Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων. Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.

Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι …

Να μην αρνιέσαι τη νιότη σου ως τα βαθιά γεράματα, να μάχεσαι σε όλη σου τη ζωή να μετουσιώσεις σε κατάκαρπο δέντρο την εφηβική σου άνθηση, αυτός, θαρρώ, είναι ο δρόμος του ολοκληρωμένου ανθρώπου.

Έχουν να πουν πως άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται το θάνατο. Όχι, σου λέω εγώ. Άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται την αθανασία.

Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.

Άσφαλτα κατέχει η χωματένια αυτή μήτρα την αξία του κάθε παιδιού της· κι όσο ανώτερη η ψυχή που έπλασε, τόσο και δυσκολότερη της αναθέτει εντολή: να σώσει τον εαυτό του ή τη ράτσα του ή τον κόσμο· από την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη εντολή που σου αναθέτει διαβαθμίζεται η ψυχή σου.

Άστρα, πουλιά, σπόροι μέσα στο χώμα, όλα υπακούουν. Και μόνο ο άνθρωπος σηκώνει κεφάλι και θέλει να παραβεί το νόμο και να μετατρέψει την υπακοή σε ελευτερία. Γι’ αυτό κι απ’ όλα τα πλάσματα του Θεού αυτός μονάχα μπορεί κι αμαρταίνει. Τι θα πει αμαρταίνει; χαλνάει την αρμονία.

Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι …

Δέν διαλέγεις αυτά που πιστεύεις. Αυτά διαλέγουν εσένα.

Πιστεύω στα αναρίθμητα, εφήμερα προσωπεία που πήρε ο Θεός στους αιώνες και ξεκρίνω, πίσω από την άπαυτη ροή του, την απόλυτη ενότητα.

Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα τ’ανθρώπου, να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνειέσαι οτι θωρούν τα μάτια σου!

Να πεθαίνεις και να λες:

Θάνατος δεν υπάρχει

Ένας δρόμος, ένας μονάχα οδηγάει στο Θεό, ο ανήφορος.

Αν δε δει ο Θεός χέρι ανθρώπου, δε βάζει μήτε κι αυτός το δικό του.

Σκύβω απάνω στο μερμήγκι, θωρώ μέσα στο γυαλιστερό μαύρο μάτι του το πρόσωπο του Θεού.

Θεός είναι η ακατάλυτη δύναμη που μεταμορφώνει την ύλη σε πνέμα. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα κομμάτι από το θεϊκό αυτό στρόβιλο και γι’ αυτό κατορθώνει να μετουσιώνει το ψωμί και το νερό και το κρέας και να το κάνει στοχασμό και πράξη.

Δεν είναι νερό δροσερό ο Θεός, όχι, δεν είναι νερό δροσερό, να το πιεις, να δροσερέψεις. Είναι φωτιά, και πρέπει να περπατάς απάνω της. Κι όχι μονάχα να περπατάς, παρά, κι αυτό ‘ναι το πιο δύσκολο, παρά και να χορεύεις!

Σίγουρα, ευτύς ως μπορέσεις να χορέψεις, η φωτιά γίνεται νερό δροσάτο, μα ώσπου να φτάσεις ως εκεί τι αγώνας, τι αγωνία, Θεέ μου!

Νίκος Καζαντζάκης

Κύηση…
Άγριος Καιρός. Σκληρά γοητευτικός. Κλεισμένος στην ζεστή γαλήνη του σπιτιού, απολαμβάνεις την βία του. Κατεβαίνεις στο βάθος της συνείδησής σου και φωλιάζεις στα εγκαταλελειμμένα ορυχεία χρυσού. Ίσα που ακούς το σφύριγμα του αέρα! Παραδίνεσαι στην ζύμωση των στοιχείων. Όλα σιγά – σιγά ξεκαθαρίζουν και γίνονται απλές λεπτομέρειες της τρέχουσας ζωής. Ανασυγκροτείσαι. Αναδημιουργείσαι. Σαν τον ξερό σπόρο που «κοιμάται» μέσα στο χώμα, μέσα στο σκοτάδι, μέσα στην βαρυχειμωνιά και μαζεύει ουσίες, φουσκώνει, απλώνει ριζίδια, προετοιμάζει τα Θεοφάνεια!
Άγριος, βίαιος Καιρός! Σαν έντονη ερωτική πράξη! Σπορά!
Ποίηση Σωτήρης Καζάκης

 Φιλανθρωπία

Ο Προμηθέας εκφράζει την «αγάπη του προς τον άνθρωπο» όχι προσφέροντάς του ελεημοσύνη αλλά δίνοντας του τη δυνατότητα να σταθεί στα πόδια του. Ανατρέπει τις δομές εξουσίας και αναδιανέμει τα μέσα παραγωγής («Έκλεψα κι έκρυψα σε ξύλο κουφωτό το σπόρο του πυρός, το δάσκαλο για πάσα τέχνη των θνητών, προίκα μεγάλη») που βρίσκονταν στα χέρια των θεών. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι οι οικονομικές ελίτ της εποχής, που είχαν την έδρα τους στον Όλυμπο, έστειλαν τους δυο πιο πιστούς υπηρέτες τους (το κράτος και τη βία) να εξασφαλίζουν ότι ο φιλάνθρωπος Προμηθέας θα παρέμενε δεμένος στον Καύκασο. Στο ίδιο μήκος κύματος στον πλατωνικό διάλογο «Ευθύφρων» ο Σωκράτης παρουσιάζει σαν δική του φιλανθρωπία το γεγονός ότι μοιράζει τη γνώση του δωρεάν στο ακροατήριό του – ίσως η πρώτη ευθεία αμφισβήτηση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στα προϊόντα της διανοίας.
http://info-war.gr/2013/12/%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%B1%CE%90%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%86%CF%84%CF%89%CF%87%CE%BF%CF%8D%CF%82/

Όταν το Τάο ξέπεσε ανάμεσα στους ανθρώπους
τότε εμφανίστηκαν οι νόμοι και η ηθική.
Όταν η σχολαστικότητα και η πολυμάθεια εμφανίστηκαν,
έφεραν μαζί τους την υποκρισία.
Τότε οι σχέσεις των ανθρώπων διαταράχτηκαν
και δημιουργήθηκαν κανόνες συμπεριφοράς.
Τότε η χώρα έπεσε σε διαμάχες
και η υποταγή στους ανώτερους έγινε τρόπος ζωής.

Τάο Τε Τσίγκ (Τάο: Οδός, η πρώτη Αρχή)

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10205688095985738&set=a.4466237378109.179220.1355020675&type=1&theater

Όταν αυξάνουν οι απαγορεύσεις, οι άνθρωποι γίνονται φτωχότεροι.
Όταν πληθαίνουν οι επιδέξιοι, αυξάνουν τα συστήματα.
Όταν οι νόμοι πολλαπλασιάζονται παράνομοι ξεπηδούν.

Όταν η εξουσία είναι υποτυπώδης, ο λαός ειναι ευτυχισμένος
Όταν η εξουσία είναι φορτική ο λαός είναι ανήσυχος.

Αν ο κυβερνήτης συγκρατείται οι άνθρωποι βελτιώνονται
Αν έχει αυτοκυριαρχία, διατηρείται η τάξη.
Αν δεν επεμβαίνει, οι άνθρωποι ευημερούν
Αν δεν απαιτεί, οι άνθρωποι ακολουθούν τη φυσική πορεία.
Ο σοφός είναι ειλικρινής, αλλά όχι σκληρός
μιλά την αλήθεια, αλλά δεν πληγώνει.
ακτινοβολεί, αλλά δε θαμπώνει.
Λάο τσε"

https://www.youtube.com/watch?v=8VgLKXD-BoY

Ξενιτιά....Ελευθερια Αρβανιτακη ..(Xenitia..Arvanitaki)

Επιτέλους...Πεθαίνω...

Ελένη Βιτάλη~Haig Yazdjian~Ξενιτιά μου

Φαράγγια υγρά κι εσείς των δράκων σπηλιές
αετών φτερά κι ανέμων μαύρες φωλιές.



Γιατί ο Έρωτας είναι Θάνατος....Αναγέννηση προς άλλη κατεύθυνση...

Santiago's Dream (Santiago Hernandez & Isabelle Rune)

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ - ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ (ΕΡΗΜΙΑ)

Η Μαγική Στιγμή στον Περίπατο της Ζωής...Εγώ κι Εκείνος.....

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ - Αργό Νυχτερινό Ζεϊμπέκικο

Τελικά...Αυτό
το Εντός του Ωμέγα Ολα...είναι το μόνο που μπορεί να Εν σωματώσει και
τους "Δαιμόνους" μας..... Η ουσιαστικότερη δραστηριότητα είναι ...Δράση
Μη Δρώσα .

Sacred Economics with Charles Eisenstein - A Short Film

http://www.youtube.com/watch?v=Oo1QFE1uoRA&feature=youtu.be

Il Divo - Without You (desde el dia que te fuiste)

Αλίκη Καγιαλόγλου - Η Προσευχή Του Ακροβάτη

Εντός του Ερέβους .....

Ο Χρήστος Γιανναράς στο Κρήτη TV στις 17.01.2014

Mooji in Tiruvannamalai - Ample Room (Greek subs)

Sirenes. Claude Debussy

Nıcolas Laguerre

Διάβασα ,τυχαία , σήμερα ενα απόσπασμα για ένα δελφίνι, που ζούσε μέσα στη θάλασσα και που θαύμαζε και χαιρόταν τις ομορφιές της!
Αν και ζούσε ευτυχισμένο το δελφίνι μας, υπήρχαν φορές που στεναχωριόταν.. θα ήθελε να μπορούσε να θαυμάσει και τον ουρανό,να μπορούσε να δεί τον ήλιο,τα αστέρια..
Δεν μπορούσε να απολαύσει το πέταγμα, να μυρίσει τη βροχή, και να αναρωτηθεί που φτάνει το ουρανιο τόξο..μιας και δεν το είχε συναντήσει ποτέ του!
Έτσι έβλεπε τους γλάρους να πετούν και ζήλευε γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να χαρεί τον ουρανό όπως χαιρόταν τη θάλασσα και να τον γνωρίζει το ίδιο καλά μ'αυτούς!
Αφού το σκέφτηκε κάποιες μέρες, άρχισε να αναζητά τη φιλία ενός γλάρου.
Έτσι δεν άργησε να γίνει φίλος με έναν γλάρο που όχι μόνο δέχτηκε την φιλία του,μα πρότεινε στο δελφίνι,όσο θα ζουν να περιγράφουν ο ένας στον άλλον ότι όμορφο βλέπουν..ο ενας απο τον ουρανό και ο άλλος απο τον βυθό της θάλασσας..γιατί και ο γλάρος ένιωθε το ίδιο με το δελφίνι μας,δεν ειχε νιώσει ποτέ την μαγεία της θάλασσας , ένιωθε οτι ποτέ δεν θα είναι απόλυτα ικανοποιημένος απο τη ζωή του, αφου δεν μπορεί να δεί όλες τις ομορφιές που υπήρχαν γύρω του.

Με τη φιλία τους όμως, έγιναν και οι δυό ευτυχισμένοι.
Δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα πιά,είχαν ο ένας τον άλλον.

Γιατί...όταν δύο ήλιοι συναντιούνται τότε δύο κόσμοι ενώνονται για πάντα.

...θα πρέπει να μοιάζει πανέμορφος από 'κει ψηλά...
- Ναι, πράγματι... Κοίταξε το νερό.
- ...Τι συμβαίνει κάτω, πολύ χαμηλότερα από εδώ; Είναι παντού το ίδιο σκοτεινά; Τι
γίνεται ο ήλιος που βυθίζεται;
- Δεν ξέρω. Παντού όμως υπάρχει σκοτάδι. Κανένα φως...
- Αλήθεια;
Δεν υπάρχει ούτε φεγγάρι στον κόσμο σου; Αστέρια τουλάχιστον;
Απάντησε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του. Ο ήλιος πέρα στη δύση ήταν έτοιμος να
αγγίξει τη θάλασσα. Γύρισε προς το γλάρο.
- Πέτα... Σε παρακαλώ, πέταξε και πες μου πώς φαίνεται τώρα από εκεί πάνω.
Ανέβηκε στον ουρανό για να ξαναπλησιάσει σε λίγο το ανυπόμονο δελφίνι.
- Από ψηλά είναι σαν δύο ήλιοι να συναντιούνται στην άκρη του ορίζοντα. Αυτός που
βλέπεις καθαρά και ένας άλλος παρόμοιος, κατακόκκινος, που επιπλέει για λίγο στο νερό.
Που στη συνέχεια μοιάζει σχεδόν να διαλύεται στο χρώμα της θάλασσας.
Το δελφίνι άρχισε να πηδά όσο το δυνατόν ψηλότερα, αναζητώντας τον «άλλο» ήλιο.
- Δεν τον βλέπω... Δεν τον βλέπω καθόλου...
Παρατηρούσε ένα πλάσμα να προσπαθεί να δει τον κόσμο με τον τρόπο που τον έβλεπε
εκείνος. Ένα πλάσμα που έβλεπε έναν κόσμο που εκείνος δε μπορούσε να δει.
«Μη στεναχωριέσαι»,του είπε τότε.«Θα σου λέω εγώ τι βλέπω.»«Εγώ θα πετώ για σένα....»
Μιας στιγμής σιωπή ακολούθησε. Κύκλοι νερού άνθιζαν αργά μπροστά από δύο ήλιους που
ενώνονταν πριν να χαθούν.
- Κι εγώ θα κολυμπώ για σένα...
Εκεί, καθώς ο ένας ήλιος διείσδυε όλο και περισσότερο στον άλλο, κλεινόταν η πιο
όμορφη, η πιο παράξενη συμφωνία στην ιστορία των δύο κόσμων.
Ένας καινούργιος ήλιος φαινόταν τώρα, γέννημα μιας απρόσμενης συνάντησης.
Κι έτσι όπως ταίριαζαν τα δύο κομμάτια του, δε μπορούσες πια να πεις με σιγουριά ποιο
τμήμα του ανήκε στον ουρανό, και ποιο στη θάλασσα.
Ποιος ήλιος αντικατόπτριζε ποιόν......Δεν υπήρχε, ωστόσο, άλλο δελφίνι που να ήξερε
όσα εκείνος.Για καρπούς, δένδρα και λουλούδια. Για λίμνες και ποτάμια.
Για καταρράχτες, φωτιές και ηφαίστεια, γκρεμούς και φαράγγια. Για τις εποχές, τη
βροχή και τα χιόνια. Για τα σύννεφα. Για την ξηρά, τα νησιά και τη θάλασσα όταν πετάς
ψηλά. Για την αίσθηση να πετάς. Δεν υπήρχε άλλος γλάρος που να ήξερε όσα εκείνος.
Για σφουγγάρια, κοράλλια και όστρακα. Για το βυθό. Για δίνες και θαλάσσια ρεύματα.
Για ψάρια και κήτη. Για ναυάγια. Για σπηλιές και βάραθρα. Για την αίσθηση να
κολυμπάς. Το συναίσθημα να πετάγεσαι ψηλά στον αέρα.Δεν υπήρχε άλλο δελφίνι και
άλλος γλάρος που να ήξεραν τόσα για τον ίδιο τους τον κόσμο. Είχαν μάθει γι' αυτόν
προσπαθώντας να μάθουν ο καθένας για τον κόσμο του άλλου...

"Το δελφίνι και ο γλάρος"