκε επίσης και το Εθνικό Μετάλλιο της Επιστήμης το 1974.

Το θεώρημα της Μη Πληρότητας του Γκέντελ

Ο Γκέντελ διατυπωνει ως εξης  το θεώρημα της μη πληρότητας: κάθε σύστημα αξιωμάτων περιλαμβάνει προτάσεις τις οποίες δεν μπορούμε να διερευνήσουμε αν είναι αληθείς ή ψευδείς, με τα μέσα που μας δίνει το ίδιο το σύστημα. Με άλλα λόγια, για να μπορέσουμε να αποδείξουμε τις αξιωματικές αυτές προτάσεις πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ένα άλλο σύστημα αξιωμάτων ακόμα πιο ευρύ, που να περιέχει το προηγούμενο. Έτσι όμως, μένουμε και πάλι με την αδυναμία μας να αποδείξουμε το ευρύτερο αυτό σύστημα, και χρειαζόμαστε κάτι ακόμα ευρύτερο. Τελικά φαίνεται ότι η  γνώση μας για το κάθε τι πάντα θα απαιτεί περισσότερα στοιχεία, που αναγκαστικά θα μας δίνονται μόνο απ' έξω από το υπό μελέτην σύστημα.
Με αυτό το θεώρημα, ο Γκέντελ έθεσε τέλος στην αναζήτηση της βεβαιότητας στα μαθηματικά, αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει βεβαιότητα και δεν μπορεί να υπάρξει.
Το Θεώρημα της μη-πληρότητας, αποδεικνύει ουσιαστικά ότι ακόμη και στα μαθηματικά, το απώτατο προπύργιο του ορθολογισμού, η αποδεικτική δύναμη της Λογικής έχει όρια. Ότι δηλαδή σε κάθε θεωρία, όσο καλοδομημένη κι αν είναι, με όσα μη-αντιφατικά αξιώματα κι αν εξοπλισθεί, θα μείνουν πάντα αλήθειες μη-αποδείξιμες, απροσπέλαστες απ’ τη μέθοδο του «ένα και ένα κάνουν δύο». Αυτό φυσικά διόλου δεν σημαίνει ότι το Θεώρημα δείχνει πως η Λογική είναι σαθρό εργαλείο. Καθόλου. Βάζει όμως φραγμό στην παντοδυναμία της.

Από μια άλλη άποψη το θεώρημα αυτό δείχνει πως για να μπορέσει να καταλάβει κάποιος  το σύμπαν πρέπει να το θεωρήσει παρατηρώντας το από μια θέση έξω απ'  αυτό. Μέσα στο σύμπαν υπάρχουν
 όρια για την κατανόηση του. 
Μια τέτοια διατύπωση  όμως ακόμη κι απο την άποψη της κοινής λογικής είναι προφανώς άτοπη.
Διότι αν υπαρχει μια θεση παρατηρητη εξω απ το Συμπαν το μελετωμενο Συμπαν δεν ειναι το Σύμπαν.
Αν και το θεώρημα μπορεί να δηλωθεί και να αποδειχθεί με έναν αυστηρά μαθηματικό τρόπο, αυτό που φαίνεται να λέει είναι ότι η λογική σκέψη δεν μπορεί ποτέ να διεισδύσει στην  Αλήθεια.

http://www.facebook.com/notes/konstantinos-koursoumis/kurt-godel-1906-1978-e-episteme-kai-o-orthologismos/192407020776893

Σε σενα που με ακους με το θρόισμα των πεύκων
Στον ηχο των ρυακιών...
Στις νυφαδες του χιονιού
Στις κορυφές των βουνών σου...
Μια φτωχή ταπεινή παπαρούνα

Three colours: Blue - film Blu

...λεφτά υπάρχουν! (μια διάλεξη με τον Richard D. Wolff)

Temple of the king lyrics

Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα για ολους!

Koσμική Συνειδητότητα

 Ενας απο τους πιο αξιοπροσεκτους συμβολισμους που εμφανιζεται σε πολλες Παραδοσεις ειναι ο συμβολισμος της "Θαλασσοποριας" ,δια μεσου του Ωκεανου που αντιπροσωπευει το Ψυχικο πεδιο,και που ο Ανθρωπος ειναι υποχρεωμενος να διασχισει,αποφευγοντας ολους τους κινδυνους για να φτασει στον προορισμο του.
Αλλα τι θα ελεγε κανεις για ολους εκεινους που ριχνονται στη μεση του Ωκεανου,μη εχοντας αλλη φιλοδοξια απο το να πνυγουν μεσα του;
Αυτη ειναι η ακριβης σημασια της αποκαλουμενης "συγχωνευσης" με μια "κοσμικη συνειδητοτητα" που δεν ειναι τιποτε αλλο απο το συγκεχυμενο και αδιαφοροποιητο συνολο των ψυχικων επιρρειων,οι οποιες,οτι κι αν φανταζονται μερικοι ,δεν εχουν απολυτως τιποτα το κοινο,με τις πνευματικες επιρρειες,παροτι τις μιμουνται λιγο-πολυ σε καποιες εξωτερικες εκδηλωσεις τους.
Οσοι κανουν αυτο το μοιραιο λαθος,αγνοουν η ξεχνουν την διαφορα που υπαρχει αναμεσα στο "Υδωρ ο ην υποκατω του στερεωματος" και το "υδωρ το επανω του στερεωματος".
Αντι να υψωθουν προς τον ανω Ωκεανο,βυθιζονται στην Αβυσσο του κατω Ωκεανου.
Αντι να συγκεντρωσουν τις δυναμεις τους και να τις κατευθυνουν προς το υπερμορφικο κοσμο,ο οποιος ειναι ο μονος που μπορει να ονομαστει "πνευματικος",τις διασκορπιζουν στην αδιακοπα μεταβαλλομενη και φευγαλεα ποικιλια των μορφων της αδιορατης εκδηλωσης που πομποδως αποκαλειται "αστρικο".(astral)
Η ιδια μαλιστα λεξη  ειναι "Ελληνικη" και ουδεμιαν σχεσην εχει με αυτο που οι ψυχιστες διαφορων τυπων,αποκαλλουν αστρικο.
Βεβαιως ειναι δικαιωμα του καθ ενος μας να εχει την δικη του οπτικη για ολα εν τελει τα πραγματα και να διαθετει τον εαυτο του κατα πως αντιλαμβανεται την θεση του στον Κοσμο,αλλα ειναι και καθηκον αλλων να επισημανουν τετοιου ειδους ελλειπεις κατανοησεις.
http://www.facebook.com/profile.php?id=733628814&v=wall#!/note.php?note_id=189886707695591&id=100001003643769

Η ΜΠΛΕ ΤΑΙΝΙΑ (Trois couleurs: Bleu, 1993)

Ετσι ..έτσι....με ορμή σε υποδέχομαι  και τρέχω προς εσένα.....2011

Η Τέχνη Του Πολεμιστή
Ένα από αυτά τα συστήματα περιέγραψε ο ανθρωπολόγος Κάρλος Καστανέντα, σε μια σειρά βιβλίων, μετά την συνάντηση και την μύησή του από έναν Ινδιάνο σαμάνο μιας φυλής του Μεξικού και της ομάδας του, τον Δον Χουάν Μάτους. Η ερμηνεία που έδωσε ο Δον Χουάν  στον Καστανέντα για την φύση και την λειτουργία της πραγματικότητας βασίζεται στις ανακαλύψεις των αρχαίων Τολτέκων και στις σκέψεις τους για την ζωή τον θάνατο και το σύμπαν. Γι’ αυτούς, ο χρόνος, ο χώρος, η ύλη δεν ήταν παρά μία δυναμική διάταξη ενέργειας σε διάφορες παραλλαγές και εντάσεις. Ένα ενεργειακό γεγονός,το οποίο μπορούσαν να διαχειριστούν σχεδόν άμεσα με την δύναμη της θέλησής τους.http://miastala.com/s/archives/9007

‎"Το σώμα λοιπόν του πρώτου ανθρώπου,που ονομαζεται "Αδαμ" έιναι πράγματι παρμένο "απο την γή" αν και με διαφοερτικό τρόπο απ ότι νομίζετε.Δεν πλάστηκ ένας άνθρωπος απο χώμα αλλά τα πνευματικά μέλη εμος πνευματικού Οντος πριβληθηκαν μ εΥλη ...με της βοήθεια της συμπυκνωμένης ακτινοβολίας της γής.Και το σώμα του Αδαμ,που δημιουργήθηκε έτσ,ξαναδιαλυθηκε αργότερα με το θάνατό του πάλι σε ακτινοβολία της γής.Προερχοταν απο την γή όσον αφορά την ακρινοβολία και εκεί ξαναγύρισε.Πρόκειται για εναν Νόμο πουισχύει για ολα τα πλάσματα που ζουν στην Υλη.

Ο Πρωτος άνθρωπος που δημιουργήθηκε με αυτόν τον τρόπο ηταν μοναδικός στο ειδος του.Οπως το αναφερει σωστα η Βιβλος ηταν μονάχος.Περιμενε την ώρα που θα ωρίμαζε και το επομενο πνευμα για μιαν ανθρωπινη υλοποιηση.

Τέλος έφτασε η μερα όπου άλλο ένα πνεύμα είχε φτάσει στο επίπεδο του ανθρωπου.Αυτη την φορά ηταν ενα θηλυκο πνέυμα.

Η υλοποιηση της Εύας όπως ονομάζει η Γένεση την πρώτη Γυναίκα έγινε με τον ιδιον τρόπο όπως ολες ΟΙ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙΣ των ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ.Για την Ευα δεν χρειαοταν πια ο Θεός ν απαρει απο την ακτινοβολία της γης,διότι διεθετε ήδη ενα διαμεσο υλοποιησης.Ειχε τον Αδαμ(υλοποιημενο Πνευμα)"και επέβαλεν ο Θεός έκστασιν επι του Αδαμ και ύπνωσεν..."Γενεσ.2,21

Προκειται λοιπον για τον διαμεσικό ύπνο,όπουτο πνέυμα του Διαμέσου απομακρύνεται απο το σώμα του.

Οπως στηνσημερινή εποχή δεν φτάνει η ακτινοβολία του διάμεσου υλοποιησης για μει τέλεια υλοποιηση του Πνεύματος,παράχρειάζεται να διαλυθεί και ύλη απα το σώμα του διάμεσου σε ακτινοβολία,έτσι και τοτε ο Κόσμος των Πνευμάτων διέλυσε σωματική Υλη του Αδάμ σε ακτινοβολία και τη μεταχειρίστηκε γι ανα πλάσει το κορμί της Εύας.Αυτο εννοεί το κείμενο της Γένεσης με την "λευρά"του Αδαμ...."κι ελαβε μιαν των πλευρών αυτούκαι ανεπλήρωσεν σάρκα αντ αυτής.."

Στις αλλες υλοποιήσεις πνευματων η ενσωμάτωση διαρκεί μονο ενα ορισμενο χρονικό διάστημα.(μιλάει μαλλον για επικλησεις...ετσι το κατανοώ),Μετάξαναδιαλύεται και το διάμεσο ξαναπαίρνει ότι έδωσε σε ακτινοβολία και ύλη απ οτο σώμα του.Η ενσωματωση όμως της Εύας έπρεπε ν αείναι διαρκείας.Γι αυτο ο Αδαμ σαν διαμεσο δεν μπορουσε να ξαναπαρει ότι είχε δώσει σε ακτινοβολία και σωματική υλη.Ο κόσμος των πνευμάτων έπρεπε λοιπον να του τις αντικαταστήσει.Τις προμηθεύτηκε απο την ακτινοβολία της γής με τον ίδιο τ΄ροπο όπως είσε προηγουμένως πλάσει το σώμα του Αδαμ.Αυτο εννοεί το κέιμενο με τα λογια "ανεπλήρωσε σάρκα αντ'αυτής"Ετσιπλάστηκε τοπρωτο ζευγάρι ανθρωπων"

 

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ-Θωμάς Λινος

Αξίχει να το διαβάσει κανείς κι "ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω"

κι επειδή η σκέψη αρχίζει να μεταφράζει και να ερμηνεύει συμφωνα με την εμπειρία και την γνωση του χτές αφεθείτε και αντιδράστε ίσως όχι με τον παλιο γνώριμο τρόπο αλλά με μια έκπληξη ίσως....:)))

Eξ αλλου τι σημαίνει γήρας αν μη τι αλλο η άρνηση μας στις καθε ειδους εκπλήξεις;.

Χρονια Πολλά σε ολους και ο δρομος της αναζήτησης και των ερωτημάτων μεγάλος..αλλά....εχει απαντήσεις πιστέψτε με.

Filomena Moretti. recuerdos de la alhambra.

Ο Jody McIntyre στο BBC:

O Jody McIntyre είναι ένας από τους χιλιάδες φοιτητές που διαδηλώνουν στη Βρετανία, ενάντια στα σχέδια που προωθεί η βρετανική κυβέρνηση στον τομέα της παιδείας και αφορούν την αύξηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια και τις περικοπές των υποτροφιών. Ο Jody πάσχει από σωματική και εγκεφαλική αναπηρία και σε μια από τις διαδηλώσεις στις οποίες συμμετείχε, έπεσε θύμα αστυνομικής βίας, αναίτια όπως υποστηρίζει, καθώς εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να αποτελέσει απειλή για κανέναν λόγω της κατάστασης του. Ας δούμε τη συνέντευξη που παραχώρησε στο BBC, καθώς και την αντιμετώπιση που έχει από δημοσιογράφο του καναλιού. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Δείτε τη σοκαριστική συνέντευξη!

Δεν είναι εύκολο να διακρίνει κάποιος, αν είναι πιο αισχρή η επίθεση που δέχτηκε ο Τζόντυ Μακιντάιρ από τη Βρετανική αστυνομία, ή ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε τη μετέπειτα συνέντευξη του, δημοσιογράφος του BBC.

Δεν μπορώ να πω με σιγουριά, αν είναι περισσότερο ανήθικο, να ρωτήσει ένας δημοσιογράφος ένα παιδί που πάσχει από σωματική και εγκεφαλική αναπηρία, εάν κινήθηκε εναντίον της αστυνομίας με σκοπό να προκαλέσει βία, ή όταν το κάνει αυτό προκειμένου να δικαιολογήσει τη βία που ασκήθηκε εναντίον του ίδιου του παιδιού.

Δεν ξέρω αν είναι περισσότερο εξοργιστικό, το ότι ο δημοσιογράφος χρησιμοποιεί τις ίδιες ερωτήσεις ξανά και ξανά προκειμένου να διακόψει το συνεντευξιαζόμενο που αντιμετωπίζει δυσκολία στην άρθρωση, ή το γεγονός ότι του απευθύνεται σα να είναι ο θύτης και όχι το θύμα της επίθεσης.

Προσπαθώ να θυμηθώ, πότε λέξεις όπως "επαναστάτης" και "ακτιβιστής" έγιναν συνώνυμες με τη λέξη "τρομοκρατία".

Σκέφτομαι αν είναι "δημοσιογραφικά δεοντολογικό" να είσαι αναγκασμένος να κάνεις μια ανήθικη δουλειά.

Όπως είπε και ο Τζόντυ Μακιντάιρ, η περίπτωση του δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό, αποτελεί τον κανόνα. Η επίθεση από την αστυνομία ήταν σκόπιμη και προσχεδιασμένη. Έγινε για να προκαλέσει τη βίαιη αντίδραση των υπολοίπων διαδηλωτών. Μερικά σπασμένα αυτοκίνητα και μαγαζιά, σε 10 κανάλια όλη μέρα, είναι αρκετά για να αλλάξουν την πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Σίγουρα έχουμε ξαναδεί παρόμοιες τακτικές ακόμα και στη χώρα μας.. Είναι πλέον εύκολο να διακρίνουμε το ρόλο των ΜΜΕ, της αστυνομίας και της πολιτικής εξουσίας. Αυτό που περιμένουμε να δούμε είναι, πόσο μακρυά θα τραβήξουν το σχοινί και αν εμείς θα πέσουμε ή θα τους ρίξουμε.

http://www.ramnousia.com/2010/12/jody-mcintyre.html 

Κρισναμούρτι-Η Απελευθέρωση από το γνωστό!

Σκέψη . Από τη μια μεριά έχουμε τη σκέψη εκείνη για την καθημερινότητά μας , τη δουλειά μας , και που πρέπει να χρησιμοποιείται με φροντίδα , με λογική και σύνεση και από την άλλη εκείνη τη σκέψη που δεν έχει καμιά απολύτως σκοπιμότητα . Αν δεν ξέρουμε αυτά τα δύο περί σκέψης , δεν μπορούμε να καταλάβουμε κάτι πολύ πιο βαθύ από αυτό που μπορεί να αγγίξει η σκέψη . Ας προσπαθήσουμε , λοιπόν , να καταλάβουμε όλη την πολύπλοκη δομή του τι είναι σκέψη , πώς η σκέψη βάζει όρους σε όλες μας τις πράξεις . Και με το να καταλάβουμε όλα αυτά , ίσως συναντήσουμε κάτι που η σκέψη δεν έχει ποτέ ανακαλύψει , κάτι στο οποίο η σκέψη δεν μπορεί να ανοίξει την πόρτα .

Γιατί η σκέψη έχει γίνει τόσο σημαντική στη ζωή μας – σαν σκέψη εννοώντας τις ιδέες , τις αντιδράσεις , τις συσσωρευμένες αναμνήσεις μέσα στα εγκεφαλικά κύτταρα . Ίσως πολλοί από σας ούτε καν έχετε κάνει μια τέτοια ερώτηση ποτέ , ή κι αν την έχετε κάνει , θα είπατε «είναι πολύ μικρής σημασίας – αυτό που είναι σημαντικό είναι το συναίσθημα» . Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κανείς να ξεχωρίσει αυτά τα δύο . Αν η σκέψη δεν δώσει συνέχεια στο συναίσθημα , πεθαίνει πολύ γρήγορα . Γιατί , λοιπόν , στην καθημερινή ζωή μας , τη μονότονη , βαρετή και φοβισμένη ζωή μας , έχει πάρει η σκέψη τόσο υπέρμετρη σημασία ; Ρωτήστε τον εαυτό σας , όπως ρωτάω κι εγώ τον εαυτό μου – γιατί κάποιος είναι σκλάβος της σκέψης ; - της πονηρής , της έξυπνης σκέψης που μπορεί να οργανώνει , που μπορεί και κινεί τόσα πράγματα , που έχει επινοήσει τόσα πολλά , που έχει προξενήσει τόσους πολλούς πολέμους , που έχει δημιουργήσει τόσο πολύ φόβο , τόσο πολύ άγχος , που πάντα φτιάχνει εικόνες και κυνηγάει την ίδια της την ουρά – η σκέψη που έχει ικανοποιηθεί από τις απολαύσεις του χτες κι έχει δώσει συνέχεια σ’αυτές τις απολαύσεις στο παρόν και το μέλλον , η σκέψη που είναι πάντα ενεργητική , φλύαρη , κινητική , δημιουργική , αφαιρετική , αθροιστική , υποθετική .

Οι ιδέες έχουν γίνει για μας πολύ πιο σημαντικές από τις πράξεις – ιδέες που έχουν εκφραστεί τόσο έξυπνα στα βιβλία από διανοούμενους κάθε είδους . Όσο πιο πανούργες και πολυμήχανες είναι τόσο πιο πολύ τις λατρεύουμε καθώς και τα βιβλία που τις περιέχουν . Είμαστε αυτά τα βιβλία , είμαστε αυτές οι ιδέες , τόσο πολύ εξαρτιόμαστε από αυτές . Μια ζωή συζητάμε για ιδέες και ιδανικά και συνέχεια δίνουμε διαλεκτικά απόψεις . Κάθε θρησκεία έχει το δικό της δόγμα , τη δικιά της συνταγή , το δικό της οικοδόμημα για να φτάσει τους θεούς , και όταν ερευνούμε για την αρχή της σκέψης , αμφισβητούμε τη σπουδαιότητα όλου αυτού του οικοδομήματος των ιδεών . Έχουμε χωρίσει την ιδέα από την πράξη γιατί η ιδέα είναι πάντα αποτέλεσμα του παρελθόντος ενώ η πράξη είναι πάντα στο παρόν – δηλαδή το να ζεις είναι πάντα στο παρόν . Φοβόμαστε να ζήσουμε και αυτός είναι ο λόγος που το παρελθόν , οι ιδέες , έχουν γίνει τόσο σημαντικές για μας . Είναι στ’αλήθεια εκπληκτικά ενδιαφέρον να προσέξει κανείς τη διαδικασία της σκέψης , να παρακολουθήσει τον τρόπο που σκέφτεται , από πού πηγάζει η αντίδραση αυτή που ονομάζουμε σκέψη . Προφανώς από τη μνήμη . Αλλά υπάρχει αρχή στη σκέψη ; Αν υπάρχει , μπορούμε να βρούμε την αρχή της – δηλαδή την αρχή της μνήμης , γιατί αν δεν είχαμε μνήμη δεν θα είχαμε καθόλου σκέψη ;

Έχουμε δει πως η σκέψη διατηρεί και δίνει συνέχεια σε μια ευχαρίστηση που είχαμε χτες και πως η σκέψη επίσης συντηρεί το αντίθετο της ευχαρίστησης που είναι ο φόβος και ο πόνος , έτσι αυτός που έχει την εμπειρία που είναι αυτός που σκέφτεται , είναι η ευχαρίστηση και ο πόνος , και επίσης , είναι η οντότητα που τρέφει την ευχαρίστηση και τον πόνο . Αυτός που σκέφτεται , ξεχωρίζει την ευχαρίστηση από τον πόνο . Δεν βλέπει ότι μέσα στην ίδια την απαίτηση για ευχαρίστηση προσκαλεί τον πόνο και τον φόβο . Η σκέψη πάντα απαιτεί ευχαρίστηση στις ανθρώπινες σχέσεις και καλύπτει αυτή την ευχαρίστηση με διάφορες λέξεις , όπως αφοσοίωση , πίστη , βοήθεια , παροχή , υποστήριξη , υπηρεσία . Αναρωτιέμαι γιατί θέλουμε να υπηρετούμε . Τι σημαίνουν όλες αυτές οι λέξεις , βοηθώ , προσφέρω , υπηρετώ ; Ένα λουλούδι γεμάτο ομορφιά , φως και μοναχικότητα λέει «προσφέρω , βοηθώ , υπηρετώ» ; Το κάνει . Και επειδή δεν προσπαθεί να κάνει τίποτα καλύπτει όλη τη γη .

Η σκέψη είναι τόσο πονηρή , τόσο έξυπνη που παραποιεί το καθετί όπως αυτή θέλει . Η σκέψη , μέσα από την απαίτησή της για ευχαρίστηση , φέρνει τις δεσμεύσεις που κουβαλάει . Η σκέψη είναι αυτή που γεννά τη δυαδικότητα σε όλες τις σκέψεις μας . Υπάρχει βία μέσα μας που μας δίνει ευχαρίστηση , αλλά υπάρχει και η επιθυμία για ειρήνη , η επιθυμία του να’σαι καλός κι ευγενικός . Αυτό είναι που συμβαίνει συνέχεια σε όλη μας τη ζωή . Η σκέψη όχι μόνο σημιουργεί αυτή τη δυαδικότητα μέσα μας , αυτή την αντίφαση , αλλά συσσωρεύει και αμέτρητες αναμνήσεις ευχαρίστησης και πόνου , κι από αυτές τις αναμνήσεις ξαναγεννιέται . Έτσι , η σκέψη είναι το παρελθόν , η σκέψη είναι πάντα παλιά . Επειδή κάθε πρόκληση αντιμετωπίζεται με βάση το παρελθόν – ενώ η πρόκληση είναι πάντα καινούρια – η δική μας αντιμετώπιση της πρόκλησης θα είναι πάντα ολοκληρωτικά ανεπαρκής και θα δημιουργεί αντίφαση , σύγκρουση , και όλη τη μιζέρια και τη λύπη που κληρονομούμε από αυτό . Ο μικρός μας εγκέφαλος βρίσκεται σε σύγκρουση οτιδήποτε και να κάνει . Είτε τρέφει υψηλές επιδιώξεις είτε μιμείται είτε συμβιβάζεται είτε καταπνίγει , εξιδανικεύει , παίρνει ναρκωτικά για να διευρυνθεί – οτιδήποτε και να κάνει – είναι σε μια κατάσταση σύγκρουσης και θα δημιουργηθεί σύγκρουση .

Αυτοί που σκέφτονται πολύ , είναι πολύ υλιστές γιατί η σκέψη είναι κάτο το υλικό . Η σκέψη που λειτουργεί μέσα σε ένα ορισμένο πρότυπο γίνεται ύλη . Υπάρχει η ενέργεια και υπάρχει η ύλη . Αυτό είναι όλη η ζωή . Μπορεί να νομίζουμε ότι η σκέψη δεν είναι κάτι το υλικό , αλλά είναι . Η σκέψη είναι ύλη , όπως και η ιδεολογία . Όπου υπάρχει ενέργεια γίνεται ύλη . Η ύλη και η ενέργεια αλληλοσυνδέονται . Δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο , και όσο πιο πολύ αρμονία υπάρχει μεταξύ τους , τόσο πιο ενεργά είναι τα εγκεφαλικά κύτταρα . Η σκέψη έχει στήσει αυτό το μοντέλο της ευχαρίστησης , του πόνου , του φόβου και λειτουργεί μέσα του εδώ και χιλιάδες χρόνια και δεν μπορεί να σπάσει αυτό το μοντέλο αφού η ίδια το έχει δημιουργήσει .

Η σκέψη δεν μπορεί να δει ένα καινούριο γεγονός . Μπορεί αυτό να γίνει κατανοητό από τη σκέψη αργότερα , λεκτικά , αλλά η κατανόηση ενός καινούριου γεγονότος δεν είναι πραγματικότητα για τη σκέψη . Η σκέψη δεν μπορεί ποτέ να λύσει ένα ψυχολογικό πρόβλημα . Η σκέψη δεν είναι ποτέ καινούρια όσο έξυπνη και να’ναι , όσο πονηρή , όσο πολυμαθής , όποια και να’ναι η δομή που έχει δημιουργήσει μέσω της επιστήμης , μέσω ηλεκτρονικών εγκεφάλων , μέσω εξαναγκασμού ή ανάγκης , και άρα δεν μπορεί ποτέ να απαντήσει σε οποιοδήποτε μεγάλο και πραγματικά σημαντικό ερώτημα . Ο «παλιός» εγκέφαλος δεν μπορεί αν δώσει λύση στο τεράστιο πρόβλημα της ζωής . Η σκέψη εξαπατά , γιατί μπορεί να εφεύρει το οτιδήποτε και να βλέπει πράγματα που δεν υπάρχουν , μπορεί να μας ξεγελάσει με τα πιο εκπληκτικά κόλπα και άρα δεν μπορούμε να την εμπιστευόμαστε . Αλλά αν καταλάβεις όλη τη δομή του πώς σκέφτεσαι , γιατί σκέφτεσαι , τις λέξεις που χρησιμοποιείς , τον τρόπο συμπεριφοράς σου στην καθημερινή σου ζωή , τον τρόπο με τον οποίο μιλάς στους ανθρώπους , τον τρόπο με τον οποίο φέρεσαι στους ανθρώπους , τον τρόπο που περπατάς , τον τρόπο που τρως – αν κατανοήσεις όλα αυτά τα πράγματα τότε το μυαλό σου δεν θα σε παραπλανήσει , γιατί τότε δεν υπάρχει τίποτα να παραπλανηθεί . Ο νους τότε δεν είναι κάτι που απαιτεί , που υποδουλώνει . Γίνεται απρόσμενα σιωπηλός , ευπροσάρμοστος , ευαίσθητος , μοναχικός και σ’αυτή την κατάσταση δεν υπάρχει εξαπάτηση ή τίποτα άλλο παρόμοιο . Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι όταν είσαστε σε μια κατάσταση απόλυτης προσοχής , ο παρατηρητής , αυτός που σκέφτεται , το κέντρο , το «εγώ» , σταματάει να υπάρχει ; Σ’αυτή την κατάσταση η σκέψη αρχίζει να σβήνει μέχρι να εξαφανιστεί .

Αν κάποιος θέλει να δει κάτι πολύ καθαρά , πρέπει το μυαλό του να είναι πολύ ήρεμο , χωρίς προκατάληψη , φλυαρία , συζήτηση, εικόνες – όλα αυτά πρέπει να μπουν στην άκρη για να «δει» . Και μόνο μέσα σε σιωπή είναι που μπορείτε να παρακολουθήσετε την αρχή της σκέψης – όχι όταν ψάχνετε , όταν κάνετε ερωτήσεις, περιμένοντας για μια απάντηση . Έτσι , λοιπόν , μόνο όταν είστε εντελώς σιωπηλός , όταν όλο σας το «είναι» είναι εντελώς σιωπηλό , και έχοντας αναρωτηθεί για το «ποια είναι η αρχή της σκέψης» , τότε μόνο θα αρχίσετε να βλέπετε , μέσα απ’αυτή τη σιωπή , πώς παίρνει μορφή η σκέψη . Όταν υπάρχει η συνείδηση του πώς γεννιέται η σκέψη , τότε δεν υπάρχει ανάγκη να ελέγξεις τη σκέψη . Ξοδεύουμε πάρα πολύ χρόνο και πάρα πολύ ενέργεια σ’όλη τη ζωή μας , όχι μόνο στο σχολείο , προσπαθώντας να ελέγξουμε τη σκέψη μας – «Αυτή είναι κακή σκέψη , πρέπει να την απωθήσω» . Υπάρχει μια συνεχής μάχη μεταξύ της μιας και της άλλης σκέψης , της μιας επιθυμίας και της άλλης , της μιας απόλαυσης που υπερισχύει όλων των άλλων . Αλλά όταν υπάρχει συνείδηση της αρχής της σκέψης , τότε δεν υπάρχουν αντιφάσεις στη σκέψη .

Όταν ακούσετε μια δήλωση όπως «Η σκέψη είναι πάντα παλιά» ή «Ο χρόνος είναι πόνος» , η σκέψη αρχίζει να τη μεταφράζει και να την ερμηνεύει . Αλλά η μετάφραση και η ερμηνεία αυτή βασίζεται στη γνώση και την εμπειρία του χτες , έτσι λοιπόν θα ερμηνεύετε μονότονα σύμφωνα με τη διαμόρφωση . Αλλά αν κοιτάξετε αυτές τις φράσεις και δεν τις ερμηνεύσετε , αλλά απλά τους δώσετε την πλήρη φροντίδα σας (όχι τη συγκέντρωσή σας) θα ανακαλύψετε ότι δεν υπάρχει ούτε παρατηρητής ούτε παρατηρούμενο , ούτε σκεφτόμενος ούτε σκέψη . Μην πείτε «ποιο άρχισε πρώτα;» Είναι ένα έξυπνο επιχείρημα που δεν οδηγεί πουθενά . Μπορείτε να παρατηρήσετε στον εαυτό σας ότι όσο δεν υπάρχει σκέψη –που δε σημαίνει μια κατάσταση αμνησίας ή κενού – όσο δεν υπάρχει σκέψη που να παράγεται από τη μνήμη , την εμπειρία ή τη γνώση , που ανήκουν όλες στο παρελθόν , δεν υπάρχει καθόλου σκεφτόμενος .Αυτό δεν είναι καμιά φιλοσοφική ή μυστικιστική υπόθεση . Ασχολούμαστε με πραγματικά γεγονότα , και θα βεβαιωθείτε ότι , αν έχετε προχωρήσει μέχρι εδώ στο ταξίδι , θα αντιδράσετε σε μια πρόκληση , όχι με τον παλιό εγκέφαλο , αλλά με έναν εντελώς καινούριο .

http://www.ramnousia.com/2010/04/blog-post_04.html

Η αλήθεια δεν αγωνίζεται

 
Η αλήθεια δεν αγωνίζεται κατά των ψευδαισθήσεων, 

ούτε οι ψευδαισθήσεις αγωνίζονται κατά της αλήθειας. 

 Οι ψευδαισθήσεις δίνουν μάχες

μόνο με τον εαυτό τους.

Μαθήματα ΘαυμάτωνΚεφάλαιο 23

Δημήτρης Λιαντίνης: Έρωτας και Θάνατος

Κρισναμούρτι για την Aγάπη

"Χωρίς αγάπη, ότι κι αν κάνετε, είτε τρέχετε πίσω
απʼ όλους τους θεούς της γης, είτε παίρνετε μέρος
σε κάθε λογής κοινωνικές δραστηριότητες,
είτε προσπαθείτε να βοηθάτε τους φτωχούς,
μπαίνετε στην πολιτική, γράφετε βιβλία, ποιήματα
- χωρίς αγάπη θα είστε ένα νεκρό πλάσμα.

Χωρίς αγάπη, τα προβλήματά σας θα μεγαλώνουν
και θα πολλαπλασιάζονται επʼ άπειρο.
Mε την αγάπη, ότι κι αν κάνετε, δεν υπάρχει
κανένας κίνδυνος, δεν υπάρχει πια σύγκρουση.
Η αγάπη είναι η ουσία της αρετής".

Κρισναμούρτι ~ Βομβάη, Ινδία
21 Φεβρουαρίου 1965

Αγάπη...πόσα λίγα ξέρουμε γι αυτήν...

Ελπίζω vα πέρασες μια ήσυχη νύχτα, vα σε περίμενε μια ωραία ανατολή έξω από το παράθυρό σου και vα μπόρεσες vα κοιτάξεις γαλήvια τα βραδινά αστέρια πριν πας για ύπνο. Πόσο λίγο ξέρουμε από αγάπη, από τηv εκπληκτική τρυφερότητα και «δύναμή» της, πόσο εύκολα χρησιμοποιούμε τη λέξη αγάπη, τη χρησιμοποιεί ο στρατηγός, τη χρησιμοποιεί ο χασάπης, τη χρησιμοποιεί ο πλούσιος, όπως τη χρησιμοποιούv και τα vεαρά αγόρια και κορίτσια. Αλλά πόσο λίγα ξέρουv γι'; αυτήv! Δεv ξέρουv τηv απεραvτοσύvη της, δεν ξέρουν ότι είvαι αθάvατη, δεν ξέρουν πόσο αvεξιχvίαστη είvαι... Ν'; αγαπάς σημαίvει vα έχεις επίγvωση της αιωvιότητας.

Τι πράγμα είvαι οι σχέσεις και πόσο εύκολα πέφτουμε στη συvήθεια κάποιας συγκεκριμέvης σχέσης, θεωρούμε τα πράγματα δεδομέvα, αποδεχόμαστε τηv κατάσταση και δεv είvαι αvεκτή καμιά αλλαγή, δε δεχόμαστε καμία κίvηση προς τηv αβεβαιότητα, ούτε για έvα λεπτό. Όλα είvαι τόσο καλά ρυθμισμέvα, τόσο στέρεα φτιαγμέvα, τόσο δεσμευμέvα, που δεv υπάρχει καμία ελπίδα για λίγη φρεσκάδα, για μια καθαρή αvαζωογοvητική αvοιξιάτικη αvάσα. Αυτά κι άλλα πολλά τα οvομάζουμε σχέσεις. Αv παρατηρήσουμε από κοvτά, οι σχέσεις είvαι κάτι πολύ πιο λεπτό, κάτι πιο γοργό κι από τηv αστραπή, πιο αχαvές κι από τη γη, γιατί οι σχέσεις είvαι η ίδια ζωή. Κι η ζωή μας είvαι σύγκρουση. Θέλουμε vα κάvουμε τις σχέσεις χοvτροκομέvες, ωμές, εύκολες. Έτσι χάvουv τηv ευωδιά τους, τηv ομορφιά τους. Όλα τούτα συμβαίvουv γιατί δεv αγαπάμε, κι η αγάπη, φυσικά, είvαι το σπουδαιότερο απ'; όλα, γιατί μέσα σ'; αυτήv πρέπει vα εγκαταλείψει καvείς ολοκληρωτικά τοv εαυτό του.

Αυτή ακριβώς η ιδιότητα της φρεσκάδας, του καιvούριου, είvαι ουσιαστική, αλλιώς η ζωή γίvεται ρουτίvα, συvήθεια, και η αγάπη δεv είvαι συvήθεια, δεv είvαι κάτι βαρετό. Oι περισσότεροι άvθρωποι έχουv χάσει το αίσθημα της έκπληξης. Θεωρούv τα πάvτα δεδομέvα κι αυτή η αίσθηση της ασφάλειας καταστρέφει τηv ελευθερία και τις εκπλήξεις της αβεβαιότητας.

Σχεδιάζουμε πράγματα για το μακριvό μέλλοv, μακριά από το παρόv. Αλλά η προσοχή που χρειάζεται κανείς για vα καταvοήσει, βρίσκεται πάvτα στο παρόv. Στηv προσοχή υπάρχει πάvτα μια αίσθηση αμεσότητας. Το vα είvαι καvείς ξεκάθαρος στις προθέσεις του είvαι πολύ επίποvη δουλειά, η πρόθεση είvαι σαv μια φλόγα, που προτρέπει κάποιοv ακατάπαυστα vα καταvοήσει. Να είσαι ξεκάθαρη στις προθέσεις σου και θα δεις, τα πράγματα θα κυλήσουv από μόvα τους. Το vα είvαι καvείς ξεκάθαρος, κάθε στιγμή, είvαι ό,τι ακριβώς χρειάζεται, αλλά δεv είvαι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Πρέπει καvείς vα καθαρίσει τη γη για τοv καιvούριο σπόρο, κι από τη στιγμή που θα φυτευτεί ο σπόρος, με τη δική του ζωτικότητα και δύvαμη θα έρθουv οι καρποί και ο vέος σπόρος. Η εξωτερική ομορφιά δεv κρατάει ποτέ, φθείρεται πάvτα όταv δεv υπάρχει εσωτερική χαρά κι ευχαρίστηση. Καλλιεργούμε κάθε τι το εξωτερικό, δίvοvτας πολύ λίγη προσοχή σε όσα βρίσκοvται μέσα μας, αλλά το μέσα είvαι που τρώει πάvτα το έξω. Το σκουλήκι που καταστρέφει τη φρεσκάδα του μήλου βρίσκεται μέσα του.

Lisa Gerrard - The host of seraphim - HD

Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

η φυση του Θειου και το Θειον στην Φυση

κάποτε ένας αναζητητής συνάντησε έναν γέρο.

"τι ψάχνεις;" τον ρωτησε ο γέρος. 

"τον Θεό αναζητώ, αλλά αν και γύρισα τον κόσμο όλο, δεν τον συνάντησα", απάντησε ο αναζητητής. 

"μα δεν συνάντησες βουνά, ποτάμια, δέντρα, πουλιά, ζώα, στο ταξίδι σου;" ρωτησε ο γέρος. 

"φυσικά και συνάντησα" απάντησε ο αναζητητής.

"τότε πώς δεν αναγνώρισες τον Θεό;", απόρησε ο γέρος...

Επιτέλους και βιβλίο!

Δευτέρα, 11 Μαΐου 2009

Επιτέλους και βιβλίο!

Να που τελικά το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα.
"Το Κρυφό Μονοπάτι" θα κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία κατά τα τέλη Μαΐου. Μετά από κόπο και μόχθο ανθρώπων που διάβασαν το πρωτότυπο και πίστεψαν σε αυτό, το ημερολόγιο του ΘΩΜΑ ΛΙΝΟΥ, επιτέλους, έλαβε τη μορφή ενός υπέροχου βιβλίου και θα μπορείτε να το βρείτε στην αγορά ή να το προμηθευτείτε επί αντικαταβολή από εδώ. Παραθέτω το Δελτίο Τύπου για να πάρετε μια γρήγορη ιδέα:

"Το Κρυφό Μονοπάτι δημιουργήθηκε από τη μεταφορά σε βιβλίο του περιεχομένου 5 τετραδίων που γράφτηκαν μέσα στον Αύγουστο του 1935 υπό τη μορφή ημερολογίου.
Ο Θωμάς, ναυτικός σε ατμόπλοιο, βγαίνει στη στεριά σε ένα λιμάνι της Βόρειας Ισπανίας, αποφασισμένος να εξερευνήσει την ενδοχώρα. Από την πρώτη κιόλας μέρα γνωρίζει έναν μυστηριώδη Γερμανό, που του προτείνει να κάνουν μαζί την πορεία μέχρι το Santiago de Compostela.
Το ταξίδι αρχίζει και μαζί του ξεκινά μια απρόσμενη ανέλιξη προς τη Γνώση. Έκπληκτος ο Θωμάς ανακαλύπτει ότι ο συνοδοιπόρος του κατέχει μια θεόπνευστη, απόκρυφη διδασκαλία, απαγορευμένη στην πατρίδα του, και την οποία του αποκαλύπτει μέρα τη μέρα.
Θέλοντας να αποθησαυρίσει αυτή τη γνώση, ο Θωμάς ξεκινά να την καταγράφει υπό τη μορφή ημερολογίου σε τετράδιο. Μέχρι το τέλος της πορείας έχει γεμίσει πέντε τετράδια και γρήγορα συνειδητοποιεί ότι η ζωή του δε θα είναι ποτέ η ίδια.
Η διδασκαλία που λαμβάνει είναι τόσο μοναδική και συναρπαστική που προκαλεί την αφύπνιση της συνειδητότητάς του, κάτι που έχει καταλυτική σημασία για την πορεία του στο πνευματικό μονοπάτι.
Η γλώσσα του Θωμά Λινού μεταφέρει στο σήμερα διαχρονικές αλήθειες και διδασκαλίες με μια εκθαμβωτική διαύγεια και πειστικότητα!"

Επιμέλεια τετραδίων: Αγγελική Νατσούλη
Επιμέλεια κειμένου: Στέφανος Κόκκινος
Εξώφυλλο και Layout: Λευτέρης Ε. Χαιρετάκης

ΗΜΕΡ. ΕΚΔΟΣΗΣ: ΜΑΪΟΣ 2009
ΣΧΗΜΑ: 14,5 Χ 21
ΣΕΛΙΔΕΣ: 462
ISBN: 978-960-931258-5
Τηλέφωνο παραγγελιών: 698-6715005 begin_of_the_skype_highlighting              698-6715005      end_of_the_skype_highlighting begin_of_the_skype_highlighting              698-6715005 begin_of_the_skype_highlighting              698-6715005      end_of_the_skype_highlighting      end_of_the_skype_highlighting
e-mail: tokryfomonopati@designerbrothers.org

Το Κρυφό Μονοπάτι

"Αυτή ,θα είναι η  ημέρα μετά την εφαρμογή του Σχεδίου της Σωτηρίας του Θεού,όπου δεν θα υπάρχουν πια "νεκροί",όπου δεν θα υπάρχει πιά χωρισμός απο τον Θεό.Θα είναι η ημέρα όπου όλα τα κλαράκια τπου αποκόπηκαν απο το Δένδρο της Ζωής θα ξαναμπολιαστού,η ημέρα όπου δεν θα υπάρχει πια κλαυθμός και πονο,η ημέρα που ο Θεός θα σκουπίσει όλα τα δάκρυα που χύθηκαν σε τόσο μεγάλο αριθμό απο τα παραπλανημένα παιδιά Του στο μακρύ δρόμο του αποχωρισμού.Θα έιναι η ημέρα όπου το Βασίλειο του Θεού θα λάμψει πάλι στην ίδια εκταση όπως πριν απο την Πτώση".

http://apilgrimsdiary.blogspot.com/2009/05/blog-post.html

Δικέφαλος Αετός

Ο συμβολισμός του δικέφαλου αετού του Δημήτρη Μαυρίδη Ἀρχαιότατο σύμβολο ὁ μονοκέφαλος ἀετός εἶναι γνωστός ὡς αὐτοκρατορικό σύμβολο ἰσχύος, ζωτικότητας καί ἀναγέννησης. Ἀπαντᾶται σέ ὅλη τή μακραίωνη ἱστορία τῶν δύο ρωμαϊκῶν αὐτοκρατοριῶν, ἀλλά καί στίς προγενέστερες ἑλληνικές πόλεις, ὅπως καί σέ ἀναρίθμητες ἄλλες συμβολικές χρήσεις συνοδεύοντας θεούς καί ἥρωες. Ὡστόσο, ἡ παραλλαγή τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ ὑπῆρξε σύμβολο ὑπέρτατης δύναμης γιά τούς Μυκηναίους, τούς Βαβυλώνιους καί τούς Χιττῖτες, ἀπό τούς ὁποίους εἶναι πιθανό νά τόν υἱοθέτησαν οἱ Τουρκομάνοι τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί οἱ Σελτζοῦκοι τοῦ Ρούμ, γιά νά τόν δανειστοῦν οἱ Σταυροφόροι καί νά τόν μεταφέρουν στήν Εὐρώπη, ὅπου ἔγινε γνωστός ὡς αὐτοκρατορικό σύμβολο τῆς Ρωσίας τῶν Τσάρων καί τῆς Αὐστρίας τῶν Ἀψβούργων. Τά δύο κεφάλια τοῦ ἀετοῦ ἑρμηνεύονται συνήθως ὡς ἔκφραση τῆς διπλῆς φύσης ἤ τῆς δυσυπόστατης ἰσχύος αὐτῶν πού τόν χρησιμοποιοῦν, ἀλλά καί ὡς μιά ὑπέρτατη ἔκφραση κυριαρχίας καί δύναμης. Στό Βυζάντιο ὁ δικέφαλος ἀετός ἐμφανίζεται καί γίνεται γνωστός κατά τήν ἐποχή τῶν Κομνηνῶν. Ὁ συμβολισμός τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ στή νεοελληνική ἱστορία ξεκινᾶ κατά τήν αὐγή τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ μέ τόν διανοούμενο αὐτοκράτορα τῆς Νίκαιας Θεόδωρο Β´ Λάσκαρι, ὁ ὁποῖος εἰκονίζεται τό 1250 περίπου πατώντας σέ ὑποπόδιο μέ παράσταση τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ˙ πρᾶγμα πού ἴσως συμβολίζει τά αὐτοκρατορικά δικαιώματα στήν Εὐρώπη καί τήν Ἀσία. Ὁ 13ος αἰώνας εἶναι μιά ἐποχή κατά τήν ὁποία τό Βυζάντιο, — ἡ Ρωμανία ὅπως εἶναι τό πραγματικό του ὄνομα —, βρίσκεται σέ διμέτωπο ἀγῶνα ἀντιμετωπίζοντας τήν ἐπιβολή τῆς Δύσης καί τῆς Ἀνατολῆς. Εἶναι μιά ἐποχή, στήν ὁποία διακρίνεται καθαρά ἕνα ἀπό τά μόνιμα χαρακτηριστικά τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας: οἱ ἀπειλές γιά ὁλοκληρωτικό ἀφανισμό καί οἱ συνεχεῖς ἀγῶνες γιά ἐπιβίωση. Εἶναι καί μιά ἐποχή κατά τήν ὁποία οἱ διανοούμενοι καί οἱ αὐτοκράτορες τῆς Νίκαιας πιάνουν ξανά τό νῆμα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας γιά νά ἀνοίξουν τόν δρόμο πρός τόν Νέο Ἑλληνισμό. Ὁ βασιλικός δικέφαλος ἀετός περνᾶ στούς Παλαιολόγους καί διατη-ρεῖται ὡς σύμβολο καί μετά τήν Ἅλωση. Ἀποκτᾶ τότε ἀλυτρωτική, δηλαδή ἀπελευθερωτική, σημασία καί γίνεται σύμβολο τῆς Μεγάλης Ἰδέας, πού γεννήθηκε στήν Πύλη τοῦ Ρωμανοῦ τήν αὐγή τῆς 29ης Μαΐου 1453. Ἡ ἔνδοξη πτώση τῆς Βασιλεύουσας καί τῆς Αὐτοκρατορίας συνοδεύεται ἀπό τήν αὐτοθυσία τοῦ "ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος" ἀγωνιζόμενου αὐτοκράτορα καί τῶν συμπολεμιστῶν του, πού ἠθικά καί συναισθηματικά συγκλονίζει πάντα τόν Ἑλληνισμό μέ ἀμείωτη ἔνταση. Γιά τό ὑπόδουλο Γένος τά αὐτοκρατορικά δικαιώματα δέν μεταφέρονται στή νέα δυναστεία τοῦ ἀσιάτη κατακτητῆ καί οἱ σουλτάνοι δέν εἶναι οἱ νόμιμοι διάδοχοι τῶν αὐτοκρατόρων. Ἡ Κωνσταντινούπολη δέν εἶναι πλέον ἡ οἰκουμενική πρωτεύουσα, ἀλλά ἡ σκλαβωμένη μάνα τῶν Ρωμηῶν. Στήν πόλη τῶν αὐτοκρατόρων κυριαρχεῖ τώρα τό ἑτερόδοξο, τό ἀλλότριο, ἡ ἀμάθεια καί ἡ βαρβαρότητα. Δέν ὑπάρχει πιά ἡ ὑπερεθνική, ὑπερφυλετική ἑνότητα πού ἐνσαρκώνει ὁ αὐτοκράτορας καί πραγματώνει ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία. Ἡ νέα πολυπολιτισμική πραγματικότητα ἐπιβάλλεται ἀπό τήν ὀθωμανική διοίκηση. Αὐτό, ὅμως, πού μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔλαμψε, καταυγάζοντας Ἀνατολή καί Δύση, εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἀνορθωθεῖ καί πάλι μέ νέα δόξα καί ἀκτινοβολία. Ὁ δικέφαλος ἀετός δέν χάνεται, ἀλλά ἀνανεώνει τή συμβολική του δύναμη καί σημαίνει τώρα τήν ἐλπίδα καί τήν πίστη γιά τήν ἀνάσταση καί τήν ἀνόρθωση τῆς Ρωμανίας. Ἡ παρουσία τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ μπορεῖ ἐπίσης νά θεωρηθεῖ ὡς ὑπόμνηση τῆς βυζαντινῆς μας καταγωγῆς καί τῆς συνέχειας τῆς Ρωμηοσύνης. Ὁ δικέφαλος ἀετός γίνεται κατά τήν Τουρκοκρατία σύμβολο καί γιά ἕνα ἀκόμη σταθερό χαρακτηριστικό τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας: τό αἴτημα τῆς ἀναγέννησης καί τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἀρχαίας δόξας. Ὁ δικέφαλος ἀετός, χωρίς νά ἀναφέρεται στή λαϊκή ποίηση καί τό δημοτικό τραγούδι, ἐμφανίζεται σέ πολυάριθμες καί πολύμορφες ἀπεικονίσεις. Στά δάπεδα τῶν μεταβυζαντινῶν ἐκκλησιῶν ὑπάρχει συχνά δικέφαλος ἀνάγλυφος ἀετός κάτω ἀπό τόν τροῦλλο. Ἐμφανίζεται στή διακόσμηση τῶν ἐκκλησιῶν καί τῶν ἐκκλησιαστικῶν σκευῶν, στίς σφραγίδες γιά τό Χριστόψωμο, στήν ξυλογλυπτική, τά ἐκκλησιαστικά σκεύη, τά σινιά, τά κεντήματα, τά παγούρια, τήν ὑφαντική καί τίς ἐνδυμασίες, τήν ἀγγειοπλαστική καί τήν κεραμική. Στήν ἀρχιτεκτονική βρίσκεται στή ζωγραφική τῶν λαϊκῶν σπιτιῶν, τά ὑπέρθυρα, τό τζάκι καί τίς κτητορικές ἐπιγραφές. Ὁ δικέφαλος ἀετός γίνεται ἐπίσης ἔμβλημα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.  Ἐκεῖ ὅμως, ὅπου ὁ δικέφαλος ἀετός ἀποτελεῖ τό πιό συχνό θέμα, εἶναι ἡ λαϊκή ἀργυροχοΐα, ὅπου διακοσμεῖ ἕνα κόσμο λεβεντιᾶς, φιλότιμου καί ἀρετῆς˙ ὅπως στά γιαταγάνια καί τά χατζάρια, τά καριοφύλια, τίς παλάσκες, τά χαϊμαλιά, τίς πόρπες, τά κιουστέκια, τά γιορντάνια, τά τεπελέκια, τά σκουλαρίκια, τά βραχιόλια, τίς ταμπακιέρες, τά φυλαχτά, τούς σταυρούς καί πάμπολλα ἄλλα πολύτιμα ἀντικείμενα - φορεῖς τοῦ λαϊκοῦ μας πολιτισμοῦ. Σήμερα ἡ χρήση τοῦ συμβολισμοῦ τοῦ δικέφαλου ἀετοῦ σημαίνει τήν ἐπιμονή στή δύναμη τῆς παράδοσης, τήν ὑπόμνηση τῆς ἱστορικῆς συνέχειας καί τό αἴτημα γιά ἀναγέννηση. *** Ἀετὸς ὡς σύμβολο καὶ συμβολισμὸς του Δημητρίου Γ. Μαυρίδη http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3959&Itemid=1

ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΒΕΤΤΑ - ΕΙΡΗΝΗ / PEACE

Εχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό....

Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Kι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση. A ! όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο πεζούλι κάποιας Aγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, τότε η μικρή Kουμπώ μ' ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον αναστεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνές οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια που να λαμπαδιάσει ο τόπος !

André Rieu & Lily

JOHN LENNON - SO THIS IS CHRISTMAS(WAR IS OVER)

8 - Το Σύμπαν Που Αγάπησα -Τα Χριστούγεννα Των Λαών (1/3)

Η Παρθένος σήμερον....

lisa gerrard - devotion

ANA-γέννηση σε ολους μας!!

GOTAN PROJECT -(ÉPOCA) UN TANGO DIFERENTE

Πάμπλο Νερούδα-Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ:ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΟ ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Manos Hadjidakis - Nightly walk Νυχτερινός περίπατος

.....Η απάντηση του αρχηγού των Ινδιάνων Σιάτλ προς τον πρόεδρο της ΗΠΑ ..

Αν δεχτούμε θα βάλω ένα όρο : Ο λευκός άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριφέρεται στα ζώα σα ναταν αδέρφια του. ΕίμαΤι να πενθήσω; Τι να πενθήσω από τον αφανισμό του λαού μου; Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά αλλά θάρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του.Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού ….

Ο θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για κάποιον ιδιαίτερο λόγο.Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.

Που είναι η λόχμη;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ

Που είναι ο αετός;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ

Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου.Όταν ο τελευταίος Ινδιάνος λείψει από τη γη κι ο λευκός φέρνει στη μνήμη του το λαό μου σαν ένα θρύλο , οι ψυχές των νεκρών μας θα ταξιδεύουν σαν το σύννεφο πάνω στον κάμπο. Θα γεμίζουν τις ακρογιαλιές και θα φιλοξενούνται στα δάση που αγάπησαν όπως το μωρό που αγαπά τον χτύπο της μητρικής καρδιάς.

Ο λευκός δε θα ναι ποτέ μόνος σε αυτό τον τόπο.“Όλοι μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα , τα δέντρα , ο άνθρώπος μοιράζονται την ίδια ανάσα.” Ας μεταχειριστεί λοιπόν το λαό μου με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια γιατί στους νεκρούς δεν λείπει η δύναμη.

Μίλησα για θάνατο;

Δεν υπάρχει θάνατος.Μόνο η εναλλαγή των κόσμων.ι άγριος και δεν καταλαβαίνω γιατί ο λευκός αφήνει πίσω του Χιλιάδες Νεκρά Αγριοβούβαλα πυροβολώντας τα μόνο για το κέφι του μέσα από το σιδερένιο άλογό του που καπνίζει ενώ εμείς δε σκοτώνουμε παρά μόνο για να τραφούμε.Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα ; Αν εξαφανίζονταν όλα τα ζώα ο άνθρωπος θα πέθαινε από μεγάλη πνευματική ερημιά. Ό,τι συμβεί στα ζώα θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο. Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: Η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Κι ακόμα πως εμείς δε δημιουργήσαμε τον ιστό της ζωής αλλά αποτελούμε μόνο μια ίνα μέσα σ’ αυτόν. Αν προκαλέσουμε κάποια καταστροφή στον ιστό οι συνέπειες θα έρθουν και σε μας τους ίδιους.



Πρέπει να το πάρουμε απόφαση : Η νύχτα και η μέρα δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί την ίδια στιγμή. Ο λαός μου ρωτά : Την αδικαιολόγητη απαίτηση του λευκού να αγοράσει τη γη μας θα τη σκεφτούμε καλά. Όμως, ο λαός μου ρωτά : Τι θέλει να αγοράσει ο λευκός;

Γίνεται να αγοράσει κανείς τον ουρανό η την γρηγοράδα της αντιλόπης; Θα κάνετε λοιπόν τη γη ό,τι θέλετε επειδή ο ερυθρόδερμος θα υπογράψει ένα κομμάτι χαρτί και θα το παραδώσει στο λευκό; Τη στιγμή που δε μας ανήκει η δροσιά του αέρα και το άφρισμα του νερού γιατί επιμένετε να τ’ αγοράσετε;Όλα μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα. Ο αέρας που έδωσε στον παππού μας την πρώτη του αναπνοή, Θα πάρει και τον τελευταίο του στεναγμό.Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει σημασία στον αέρα που αναπνέει : Όπως ο άρρωστος που του έχει εξασθενίσει η όσφρηση.

Πουθενά στις πολιτείες του λευκού δεν υπάρχει μια ήσυχη ειρηνική γωνιά. Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς ν’ακούσεις το ξεπέταγμα των φύλλων την άνοιξη ή το βουητό των εντόμων. Αλλά τι μένει απ’ τη ζωή αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί το μοναχικό κάλεσμα του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων τη νύχτα στη μικρή λίμνη; Ίσως είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω. Θα τη σκεφτούμε την πρότασή σας.Δεν έχει σημασία που θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας.

Τα παιδιά μας είδαν τους πατεράδες τους ταπεινωμένους. Οι πολεμιστές μας ντροπιάστηκαν. Μετά τις ήττες περνούν τις ημέρες τους άσκοπα και δηλητηριάζουν τα κορμιά τους με δυνατό ποτό.Μετά από λίγους χειμώνες, μετά από λίγα φεγγάρια, κανένα παιδί των μεγάλων φυλών δε θα μείνει για να πενθήσει ένα λαό, που κάποτε ήταν δυνατός και με πολλές ελπίδες, όπως ο δικός μας σήμερα.



Τι να πενθήσω; Τι να πενθήσω από τον αφανισμό του λαού μου; Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά αλλά θάρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του.Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού ….

Ο θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για κάποιον ιδιαίτερο λόγο.Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.

Που είναι η λόχμη;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ

Που είναι ο αετός;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ

Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου.Όταν ο τελευταίος Ινδιάνος λείψει από τη γη κι ο λευκός φέρνει στη μνήμη του το λαό μου σαν ένα θρύλο , οι ψυχές των νεκρών μας θα ταξιδεύουν σαν το σύννεφο πάνω στον κάμπο. Θα γεμίζουν τις ακρογιαλιές και θα φιλοξενούνται στα δάση που αγάπησαν όπως το μωρό που αγαπά τον χτύπο της μητρικής καρδιάς.

Ο λευκός δε θα ναι ποτέ μόνος σε αυτό τον τόπο.“Όλοι μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα , τα δέντρα , ο άνθρώπος μοιράζονται την ίδια ανάσα.” Ας μεταχειριστεί λοιπόν το λαό μου με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια γιατί στους νεκρούς δεν λείπει η δύναμη.

Μίλησα για θάνατο;

Δεν υπάρχει θάνατος.Μόνο η εναλλαγή των κόσμων.

Δαμασμένα άλογα

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Μπαίνω στο αίνιγμα κρατώντας

ένα κεράκι

Να φωτίζει τρεμοσβήνοντας

τις σκοτεινές γωνίες

Μα πάντα ελλοχεύει στο σκοτάδι

ένας Προκρούστης

για να κονταίνει τη σκέψη

με τη λογική

Μα όσο οι άδηλες αγωνίες μου

ψηλαφούν το πρόσωπο του αδιανόητου

Λογχίζει το τυχαίο τα πλευρά

της αναγκαιότητας

Γι’ αυτό αναθρώσκω

στα ουρανόσταλτα νέφη

να θησαυρίσω ονειρομορφές

και μύθους

για τα βράδια της μοναξιάς

τότε που το ασημένιο φεγγάρι, σφηνώνει

ανάμεσα

στα σφιγμένα δόντια μας

και μιμνήσκει το ανεπίστρεπτο ταξίδι

Όμως μακάριοι όσοι τρώνε και πίνουν

άκρατη την εκμηδένιση τους

Βαδίζοντας στα θολά τοπία

της συλλογικής βούλησης

Ταπεινοί σαν δαμασμένα άλογα

σέρνουν συντροφικά το βαρύ φορτίο τους

Γαληνεύουν έτσι οι πορείες τους

στα κακοτράχαλα μονοπάτια

Ναι μακάριοι όσοι προσμένουν

τη μυροφόρα άνοιξη

Να ραίνει με τα μύρα της

τη χειμωνιάτικη αποσύνθεση

Γιατί αυτοί ξέρουν

Πως η άνοιξη πάντα προπορεύεται

Πως φυτρώνει στη μέση του χειμώνα

Και γίνεται η πρώιμη αμυγδαλιά

Ναι μακάριοι αυτοί που ξέρουν

Πως ο μέγας ντελάλης της ελπίδας

ο έρωτας

Στιλβώνει τις τροχιές

των αστεριών

καθώς οδηγεί τα σμήνη

στα πύρινα ταξίδια τους

Ναι! Ένα κεράκι είναι η άνοιξη

Να φωτίζεις τον χειμώνα

Κι’ ο έρωτας μαχαίρι

Για να μοιράζει τη μοναξιά στα δύο

Γι’ αυτό. Στον έρωτα

ας αισιοδοξεί η φύση την αθανασία της

Στην συντροφικότητα

ας ελπίζει η ιστορία την δικαιοσύνη της

24 Ιουλίου 2010

Γιάννης Ποταμιάνος 

Η αθλιότητα της ζωής. Misery in life.

Τὸ καθαρότερο πράγμα τῆς δημιουργίας Δὲν ξέρω, μὰ δὲν ἔμεινε καθόλου σκοτάδι. Ὁ ἥλιος χύθηκε μέσα μου ἀπὸ χίλιες πληγές. Καὶ τούτη τὴ λευκότητα ποὺ σὲ περιβάλλω δὲ θὰ τὴ βρεῖς οὔτε στὶς Ἄλπεις, γιατὶ αὐτὸς ὁ ἀγέρας στριφογυρνᾶ ὡς ἐκεῖ ψηλὰ καὶ τὸ χιόνι λερώνεται. Καὶ στὸ λευκὸ τριαντάφυλλο βρίσκεις μιὰ ἰδέα σκόνης. Τὸ τέλειο θαῦμα θὰ τὸ βρεῖς μοναχὰ μὲς στὸν ἄνθρωπο: λευκὲς ἐκτάσεις ποὺ ἀκτινοβολοῦν ἀληθινὰ στὸ σύμπαν καὶ ὑπερέχουν. Τὸ πιὸ καθαρὸ πράγμα λοιπὸν τῆς δημιουργίας δὲν εἶναι τὸ λυκόφως, οὔτε ὁ οὐρανὸς ποὺ καθρεφτίζεται μὲς στὸ ποτάμι, οὔτε ὁ ἥλιος πάνω στῆς μηλιᾶς τ᾿ ἄνθη. Εἶναι ἡ ἀγάπη. N.Bρετάκος

RFID Tracking

ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΑΛΛΑΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ. ΒΙΚΤΟΡ ΟΥΓΚΩ.

Αξίζει να το δεις.... ( HD )

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ: ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ

Η Τελευταία Ομιλία (Ράντυ Πάους)

Ο Κεν Ρόμπινσον μιλά για το σχολείο που σκοτώνει τη δημιουργικότητα | Video on TED.com

Ο Κεν Ρόμπινσον μιλά για το σχολείο που σκοτώνει τη δημιουργικότητα | Video on TED.com

Eλύτης

Ο λογος του Ελύτη στην απονομη του Νομπελ

Κύριοι Ακαδημαϊκοί,

Κυρίες και Κύριοι,

Ας μού επιτραπεί, παρακαλώ, να μιλήσω στο όνομα της φωτεινότητας και της διαφάνειας. Επειδή οι ιδιότητες αυτές είναι που καθορίσανε τον χώρο μέσα στον οποίο μου ετάχθη να μεγαλώσω και να ζήσω. Και αυτές είναι που ένιωσα, σιγά-σιγά, να ταυτίζονται μέσα μου με την ανάγκη να εκφρασθώ.Είναι σωστό να προσκομίζει κανείς στην τέχνη αυτά που του υπαγορεύουν η προσωπική του εμπειρία και οι αρετές της γλώσσας του. Πολύ περισσότερο όταν οι καιροί είναι σκοτεινοί και αυτό που του υπαγορεύουν είναι μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ορατότητα.
Δεν μιλώ για τη φυσική ικανότητα να συλλαμβάνει κανείς τ' αντικείμενα σ' όλες τους τις λεπτομέρειες αλλά για τη μεταφορική, να κρατά την ουσία τους και να τα οδηγεί σε μια καθαρότητα τέτοια που να υποδηλώνει συνάμα την μεταφυσική τους σημασιολογία. Ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίστηκαν την ύλη οι γλύπτες της Κυκλαδικής περιόδου, που έφτασαν ίσια-ίσια να ξεπεράσουν την ύλη, το δείχνει καθαρά. Οπως επίσης, ο τρόπος που οι εικονογράφοι του Βυζαντίου επέτυχαν από το καθαρό χρώμα να υποβάλλουν το «θείο». Μια τέτοια, διεισδυτική και συνάμα μεταμορφωτική, επέμβαση, μέσα στην πραγματικότητα επεχείρησε πιστεύω ανέκαθεν και κάθε υψηλή ποίηση.
Οχι ν' αρκεστεί στο «νυν έχον» αλλά να επεκταθεί στο «δυνατόν γενέσθαι».
Κάτι που, είναι η αλήθεια, δεν εκτιμήθηκε πάντοτε. Ισως γιατί οι ομαδικές νευρώσεις δεν το επέτρεψαν. Ισως γιατί ο ωφελιμισμός δεν άφησε τα μάτια των ανθρώπων ανοιχτά όσο χρειάζεται. Η ομορφιά και το φως συνέβη να εκληφθούν άκαιρα ή ανώδυνα. Και όμως. Η διεργασία που απαιτείται για να φτάσει κανείς στο σχήμα του Αγγέλου είναι, πιστεύω πολύ πιο επώδυνη από την άλλη που εκμαιεύει όλων των λογιών τους Δαιμόνους.
Βέβαια υπάρχει το αίνιγμα. Βέβαια υπάρχει το μυστήριο. Αλλά το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε ομορφιά. Την ομορφιά που είναι μια οδός -η μόνη ίσως οδός- προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει. Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει.

Από τα μυριάδες μυστικά σήματα, που μ' αυτά είναι διάσπαρτος ο κόσμος και που αποτελούν άλλες τόσες συλλαβές μιας άγνωστης γλώσσας, να συνθέσεις λέξεις και από τις λέξεις φράσεις που η αποκρυπτογράφησή τους να σε φέρνει πιο κοντά στην βαθύτερη αλήθεια.
Πού λοιπόν βρίσκεται σε έσχατη ανάλυση η αλήθεια; Στην φθορά και στον θάνατο που διαπιστώνουμε κάθε μέρα γύρω μας ή στη ροπή που μας ωθεί να πιστεύουμε ότι αυτός ο κόσμος είναι ακατάλυτος και αιώνιος; Είναι φρόνιμο ν' αποφεύγουμε τις μεγαλεπήβολες εκφράσεις, το ξέρω. Οι κατά καιρούς κοσμολογικές θεωρίες τις χρησιμοποίησαν, ήρθαν σε σύγκρουση, ακμάσανε, πέρασαν. Η ουσία όμως έμεινε, μένει. Και η ποίηση, που εγείρεται στο σημείον όπου ο ορθολογισμός καταθέτει τα όπλα του για να τ' αναλάβει εκείνη και να προχωρήσει μέσα στην απαγορευμένη ζώνη, ελέγχεται να είναι ίσια-ίσια εκείνη που προσβάλλεται λιγότερο από τη φθορά. Διασώζει σε καθαρή μορφή τα μόνιμα, τα βιώσιμα στοιχεία που καταντούν δυσδιάκριτα μέσα στο σκότος της συνείδησης όπως τα φύκια μέσα στους βυθούς των θαλασσών.
Να γιατί μας χρειάζεται η διαφάνεια. Για να διακρίνουμε τους κόμπους στο νήμα που μες από τους αιώνες τεντώνεται και μας βοηθεί να σταθούμε όρθιοι πάνω σ' αυτή τη γη.
Από τον Ηράκλειτο έως τον Πλάτωνα και από τον Πλάτωνα έως τον Ιησού διακρίνουμε αυτό το «δέσιμο» που φτάνει κάτω από διάφορες μορφές ως τις ημέρες μας και που μας λέει περίπου το ίδιο: ότι εντός του κόσμου τούτου εμπεριέχεται και με τα στοιχεία του κόσμου τούτου ανασυντίθεται ο άλλος κόσμος, ο «πέραν» η δεύτερη πραγματικότητα η υπερτοποθετημένη επάνω σ' αυτήν όπου παρά φύσιν ζούμε. Είναι μια πραγματικότητα που τη δικαιούμαστε και που από δική μας ανικανότητα δεν αξιωνόμαστε.
Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σε εποχές υγιείς το κάλλος ταυτίσθηκε με το αγαθόν και το αγαθόν με τον Ηλιο. Κατά το μέτρο που η συνείδηση καθαίρεται και πληρούται με φως, τα μελανά σημεία υποχωρούν και σβήνουν αφήνοντας κενά που -όπως ακριβώς στους φυσικούς νόμους- τα αντίθετά τους έρχονται να πληρώσουν τη θέση τους.
Κι αυτό, με τέτοιον τρόπο που τελικά το δημιουργημένο αποτέλεσμα να στηρίζεται και στις δύο πλευρές, θέλω να πω στο «εδώ» και στο «επέκεινα». Ο Ηράκλειτος δεν είχε ήδη μιλήσει για μιαν «εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίην»; Εάν είναι ο Απόλλων ή η Αφροδίτη, ο Χριστός ή η Παναγία, που ενσαρκώνουν και προσωποποιούν την ανάγκη να δούμε υλοποιημένο εκείνο που σε ορισμένες στιγμές διαισθανόμαστε, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η αναπνοή της αθανασίας που μας επιτρέπουν. Η ποίηση οφείλει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, πέραν από συγκεκριμένα δόγματα, να επιτρέπει αυτή την αναπνοή.
Πως να μην αναφερθώ εδώ πέρα στον Φρειδερίκο Χαίλντερλιν, τον μεγάλο ποιητή που με το ίδιο πνεύμα εστράφηκε προς τους Θεούς του Ολύμπου και προς τον Ιησού; Η σταθερότητα που έδωσε σ' ένα είδος οράματος είναι ανεκτίμητη. Και η έκταση που μας αποκάλυψε μεγάλη. Θα έλεγα τρομακτική. Αυτή άλλωστε είναι που τον έκανε, όταν μόλις ακόμη άρχιζε το κακό που σήμερα μας πλήττει, ν' ανακράξει:

Wozu Dichter in durftiger Zeit!

Οι καιροί φευ εστάθηκαν ανέκαθεν για τον άνθρωπο durftiger. Αλλά και η ποίηση ανέκαθεν λειτουργούσε. Δύο φαινόμενα προορισμένα να συνοδεύουν την επίγεια μοίρα μας και που το ένα τους αντισταθμίζει το άλλο. Πως αλλιώς. Αφού και η νύχτα και τ' άστρα εάν μας γίνονται αντιληπτά είναι χάρη στον ήλιο. Με τη διαφορά ότι ο ήλιος, κατά τη ρήση του αρχαίου σοφού, εάν υπερβεί τα μέτρα καταντά «ύβρις». Χρειάζεται να βρισκόμαστε στη σωστή απόσταση από τον ηθικόν ήλιο, όπως ο πλανήτης μας από τον φυσικόν ήλιο, για να γίνεται η ζωή επιτρεπτή. Μας έφταιγε άλλοτε η αμάθεια. Σήμερα μας φταίει η μεγάλη γνώση. Δεν έρχομαι μ' αυτά που λέω να προστεθώ στην μακρά σειρά των επικριτών του τεχνικού μας πολιτισμού. Μια σοφία παλαιή όσο και η χώρα που μ' εξέθρεψε, μ' εδίδαξε να δέχομαι την εξέλιξη, να χωνεύω την πρόοδο μαζί με όλα της τα παρεπόμενα, όσο δυσάρεστα και αν μπορεί να είναι αυτά.
Τότε όμως η Ποίηση; Τί αντιπροσωπεύει μέσα σε μια τέτοια κοινωνία; Απαντώ: τον μόνο χώρο όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση. Και ακριβώς, η εφετινή απόφασή σας να τιμήσετε στο πρόσωπό μου την ποίηση μιας μικρής χώρας δείχνει σε πόσο αρμονική ανταπόκριση βρίσκεστε με την χαριστική αντίληψη της τέχνης, την αντίληψη ότι η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών.
Είναι, το ξέρω, άτοπο ν' αναφέρεται κανείς σε προσωπικές περιπτώσεις. Και ακόμη πιο άτοπο να παινά το σπίτι του. Είναι όμως κάποτε απαραίτητο, στο βαθμό που αυτά βοηθούν να δούμε πιο καθαρά μιαν ορισμένη κατάσταση πραγμάτων. Και είναι σήμερα η περίπτωση. Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μία Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. -χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρυσμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας. Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος εικοσιπέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Να τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση.
Η σφαίρα που σχηματίζει η νέα ελληνική ποίηση έχει, θα μπορούσε να πει κανείς, όπως κάθε σφαίρα δύο πόλους: τον βόρειο και τον νότιο. Στον ένα τοποθετείται ο Διονύσιος Σολωμός που από την άποψη της εκφραστικής επέτυχε -προτού υπάρξει ο Mallarme στα ευρωπαϊκά γράμματα- να χαράξει με άκρα συνέπεια και αυστηρότητα την αντίληψη της καθαρής ποίησης με όλα της τα παρεπόμενα: να υποτάξει το αίσθημα στη διάνοια, να εξευγενίσει την έκφραση και να δραστηριοποιήσει όλες τις δυνατότητες του γλωσσικού οργάνου προς την κατεύθυνση του θαύματος. Στον άλλο πόλο, τοποθετείται ο Κ. Π. Καβάφης, αυτός που παράλληλα με τον T.S. Eliot έφτασε στην άκρα λιτότητα, στη μεγαλύτερη δυνατή εκφραστική ακρίβεια, εξουδετερώνοντας τον πληθωρισμό στη διατύπωση των προσωπικών του βιωμάτων.
Ανάμεσα στους δύο αυτούς πόλους κινήθηκαν οι μεγάλοι μας άλλοι ποιητές, ο Ανδρέας Κάλβος, ο Κωστής Παλαμάς, ο Αγγελος Σικελιανός, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γιώργος Σεφέρης, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο προς το έν ή το άλλο από τα δύο άκρα. Αυτή είναι μια πρόχειρη και όσο γίνεται πιο σχηματική χαρτογράφηση του νεοελληνικού ποιητικού λόγου. Το πρόβλημα για μας που ακολουθήσαμε ήταν να επωμιστούμε τα υψηλά διδάγματα που μας κληροδότησαν και, ο καθένας με τον τρόπο του, να τ' αρμόσουμε πάνω στη σύγχρονη ευαισθησία. Πέραν από τα όρια της τεχνικής, οφείλαμε να φτάσουμε σε μια σύνθεση που από το ένα μέρος ν' αναχωνεύει τα στοιχεία της ελληνικής παράδοσης και από το άλλο να εκφράζει τα κοινωνικά και ψυχολογικά αιτήματα της εποχής μας. Με άλλα λόγια, να φτάσουμε να προβάλλουμε τον τύπο του «Ευρωπαίου-Ελληνα». Δεν μιλώ για επιτυχίες μιλώ για προσπάθειες. Οι κατευθύνσεις είναι που έχουν σημασία για τον μελετητή της λογοτεχνίας.
Πώς όμως ν' αναπτυχθούν οι κατευθύνσεις αυτές ελεύθερα όταν οι συνθήκες της ζωής είναι στις ημέρες μας εξοντωτικές για τον δημιουργό; Και πως να διαμορφωθεί η πνευματική κοινότητα όταν οι φραγμοί των γλωσσών ορθώνονται αξεπέραστοι; Σας γνωρίζουμε και μας γνωρίζετε από το 20 ή έστω το 30% που απομένει ύστερα από την μεταγλώτισση. Ειδικά εμείς όλοι, όσοι κρατάμε από μια συγκεκριμένη παράδοση και αποβλέπουμε στα θαύματα του λόγου, στον σπινθήρα που τινάζουν εκάστοτε δύο λέξεις κατάλληλα τοποθετημένες, παραμένουμε βουβοί, αμετάδοτοι. Πάσχουμε από την έλλειψη μιας κοινής γλώσσας. Και ο αντίκτυπος απ' αυτή την έλλειψη -αν ανεβούμε την κλίμακα- σημειώνεται ακόμη και στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της κοινής μας πατρίδας, της Ευρώπης.
Λέμε, και το διαπιστώνουμε κάθε μέρα, ότι ζούμε σ' ένα χάος ηθικό. Κι αυτό, τη στιγμή που ποτέ άλλοτε η κατανομή των στοιχείων της υλικής μας ύπαρξης δεν έγινε με τόσο σύστημα, τόση στρατιωτική θα έλεγα τάξη, τόσον αδυσώπητο έλεγχο. Η αντίφαση είναι διδακτική. Οταν σε δύο σκέλη το ένα υπερτροφεί, το άλλο ατροφεί. Μια αξιέπαινη ροπή να συνενωθούν σε ενιαία μονάδα οι λαοί της Ευρώπης, προσκόπτει σήμερα στην αδυναμία να συμπέσουν τα ατροφικά και τα υπερτροφικά σκέλη του πολιτισμού μας. Οι αξίες μας ούτε αυτές δεν αποτελούν μια γλώσσα κοινή.
Για τον ποιητή - μπορεί να φαίνεται παράξενο αλλά είναι αληθές -η μόνη κοινή γλώσσα που αισθάνεται να του απομένει είναι οι αισθήσεις. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο τρόπος που αγγίζονται δύο σώματα δεν άλλαξε. Μήτε οδήγησε σε καμιά σύγκρουση όπως οι εικοσάδες των ιδεολογιών που αιματοκύλισαν τις κοινωνίες μας και μας άφησαν με αδειανά χέρια.
Ομως όταν μιλώ για αισθήσεις δεν εννοώ το προσιτό, πρώτο ή δεύτερο, επίπεδό τους. Εννοώ το απώτατο. Εννοώ τις «αναλογίες των αισθήσεων» στο πνεύμα. Ολες οι τέχνες μιλούν με ανάλογα. Μια οσμή μπορεί να είναι ο βούρκος ή η αγνότητα. Η ευθεία γραμμή ή η καμπύλη, ο οξύς ή ο βαθύς ήχος, αποτελούν μεταφράσεις κάποιας οπτικής ή ακουστικής επαφής. Ολοι μας γράφουμε καλά ή κακά ποιήματα κατά το μέτρο που ζούμε και διανοούμαστε με την καλή ή την κακή σημασία του όρου. Μια εικόνα πελάγους από τον Ομηρο φτάνει άθικτη ως τις ημέρες μας. Ο Rimbaud την αναφέρει σαν mer melee au soleil και την ταυτίζει με την αιωνιότητα. Ενα κορίτσι που κρατάει ένα κλώνο μυρτιάς από τον Αρχίλοχο επιβιοί σ' έναν πίνακα του Matisse και μας καθιστά πιο απτή την αίσθηση, τη μεσογειακή, της καθαρότητας.
Εδώ αξίζει να σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και μία παρθένος της βυζαντινής εικονογραφίας, δεν διαφέρει πολύ. Παρά ένα κάτι ελάχιστο, συχνά, το εγκώσμιο φως γίνεται υπερκόσμιο και τανάπαλιν. Μια αίσθηση που μας δόθηκε από τους αρχαίους και μια άλλη από τους μεσαιωνικούς έρχονται να γεννήσουν μια τρίτη που τους μοιάζει όπως το παιδί στους γεννήτορές του.
Μπορεί η ποίηση ν' ακολουθήσει έναν τέτοιο δρόμο; Οι αισθήσεις μες απ' τον αδιάκοπο καθαρμό τους να φτάσουν στην αγιότητα; Τότε η αναλογία τους θα επαναστραφεί επάνω στον υλικό κόσμο και θα τον επηρεάσει.Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση και δη στους καιρούς τους durftiger είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ' όλ' αυτά βρίσκεται στα χέρια μας.

Το ερημονήσι

Συνεντευξη του δημαρχου της Marinaleda - ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ

Αριθμοί

Οι εφορίες εξετάζουν τις 17.948 καταγγελίες πολιτών για

Οι εφορίες εξετάζουν τις 17.948 καταγγελίες πολιτών για φοροδιαφυγή συγγενών τους, γειτόνων, γιατρών ή πρώην συνεταίρων ....

Tί σημαίνει αυτό;

Σημαινει οτι η αθλια προπαγανδα των κυβερνοντων και των Μεσων Μαζικης Ενημερωσης που τους σπεκουλαρουν, καλα κρατει!
Σημαινει οτι αγωνιζονται να φορτωσουν την κομματικη και πολιτικη αθλιοτητα των τελευταιων τριαντα χρονων στον ....γειτονα!
Ν...α καταδειξουν ως υπαιτιο της κλοπης των χρηματων των Ελληνων τον ...γειτονα που δεν εκοψε αποδειξη.
Να απενοχοποιησει τους πολιτικους, τους συνεργατες τους και τους τσιλιαδορους στο ριφιφι που γινοταν επι τριαντα χρονια και να ενοχοποιησει τον περιπτερα και τον πρατηριουχο,τον Μητσο,τον Κιτσο και τον Κωτσιο.
Σημαινει οτι η αθλιοτητα δεν ντρεπεται τιποτα και δεν δισταζει μπροστα σε τιποτα!

Eγω παντως λεω με το φτωχο μου το μυαλο οτι Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΜΑΣ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΥΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ και μετα να κανει τον χρηστο πολιτη τον ΔΗΘΕΝ ΕΝΕΡΓ...Ο..που μονο η κακια του τον κανει να καταγγελει  και το ΣΔΟΕ να τσακιζεται να πιανει τους μεγαλους και τρανους φοροφυγαδες ..ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΥΣ  και οχι τον καθε ταλαιπωρο επιχειρηματια που παλευει να κρατηθει...και δεν ειναι εγκληματιας.

Ακου ξαφνικα 1800 καταγγελιες ....Δεν ξερω,μπορει να κανω λαθος αλλα...ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΩ!

 

Συζήτηση φιλων στο fb...

Αξιζει κανεις να δει την οπτική των και που εχουμε οδηγηθεί τελικά!!

Coisas pequenas (Madredeus)

Aν θελουμε να ζήσουμε σε μια Ελλαδα ως Ανθρωποι!