Sun is on my side ~ Gogol Bordello

Imany - You Will Never Know (Clip Officiel)

Το βαλς της ζωής- Αναστασία Μουτσάτσου .wmv

ΣΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΓΛΥΚΕΡΙΑ

Gustavo Santaolalla ~ Pajaros

Στα άκρα - Χρυσόστομος Σταμούλης

Βλέφαρο μου ~ Χρόνης Αηδονίδης Νίκος Κυπουργός

Έλα ύπνε, πάρ'το

σε μετάξι επάνω βάλ'το

σιγά

Κι από μέλι γάλα

νά 'ν' του ονείρου του η σκάλα

πλατιά

Βλέφαρό μου σκαλιστό

αχ! τυχερό μου

μη χαράζεις άστρο της αυγής

μη μου τρομάζεις

Φεύγουν καράβια - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Στις σιωπές που γίνονται κραυγές..

Δεν κλαίω, του χαμογέλαγε συχνά, είναι που έχω ανάγκη.

Έχω ανάγκη τα λαμπερά, μεγάλα δάκρυα

που μου θυμίζουν την άρμη του κορμιού σου

Και όχι μόνο... μουρμούραγε μονάχη της μετά

Για να χαράζω σου ένα πέρασμα,

κάθε που ο κόσμος σου στενεύει

μια θάλασσα,

να έρχεσαι, να σεργιανάς

στις μπόρες και στις νηνεμίες της αγάπης μου.

Αρκεί να έρχεσαι...

Καταρίνα Σίγμα.

https://www.facebook.com/katarinasigma?fref=nf

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη - Το Μονόγραμμα

«Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως Είναι μια σχέση υπεύθυνη, μια πράξη ερωτική ανάμεσά μας που μας αποκαλύπτει. Τελετουργία που απαιτεί, τόσο από σας όσο και από μένα, μια προετοιμασία θρησκευτική, επίμονη άσκηση γνώσης και αθωότητας, αποκαλύψεως και ανιχνεύσεως, μνήμης και προφητείας.

Το τραγούδι είναι μία μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας  που θα φωτίσω τις κρυφές κι αθέατες γωνιές σας, θα σας εκπλήξω, θα σας γεμίσω ερωτήματα και μελωδίες που ίσως γεννούν δικές σας και θα μεταφερθούν στο σπίτι σας, έτσι που να κοπεί ο ύπνος σας και να χαθεί για πάντα  —αν είναι δυνατόν— ο εφησυχασμός σας. Κι ας μην μπορείτε να με τραγουδήσετε. 

 (Το τραγούδι μου) θα το θυμάσθε και θα το ’χετε εντός σας, χωρίς την δυνατότητα να το γλεντήσετε με αυτάρεσκη και δυνατή φωνή. Μόνο να το ψελλίσετε θα είναι δυνατόν, σαν προσευχή ή σαν το ‘‘Υπερμάχω’’»

Mάνος Χατζηδάκης

και τέλος πάντων εκεί που θα με ρωτήσεις

"-έχεις φτερά;

-έχω

-θα μου δώσεις;

-θες να πας κάπου;

-ναι

-τότε δε σου δίνω

-γιατί;

-γιατί θα φύγεις

-δε μ' αγαπάς;

-υπερβολικά

-κι εγώ

-τότε γιατί θες να φύγεις;

-γιατί θέλω να σε ψάξω"

εκεί ακριβώς θα βρεθούμε

Σαμσών Ρακάς - Ούτις

Σαβίνα Γιαννάτου - Φάτα Μοργκάνα

Η ομιλ ΟΥΣΑ απέναντι σε σιωπές...

Ο νόμος του λόγου είναι ο νόμος της αναγνώρισης, της επιθυμιας,του Άλλου, από τον οποίο τρέφεται η ανθρώπινη ζωή.Για να έχει νόημα η ύπαρξη μου, για να έχει ανθρώπινη υπόσταση,δεν χρειάζεται μόνο το ψωμί αλλά και τη μαγιά της επιθυμίας του Άλλου. Υπό αυτήν την έννοια η ζωή του ομιλ-όντως είναι επίκληση, αίτημα για αγάπη που απευθύνεται στον Άλλον,αίτημα να είσαι κάτι για την επιθυμία του Άλλου.Αν αυτή η μαγιά λείπει, η ζωή μένει άνευ νοήματος, ζωή χωρίς ζωή, σβηστη.

Massimo Recalcati

"Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου"

Η Λυπημένη-Μελίνα Κανά [Ποίηση Γ. Σεφέρης]

μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός

δε βόγκηξε κι εγίνη

το νόημα που στον κόσμο δίνει

έναστρος ουρανός.

«Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, πλανεύτρα, τρελή και παλαβή. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που σκέφτεται, που γνωρίζει αυτά που ξέρει κι επιπλέον μπορεί και να πετά · γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που γελά ή κλαίει στον έρωτα, που ξέρει να μετουσιώνει το κορμί σε πνεύμα · πόσο μάλλον μία που αγαπά την ποίηση ή που στέκεται να θαυμάσει για ώρες κάποιο πίνακα και που δεν ξέρει πώς να ζει δίχως τη μουσική.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που ενδιαφέρεται για την πολιτική, που είναι επαναστάτρια και νιώθει φρίκη απέραντη μπροστά στην αδικία. Γυναίκα που σιχαίνεται την τηλεόραση. Και που είναι όμορφη δίχως να στέκεσαι στο πρόσωπο ή το κορμί της.

Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα παθιασμένη, παιχνιδιάρικη, διαυγή και βλάσφημη. Μην το ευχηθείς ποτέ να ερωτευτείς μία γυναίκα τέτοια.

Γιατί όταν ερωτεύεσαι γυναίκα όπως αυτή, ασχέτως αν μείνει μαζί σου, ή αν σε αγαπήσει κι εκείνη, από μια τέτοια γυναίκα, ποτέ δεν επιστρέφεις.»

[Το ποίημα ανήκει στη Δομηνικανή ποιήτρια Martha Rivera Garrido (1960) και η μετάφραση στα ελληνικά είναι από την Ούρσουλα Φώσκολου]

Ο Γεώργιος Ιακωβίδης γεννήθηκε το 1853 στα Χίδηρα της Λέσβου.^[1] Σε ηλικία 13 ετών πήγε στην Σμύρνη, για να ζήσει με τον θείο του, πρακτικό αρχιτέκτονα, και να φοιτήσει στην Ευαγγελική Σχολή, ενώ παράλληλα εργαζόταν. Από νωρίς έδειξε ενδιαφέρον για την τέχνη και κυρίως για την ξυλογλυπτική. Το 1868, ακολούθησε το θείο του στη Μενεμένη για δύο έτη και το 1870 με την προτροπή και την οικονομική βοήθεια του Μιχαήλ Χατζηλουκά, ξυλέμπορου, συνεργάτη του θείου του, αποφάσισε να σπουδάσει γλυπτική στην Αθήνα.

Το 1870, εγγράφηκε στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών). Δάσκαλοί του στην Αθήνα ήταν ο ζωγράφος Νικηφόρος Λύτρας^[1] και ο γλύπτης Λεωνίδας Δρόσης. Από το Σχολείο των Τεχνών αποφοίτησε με άριστα τον Μάρτιο του 1877, ενώ είχε ήδη αρχίσει να διακρίνεται για το ζωγραφικό του ταλέντο.

Τον Νοέμβριο του 1877 έλαβε υποτροφία από το ελληνικό κράτος και αναχώρησε για το Μόναχο με σκοπό να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της πόλης. Δάσκαλοί του εκεί ήταν ο Λούντβιχ φον Λεφτς (Ludwig νοn Löfftz), ο Βίλχελμ φον Λίντενσμιτ (Wilhelm νοn Lindenschmidt) και ο Γκάμπριελ φον Μαξ (Gabriel νοn Max).^[1] Το 1883, αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου και για τα επόμενα δεκαεφτά χρόνια συνέχισε να εργάζεται στην ίδια πόλη.

Το 1878, δημιούργησε στο Μόναχο δικό του εργαστήριο και σχολή ζωγραφικής θηλέων που λειτούργησε μέχρι το 1898. Με το ταλέντο και την εργατικότητά του, έγινε ευρύτατα γνωστός και αγαπητός. Οι διακρίσεις άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη: «Χρυσούν μετάλλιον» στην Αθήνα το 1888, ιδιαίτερο βραβείο των Παρισίων 1889, «Βραβείο τιμής» στην Βρέμη το 1890, «Χρυσούν μετάλλιον» του Βερολίνου το 1891, «Χρυσούν μετάλλιον» του Μονάχου το 1893, το «Οικονόμειον βραβείον» στην Τεργέστη το 1895, το βραβείο Βαρκελώνης το 1898 και το χρυσό μετάλλιο στο Παρίσι το 1900.

Το 1889 πέθανε η σύζυγός του, Άγλα. Το γεγονός αυτό σημάδεψε την ζωή του και λέγεται πως κατόπιν σταμάτησε να ζωγραφίζει χαρούμενα παιδικά θέματα.

Το 1900, ιδρύθηκε η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας και ο Ιακωβίδης κλήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση να επιστρέψει στην Ελλάδα και διορίστηκε πρώτος της έφορος.^[2] Μετά τον θάνατο του δασκάλου του Νικηφόρου Λύτρα το 1904, διορίστηκε ως άμισθος καθηγητής ελαιογραφίας στην Σχολή Καλών Τεχνών. Για την προσφορά του αυτή, του απονεμήθηκε ο «Χρυσούς Σταυρός των Ιπποτών». Κατά την ίδια περίοδο, ο Ιακωβίδης, ως ο αγαπημένος προσωπογράφος της βασιλικής οικογένειας (υπήρξε προσωπικός φίλος του φιλότεχνου πρίγκιπα Nικολάου) και της υψηλής αθηναϊκής κοινωνίας, ήταν ήδη ένας από τους λίγους ευκατάστατους Έλληνες ζωγράφους.

Το 1910, με τον διαχωρισμό της Σχολής Καλών Τεχνών από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με βασιλικό διάταγμα του ανατέθηκε η διεύθυνση του Σχολείου των Καλών Τεχνών. Το 1914, ο Ιακωβίδης τιμάται με το «Αριστείον των Γραμμάτων και Τεχνών» και το 1918, την θέση του στην διεύθυνση της Εθνικής Πινακοθήκης αναλαμβάνει ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1926, ορίζεται ως ένα από τα τριάντα οκτώ αριστίνδην μέλη της νεοσυσταθείσας Ακαδημίας Αθηνών.

Το 1930, αποχωρεί από την διεύθυνση της Ανωτάτης, πλέον -μετά την αναδιοργάνωσή της- Σχολής Καλών Τεχνών, με τον τίτλο του «επιτίμου διευθυντού». Πέθανε το 1932, λίγο καιρό πριν κλείσει τα ογδόντα του.

Η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση τον Νοέμβριο του 2005.

Ιωάννης Φουντούλης (1927 - 24 Ιανουαρίου 2007) ήταν διαπρεπής λειτουργιολόγος, καθηγητής Λειτουργικής και Ομιλητικής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.

Γεννήθηκε στο Μεσαγρό Λέσβου το 1927. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, στο πανεπιστήμιο Λέουβεν, στην Τρήρ και στο λειτουργικό Ινστιτούτο Μον-Σεζάρ. Το διάστημα 1969-1996 υπήρξε καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Επίσης διετέλεσε διευθυντής του Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών. Έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό έργων.

Απεβίωσε στις 24 Ιανουαρίου 2007 από καρκίνο.