Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

.....Η απάντηση του αρχηγού των Ινδιάνων Σιάτλ προς τον πρόεδρο της ΗΠΑ ..

Αν δεχτούμε θα βάλω ένα όρο : Ο λευκός άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριφέρεται στα ζώα σα ναταν αδέρφια του. ΕίμαΤι να πενθήσω; Τι να πενθήσω από τον αφανισμό του λαού μου; Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά αλλά θάρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του.Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού ….

Ο θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για κάποιον ιδιαίτερο λόγο.Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.

Που είναι η λόχμη;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ

Που είναι ο αετός;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ

Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου.Όταν ο τελευταίος Ινδιάνος λείψει από τη γη κι ο λευκός φέρνει στη μνήμη του το λαό μου σαν ένα θρύλο , οι ψυχές των νεκρών μας θα ταξιδεύουν σαν το σύννεφο πάνω στον κάμπο. Θα γεμίζουν τις ακρογιαλιές και θα φιλοξενούνται στα δάση που αγάπησαν όπως το μωρό που αγαπά τον χτύπο της μητρικής καρδιάς.

Ο λευκός δε θα ναι ποτέ μόνος σε αυτό τον τόπο.“Όλοι μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα , τα δέντρα , ο άνθρώπος μοιράζονται την ίδια ανάσα.” Ας μεταχειριστεί λοιπόν το λαό μου με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια γιατί στους νεκρούς δεν λείπει η δύναμη.

Μίλησα για θάνατο;

Δεν υπάρχει θάνατος.Μόνο η εναλλαγή των κόσμων.
ι άγριος και δεν καταλαβαίνω γιατί ο λευκός αφήνει πίσω του Χιλιάδες Νεκρά Αγριοβούβαλα πυροβολώντας τα μόνο για το κέφι του μέσα από το σιδερένιο άλογό του που καπνίζει ενώ εμείς δε σκοτώνουμε παρά μόνο για να τραφούμε.Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα ; Αν εξαφανίζονταν όλα τα ζώα ο άνθρωπος θα πέθαινε από μεγάλη πνευματική ερημιά. Ό,τι συμβεί στα ζώα θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο. Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: Η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Κι ακόμα πως εμείς δε δημιουργήσαμε τον ιστό της ζωής αλλά αποτελούμε μόνο μια ίνα μέσα σ’ αυτόν. Αν προκαλέσουμε κάποια καταστροφή στον ιστό οι συνέπειες θα έρθουν και σε μας τους ίδιους.



Πρέπει να το πάρουμε απόφαση : Η νύχτα και η μέρα δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί την ίδια στιγμή. Ο λαός μου ρωτά : Την αδικαιολόγητη απαίτηση του λευκού να αγοράσει τη γη μας θα τη σκεφτούμε καλά. Όμως, ο λαός μου ρωτά : Τι θέλει να αγοράσει ο λευκός;

Γίνεται να αγοράσει κανείς τον ουρανό η την γρηγοράδα της αντιλόπης; Θα κάνετε λοιπόν τη γη ό,τι θέλετε επειδή ο ερυθρόδερμος θα υπογράψει ένα κομμάτι χαρτί και θα το παραδώσει στο λευκό; Τη στιγμή που δε μας ανήκει η δροσιά του αέρα και το άφρισμα του νερού γιατί επιμένετε να τ’ αγοράσετε;Όλα μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα. Ο αέρας που έδωσε στον παππού μας την πρώτη του αναπνοή, Θα πάρει και τον τελευταίο του στεναγμό.Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει σημασία στον αέρα που αναπνέει : Όπως ο άρρωστος που του έχει εξασθενίσει η όσφρηση.

Πουθενά στις πολιτείες του λευκού δεν υπάρχει μια ήσυχη ειρηνική γωνιά. Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς ν’ακούσεις το ξεπέταγμα των φύλλων την άνοιξη ή το βουητό των εντόμων. Αλλά τι μένει απ’ τη ζωή αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί το μοναχικό κάλεσμα του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων τη νύχτα στη μικρή λίμνη; Ίσως είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω. Θα τη σκεφτούμε την πρότασή σας.Δεν έχει σημασία που θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας.

Τα παιδιά μας είδαν τους πατεράδες τους ταπεινωμένους. Οι πολεμιστές μας ντροπιάστηκαν. Μετά τις ήττες περνούν τις ημέρες τους άσκοπα και δηλητηριάζουν τα κορμιά τους με δυνατό ποτό.Μετά από λίγους χειμώνες, μετά από λίγα φεγγάρια, κανένα παιδί των μεγάλων φυλών δε θα μείνει για να πενθήσει ένα λαό, που κάποτε ήταν δυνατός και με πολλές ελπίδες, όπως ο δικός μας σήμερα.



Τι να πενθήσω; Τι να πενθήσω από τον αφανισμό του λαού μου; Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά αλλά θάρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του.Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού ….

Ο θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για κάποιον ιδιαίτερο λόγο.Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.

Που είναι η λόχμη;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ

Που είναι ο αετός;

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ

Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου.Όταν ο τελευταίος Ινδιάνος λείψει από τη γη κι ο λευκός φέρνει στη μνήμη του το λαό μου σαν ένα θρύλο , οι ψυχές των νεκρών μας θα ταξιδεύουν σαν το σύννεφο πάνω στον κάμπο. Θα γεμίζουν τις ακρογιαλιές και θα φιλοξενούνται στα δάση που αγάπησαν όπως το μωρό που αγαπά τον χτύπο της μητρικής καρδιάς.

Ο λευκός δε θα ναι ποτέ μόνος σε αυτό τον τόπο.“Όλοι μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα , τα δέντρα , ο άνθρώπος μοιράζονται την ίδια ανάσα.” Ας μεταχειριστεί λοιπόν το λαό μου με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια γιατί στους νεκρούς δεν λείπει η δύναμη.

Μίλησα για θάνατο;

Δεν υπάρχει θάνατος.Μόνο η εναλλαγή των κόσμων.

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010


Δαμασμένα άλογα
Του Γιάννη Ποταμιάνου
Μπαίνω στο αίνιγμα κρατώντας
ένα κεράκι
Να φωτίζει τρεμοσβήνοντας
τις σκοτεινές γωνίες
Μα πάντα ελλοχεύει στο σκοτάδι
ένας Προκρούστης
για να κονταίνει τη σκέψη
με τη λογική
Μα όσο οι άδηλες αγωνίες μου
ψηλαφούν το πρόσωπο του αδιανόητου
Λογχίζει το τυχαίο τα πλευρά
της αναγκαιότητας
Γι’ αυτό αναθρώσκω
στα ουρανόσταλτα νέφη
να θησαυρίσω ονειρομορφές
και μύθους
για τα βράδια της μοναξιάς
τότε που το ασημένιο φεγγάρι, σφηνώνει
ανάμεσα
στα σφιγμένα δόντια μας
και μιμνήσκει το ανεπίστρεπτο ταξίδι
Όμως μακάριοι όσοι τρώνε και πίνουν
άκρατη την εκμηδένιση τους
Βαδίζοντας στα θολά τοπία
της συλλογικής βούλησης
Ταπεινοί σαν δαμασμένα άλογα
σέρνουν συντροφικά το βαρύ φορτίο τους
Γαληνεύουν έτσι οι πορείες τους
στα κακοτράχαλα μονοπάτια
Ναι μακάριοι όσοι προσμένουν
τη μυροφόρα άνοιξη
Να ραίνει με τα μύρα της
τη χειμωνιάτικη αποσύνθεση
Γιατί αυτοί ξέρουν
Πως η άνοιξη πάντα προπορεύεται
Πως φυτρώνει στη μέση του χειμώνα
Και γίνεται η πρώιμη αμυγδαλιά
Ναι μακάριοι αυτοί που ξέρουν
Πως ο μέγας ντελάλης της ελπίδας
ο έρωτας
Στιλβώνει τις τροχιές
των αστεριών
καθώς οδηγεί τα σμήνη
στα πύρινα ταξίδια τους
Ναι! Ένα κεράκι είναι η άνοιξη
Να φωτίζεις τον χειμώνα
Κι’ ο έρωτας μαχαίρι
Για να μοιράζει τη μοναξιά στα δύο
Γι’ αυτό. Στον έρωτα
ας αισιοδοξεί η φύση την αθανασία της
Στην συντροφικότητα
ας ελπίζει η ιστορία την δικαιοσύνη της
24 Ιουλίου 2010
Γιάννης Ποταμιάνος 

Η αθλιότητα της ζωής. Misery in life.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Τὸ καθαρότερο πράγμα τῆς δημιουργίας Δὲν ξέρω, μὰ δὲν ἔμεινε καθόλου σκοτάδι. Ὁ ἥλιος χύθηκε μέσα μου ἀπὸ χίλιες πληγές. Καὶ τούτη τὴ λευκότητα ποὺ σὲ περιβάλλω δὲ θὰ τὴ βρεῖς οὔτε στὶς Ἄλπεις, γιατὶ αὐτὸς ὁ ἀγέρας στριφογυρνᾶ ὡς ἐκεῖ ψηλὰ καὶ τὸ χιόνι λερώνεται. Καὶ στὸ λευκὸ τριαντάφυλλο βρίσκεις μιὰ ἰδέα σκόνης. Τὸ τέλειο θαῦμα θὰ τὸ βρεῖς μοναχὰ μὲς στὸν ἄνθρωπο: λευκὲς ἐκτάσεις ποὺ ἀκτινοβολοῦν ἀληθινὰ στὸ σύμπαν καὶ ὑπερέχουν. Τὸ πιὸ καθαρὸ πράγμα λοιπὸν τῆς δημιουργίας δὲν εἶναι τὸ λυκόφως, οὔτε ὁ οὐρανὸς ποὺ καθρεφτίζεται μὲς στὸ ποτάμι, οὔτε ὁ ἥλιος πάνω στῆς μηλιᾶς τ᾿ ἄνθη. Εἶναι ἡ ἀγάπη. N.Bρετάκος

RFID Tracking



ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΑΛΛΑΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ. ΒΙΚΤΟΡ ΟΥΓΚΩ.

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Ο Κεν Ρόμπινσον μιλά για το σχολείο που σκοτώνει τη δημιουργικότητα | Video on TED.com

Ο Κεν Ρόμπινσον μιλά για το σχολείο που σκοτώνει τη δημιουργικότητα | Video on TED.com

Eλύτης

Ο λογος του Ελύτη στην απονομη του Νομπελ


Κύριοι Ακαδημαϊκοί,
Κυρίες και Κύριοι,
Ας μού επιτραπεί, παρακαλώ, να μιλήσω στο όνομα της φωτεινότητας και της διαφάνειας. Επειδή οι ιδιότητες αυτές είναι που καθορίσανε τον χώρο μέσα στον οποίο μου ετάχθη να μεγαλώσω και να ζήσω. Και αυτές είναι που ένιωσα, σιγά-σιγά, να ταυτίζονται μέσα μου με την ανάγκη να εκφρασθώ.Είναι σωστό να προσκομίζει κανείς στην τέχνη αυτά που του υπαγορεύουν η προσωπική του εμπειρία και οι αρετές της γλώσσας του. Πολύ περισσότερο όταν οι καιροί είναι σκοτεινοί και αυτό που του υπαγορεύουν είναι μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ορατότητα.
Δεν μιλώ για τη φυσική ικανότητα να συλλαμβάνει κανείς τ' αντικείμενα σ' όλες τους τις λεπτομέρειες αλλά για τη μεταφορική, να κρατά την ουσία τους και να τα οδηγεί σε μια καθαρότητα τέτοια που να υποδηλώνει συνάμα την μεταφυσική τους σημασιολογία. Ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίστηκαν την ύλη οι γλύπτες της Κυκλαδικής περιόδου, που έφτασαν ίσια-ίσια να ξεπεράσουν την ύλη, το δείχνει καθαρά. Οπως επίσης, ο τρόπος που οι εικονογράφοι του Βυζαντίου επέτυχαν από το καθαρό χρώμα να υποβάλλουν το «θείο». Μια τέτοια, διεισδυτική και συνάμα μεταμορφωτική, επέμβαση, μέσα στην πραγματικότητα επεχείρησε πιστεύω ανέκαθεν και κάθε υψηλή ποίηση.
Οχι ν' αρκεστεί στο «νυν έχον» αλλά να επεκταθεί στο «δυνατόν γενέσθαι».
Κάτι που, είναι η αλήθεια, δεν εκτιμήθηκε πάντοτε. Ισως γιατί οι ομαδικές νευρώσεις δεν το επέτρεψαν. Ισως γιατί ο ωφελιμισμός δεν άφησε τα μάτια των ανθρώπων ανοιχτά όσο χρειάζεται. Η ομορφιά και το φως συνέβη να εκληφθούν άκαιρα ή ανώδυνα. Και όμως. Η διεργασία που απαιτείται για να φτάσει κανείς στο σχήμα του Αγγέλου είναι, πιστεύω πολύ πιο επώδυνη από την άλλη που εκμαιεύει όλων των λογιών τους Δαιμόνους.
Βέβαια υπάρχει το αίνιγμα. Βέβαια υπάρχει το μυστήριο. Αλλά το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε ομορφιά. Την ομορφιά που είναι μια οδός -η μόνη ίσως οδός- προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει. Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει.

Από τα μυριάδες μυστικά σήματα, που μ' αυτά είναι διάσπαρτος ο κόσμος και που αποτελούν άλλες τόσες συλλαβές μιας άγνωστης γλώσσας, να συνθέσεις λέξεις και από τις λέξεις φράσεις που η αποκρυπτογράφησή τους να σε φέρνει πιο κοντά στην βαθύτερη αλήθεια.
Πού λοιπόν βρίσκεται σε έσχατη ανάλυση η αλήθεια; Στην φθορά και στον θάνατο που διαπιστώνουμε κάθε μέρα γύρω μας ή στη ροπή που μας ωθεί να πιστεύουμε ότι αυτός ο κόσμος είναι ακατάλυτος και αιώνιος; Είναι φρόνιμο ν' αποφεύγουμε τις μεγαλεπήβολες εκφράσεις, το ξέρω. Οι κατά καιρούς κοσμολογικές θεωρίες τις χρησιμοποίησαν, ήρθαν σε σύγκρουση, ακμάσανε, πέρασαν. Η ουσία όμως έμεινε, μένει. Και η ποίηση, που εγείρεται στο σημείον όπου ο ορθολογισμός καταθέτει τα όπλα του για να τ' αναλάβει εκείνη και να προχωρήσει μέσα στην απαγορευμένη ζώνη, ελέγχεται να είναι ίσια-ίσια εκείνη που προσβάλλεται λιγότερο από τη φθορά. Διασώζει σε καθαρή μορφή τα μόνιμα, τα βιώσιμα στοιχεία που καταντούν δυσδιάκριτα μέσα στο σκότος της συνείδησης όπως τα φύκια μέσα στους βυθούς των θαλασσών.
Να γιατί μας χρειάζεται η διαφάνεια. Για να διακρίνουμε τους κόμπους στο νήμα που μες από τους αιώνες τεντώνεται και μας βοηθεί να σταθούμε όρθιοι πάνω σ' αυτή τη γη.
Από τον Ηράκλειτο έως τον Πλάτωνα και από τον Πλάτωνα έως τον Ιησού διακρίνουμε αυτό το «δέσιμο» που φτάνει κάτω από διάφορες μορφές ως τις ημέρες μας και που μας λέει περίπου το ίδιο: ότι εντός του κόσμου τούτου εμπεριέχεται και με τα στοιχεία του κόσμου τούτου ανασυντίθεται ο άλλος κόσμος, ο «πέραν» η δεύτερη πραγματικότητα η υπερτοποθετημένη επάνω σ' αυτήν όπου παρά φύσιν ζούμε. Είναι μια πραγματικότητα που τη δικαιούμαστε και που από δική μας ανικανότητα δεν αξιωνόμαστε.
Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σε εποχές υγιείς το κάλλος ταυτίσθηκε με το αγαθόν και το αγαθόν με τον Ηλιο. Κατά το μέτρο που η συνείδηση καθαίρεται και πληρούται με φως, τα μελανά σημεία υποχωρούν και σβήνουν αφήνοντας κενά που -όπως ακριβώς στους φυσικούς νόμους- τα αντίθετά τους έρχονται να πληρώσουν τη θέση τους.
Κι αυτό, με τέτοιον τρόπο που τελικά το δημιουργημένο αποτέλεσμα να στηρίζεται και στις δύο πλευρές, θέλω να πω στο «εδώ» και στο «επέκεινα». Ο Ηράκλειτος δεν είχε ήδη μιλήσει για μιαν «εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίην»; Εάν είναι ο Απόλλων ή η Αφροδίτη, ο Χριστός ή η Παναγία, που ενσαρκώνουν και προσωποποιούν την ανάγκη να δούμε υλοποιημένο εκείνο που σε ορισμένες στιγμές διαισθανόμαστε, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η αναπνοή της αθανασίας που μας επιτρέπουν. Η ποίηση οφείλει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, πέραν από συγκεκριμένα δόγματα, να επιτρέπει αυτή την αναπνοή.
Πως να μην αναφερθώ εδώ πέρα στον Φρειδερίκο Χαίλντερλιν, τον μεγάλο ποιητή που με το ίδιο πνεύμα εστράφηκε προς τους Θεούς του Ολύμπου και προς τον Ιησού; Η σταθερότητα που έδωσε σ' ένα είδος οράματος είναι ανεκτίμητη. Και η έκταση που μας αποκάλυψε μεγάλη. Θα έλεγα τρομακτική. Αυτή άλλωστε είναι που τον έκανε, όταν μόλις ακόμη άρχιζε το κακό που σήμερα μας πλήττει, ν' ανακράξει:
Wozu Dichter in durftiger Zeit!
Οι καιροί φευ εστάθηκαν ανέκαθεν για τον άνθρωπο durftiger. Αλλά και η ποίηση ανέκαθεν λειτουργούσε. Δύο φαινόμενα προορισμένα να συνοδεύουν την επίγεια μοίρα μας και που το ένα τους αντισταθμίζει το άλλο. Πως αλλιώς. Αφού και η νύχτα και τ' άστρα εάν μας γίνονται αντιληπτά είναι χάρη στον ήλιο. Με τη διαφορά ότι ο ήλιος, κατά τη ρήση του αρχαίου σοφού, εάν υπερβεί τα μέτρα καταντά «ύβρις». Χρειάζεται να βρισκόμαστε στη σωστή απόσταση από τον ηθικόν ήλιο, όπως ο πλανήτης μας από τον φυσικόν ήλιο, για να γίνεται η ζωή επιτρεπτή. Μας έφταιγε άλλοτε η αμάθεια. Σήμερα μας φταίει η μεγάλη γνώση. Δεν έρχομαι μ' αυτά που λέω να προστεθώ στην μακρά σειρά των επικριτών του τεχνικού μας πολιτισμού. Μια σοφία παλαιή όσο και η χώρα που μ' εξέθρεψε, μ' εδίδαξε να δέχομαι την εξέλιξη, να χωνεύω την πρόοδο μαζί με όλα της τα παρεπόμενα, όσο δυσάρεστα και αν μπορεί να είναι αυτά.
Τότε όμως η Ποίηση; Τί αντιπροσωπεύει μέσα σε μια τέτοια κοινωνία; Απαντώ: τον μόνο χώρο όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση. Και ακριβώς, η εφετινή απόφασή σας να τιμήσετε στο πρόσωπό μου την ποίηση μιας μικρής χώρας δείχνει σε πόσο αρμονική ανταπόκριση βρίσκεστε με την χαριστική αντίληψη της τέχνης, την αντίληψη ότι η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών.
Είναι, το ξέρω, άτοπο ν' αναφέρεται κανείς σε προσωπικές περιπτώσεις. Και ακόμη πιο άτοπο να παινά το σπίτι του. Είναι όμως κάποτε απαραίτητο, στο βαθμό που αυτά βοηθούν να δούμε πιο καθαρά μιαν ορισμένη κατάσταση πραγμάτων. Και είναι σήμερα η περίπτωση. Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μία Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. -χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρυσμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας. Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος εικοσιπέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Να τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση.
Η σφαίρα που σχηματίζει η νέα ελληνική ποίηση έχει, θα μπορούσε να πει κανείς, όπως κάθε σφαίρα δύο πόλους: τον βόρειο και τον νότιο. Στον ένα τοποθετείται ο Διονύσιος Σολωμός που από την άποψη της εκφραστικής επέτυχε -προτού υπάρξει ο Mallarme στα ευρωπαϊκά γράμματα- να χαράξει με άκρα συνέπεια και αυστηρότητα την αντίληψη της καθαρής ποίησης με όλα της τα παρεπόμενα: να υποτάξει το αίσθημα στη διάνοια, να εξευγενίσει την έκφραση και να δραστηριοποιήσει όλες τις δυνατότητες του γλωσσικού οργάνου προς την κατεύθυνση του θαύματος. Στον άλλο πόλο, τοποθετείται ο Κ. Π. Καβάφης, αυτός που παράλληλα με τον T.S. Eliot έφτασε στην άκρα λιτότητα, στη μεγαλύτερη δυνατή εκφραστική ακρίβεια, εξουδετερώνοντας τον πληθωρισμό στη διατύπωση των προσωπικών του βιωμάτων.
Ανάμεσα στους δύο αυτούς πόλους κινήθηκαν οι μεγάλοι μας άλλοι ποιητές, ο Ανδρέας Κάλβος, ο Κωστής Παλαμάς, ο Αγγελος Σικελιανός, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γιώργος Σεφέρης, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο προς το έν ή το άλλο από τα δύο άκρα. Αυτή είναι μια πρόχειρη και όσο γίνεται πιο σχηματική χαρτογράφηση του νεοελληνικού ποιητικού λόγου. Το πρόβλημα για μας που ακολουθήσαμε ήταν να επωμιστούμε τα υψηλά διδάγματα που μας κληροδότησαν και, ο καθένας με τον τρόπο του, να τ' αρμόσουμε πάνω στη σύγχρονη ευαισθησία. Πέραν από τα όρια της τεχνικής, οφείλαμε να φτάσουμε σε μια σύνθεση που από το ένα μέρος ν' αναχωνεύει τα στοιχεία της ελληνικής παράδοσης και από το άλλο να εκφράζει τα κοινωνικά και ψυχολογικά αιτήματα της εποχής μας. Με άλλα λόγια, να φτάσουμε να προβάλλουμε τον τύπο του «Ευρωπαίου-Ελληνα». Δεν μιλώ για επιτυχίες μιλώ για προσπάθειες. Οι κατευθύνσεις είναι που έχουν σημασία για τον μελετητή της λογοτεχνίας.
Πώς όμως ν' αναπτυχθούν οι κατευθύνσεις αυτές ελεύθερα όταν οι συνθήκες της ζωής είναι στις ημέρες μας εξοντωτικές για τον δημιουργό; Και πως να διαμορφωθεί η πνευματική κοινότητα όταν οι φραγμοί των γλωσσών ορθώνονται αξεπέραστοι; Σας γνωρίζουμε και μας γνωρίζετε από το 20 ή έστω το 30% που απομένει ύστερα από την μεταγλώτισση. Ειδικά εμείς όλοι, όσοι κρατάμε από μια συγκεκριμένη παράδοση και αποβλέπουμε στα θαύματα του λόγου, στον σπινθήρα που τινάζουν εκάστοτε δύο λέξεις κατάλληλα τοποθετημένες, παραμένουμε βουβοί, αμετάδοτοι. Πάσχουμε από την έλλειψη μιας κοινής γλώσσας. Και ο αντίκτυπος απ' αυτή την έλλειψη -αν ανεβούμε την κλίμακα- σημειώνεται ακόμη και στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της κοινής μας πατρίδας, της Ευρώπης.
Λέμε, και το διαπιστώνουμε κάθε μέρα, ότι ζούμε σ' ένα χάος ηθικό. Κι αυτό, τη στιγμή που ποτέ άλλοτε η κατανομή των στοιχείων της υλικής μας ύπαρξης δεν έγινε με τόσο σύστημα, τόση στρατιωτική θα έλεγα τάξη, τόσον αδυσώπητο έλεγχο. Η αντίφαση είναι διδακτική. Οταν σε δύο σκέλη το ένα υπερτροφεί, το άλλο ατροφεί. Μια αξιέπαινη ροπή να συνενωθούν σε ενιαία μονάδα οι λαοί της Ευρώπης, προσκόπτει σήμερα στην αδυναμία να συμπέσουν τα ατροφικά και τα υπερτροφικά σκέλη του πολιτισμού μας. Οι αξίες μας ούτε αυτές δεν αποτελούν μια γλώσσα κοινή.
Για τον ποιητή - μπορεί να φαίνεται παράξενο αλλά είναι αληθές -η μόνη κοινή γλώσσα που αισθάνεται να του απομένει είναι οι αισθήσεις. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο τρόπος που αγγίζονται δύο σώματα δεν άλλαξε. Μήτε οδήγησε σε καμιά σύγκρουση όπως οι εικοσάδες των ιδεολογιών που αιματοκύλισαν τις κοινωνίες μας και μας άφησαν με αδειανά χέρια.
Ομως όταν μιλώ για αισθήσεις δεν εννοώ το προσιτό, πρώτο ή δεύτερο, επίπεδό τους. Εννοώ το απώτατο. Εννοώ τις «αναλογίες των αισθήσεων» στο πνεύμα. Ολες οι τέχνες μιλούν με ανάλογα. Μια οσμή μπορεί να είναι ο βούρκος ή η αγνότητα. Η ευθεία γραμμή ή η καμπύλη, ο οξύς ή ο βαθύς ήχος, αποτελούν μεταφράσεις κάποιας οπτικής ή ακουστικής επαφής. Ολοι μας γράφουμε καλά ή κακά ποιήματα κατά το μέτρο που ζούμε και διανοούμαστε με την καλή ή την κακή σημασία του όρου. Μια εικόνα πελάγους από τον Ομηρο φτάνει άθικτη ως τις ημέρες μας. Ο Rimbaud την αναφέρει σαν mer melee au soleil και την ταυτίζει με την αιωνιότητα. Ενα κορίτσι που κρατάει ένα κλώνο μυρτιάς από τον Αρχίλοχο επιβιοί σ' έναν πίνακα του Matisse και μας καθιστά πιο απτή την αίσθηση, τη μεσογειακή, της καθαρότητας.
Εδώ αξίζει να σκεφτεί κανείς ότι ακόμη και μία παρθένος της βυζαντινής εικονογραφίας, δεν διαφέρει πολύ. Παρά ένα κάτι ελάχιστο, συχνά, το εγκώσμιο φως γίνεται υπερκόσμιο και τανάπαλιν. Μια αίσθηση που μας δόθηκε από τους αρχαίους και μια άλλη από τους μεσαιωνικούς έρχονται να γεννήσουν μια τρίτη που τους μοιάζει όπως το παιδί στους γεννήτορές του.
Μπορεί η ποίηση ν' ακολουθήσει έναν τέτοιο δρόμο; Οι αισθήσεις μες απ' τον αδιάκοπο καθαρμό τους να φτάσουν στην αγιότητα; Τότε η αναλογία τους θα επαναστραφεί επάνω στον υλικό κόσμο και θα τον επηρεάσει.Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση και δη στους καιρούς τους durftiger είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ' όλ' αυτά βρίσκεται στα χέρια μας.

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Οι εφορίες εξετάζουν τις 17.948 καταγγελίες πολιτών για

Οι εφορίες εξετάζουν τις 17.948 καταγγελίες πολιτών για φοροδιαφυγή συγγενών τους, γειτόνων, γιατρών ή πρώην συνεταίρων ....
Tί σημαίνει αυτό;
Σημαινει οτι η αθλια προπαγανδα των κυβερνοντων και των Μεσων Μαζικης Ενημερωσης που τους σπεκουλαρουν, καλα κρατει!
Σημαινει οτι αγωνιζονται να φορτωσουν την κομματικη και πολιτικη αθλιοτητα των τελευταιων τριαντα χρονων στον ....γειτονα!
Ν...α καταδειξουν ως υπαιτιο της κλοπης των χρηματων των Ελληνων τον ...γειτονα που δεν εκοψε αποδειξη.
Να απενοχοποιησει τους πολιτικους, τους συνεργατες τους και τους τσιλιαδορους στο ριφιφι που γινοταν επι τριαντα χρονια και να ενοχοποιησει τον περιπτερα και τον πρατηριουχο,τον Μητσο,τον Κιτσο και τον Κωτσιο.
Σημαινει οτι η αθλιοτητα δεν ντρεπεται τιποτα και δεν δισταζει μπροστα σε τιποτα!

Eγω παντως λεω με το φτωχο μου το μυαλο οτι Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΜΑΣ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΥΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ και μετα να κανει τον χρηστο πολιτη τον ΔΗΘΕΝ ΕΝΕΡΓ...Ο..που μονο η κακια του τον κανει να καταγγελει  και το ΣΔΟΕ να τσακιζεται να πιανει τους μεγαλους και τρανους φοροφυγαδες ..ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΥΣ  και οχι τον καθε ταλαιπωρο επιχειρηματια που παλευει να κρατηθει...και δεν ειναι εγκληματιας.

Ακου ξαφνικα 1800 καταγγελιες ....Δεν ξερω,μπορει να κανω λαθος αλλα...ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΩ!
 
Συζήτηση φιλων στο fb...
Αξιζει κανεις να δει την οπτική των και που εχουμε οδηγηθεί τελικά!!

Coisas pequenas (Madredeus)

Aν θελουμε να ζήσουμε σε μια Ελλαδα ως Ανθρωποι!

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

6 βήματα για να σταματήσει ο φόβος τώρα!

    
1. Σταματήστε να ψάχνετε στην έγκριση των "άλλων" την αξία του εαυτού σας.
    
2. Σταματήστε να αισθάνεστε υπεύθυνοι για την ευτυχία ή την δυστυχία των άλλων.
    
3. Σταματήστε να πιστεύετε ότι μπορείτε να αλλάξετε αυτό που συνέβη χθες με το να το ξαναζείτε σήμερα.
    
4. Σταματήστε να ξοδεύετε χρόνο με ανθρώπους που έχουν συμφωνήσει να ζουν με αρνητικό τρόπο.
    
5. Σταματήστε να πιστεύετε ότι για να είστε επιτυχημένοι πρέπει να είστε πρόθυμοι να "σπρώχνετε" τη ζωή σας προς τα εμπρός.
    
6. Σταματήστε να δικαιολογείτε τις ενέργειές σας, στον εαυτό σας ή στους άλλους.


www.otan.gr
Με λένε Σοφία Λαμπίκη και ζω στα μέρη σας 10 χρόνια (4 στα Ψαρά και 6 στη Χίο) και το επάγγελμα μου είναι φιλόλογος στα δημόσια σχολειά σας.

Με μάγεψαν στο τόπο σας τα αρχοντικά του Κάμπου πνιγμένα στις μαντερινιές, οι ανεμώνες του Προβατά σε βόλτες φλεβαριάτικες, τ΄άγρια βράχια κι οι αέρηδες οι ψαριανοί, το γαλαζοπράσινο των νερών στα Βρουλίδια, το καστροχώρι των Μεστών, ο Επιτάφιος στα Κυδιάντα, κι ο πετρωμένος Ανάβατος και η βοτσαλωτή Αποθήκα και του κύμα του Μάναγρου…

Μα πιο πολύ με μάγεψε ο πολιτισμός, που μέσα στις μνήμες των ανθρώπων ζεί και κληρονομείται ακούσια, μιας κοινωνίας αστικής –πριν να υπάρξει ο όρος- μιας κοινωνίας ανοικτής και μορφωμένης. Και των Μνημείων της ίσκιος έπεσε πάνω μου βαρύς, και της Βιβλιοθήκης του Κοραή και της Σχολής της Χίου και των αρχοντικών της Μπέλλα Βίστα αλλά προτίστως αυτός της έμφυτης ευγένειας των ανθρώπων με Παιδεία.

Ζω ανάμεσά σας αδιάλειπτα δέκα χρόνια , δεν ψηφίζω εδώ, αλλά κοινή η μοίρα μου με τη δικιά σας, γι΄αυτό δυό λόγια θα μου τα επιτρέψετε.

Παρακολουθώ με θλίψη, μέρες τώρα, την έκπτωση μιας κοινωνίας ολόκληρης τη αναμονή των δημοτικών εκλογών. Ανταλλαγή υποψηφίων δημοτικών συμβούλων-πλουραλισμός στην ιδεολογία;-ακούω για βουλευτές που υποστηρίζουν τον αντίθετο υποψήφιο από αυτόν που προτείνει το κόμμα τους, άνθρωποι μικροί το πολιτικό δέμας και ολίγιστοι για τον πολιτισμό και τη ιστορία του τόπου να διεκδικούν τις θέσεις, διαβάζω για ελάχιστα δηλωμένα έξοδα που αντιστοιχούν σε πολυτελείς εκδόσεις φυλλαδίων, βλέπω με τα μάτια μου ότι υποψήφιοι δεν δηλώνουν καθόλου ισολογισμούς παραβιάζοντας το νόμο, διαγωνισμούς για θέσεις εκλεκτές και άδειες περιπτέρων να προκηρύσσονται τη αγία συνδρομή του τοπικού Τύπου. Μα πιο πολύ βλέπω μια χαύνωση, αναντίστοιχη του επιπέδου των πολιτών της Χίου, μία παραίτηση, έναν ωχαδελφισμό και την μόνιμη επωδό που διέλυσε αυτή τη χώρα να ακούγεται απ΄όλα τα στόματα: «Χαλάρωσε!πώς κάνεις έτσι ρε παιδί μου; γιατί σου κάνει εντύπωση; πάντα έτσι γινόταν και πάντα έτσι θα γίνεται» 

 Έρχομαι λοιπόν κι εγώ , σαν ξένη, να ρωτήσω Χιώτες συμπολίτες, τί να απαντήσω στα παιδιά σας, αύριο στην τάξη, όταν διδάσκοντάς τα ότι «οι πολίτες είναι η πόλη» (Περικλέους Επιτάφιος), με ρωτήσουν «...μα δεν είναι η πόλη οι λεφτάδες, οι κλέφτες , τα λαμόγια , κυρία;» Και τί όταν την Αντιγόνη διδάξω που σήκωσε τ΄ανάστημα στον τύραννο ηγεμόνα και προτίμησε το θάνατο , και μου πουν «...κυρία, ούφο ήταν αυτή η τρελή, αυτά δεν γίνονται σήμερα...». Και τί όταν διδάξω Προμηθέα Δεσμώτη και την αντίστασή του, με τίμημα ισόβιο πόνο, στον Άδικο Λόγο του εξουσιαστή και με ειρωνευτούν λέγοντάς μου «...εμένα , κυρία , ο πατέρας μου, μου είπε την πάρτη μου να κοιτώ και να κάνω τουμπεκί και θα με χώσει στο Δημόσιο ο βουλευτής ο τάδε...». Και πώς να διδάξω την Ισότητα , την Ελευθερία και την Αδελφοσύνη και πώς την τήρηση των Νόμων όταν η έφηβη θα γελάσει και θα πει «...κυρία, ποιοί νόμοι, προχτές τη κλήση μου την έσβησε ο δήμαρχος..» Και ποιά Λογοτεχνία και ποιά ευαισθησία νεανική και ποιά Ποίηση;

Κι όσο κι αν προσπαθώ να μάθω τα παιδιά μου ότι "Οπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,/ όπου και να θολώνει ο νους σας/ μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό/ και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη", (Οδυσσέας Ελύτης."Αξιον Εστί"), τελικά θα καταλήγουμε στο "Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» ( Γιώργος Σεφέρης.Τετράδιο Γυμνασμάτων).

Πού να βρίσκεσαι, κρυμμένος, Χιώτη εσύ που « ..τ΄αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες..»; Πότε θα σηκωθείς ορθός;

Σοφία Λαμπίκη

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Οι Εφτά Εαυτοί


Στην πιο ήσυχη ώρα της νύχτας, καθώς ήμουν ξαπλωμένος και μισοκοιμισμένος, οι εφτά εαυτοί μου κάθισαν μαζί και έτσι κουβέντιαζαν ψιθυριστά.

...
Ο Πρώτος Εαυτός:
Εδώ, σε αυτόν τον τρελό, κατοίκισα όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να κάνω τίποτα παρά να ανανεώνω τον πόνο του την ημέρα και να ξαναδημιουργώ την θλίψη του τη νύχτα. Δεν μπορώ να αντέξω άλλο την μοίρα μου, και τώρα επαναστατώ.

Ο Δεύτερος Εαυτός:
Η δικιά σου μοίρα είναι καλύτερη από την δικιά μου, αδελφέ, γιατί μου δόθηκε να είμαι ο χαρούμενος εαυτός αυτού του τρελού. Γελώ το γέλιο του και τραγουδώ τις χαρούμενες ώρες του, και με τριπλο-φτερωμένα πόδια χορεύω τις φωτεινότερες σκέψεις του. Εγώ θα έπρεπε να επαναστατήσω ενάντια στην κουρασμένη μου ύπαρξη.

Ο Τρίτος Εαυτός:
Και εγώ ο από αγάπη κυριαρχούμενος εαυτός, ο φλεγόμενος πυρσός του αχαλίνωτου πάθους και των φανταστικών επιθυμιών; Εγώ ο αρρωστημένος από αγάπη εαυτός είμαι που θα έπρεπε να επαναστατήσει εναντίον αυτού του τρελού.
Ο

Τέταρτος Εαυτός:
Εγώ, απ' όλους εσάς, είμαι ο πιο δυστυχισμένος, γιατί τίποτα δεν μου δόθηκε εκτός από απεχθές μίσος και καταστροφική αηδία. Εγώ είμαι, ο θυελλώδης εαυτός που γεννήθηκα στης μαύρες σπηλιές της Κόλασης, αυτός που θα έπρεπε να διαμαρτυρηθεί και να μην υπηρετεί αυτόν τον τρελό.


Ο Πέμπτος Εαυτός:
Όχι, εγώ είμαι, ο σκεπτόμενος εαυτός, ο φαντασιόπληκτος εαυτός, ο εαυτός της πείνας και της δίψας, αυτός που είναι καταδικασμένος να τριγυρνά χωρίς ξεκούραση ψάχνοντας άγνωστα και όχι ακόμα δημιουργημένα πράγματα· εγώ είμαι, όχι εσείς, αυτός που θα έπρεπε να επαναστατήσω.

Ο Έκτος Εαυτός:
Και εγώ, ο εργαζόμενος εαυτός, ο θλιβερός εργάτης, που με υπομονετικά χέρια και γεμάτα λαχτάρα μάτια, κάνω τις ημέρες εικόνες και δίνω νέες και αιώνιες μορφές στα άμορφα στοιχεία - εγώ είμαι, ο μοναχικός, αυτός που θα έπρεπε να επαναστατήσω ενάντια σ' αυτόν τον ανήσυχο τρελό.


Ο Έβδομος Εαυτός:
Πόσο περίεργο που όλοι σας θα έπρεπε να επαναστατήσετε ενάντια σ' αυτόν τον άνθρωπο, επειδή ο καθένας σας έχει μια προκαθορισμένη μοίρα να εκπληρώσει. Α! να μπορούσα να ήμουν σαν κάποιον από εσάς, ένας εαυτός με προαποφασισμένη μοίρα! Αλλά δεν έχω καμία, είμαι ο κάνω-τίποτα εαυτός, αυτός που κάθεται στο άλαλο, κενό τίποτα και ποτέ, ενώ εσείς είστε απασχολημένοι να ξαναδημιουργείτε ζωή. Εσείς είστε ή εγώ, γείτονες, που θα έπρεπε να επαναστατήσω;
Όταν ο έβδομος εαυτός μίλησε έτσι, οι άλλοι έξι τον κοίταξαν με οίκτο και δεν είπαν τίποτα άλλο· και καθώς η νύχτα πύκνωνε ο ένας μετά τον άλλο έπεσαν για ύπνο τυλιγμένοι σε μια νέα και χαρούμενη υποταγή.
Αλλά ο έβδομος εαυτός παρέμεινε να κοιτά και να παρατηρεί το τίποτα, το οποίο βρίσκεται πίσω απ' όλα τα πράγματα.

"Ο Τρελός" -Χαλιλ Γκιμπραν
Δείτε περισσότερα
Οι συνέπειες των σκέψεων (μέρος 2ο)

Οι σκέψεις μας μπορούν να μεταφέρουν ρεύματα μεγάλης ομορφιάς, εικόνων ηρωισμού και ευγένειας, όπως και ισχυρά κύματα ενεργειακής θεραπείας στο σύμπαν.
Αυτές οι σκέψεις έλκονται από τους δημιουργικούς ανθρώπους, από τους ανθρώπους με καθαρή καρδιά και καλή θέληση και χρησιμοποιούνται από αυτούς για να αλλάξουν οι ίδιοι και το περιβάλλον τους και να φέρουν μια καλύτερη ζωή σ' αυτόν τον πλανήτη. Κάθε ανθρώπινο ον μπορεί να προσθέσει το μερίδιό του στη συσσώρευση καλών σκέψεων και να υπηρετήσει το κοινό καλό.

Thought and the Glory of Thinking

Torkom Saraydarian

www.otan.gr
http://www.dkaravasilis.gr/category/herimitis/

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Οι συνέπειες των σκέψεων (μέρος 1ο)

Οι σκέψεις είναι ενέργεια που δεν επηρεάζει μόνο τα μυαλά και τις σκέψεις των άλλων ανθρώπων, αλλά επίσης επηρεάζει την ατμόσφαιρα, τα στοιχεία που βρίσκονται στην ατμόσφαιρα και τα ρεύματα ενέργειας που δρουν εκεί.
Αυτό σημαίνει ότι η σύνθεση των στοιχείων του αέρα αλλάζει λόγω των ανθρώπινων σκέψεων.
 
Πιστεύεται ότι επηρεάζουν το σχηματισμό των νεφών και τον ιονισμό του αέρα. Επηρεάζουν τη μαγνητική πόλωση, τις αστραπές, τις βροντές και τη βροχή. Δημιουργούν αιτίες σεισμών ή σταθεροποίησης. Προκαλούν επιδημίες και φυσικές καταστροφές, αν είναι μαζικές και αρνητικές.
 

Thought and the Glory of Thinking
Torkom Saraydarian

www.otan.gr

Ι-τσινγκ - Το βιβλίο των αλλαγών


Είναι ένα από τα πιο αρχαία κλασικά κινέζικα κείμενα και ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία της παγκόσμιας φιλολογίας. Η φιλοσοφία τόσο του Λάο Τσε όσο και του Κομφούκιου έχουν τις ρίζες τους σ' αυτό το κείμενο. Ομως η επίδρασή του ήταν μεγάλη όχι μόνο στη φιλοσοφία, αλλά και στην επιστήμη και στην πολιτική. Θεωρείται ότι το Ι Τσινγκ έχει ηλικία 5.000 χρόνων. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο συγγραφέας του έργου. Λέγεται ότι η αρχική διδασκαλία του δόθηκε στον κόσμο από το μεγάλο μύστη αυτοκράτορα Φου Σι. Γύρω στα 1150 π.Χ. ο βασιλιάς Γουέν και ο γιος του δούκας του Τσόου μελέτησαν αυτή την αρχική διδασκαλία, την ταξινόμησαν και πρόσθεσαν διάφορα σχόλια. Στην αρχή το Ι Τσινγκ ήταν μια συλλογή γραμμικών σημείων που χρησιμοποιούνταν σαν χρησμοί.

Οι χρησμοί αυτοί απαντούσαν με ένα "ναι" ή ένα "όχι". Η ενιαία γραμμή -  σήμαινε "ναι" και η κομμένη - - "όχι". Σιγά - σιγά αυτές οι γραμμές συνδυάστηκαν μεταξύ τους και δημιούργησαν ζευγάρια. Αργότερα προστέθηκε και μία τρίτη γραμμή κι έτσι δημιουργήθηκαν τα οχτώ τρίγραμμα που θεωρούνται σαν εικόνες των όσων συμβαίνουν στον Ουρανό και στη Γη.

Τα οχτώ τρίγραμμα που στα κινέζικα λέγονται Πα Κούα, σχετίζονται με οχτώ φυσικές μορφές, δηλαδή με τον Ουρανό, τη Γη, τον Κεραυνό, το Ξύλο, το Νερό και τη Σελήνη, τη Φωτιά και τον Ηλιο, το Βουνό και το Έλος, καθώς επίσης και με τα πρόσωπα μιας οικογένειας που αποτελείται από Πατέρα, Μητέρα, τρεις Γιους και τρεις Κόρες. Στο Βιβλίο των Αλλαγών τα οχτώ τρίγραμμα συνδυάζονται δύο δύο και μας δίνουν 64 σχηματισμούς των έξι γραμμών ή 64 εξάγραμμα. Αυτά παριστάνουν 64 βασικές καταστάσεις στις οποίες μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος.

Αυτές οι καταστάσεις είναι υποκειμενικές και ταυτόχρονα αντικειμενικές, δηλαδή περιγράφουν την ψυχολογική στάση ενός ατόμου καθώς και το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Οι καταστάσεις αυτές δεν είναι στατικές, αλλά έχουν μέσα τους το στοιχείο της αλλαγής, οπότε ο άνθρωπος μπορεί να περάσει από μία κατάσταση σε άλλη, ακολουθώντας κάποιες συμβουλές που δίνονται στο Βιβλίο των Αλλαγών.

Το Ι Τσινγκ αποτελείται από τέσσερα μέρη. Στο πρώτο μέρος δίνονται τα 64 εξάγραμμα. Στο δεύτερο γίνεται σχολιασμός των εξαγράμμων. Στο τρίτο γίνεται σχολιασμός καθεμιάς γραμμής των εξαγράμμων. Το τέταρτο μέρος του Ι Τσινγκ ονομάζεται "Δέκα Πτέρυγες". Περιέχει σχόλια, παρατηρήσεις και στοχασμούς πάνω στο Ι Τσινγκ από τη Σχολή του Κομφούκιου.


Κεντρικές ιδέες του τμήματος αυτού είναι:

1)          Η ουσία του σύμπαντος βρίσκεται σε συνεχόμενη κίνηση. Τα φαινόμενα που προκύπτουν από αυτή την κίνηση υπόκεινται σε μία συνεχή μεταβολή.

2)          Η ουσία αυτή εκδηλώνεται στον ορατό κόσμο μέσα από τα αντίθετα και συμπληρωματικά στοιχεία.

3)          Οι εξελίξεις του σύμπαντος είναι κυκλικές. Τα πάντα τείνουν να επιστρέψουν στο σημείο απ' όπου ξεκίνησαν όταν άρχισε η εκδήλωση.

4)          Ολες οι αλλαγές υπακούουν σε κάποιο ρυθμό.

5)          Το καλό και το κακό είναι σχετικά.

6)          Για να είναι μία δράση καλή, πρέπει να ακολουθεί τους συμπαντικούς νόμους.

Τα οχτώ τρίγραμμα είναι τα εξής: Τσιεν Πατέρας, Ουρανός, Δύναμη Κουν Μητέρα, Γη, Υποταγή Τσεν 1ος Γιος, Κεραυνός, Κίνηση Σουν 1η Κόρη, Ξύλο, Διείσδυση Κουν 2ος Γιος, Νερό-Σελήνη, Κίνδυνος Λι 2η Κόρη, Φωτιά-Ηλιος, Φως Τούι 3η Κόρη, Ελος, Χαρά Κεν 3ος Γιος, Βουνό, Ηρεμία. Σε κάθε τρίγραμμα οι συνεχείς γραμμές είναι αρσενικού χαρακτήρα (γιανγκ) και οι διακεκομμένες είναι θηλυκού χαρακτήρα (γιν). Το γιν-γιανγκ συμβολίζει όλα τα συμπληρωματικά αντίθετα στο δυαδικό σύμπαν. Απεικονίζει την τέλεια ισορροπία των δύο μεγάλων δυνάμεων στο Σύμπαν. Η καθεμιά από αυτές τις δυνάμεις περικλείει μέσα της σε σπόρο την αντίθετη συμπληρωματική της. Πρόκειται για ένα τέλειο σύμβολο που, ενώ στην ουσία του είναι ένα, καθώς εκδηλώνεται στον κόσμο αποκτά διπλή μορφή. Συμβολίζει όλους τους δυαδισμούς καθώς και τη συνεχή αλλαγή. Σε κάθε τρίγραμμα η πάνω γραμμή σχετίζεται με το νου, η δεύτερη με την ψυχή και η τελευταία με το σώμα. Καθεμία, δηλαδή, από τις γραμμές σχετίζεται με ένα από τα στοιχεία εκείνα που αποτελούν αυτό το σύνθετο ον που ονομάζεται άνθρωπος.

Είπαμε παραπάνω ότι, αν συσχετίσουμε τα οχτώ τρίγραμμα με τα μέλη μιας οικογένειας, θα δούμε ότι αντιστοιχούν στον πατέρα, στη μητέρα, τρεις γιους και τρεις κόρες, δηλαδή σε 4 αρσενικά και 4 θηλυκά. Αυτό φανερώνει ότι το αρσενικό στοιχείο υπάρχει σε ίση ποσότητα με το θηλυκό. Παρατηρούμε επίσης ότι ο πατέρας και η μητέρα, δηλαδή η αρχετυπική αρσενική και θηλυκή αρχή, συμβολίζονται με τρεις συνεχείς και τρεις διακεκομμένες γραμμές αντίστοιχα. Καθένα όμως από τα παιδιά συμβολίζεται και με συνεχείς και με διακεκομμένες γραμμές, πράγμα που δηλώνει ότι αποτελούν ενδιάμεσες καταστάσεις, έχουν χαρακτηριστικά και αρσενικά και θηλυκά.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ενδιάμεση κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα παιδιά συμβολίζει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος και την οποία πρέπει να υπερβεί. Παλλόμενος ανάμεσα στις καταστάσεις Ράγιας και Τάμας, δηλαδή υπερβολής και έλλειψης, πρέπει, ακολουθώντας την Ορθή Δράση, να φτάσει στο Σάτβα, την τέλεια αρμονία, την ισορροπία. Ορθή Δράση, όπως λέει ο Κρίσνα στον Αρζούνα στην Μπαγκαβάτ Γκίτα, είναι να ακολουθεί κανείς το δρόμο του κέντρου, να δρα με βάση το νόμο, να εκτελεί το καθήκον του, να δρα ανιδιοτελώς. Ορθή Δράση είναι η εκτέλεση του σωστού, χωρίς την προσδοκία της ανταμοιβής.

Η Ορθή Δράση είναι ο μοναδικός δρόμος που βοηθάει τον άνθρωπο να εξελιχθεί και να εκτελέσει σωστά το ρόλο του ως άνθρωπος. Μπορεί να γίνει ένας συσχετισμός ανάμεσα στα οχτώ τρίγραμμα και στην Ευγενή Οκταπλή Ατραπό του Βούδα.

Είναι γνωστό ότι ο Βούδας έφτασε στη φώτιση όταν ανακάλυψε τις τέσσερις μεγάλες Αλήθειες:

1)          Ο πόνος είναι αναπόφευκτος.

2)          Η αιτία του πόνου είναι ότι ο άνθρωπος πιστεύει ως πραγματικά και αληθινά εκείνα που είναι απατηλά.

3)          Η εξάλειψη του πόνου θα έρθει όταν μέσα από την Ορθή Δράση δίνουμε περισσότερη σημασία στο αθάνατο πνεύμα μας απ' ό,τι στο θνητό σώμα. Ο δρόμος που οδηγεί στην εξάλειψη του πόνου είναι η Ευγενής Οκταπλή Ατραπός, που αποτελείται από τα εξής σκαλοπάτια: - Ορθές Αντιλήψεις - Ορθές Αποφάσεις - Ορθές Ομιλίες - Ορθή Συμπεριφορά - Ορθά Μέσα Ζωής - Ορθή Προσπάθεια - Ορθή Σκέψη - Ορθή Συγκέντρωση. Θα προσπαθήσουμε τώρα να κάνουμε μια αντιστοιχία ανάμεσα στην Ευγενή Οκταπλή Ατραπό και τα Οχτώ Τρίγραμμα, παίρνοντας ως δεδομένο ότι και τα δύο συμβολίζουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος για να εξελιχθεί, για να γίνει καλύτερος.

a.       Ορθές Αντιλήψεις - Κουν = Είναι το στάδιο κατά το οποίο παίρνουμε γνώσεις, εμπειρίες, αρχίζουμε να είμαστε πιο συνειδητοί και έτσι μπαίνουμε στο δρόμο για την εξέλιξη, για τη βελτίωση του εαυτού μας. Είναι η αρχή της Ατραπού. Ο ρόλος μας είναι παθητικός, δεχόμαστε πράγματα, δεν έχουμε αρχίσει ακόμα να δίνουμε. Γι' αυτό και συσχετίζεται με το θηλυκό στοιχείο, που ένα από τα χαρακτηριστικά του είναι η δεκτικότητα.

b.      Ορθές Αποφάσεις - Τσεν = Σ' αυτό το στάδιο αρχίζουμε να εφαρμόζουμε αυτά που μάθαμε. Η θεωρία γίνεται πράξη, όπως φαίνεται από την κάτω γραμμή που αντιστοιχεί, όπως είπαμε, στο σώμα.

c.       Ορθές Ομιλίες - Καν = Σ' αυτό το στάδιο αρχίζουμε να μεταφέρουμε όσα γνωρίζουμε στους άλλους. Η αγάπη μας για τους ανθρώπους μας κάνει να θέλουμε να τους μεταδώσουμε αυτά που γνωρίζουμε.

d.      Ορθή Συμπεριφορά - Τούι = Εδώ βρισκόμαστε στην αρχή της κατανόησης της αστάθειας και της μεταβλητότητας του κόσμου που ζούμε. Είναι το στάδιο που, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε, χρειαζόμαστε τη στήριξη της διδασκαλίας των σοφών, αυτών που ξέρουν περισσότερα από εμάς.

e.      Ορθά Μέσα Ζωής - Κεν = Οπως φαίνεται από την πάνω γραμμή, είναι το στάδιο που βρίσκουμε αυτές οι διδασκαλίες τις οποίες αναφέραμε παραπάνω, μέσα μας. Ο νοητικός μας κόσμος έχει αναπτυχθεί.

f.        Ορθή Προσπάθεια - Λι = Σ' αυτό το στάδιο πλέον έχουμε ταύτιση θεωρίας και πράξης. Ο νοητικός μας κόσμος εκδηλώνεται στο φυσικό, οι πράξεις μας είναι αντανάκλαση των ιδεών μας. Εδώ πια εφαρμόζουμε την ορθή δράση, βοηθώντας ενεργά την ανθρωπότητα. Ορθή Σκέψη - Σουν = Το σώμα υπακούει στην ψυχή και στο νου. Κάθε ενέργειά μας είναι έκφραση του νόμου.

g.       Ορθή Συγκέντρωση - Τσιεν = Πλήρης αρμονία μεταξύ σώματος - ψυχής και νου.

Εχουμε φτάσει στο τέλος του δρόμου. Επίσης, οι ιδέες και οι αρχές του Ι Τσιγκ έχουν μεγάλη σχέση με τις αρχές του Κυμβάλειου. Το Κυμβάλειο αποτελεί μία από τις κύριες εκφράσεις της Σοφίας των αρχαίων παραδοσιακών μυστηρίων. Αποτελεί μέρος της διδασκαλίας του θεού της Σοφίας της Αιγύπτου Θωτ. Το Κυμβάλειο μας αποκαλύπτει 7 αρχές που θεμελιώνουν το αόρατο και ορατό Σύμπαν. Βέβαια δεν είναι δυνατόν να αναφερθούμε περισσότερο στο Κυμβάλειο, γιατί κάτι τέτοιο θα αποτελούσε το θέμα ενός άλλου άρθρου. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι οι ιδέες της αλλαγής, της συνεχόμενης κίνησης, του ρυθμού, της ύπαρξης των αντιθέτων είναι κοινές και στα δύο έργα. Καθώς ένας άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τα παραδοσιακά κείμενα, που οι μακρινοί μας πρόγονοι κληροδότησαν στη σημερινή ανθρωπότητα, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για έναν πολύτιμο θησαυρό.

Το Ι Τσιγκ, όπως και το Κυμβάλειο, η Μπαγκαβάτ Γκίτα και άλλα κείμενα έχουν ως στόχο να βοηθήσουν τον άνθρωπο να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό του και τον κόσμο που τον περιβάλλει. Από εμάς εξαρτάται αν θα αξιοποιήσουμε τις μεγάλες αυτές αλήθειες που ώθησαν τους ανθρώπους του παρελθόντος να δημιουργήσουν εκείνους τους μεγάλους πολιτισμούς που άφησαν έντονα τα αποτυπώματά τους στην Ιστορία. Σίγουρα η εποχή που ζούμε είναι διαφορετική. Αλλά οι διδασκαλίες που υπάρχουν σ' αυτά τα κείμενα είναι διαχρονικές και αγγίζουν κάθε άνθρωπο που θέλει να γνωρίσει την αλήθεια και να βελτιώσει τον εαυτό του και τον κόσμο.
http://www.nea-acropoli-athens.gr/index.php?option=com_content&view=article&catid=43:2008-03-11-08-23-52&id=248:2009-01-29-20-19-05&Itemid=72
 


Αφιερωμένο στους Ανθρωπους της ζωής μου....στους Ανθρώπους!!

Να έρχεσαι στον ύπνο μου εκδ.ελληνικά γράμματα
Τώρα που μας χωρίζουνε βουνά
από λόγια αλόγιστα και θάλασσες
να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου
Να 'ρχεσαι πιο συχνά με
αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι, με τρεχαντήρι, υπερωκεάνιο,
με τα πόδια...
να 'ρχεσαι πάντως
Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα
με ρούχα ή χωρίς
«Σουσάμι άνοιξε» θα λέω τρις
και θα σε μπάζω στ' όνειρο
Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια
που τα πήρε ο αέρας να τα πάει μακριά
μια πάνω
και μια κάτω μεθυσμένα
Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω
να καθαρίζουμε παρέα φρεσκα φασολάκια
να τρώμε καρμπονάρα,
να σε ταΐζω μενεξέδες, κουκουνάρια
και να σε πασπαλίζω φεγγαρόσκονη, θα δεις
Ανάμεσα σε ερωτιδείς κι αγγέλους να πετάς εσύ,
μαζί κι εγώ
Κι αν θέλεις θα γινόμαστε ακροβάτες,
ηθοποιοί σε θίασο πλανόδιο, έλα
Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα
στα κατώφλια του καλοκαιριού
Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο,
να κυνηγιόμαστε στο μυρωμένο λιβάδι των αισθήσεων,
των παραισθήσεων,
να σε φτάνω, να σ' αγγίζω,
να σε πιάνω
Να 'μαι τα χέρια εγώ κι εσύ το πιάνο
και να σε τραμπαλίζω
και να σου φτιάχνω κούνια σ' ανθισμένη κερασιά
να σε κουνώ, να σε ταρακουνώ

Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα

Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτί
Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι
Βγαίνουν αληθινά μόνο αν τα πιστεύεις....





Νόηση, Εγκέφαλος & Συστήματα Αντίληψης

Ή πώς να αποδεσμευτείτε από μια ανεπαρκή κοσμοθεώρηση.


«Ένα σημαντικό μειονέκτημα που έχω ν’ αντιμετωπίσω όταν γράφω, κι ακόμα περισσότερο όταν εξηγώ κάτι, είναι ότι αδυνατώ να σκεφτώ με λέξεις. Συχνά μου συμβαίνει, μετά από σκληρή δουλειά, που με οδήγησε σε αποτελέσματα που βρίσκω απολύτως σαφή και ικανοποιητικά, όταν θέλω να τα διατυπώσω με λέξεις, να έχω το αίσθημα ότι για να ξεκινήσω θα πρέπει πρώτα να μεταφερθώ σ’ ένα διαφορετικό επίπεδο νόησης. Πρέπει να μεταφράσω τις σκέψεις μου σε μια γλώσσα, μέσα στην οποία δεν ταιριάζουν και πολύ –μοιάζουν να «κλωτσάνε». Κατά συνέπεια σπαταλώ πολύ χρόνο αναζητώντας τις κατάλληλες λέξεις και φράσεις κι όταν μου ζητηθεί ξαφνικά να μιλήσω συνειδητοποιώ ότι δυσκολεύομαι πολύ, αλλά αυτό οφείλεται σε λεκτική ανεπάρκεια και όχι στο ότι δεν αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με σαφήνεια. Πρόκειται για ένα από τα μικρά πράγματα που με ταλαιπωρούν στη ζωή.»

Francis Galton



«Όλα ήταν ένα κουβάρι στο μυαλό μου, εξαιτίας του καθηγητή των μαθηματικών που είχα στο γυμνάσιο και ο οποίος μου ζητούσε να του δείξω γραπτά πως έκανα τις πράξεις. Είχα το δικό μου σύστημα μέχρι τότε και λειτουργούσε θαυμάσια. …όμως δεν μπορούσα να πω με ποιο τρόπο εύρισκα τις απαντήσεις.»

Donna Williams




«Φαίνεται ότι οι λέξεις ή η γλώσσα, σε προφορική ή γραπτή μορφή, δεν παίζουν κανένα ρόλο στο μηχανισμό της σκέψης μου. Οι φυσικές οντότητες που φαινομενικά χρησιμεύουν σα στοιχεία της σκέψης είναι συγκεκριμένα σύμβολα, καθώς και είδωλα λίγο πολύ ξεκάθαρα, τα οποία μπορούν να αναπαραχθούν και να συνδυαστούν «αυθόρμητα»… Στη δική μου περίπτωση, τα στοιχεία στα οποία αναφέρθηκα παραπάνω είναι οπτικά και, μερικές φορές, μυϊκά. Οι συμβατικές λέξεις και τα άλλα σύμβολα πρέπει να αναζητηθούν με μόχθο και μόνο σε δεύτερο στάδιο, όταν οι ζητούμενοι συνειρμοί έχουν αποδειχθεί επαρκώς και μπορούν ν’ αναπαραχθούν κατά βούληση.»

Albert Einstein


Τα προαναφερθέντα αποσπάσματα που παρατέθηκαν σαν ένας μικρός πρόλογος, έχουν γραφεί από τρεις ιδιαίτερους ανθρώπους. Ο Francis Galton (1822-1911) ήταν ένας Βικτοριανός πολυμαθέστατος επιστήμονας που ασχολήθηκε με την μετεωρολογία και τις εξερευνήσεις έως την ανθρωπολογία, την ψυχολογία και την γενετική αλλά και άλλα πολλά.

Ο Albert Einstein δεν χρειάζεται συστάσεις και η Donna Williams είναι κοινωνιολόγος-παιδοψυχολόγος, αυτοδίδακτη μουσικοσυνθέτης και έχει γράψει ποίηση και την αυτοβιογραφία της παρ’ όλο που γεννήθηκε και παραμένει αυτιστική!

Κοινό χαρακτηριστικό τους, η αδυναμία τους να σκέφτονται με λέξεις και η δυσκολία τους να «μεταφράσουν» σε γραπτό ή προφορικό λόγο την ολιστική σκέψη τους. Και δεν είναι οι μόνοι. Λίγο έως πολύ, παρόμοια προβλήματα απασχολούν όλους όσους έχουν κυρίαρχο το δεξί τμήμα του εγκεφάλου τους. Τι σημαίνει όμως αυτό; Αν και δεν είναι μέσα στις προθέσεις μου να κάνω παρουσίαση της εγκεφαλικής λειτουργίας, θα ήταν χρήσιμο να αναφερθούμε εν μέρει σ’ αυτήν, ώστε να γίνουν κατανοητά όσα θα μας απασχολήσουν στην συνέχεια.

Τα εγκεφαλικά ημισφαίρια συνδέονται με το μεσολόβιο, ένα πλέγμα νευρικών ιστών που συνδέει τους μηχανισμούς της λειτουργίας τους και έτσι εξασφαλίζει την μεταξύ τους επικοινωνία. Κυρίαρχο ημισφαίριο θεωρείται αυτό που ανταποκρίνεται συχνότερα ή είναι ταχύτερο και αποτελεσματικότερο στην επεξεργασία των ερεθισμάτων.

Με τα σημερινά δεδομένα και κατά κανόνα, το αριστερό ημισφαίριο εξειδικεύεται στις λειτουργίες γραφής, συμβολισμού, λόγου, ανάγνωσης, συλλαβισμού, εντόπισης λεπτομερειών και γεγονότων, ομιλίας και απαγγελίας, εφαρμογής οδηγιών, ακοής και συνειρμού ήχων και ελέγχει την δεξιά πλευρά του σώματος.

Το δεξί ημισφαίριο αντίστοιχα εξειδικεύεται στις: αφή, αντίληψη χώρου, σχηματοποίηση, αρίθμηση, αντίληψη των χρωμάτων και της μουσικής, δημιουργικότητα, φαντασία, καλλιτεχνική έκφραση, αισθήματα και συγκινήσεις και τέλος στην εξαιρετικά σύνθετη ικανότητα επικοινωνίας και μάθησης, μέσω της κίνησης του σώματος. Ελέγχει την αριστερή πλευρά του σώματος. Σύμφωνα με μια από τις υπάρχουσες θεωρίες αυτή η εξειδίκευση ξεκινά στην ηλικία των τεσσάρων ετών ενώ μέχρι τότε τα ημισφαίρια αναπτύσσονται συμμετρικά. Όλες δηλαδή οι λειτουργίες υπάρχουν και στα δύο τμήματα ταυτόχρονα.

Όμως τα ημισφαίρια έχουν και διαφορετικούς τρόπους επεξεργασίας των ερεθισμάτων. Έτσι και οι τρόποι οργάνωσης και λειτουργίας της σκέψης διαφέρουν.(1)

Σε ασθενείς που έχουν υποστεί χειρουργικές επεμβάσεις εγκεφάλου έχει διαπιστωθεί πως μετά από ειδικευμένη εκπαίδευση είναι δυνατόν σε ένα μεγάλο ποσοστό, να αποκτήσει ένα από τα δύο ημισφαίρια τις λειτουργικές ικανότητες του άλλου. Για παράδειγμα, σε μια μελέτη που έγινε σε κάποιον «διπλοεγκεφαλικό»(2) ασθενή από τον Donald Wilson και τους συνεργάτες του, το 1977, το δεξί ημισφαίριο έμαθε να μιλά ενώ όπως είναι γνωστό το κέντρο του λόγου βρίσκεται κατά συντριπτική πλειοψηφία στο αριστερό.

Ανάλογα με το ποιο είναι το κυρίαρχο ημισφαίριο, οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται ως ακουστικοί τύποι αν λειτουργούν με το αριστερό, και οπτικοί αν λειτουργούν με το δεξί ημισφαίριο. Ένας τρίτος τύπος οι αισθησιοκινητικοί, λειτουργούν επίσης με το δεξί εγκεφαλικό ημισφαίριο.

Ωστόσο η κοινωνία μας είναι δομημένη από κάθε άποψη μόνο για τους «δεξιόχειρες»! Και δεν είναι απλά η πρακτική πλευρά, όπως η κατασκευή των ψαλιδιών για παράδειγμα, που δημιουργεί τα προβλήματα στους υπόλοιπους. Είναι ουσιαστικότερες καταστάσεις όπως η δομή των εκπαιδευτικών συστημάτων ή όπως η κοινά αποδεκτή «πραγματικότητα». Στην απαρχή της εμφάνισης και χρήσης της ομιλίας ο άνθρωπος αναγκάστηκε για πρακτικούς λόγους να επικεντρωθεί περισσότερο στη χρήση του αριστερού ημισφαιρίου, για να καταλήξει μέσα από την πορεία της εξέλιξης στην «κατάχρηση». Το πώς παγιώθηκε και εξακολουθεί να συμβαίνει αυτό είναι εμφανές αν εξετάσουμε την προσωπική εξέλιξη κάθε ανθρώπου με δυτική κουλτούρα.

Στην βρεφική ηλικία έχουμε μόνο την συναίσθηση ενός πυρήνα ύπαρξης (είμαι). Αυτό που αργότερα θα αποτελέσει το «εγώ είμαι». Η αντίληψη μας για τον «εξωτερικό» κόσμο περιορίζεται μόνο σε ό,τι μπορούμε να δούμε γύρω μας στο άμεσο περιβάλλον και μόνο από το σταθερό σημείο όπου βρισκόμαστε κάθε φορά.

Οι εικόνες γύρω μας είναι ρευστές και θολές χωρίς ιδιαίτερο νόημα και ο «κόσμος» περιορίζεται στον οπτικό μας ορίζοντα, ενώ ο εγκέφαλος δεν γνωρίζει ακόμη τι βλέπει. Είναι οι πρώτες προσλαμβάνουσες εικόνες που αποκτά και οι οποίες θα αποτελέσουν τα πρότυπα μας.

Τα υπόλοιπα ερεθίσματα, εσωτερικά και εξωτερικά –πείνα, πόνος, θερμοκρασία, ήχοι κλπ- είναι απλά διαφορετικές καταστάσεις ύπαρξης, καταστάσεις ανησυχίας ή απειλής ή αντίθετα ηρεμίας και γαλήνης-ασφάλειας. Πρωτογενή αρχέγονα συναισθήματα από τα οποία απορρέουν τα δευτερογενή, δυσφορία-φόβος, ευχαρίστηση-χαρά…. Η ικανότητα της άμεσης γνώσης έξω από κάθε λογική επεξεργασία είναι ακόμη παρούσα.

Ένα βρέφος δεν μπορεί να αποφασίζει με λογικούς συνειρμούς για τον ρόλο που διαδραματίζει η παρουσία της μητέρας του στη ζωή του, όμως γνωρίζει αναμφίβολα τα αισθήματα που εκείνη τρέφει γι αυτό και αντιλαμβάνεται την παρουσία της ακόμη και όταν κοιμάται. Έχει άμεση πρόσβαση στις ενεργειακές ανταλλαγές που συντελούνται γύρω του.

Καθώς ο εγκέφαλος εκπαιδεύεται με την συνεχή επανάληψη και η εστιακή ικανότητα του μεγαλώνει, «προχωρά» στις νέες γι αυτόν περιοχές, διευρύνοντας και τα όρια του κόσμου γύρω μας. Βρισκόμαστε στην κρίσιμη καμπή, το «σημείο» εκείνο όπου αρχίζει η εδραίωση της διαμόρφωσης πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που έχουν ήδη περιχαρακώσει κάποιοι άλλοι για μας, σύμφωνα με τα δεδομένα που τους δόθηκαν όταν βρίσκονταν στην δική μας θέση.

Η «διαχωριστική γραμμή» χαράσσεται με την εκμάθηση της ομιλίας. Την σκυτάλη παίρνει από τους γονείς το σχολείο και εκεί τα περιθώρια της νοητικής ευελιξίας μας στενεύουν ασφυκτικά και συχνά ανεπανόρθωτα. Με την εκμάθηση της γραφής και της ανάγνωσης η Ύπαρξη μας εγκλωβίζεται για ακόμη μια φορά και μέσα στα όρια των λέξεων που αντικαθιστούν τις πρωταρχικές εντυπώσεις και έννοιες.

Το αριστερό κυρίαρχο ημισφαίριο του λόγου με τις ανεπαρκείς του, σε σχέση με το σύνολο της ανθρώπινης υπόστασης, αντιληπτικές ικανότητες κατάφερε να δομήσει την «πραγματικότητα» στα μέτρα του και εις βάρος του δεξιού ημισφαιρίου και όλων των ικανοτήτων του. Έτσι η γραμμική λεκτική σκέψη που στηρίζεται αποκλειστικά στους κανόνες της λογικής και σε χειροπιαστά ερεθίσματα αιτίου και αποτελέσματος έγινε ο κανόνας και το δεξί άλαλο ημισφαίριο εξαναγκάστηκε στην «σιωπή» ακριβώς σαν παιδί ενός κατώτερου θεού!

Η άχρονη αντίληψη της Ολότητας και η διαίσθηση, η φαντασία και το παράλογο όχι μόνο μπήκαν σε δεύτερη θέση, αλλά κατηγορήθηκαν, καταδικάστηκαν και εξορίστηκαν από την ζωή μας. Υποχρεωθήκαμε να μάθουμε να χρησιμοποιούμε «το χέρι το καλό» έτσι όπως αυτό ορίστηκε από το κοινωνικό σύστημα.

Και καταλήξαμε (πόσο βολικό για μερικούς!) σε μια «…κοινωνία βασισμένη στο μύθο της παραγωγικότητας (και στην πραγματικότητα του κέρδους) που έχει ανάγκη από μισούς ανθρώπους –πιστούς εκτελεστές, επιμελείς εργάτες αναπαραγωγής, πειθήνια όργανα χωρίς βούληση- και αυτό σημαίνει ότι είναι μια κοινωνία άσχημα φτιαγμένη και ότι είναι ανάγκη να την αλλάξουμε. Για να την αλλάξουμε χρειάζονται άνθρωποι δημιουργικοί, που να ξέρουν να χρησιμοποιούν τη φαντασία τους.» Όμως «Η δημιουργικότητα είναι συνώνυμο της ‘‘αποκλίνουσας σκέψης’’, αυτής δηλαδή που έχει την ικανότητα να σπάει συνεχώς τα σχήματα της εμπειρίας. Είναι δημιουργικό ένα μυαλό που πάντα δουλεύει, που πάντα ρωτάει, που ανακαλύπτει προβλήματα εκεί που οι άλλοι βρίσκουν ικανοποιητικές απαντήσεις, που νοιώθει άνετα στις ρευστές καταστάσεις όπου οι άλλοι οσφραίνονται μόνο κινδύνους, που διαθέτει κρίση αυτόνομη και ανεξάρτητη (ακόμα κι απ’ τον πατέρα, το δάσκαλο, την κοινωνία), που αρνείται το τυποποιημένο, που καταπιάνεται απ’ την αρχή με τα πράγματα και τις έννοιες, χωρίς να εμποδίζεται από κομφορμισμούς. Όλες αυτές οι ιδιότητες εκδηλώνονται στη διαδικασία της δημιουργίας»

Και η δημιουργικότητα είναι κατεξοχήν λειτουργία του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου. Αυτού του καθ’ όλα ισότιμου τμήματος της βιολογικής μας ύπαρξης που μας συνδέει με την Άχρονη Ολότητα των Πλατωνικών Ιδεών. Αυτού που μεθοδικά και ανελέητα το κάθε μορφής εκπαιδευτικό σύστημα καταστέλλει και απομονώνει από την ευαίσθητη νηπιακή ηλικία έως ότου το αποπροσανατολίσει, παραχωρώντας του διεξόδους μόνο μέσα από «δευτερεύουσες» καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Όσοι προσπαθήσουν με πείσμα να δημιουργήσουν τη δική τους πραγματικότητα, χαρακτηρίζονται παράξενοι, περιθωριακοί, διανοητικά απροσάρμοστοι ή και ψυχοπαθείς και εκτοπίζονται.

«Βλέπω μέσα στον καθρέφτη αυτό το κορίτσι να με κοιτάζει.

Βλέπω να πιστεύει πως είμαι τρελή, επειδή θέλω να είμαι ελεύθερη.

Όμως βλέπω μέσα στα μάτια της, ότι όπως την κοιτάζω,

προσπαθεί να καταλάβει ότι δε λέω ψέματα,

απλά προσπαθώ να βρω το δρόμο να γυρίσω πίσω

στον εαυτό μου.»

Έγραψε η Dona Williams σ’ ένα από τα ποιήματα της και νομίζω πως δεν χρειάζονται σχόλια.

Όμως, τι θα γινόταν αν… αλλάζαμε τα δεδομένα; Αν εκπαιδεύαμε τους εγκεφάλους μας έτσι ώστε να λειτουργούμε όλοι ως αμφίχειρες;

Υπό συνήθεις συνθήκες η εγκεφαλική εκπαίδευση σταματά όταν «αποφασίσουμε» ότι γνωρίζουμε πλέον τα πάντα κι αυτό ήταν όλο. Από εξαναγκασμένο προγραμματισμό σε πρώτο στάδιο και από προσωπική αδιαφορία στη συνέχεια, σταματάμε να εξελίσσουμε την αντίληψη μας και τα όρια μας παύουν να διευρύνονται και καλουπώνονται στον συγκεκριμένο για τον καθένα μας, κόσμο. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως ο Κόσμος σταματά εκεί όπου σταματά ο ορίζοντας του καθενός από εμάς.

Όπως αποδείχθηκε από το πείραμα Wilson με τον διπλοεγκεφαλικό ασθενή, υπάρχει η δυνατότητα απόκτησης από τα ημισφαίρια ικανοτήτων που «παραδοσιακά» δεν τους ανήκουν. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό που θα επιδιώξουμε είναι απλά να αποκαταστήσουμε την λειτουργικότητα του δεξιού εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου.

Ή αλλιώς, να αποδώσουμε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα του Θεού στο Θεό! Κι αν καλοσκεφτείτε το σχόλιο, θα διαπιστώσετε πόσο κυριολεκτικό είναι.

Εδώ, θα κάνουμε μια παράκαμψη, επειδή ο «δρόμος» μας προς το δεξί εγκεφαλικό ημισφαίριο (ας το συντομεύσουμε σε ΔΗ) περνά από τον δικτυωτό σχηματισμό.

Αυτός βρίσκεται εν μέρει στο μεσεγκέφαλο και εν μέρει στον οπίσθιο εγκέφαλο και ευθύνεται για την γενική κατάσταση εγρήγορσης ολόκληρου του εγκεφάλου ή τμημάτων του.

Πολλοί νευροφυσιολόγοι υποστηρίζουν πως ο δικτυωτός σχηματισμός αποτελεί την πιθανή «έδρα» της συνείδησης επειδή αν υποστεί βλάβη, το αποτέλεσμα είναι μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει συνείδηση.

Δεδομένου ότι, δεν «έχουμε» συνείδηση, αλλά είμαστε εκδηλωμένη Συνείδηση, οι νευροφυσιολόγοι την συγχέουν προφανώς με την συνειδητότητα. Με το ποσοστό δηλαδή της επίγνωσης που έχει κάθε στιγμή η Συνείδηση για τον εαυτό της και τις πράξεις της και την αλληλεπίδραση της με το περιβάλλον μέσω του σώματος που διατηρεί.

Αυτό προκύπτει ως συμπέρασμα από την πειραματική διαπίστωση ότι κάθε φορά που ο εγκέφαλος βρίσκεται σε ενσυνείδητη κατάσταση εγρήγορσης, ο δικτυωτός σχηματισμός είναι ενεργός ενώ διαφορετικά παραμένει ανενεργός. Όταν όμως κάποιος ονειρεύεται και ο εγκέφαλος δραστηριοποιείται σε σχέση με τα ονειρικά δρώμενα, ο δικτυωτός σχηματισμός παραμένει ανενεργός.

Μήπως κάποιος θα έπρεπε να μιλήσει στους νευροφυσιολόγους για το Συνειδητό Ονείρεμα και να προτείνει μια νέα σειρά πειραμάτων; Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρατηρούσαμε την αντίδραση του δικτυωτού σχηματισμού στην προκειμένη περίπτωση.

Αν λοιπόν θέλουμε να προσεγγίσουμε το ΔΗ χρειάζεται πρώτα να δραστηριοποιήσουμε τον δικτυωτό σχηματισμό. Και βέβαια μ’ αυτό, εννοώ πως πρέπει να είμαστε σε συνειδητή εγρήγορση. Όταν γνωρίζουμε τον μηχανισμό με τον οποίο αυτό επιτυγχάνεται είναι ίσως ευκολότερο, επειδή γίνεται πιο συγκεκριμένο. Στην συνέχεια, όπως και είναι ευνόητο, πρέπει να επιστρατεύσουμε και το μεσολόβιο.

Θα μπορούσαμε βέβαια να επινοήσουμε διάφορες τεχνικές για την αφύπνιση του ΔΗ όμως υπάρχει κάποια δοκιμασμένη και αποτελεσματικότατη. Επιπλέον μας παρέχει δυο ακόμη σημαντικότατα οφέλη. το σταμάτημα του εσωτερικού διαλόγου και την εικοσιτετράωρη συνέχεια της συνειδητής επίγνωσης. Αυτόματα αυτό σημαίνει απόκτηση της λυτρωτικής εσωτερικής σιγής που μας οδηγεί σε νέους ορίζοντες, και συνειδητό ονείρεμα.

Η τεχνική βασίζεται σε ένα από τα Συστήματα Αντίληψης και αυτά βέβαια αλληλεξαρτώνται από την νόηση και τις λειτουργίες του εγκεφάλου!

Σύμφωνα με παραδόσεις, θρησκείες και επιστήμες παρ’ όλο που η κάθε μια χρησιμοποιεί την δική της ορολογία, είναι κοινά αποδεκτό πως υπάρχουν διάφορα ‘‘επίπεδα’’ εκδήλωσης της Δημιουργίας. Ας μας επιτραπεί για πρακτικούς λόγους, να τα ορίσουμε σε τρεις γενικές ομάδες.

Ως επίπεδο της πρώτης ομάδας θα θεωρήσουμε την κατάσταση εκείνη που εκδηλώνεται ως αδιαμόρφωτες «καθαρές» ενέργειες. Ως δεύτερο την κατάσταση όπου οι ενέργειες εκδηλώνονται με ιδιότητες και μορφή, αλλά όχι μάζα. Και τρίτο την κατάσταση όπου οι ενέργειες εκδηλώνονται και ως μάζα.

Τώρα φανταστείτε αυτά τα επίπεδα σαν τρεις διαφάνειες που εφάπτονται αδιαχώριστα και θα έχετε μια ενδεικτική προσέγγιση μιας κοσμικής αναπαράστασης. Αν θέλετε μπορείτε, όπως η Dona Williams, και να κοιτάξετε τον εαυτό σας σ’ ένα καθρέφτη. Είμαστε, όπως κάθε τι άλλωστε, ένα φρακταλικό αντίγραφο του Κόσμου.

Σε κάθε ένα από αυτά τα επίπεδα αντιστοιχεί κι ένα διαφορετικό Σύστημα Αντίληψης. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που δεν έχουμε άμεση πρόσβαση από το ένα επίπεδο στο άλλο, συν το ότι η κατάσταση βέβαια, δεν είναι τόσο απλοϊκή όσο την περιγράψαμε.

Ωστόσο η προσέγγιση δεν είναι αδύνατη και αυτό μπορούν να το βεβαιώσουν αποκρυφιστές και επιστήμονες, ο καθένας από την σκοπιά του. Εκείνο που χρειάζεται είναι η γνώση του αντίστοιχου Συστήματος Αντίληψης (ΣΑ) και κάποιο πειραματικό μέσον. Από το δεύτερο έχουμε άπαντες και είναι βέβαια ο εγκέφαλός μας!

Στο τρίτο επίπεδο -της ύλης- το ΣΑ που αντιστοιχεί είναι των αισθήσεων. Όραση, ακοή, όσφρηση, γεύση και αφή, είναι οι ανεπαρκείς δυστυχώς ‘‘διπλωμάτες’’, που μας φέρνουν σε επαφή με τον ‘‘έξω’’ κόσμο.

Στο δεύτερο επίπεδο -της μορφής- αντιστοιχεί το Σύστημα της νοητικής αντίληψης και του οραματισμού. Και είναι σ’ αυτό ακριβώς το επίπεδο όπου το ΔΗ υποσκελίστηκε από το αριστερό.

Τα εκπαιδευτικά συστήματα και οι κοινωνικές δομές στην πλειοψηφία τους δίνουν κατά κανόνα βαρύτητα στην χρήση του ΑΗ και της γραμμικής λογικής του, υποβαθμίζοντας την ολογραφική, οραματική ικανότητα του ΔΗ.

Όμως η μεγάλη παγίδα βρίσκεται στον τρόπο χρήσης του λόγου. Υποβαθμίζοντας το ΔΗ, οι λέξεις έπαψαν να αντιπροσωπεύουν νοητικές εικόνες και έγιναν εικόνες αυτές οι ίδιες. Προφέροντας μια λέξη δεν ‘‘βλέπουμε’’ πια την νοερή μορφή αυτού που η λέξη αντιπροσωπεύει, αλλά την ίδια τη λέξη.(3)

Εδώ να σημειώσουμε πως οι νοητικές εικόνες δεν είναι μόνο οπτικές, αλλά αντιπροσωπεύουν όλες τις φυσικές αισθήσεις. Για παράδειγμα αν σκεφτείτε, με το ΔΗ, ένα ζεστό πιάτο από το αγαπημένο σας φαγητό δεν θα «δείτε» μόνο τη νοερή του εικόνα, αλλά παράλληλα θα το «μυρίσετε» και πιθανόν θα έχετε και την αίσθηση της γεύσης του, ακόμη και την θερμοκρασία του. Όλες αυτές είναι νοητικές εικόνες.

Χρησιμοποιούμε επίσης και «αναλογικές εικόνες» με τις οποίες προσπαθούμε να αντικειμενοποιήσουμε ιδέες που δεν ανταποκρίνονται σε αισθητήριες εικόνες, πχ λέμε, «η σκέψη μου είναι διαυγής», όπως θα λέγαμε «το καθαρό νερό είναι διαυγές».

Στο πρώτο επίπεδο -της αδιαμόρφωτης ενέργειας- το ΣΑ που αντιστοιχεί θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως συναίσθηση μέσω ανταλλαγής ενεργειών. Αν και ο απώτερος στόχος μας είναι να κατακτήσουμε ακριβώς αυτό το επίπεδο νόησης, δεν θα ασχοληθούμε εδώ με την ανάλυση του. Θα ήταν λάθος να κάνουμε ακριβώς αυτό το οποίο θέλουμε να αποφύγουμε. Άλλωστε όταν πάψουμε να αντιμετωπίζουμε με τρόμο την Ρευστότητα και γευτούμε την αίσθηση της Ελευθερίας της, θα είναι περιττή κάθε ανάλυση.

Τώρα, το ότι υποβαθμίστηκε η σπουδαιότητα του ΔΗ δεν σημαίνει και ότι αυτό έπαψε να χρησιμοποιείται. Χάθηκε όμως η ισορροπία και μαζί της χάθηκε και ο έλεγχος των λέξεων. Οι άνθρωποι έπαψαν να σκέφτονται με έννοιες και σκέφτονται με λέξεις.

Δεν σκέφτονται ωστόσο όλοι οι άνθρωποι τις λέξεις με τον ίδιο τρόπο. Μερικοί «βλέπουν» τις λέξεις και ανήκουν στον οπτικό τύπο, άλλοι τις «ακούν» και ανήκουν στον ακουστικό και ορισμένοι τις «κινητοποιούν» και ανήκουν στον αισθησιοκινητικό τύπο. (Προφανώς όλοι μας έχουμε δει κάποιον συνάνθρωπο μας να συνοδεύει με κινήσεις του σώματος ή γκριμάτσες του προσώπου τις σκέψεις του και εξ ίσου προφανώς κάποια στιγμή το κάναμε και εμείς.) Συνήθως οι «τύποι» δεν είναι απόλυτοι, αλλά δημιουργούνται με συνδυασμούς που ποικίλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Το συμβολικό σύστημα παράστασης που χρησιμοποιούμε, ο τρόπος δηλαδή που σκεφτόμαστε, κατά την διάρκεια της εγρήγορσης δεν είναι το ίδιο με αυτό που χρησιμοποιούμε όταν ονειρευόμαστε. Επίσης το σύστημα που χρησιμοποιούμε ως ενήλικες δεν είναι το ίδιο με αυτό που χρησιμοποιούσαμε κατά την προρηματική νηπιακή ηλικία, αν και το δεύτερο είναι σχεδόν ίδιο με αυτό που χρησιμοποιούμε στον ύπνο μας. Στην ηλικία εκείνη οι λέξεις ήταν για μας απλοί ανούσιοι ήχοι. Οι δονήσεις των ήχων ήταν που μας μετέδιδαν τα μηνύματα.

Το ζητούμενο πρώτο βήμα είναι να εντοπίσουμε αυτά τα δύο συστήματα μέσω της αυτοπαρατήρησης. Δεδομένου ότι οι εικόνες (φως), ο ήχος, η κίνηση κλπ είναι μετάδοση πληροφορίας, παρατηρούμε με βάση ποιον τύπο αντιδρούμε σ’ αυτήν και πώς την ανταλλάσσουμε.

Το δεύτερο βήμα είναι να μάθουμε να χρησιμοποιούμε το ονειρικό μας σύστημα σκέψης κατά την διάρκεια της εγρήγορσης, κατά βούληση. Όταν το επιτύχουμε αυτό περνάμε στο τρίτο βήμα που είναι να αντικαταστήσουμε το ονειρικό μας σύστημα στον ύπνο μας, με το της εγρήγορσης. Επίσης μπορούμε να πειραματιστούμε με τελείως ξένα προς εμάς συστήματα και να τα οικειοποιηθούμε. Όμως ο τελικός μας σκοπός είναι να ανασυστήσουμε το σύστημα που είχαμε κατά την πρώτη παιδική ηλικία. Να σκεφτόμαστε με πρωτογενείς αισθητήριες εικόνες.



Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα την ρευστοποίηση των καθιερωμένων προτύπων και την απόκτηση της ικανότητας να αποδεσμευτούμε από τις εικόνες των λέξεων και ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Παρενθετικά να αναφέρω πως ένας καλός τρόπος εξάσκησης αλλά και ελέγχου για την πρόοδο μας είναι να επικοινωνούμε νοερά, σκεπτόμενοι με πρωτογενείς αισθητήριες εικόνες, όταν απευθυνόμαστε σε νήπια και σε κατοικίδια ζώα. Είναι εκπληκτική η ανταπόκριση τους και φυσικά έχουμε έτσι την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε την λειτουργικότητα της μεθόδου.

(Η προέκταση αυτής της δυνατότητας οδηγεί στην κατάκτηση της γνωστής μεθόδου Παρατήρησης εξ Αποστάσεως (ΠΕΑ) και όπως καταλαβαίνετε, αν το ΔΗ μας δίνει πρόσβαση σε τέτοιες καταστάσεις, γίνεται ευνόητο για ποιους λόγους «παροπλίστηκε».)

Είναι κατά βάση μια απλή τεχνική αν και όχι εύκολη. Θα έλεγα πως είναι το ίδιο απλή και συνάμα το ίδιο δύσκολη με το να «κόψουμε» μια κακή συνήθεια όπως είναι το κάπνισμα, για παράδειγμα. Βλέπετε, δυστυχώς, είμαστε εθισμένοι στην λεκτική σκέψη. Όμως σε καμιά περίπτωση αυτό δεν σημαίνει πως οι συνήθειες δεν είναι αναστρέψιμες. Εξ ίσου απλά (και εξ ίσου δύσκολα) «Το πέρασμα από τη μια κατάσταση στην άλλη είναι μια κρίσιμη διαδικασία. Η παλιά κατάσταση δεν έχει ακόμα πεθάνει και η νέα μόλις έχει γεννηθεί. Ολόκληρο το μέλλον παίζεται σ’ αυτή τη στιγμή. Τίποτε δεν έχει ακόμη κριθεί οριστικά και τελεσίδικα. Η στιγμή ανήκει εξίσου και στις δύο καταστάσεις και δεν ανήκει σε καμιά. Όταν η μεταμόρφωση αρχίζει περνάμε σε μια καινούργια εποχή.»

Υπάρχουν, και θα υπάρχουν, αναρίθμητοι «παρατηρητές» που παρατηρούν και διαμορφώνουν τον γνωστό Κόσμο, αλλά ακόμη κι έτσι εμείς που έχουμε την θέληση έχουμε και την δυνατότητα να αποτελέσουμε ένα πρωτοπόρο παρατηρητή σε «νέες περιοχές». Άλλωστε δεν υπάρχει κανένας φυσικός νόμος που να λέει πως η πραγματικότητα μπορεί να είναι μόνο μία και μοναδική.

Σ’ αυτή τη νέα Κατάσταση Συνείδησης και συνεπώς Ύπαρξης, εισερχόμαστε όπως τα βρέφη με περιορισμένες ικανότητες αντίληψης για τα νέα δεδομένα, έχοντας μοναδικό οδηγό τα πρωτογενή αισθήματα. Είναι το ένστικτο που μας δείχνει το δρόμο.

Εξ-ελισσόμαστε και προχωράμε εκπαιδεύοντας νέες περιοχές του εγκεφάλου μας, έως ότου με την συνεχή επανάληψη εδραιώσουμε νέα πρότυπα. Αλλά σκοπός αυτής της εδραίωσης, που στην ουσία είναι μια νέα οριοθέτηση, πρέπει να είναι μόνο για να χρησιμεύσει ως εφαλτήριο για την περαιτέρω εξερεύνηση του Κόσμου, ό,τι κι αν αυτός μπορεί να είναι. Τα όρια υπάρχουν μόνο για να καταλύονται.

Η λογική και η κρίση χρειάζονται ως το βαθμό που μας βοηθούν να αντλήσουμε από την υπάρχουσα εμπειρική γνώση, ώστε να αποφεύγουμε παλαιότερα λάθη και «κακοτοπιές». Αν θέλουμε να συμμετέχουμε σ’ ένα σύμπαν όπως αυτό περιγράφεται από την αστροφυσική, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να ξεπεράσουμε τα δικά μας υποθετικά όρια.

«Δεν υπάρχει αντικείμενο να παρατηρηθεί, αν δεν υπάρχει προηγουμένως ο παρατηρητής, ο γνώστης. Αυτός δημιουργεί με την παρατήρηση του τον κόσμο και δεν υπάρχει τίποτε έξω από αυτόν. …Το υποκείμενο είναι ο πραγματικός δημιουργός των πάντων. Ο παραδοσιακός Θεός είναι ένα άλλο αποτέλεσμα, μια επινόηση των δύο επιτήδειων στρατηγών του εχθρού μας: του Φόβου και της Ελπίδας.» μας επισημαίνει ο Δ. Ευαγγελόπουλος κι εγώ θα σας θυμίσω πως η ελπίδα ήταν ό,τι απέμεινε μέσα στο Πιθάρι της Πανδώρας.

Επίσης λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, κάτι που εγώ το εκλαμβάνω σαν απειλή, αν αυτό σημαίνει πως εγώ θα πεθάνω πριν από αυτήν!

Αν η ελπίδα είναι, όπως και έμμεσα μας προειδοποίησε ο μύθος, «…ένα ναρκωτικό, ένα μέσο ύπνωσης, αδρανοποίησης, εφησυχασμού, αδυναμίας, υποταγής και σκλάβωσης μας…ας αντικρίσουμε με ορθάνοιχτα μάτια και καθαρό μυαλό την πραγματική μαύρη και αρνητική φύση της.» Και ας ασκήσουμε το δικαίωμα της επιλογής να ξαναποκτήσουμε τον έλεγχο του μυαλού μας, των λέξεων, της «πραγματικότητας» μας.

Ο ζηλότυπος Δίας τιμώρησε τον Προμηθέα επειδή χάρισε σ’ εμάς τους κοινούς θνητούς την σπίθα της αντιληπτικής ικανότητας και όλοι μαζί οι «θεοί» συνωμότησαν εις βάρος μας και μας έστειλαν την Πανδώρα με το πιθάρι της που κατάφερε να μας δελεάσει και να μας αποπροσανατολίσει. Έχουν περάσει από τότε άγνωστο πόσες εποχές, αλλά ο σημερινός «πολιτισμός» μας αντανακλά ακριβώς τους συμβολισμούς του μύθου. Τα υποτιθέμενα δώρα του είμαστε υποχρεωμένοι να τα πληρώνουμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πολύ ακριβά ακόμη και στην συνηθισμένη μας καθημερινότητα.

Και αναρωτιέμαι, για πόσο ακόμη θα αφήνουμε την κατάσταση αυτή να κυλά, απλοί κομπάρσοι σ’ ένα δράμα που υπάρχει μόνο για να μας αναλώνει; Δεν είναι πια καιρός να προχωρήσουμε παραπέρα;

Η Γνώση και η Φλόγα, είτε το θέλουν οι «θεοί» είτε όχι, υπάρχουν άσβεστες μέσα μας. Σ’ εμάς μένει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε μ’ αυτό και πότε θα πούμε την τελευταία μας Λέξη…

Σημειώσεις




(1) Το αριστερό ημισφαίριο:

1) Ακολουθεί γραμμική πορεία σκέψης

2) Χρησιμοποιεί τον συμβολισμό

3) Διατηρεί λογική διαδοχή στις σκέψεις

4) Στηρίζεται στους κανόνες της λογικής

5) Επεξεργάζεται τις πληροφορίες λεκτικά

6) Λειτουργεί με υπαρκτά ερεθίσματα

7) Έχει επίγνωση του χρόνου

8) Επεξεργάζεται αφηρημένες πληροφορίες



Το δεξί ημισφαίριο:

1) Ακολουθεί ολιστική πορεία

2) Χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο

3) Διατηρεί τυχαία επιλογή στη διαδοχή των σκέψεων

4) Στηρίζεται σε κανόνες της διαίσθησης

5) Επεξεργάζεται τις πληροφορίες μη λεκτικά

6) Λειτουργεί με ερεθίσματα της φαντασίας

7) Δεν κατανοεί την έννοια του χρόνου

8) Επεξεργάζεται παράλογες πληροφορίες



(2) Διπλοεγκεφαλικοί αποκαλούνται όσοι έχουν υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη στο μεσολόβιο, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των δύο ημισφαιρίων.



(3) Διαβάστε το βιβλίο του Θαν. Βέμπου «Το Κουτί της Πανδώρας» όπου ασχολείται και αναλύει σε βάθος το θέμα των Λέξεων και τις προεκτάσεις του.

Και τώρα που αναφέρθηκα στην Πανδώρα, μήπως το Πιθάρι της συμβολίζει την κρανιακή κοιλότητα;

Παρενθετικά και σύμφωνα με τον Δ. Ευαγγελόπουλο, όταν σκεφτόμαστε με εικόνες είμαστε περισσότερο ασφαλείς απέναντι στις τεχνικές mind control μέσω ELF.




Ειρήνη Λεονάρδου ©


http://www.onirocosmos.gr/index.php/prototypi-erevna/eirini-leonardou/222-noisi-egefalos-sistimata-antilipsis

_________________

http://xristiana.forumup.gr/viewtopic.php?p=10745&mforum=xristiana#10745

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010



Η Κβαντική Ψυχολογία είναι το καινούριο παρακλάδι της ψυχολογίας και της ψυχοθεραπείας, η οποία συνδυάζει με αρμονικό τρόπο την Κβαντική Φυσική με την Ανθρωπιστική ψυχολογία.
Θεωρούμενη απο πολλούς σαν μια μοντέρνα εκδοχή (συνέχεια) των ιδεών του Maslow και του Rogers, με δυάχυτα στοιχεία ανατολικ...ών παραδόσεων, η Κβαντική ψυχολογία μπορεί να αποδειχθεί οτι είναι πολύ αποτελεσματική ως θεραπεία.
Η Κβαντική ψυχολογία δημιουργήθηκε απο τον Stephen Wolinsky (1993).
Ο Wolinsky, μετά απο αρκετά χρόνια αναζήτησης και αυτογνωσίας στις ανατολικές παραδόσεις, συνδύασε με γοητευτικό τρόπο τις ανατολικές παραδόσεις με τη δυτική ψυχοθεραπευτική υπο το πρίσμα των κυριότερων θεωρειών φυσικής του 20ου αιώνα.
Ο Wolinsky συνέθεσε ένα εργαλείο συνειδητοποίησης και αλλαγής, εύχρηστο για τους περισσότερους ανθρώπους. Όπως είναι φυσικό, δοκίμασε τη θεωρεία του σε ψυχοθεραπευτικό επίπεδο με άριστα αποτελέσματα.

Η Κβαντική ψυχολογία, αντίθετα με τις άλλες θεωρείες, δεν κάνει υποθέσεις για τα αίτια- αποτελέσματα στη σύγχρονη ζωή. Αντίθετα, προσπαθεί να δει τα κυριότερα ανθρώπινα συμβάντα στο κβαντικό επίπεδο και να θεωρήσει τα συναισθήματα, τις επιδιώξεις ή τις προθέσεις ως συγκεκριμένα γεγονότα με συγκεκριμένη ενέργεια στο κβαντικό επίπεδο.
Η βασική αρχή της Κβαντικής ψυχολογίας είναι , το οτι "ο παρατηρητής διαμορφώνει την πραγματικότητα του". (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
Τι σημαίνει "ο παρατηρητής δημιουργεί την πραγματικότητα του? Για την Κβαντική ψυχολογία π.χ., η κατάθλιψη προξενείται στο παρόν επειδή κάποιος επικεντρώνει την προσοχή του σ' αυτή. Με ειδικές ασκήσεις ο καθένας μπορεί να δει οτι η "κατάθλιψη" και ο "παρατηρητής της κατάθλιψης" είναι το ίδιο πράγμα. Αν νοιώθουμε καταθλιπτικά, είναι γιατί η παρατήρησή μας εκείνη τη στιγμή είναι κατάθλιψη, γιατί τη δεδομένη στιγμή "είμαστε" κατάθλιψη.
Μια άλλη αρχή της Κβαντικής ψυχολογίας είναι οτι τα συναισθήματα δε διαφέρουν κατά βάθος, αλλα αποτελούνται απο ενέργεια. Η κβαντική ενέργεια με συγκεκριμένες ταμπέλες (αυτό που νοιώθω είναι... χαρά, αυτό που νοιώθω είναι... θυμός) γίνεται το συναίσθημα που βιώνουμε. Αν βιώνουμε χαρά είναι γιατί έχουμε κολλήσει την ταμπέλα 'χαρά" στην κβαντική ενέργεια. Η συνειδητοποίηση οτι όλα τα συναισθήματα είναι κατά βάθος ίδια, μπορεί να είναι μια απο τος πιο αποκαλυπτικές στιγμές στη ζωή ενός ατόμου.

Το επόμενο βήμα στην Κβαντική Ψυχολογία είναι η αποκάλυψη οτι τα συναισθήματα και η ύλη, οι σκέψεις και τα υλικά πράγματα σε κβαντικό επίπεδο δε διαφέρουν καθόλου.
Ένα συνάισθημα είναι μια δόνηση υποατομικών σωματιδίων με συγκεκριμένες συχνότητες. Φυσικά, αυτή η συνειδητοποίηση δεν έρχεται διαβάζοντας και διαβάζοντας ξανά την προηγούμενη πρόταση, αλλά εξετάζοντας κάποιες σπουδαίες θεωρείες Φυσικής.
Μια σκέψη είναι μια δόνηση ενέργειας του παρατηρητή (εαυτού) που προκαλείται απο την πρόθεση του παρατηρητή.
Αλλάζοντας προθέσεις, μπορούμε να αλλάξουμε αυτόματα σκέψεις.

Αλλάζοντας σκέψεις με την παρατήρηση δημιουργούμε καινούρια κύματα ενέργειας.
Η αφηρημένη έννοια της Κβαντικής ψυχολογίας και η αρχική δυσκολία στη συνειδητοποίηση των εννοιών, ίσως κάνει μερικούς να πιστέψουν οτι η Κβαντική ψυχολογία δεν είναι επιστήμη αλλά μια φιλοσοφική μέθοδος ψυχοθεραπείας.
Όμως οτιδήποτε μπορεί να μας διαφωτίσει για τις διαδικασίες του νου μας και στηρίζεται σε επιστημονικά θεωρήματα ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής ψυχολογίας.
Μπορεί οι υποθέσεις του Wolinsky να μην μπορούν να επιβεβαιωθούν απο τη στατιστική (όπως άλλωστε δεν μπορούσαν και οι θεωρείες του πολλων αλλων διακεκριμενων αργοτερα), αλλά αυτό δεν κάνει την Κβαντική ψυχολογία λιγότερο αποτελεσματική.
Η Κβαντική Ψυχολογία μας θυμίζει οτι υπάρχει κάτι παραπάνω απο τη δυτική αιτιοκρατούμενη σκέψη. Ίσως για να καταλάβουμε καλύτερα τον ανθρώπινο νου, να πρέπει να τον δούμε στη συνεργασία του με το υπόλοιπο σύμπαν σε κβαντικό επίπεδο και όχι μεμονωμένα, στο περιβάλλον που μας φαίνεται "πραγματικό".
Πηγή: Σύγχρονη Ψυχολογία.

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Κρατώντας ένα μολύβι σήμερα για να σημειώσω στο βιβλίο μου, σκέφτηκα πως το κάθε τι στον κόσμο έχει να μου διδάξει.
Τώρα θα μου πεις: Μα το μολύβι;
Ε, ναι λοιπόν, το μολύβι.

Ακου τι μου λέει:
    *
      Μου λέει πως  ότι και να κάνω πάντα θα αφήνει ένα Σημάδι.
    *
      Οτι πάντα μπορώ να διορθώσω το λάθος μου.
    *
      Οτι το σημαντικό στη ζωή είναι το "μέσα" και όχι το "έξω".
    *
      Οτι στη ζωή θα χρειαστεί να "με ξύσουν" και θα πονέσω, για να γίνω καλύτερος σ' αυτό που κάνω.
    *
      Και οτι στη ζωή για να γίνω καλύτερος, πρέπει να εμπιστευτώ το χέρι που με οδηγεί…

Απο το ιστολογιο του Δ.Καραβασίλη
http://www.dkaravasilis.gr/2010/10/%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%B2%CE%B9/comment-page-1/#comment-799

ΚΑΡΚΙΝΟΣ και ΛΕΜΟΝΙ


ΛΕΜΟΝΙ και ΚΑΡΚΙΝΟΣ

ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ ΠΡΟΙΟΝ ΣΤΟ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ. ΕΙΝΑΙ 10000 ΦΟΡΕΣ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ? ΔΙΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΠΟΥ ΕΝΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΝ ΜΙΑ ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ, ΠΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΠΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΚΕΡΔΗ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ! ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΕΙ ΟΤΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟ ΝΑ ΠΙΕΙ ΧΥΜΟ ΛΕΜΟΝΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ. Η ΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ. ΕΦΟΣΟΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΞΕΙΣ, ΦΥΤΕΨΕ ΜΙΑ ΛΕΜΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΣΟΥ. ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΩΦΕΛΙΜΑ. ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ ΝΑ ΠΙΕΙΣ ΧΥΜΟ, ΖΗΤΑ ΦΥΣΙΚΟ ΧΥΜΟ ΛΕΜΟΝΙΟΥ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΑ. ΠΟΣΑ ΑΤΟΜΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΕΝΩ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΦΥΛΑΓΜΕΝΟ, ΜΕ ΚΑΧΥΠΟΨΙΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΣΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΠΧΕΙΡΗΣΕΩΝ?

ΟΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, Η ΛΕΜΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΜΗΛΗ. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΧΩΡΟ. ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΣΑΝ ΛΕΜΟΝΙΑ. ΤΟ ΦΡΟΥΤΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΙΤΡΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΟΨΕΙΣ, ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΑΓΩΘΕΙ ΑΜΕΣΑ Ή ΝΑ ΕΠΞΕΡΓΑΣΘΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΠΟΤΩΝ, ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΩΝ, ΓΛΥΚΙΣΜΑΤΩΝ, ΚΛΠ. ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΥΤΟ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΑ ΙΣΧΥΡΑ ΑΝΤΙΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ. ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΑΝ ΤΟΥ ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΧΗΜΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΤΕΡΟ ΑΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΚΥΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΓΚΟΥΣ. ΤΟ ΦΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ, ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ. ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΝ ΣΑΝ ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΟΥ ΕΥΡΕΟΣ ΦΑΣΜΑΤΟΣ, ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΟΛΥΝΣΕΩΝ ΤΩΝ ΒΑΚΤΗΡΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΟΓΚΩΝ, ΙΚΑΝΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΣΙΤΩΝ ΚΑΙ ΣΚΟΥΛΗΚΙΩΝ, ΡΥΘΜΙΣΤΗ ΤΗ ΥΨΗΛΗΣ ΑΡΤΗΡΙΑΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΑ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΕΥΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ.

Η ΠΗΓΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ: ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΕΚ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ 1970 ΚΑΙ ΣΥΝΑΚΟΛΟΥΘΑ ΕΤΗ.

ΤΑ ΕΞΑΧΘΕΝΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΗΣΑΝ:ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ 12 ΤΥΠΩΝ ΚΑΡΚΙΝΩΝ, ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΩΝ, ΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΚΟΛΟΝ, ΤΟΥ ΣΤΗΘΟΥΣ, ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ, ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΝΓΚΡΕΑΤΟΣ...ΤΑ ΧΗΜΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΔΕΝΔΡΟΥ ΚΑΤΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ ΔΡΑ 10000 ΚΑΛΛΙΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΣΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΩΝ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ ADRIAMYCIN, ΕΝΑ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ, ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟΝ.

ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΞΑΓΟΜΕΝΟ ΧΥΜΟ ΛΕΜΟΝΙΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΔΡΑ ΣΤΑ ΥΓΙΗ ΤΟΙΑΥΤΑ.

ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΥΓΕΙΑΣ, LLC 819N, CHARLES STREET, ΒΑΛΤΙΜΟΡΗ, MD 1201

Με κάθε επιφύλαξη το κοινοποιώ...αλλα θεωρώ οτι δεν πρεπει να το κρατήσω μονο για μενα.

Αν μη τι αλλο ας εντοπισουμε την αξία του χυμού του!