ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΝΕΡΑΙΔΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Έλα κοντά μας Ποιητή και λόγια ωραία πες μας
Που να πηγάζουν απ’ τις καρδιάς τις όμορφες κοιλάδες
Και απ’ τις παιδικής σου της Ψυχής τα δροσερά ρυάκια.
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Λόγια ωραία δεν θα πω, και δεν θα γράψω ποίημα
Γιατί η έμπνευση μου άξια δεν είναι να εκφράσει
Αυτό που νιώθω στην καρδιά…
Αυτό που μου τρυπάει την σκέψη.
Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Μα έλα και πες μας ξακουστέ …
Άνοιξε την καρδιά σου.
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Μα η καρδιά μου Νύμφες μου γλυκές
Τι σημασία έχει?
Τι μυστικά να μάθετε?
και ποιους κρυφούς τις πόθους?
Αφού σε ένα ρυθμό πλέον κτυπά και μία είναι η ευχή της…
Και τους Θεούς παρακαλά για ένα μονάχα λόγο…
Εκείνη πάντα να είναι καλά, και πάντα ευτυχισμένη .
Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Και πως την λεν την τυχερή που τις ευχές σου έχει?
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Ααα! Αυτό ποτέ δεν θα το πω ποτέ δεν θα αποκαλύψω
Γιατί το όνομα της Ιερό και πάντα φυλαγμένο
Μέσα στα βάθη της καρδιάς, και κλειδαμπαρωμένο.
Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Μα πες μας τουλάχιστον τρανέ και πολυτραγουδισμένε
Αν είναι θνητή η τυχερή ή είναι Θεά του Ολύμπου?
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Μήτε περί θνητής πρόκειται , μα μήτε και Θεάς του Ολύμπου
Νεράιδα την αποκαλώ, και αυτό το όνομα σας λέω …
Γιατί είναι νεράιδα που κατοικεί σε κόσμο ονειρεμένο.
Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Τουλάχιστον περιέγραψε της ομορφιάς τα κάλλη.
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Είναι ψηλή σαν έλατο και όμορφη σαν κρίνος
Και τα μαλλιά της τα μακριά
Σαν καταρράκτης που φεγγοβολή
Στις νύκτας τα σκοτάδια
Και μέσα απ’ την μελιά της την ματιά
Η αγάπη ξεχειλίζει
Και έχει χαμόγελο γλυκό που σαν χαμογελάει
Ο ήχος είναι σαν κρύσταλλο νερό
Που από βουνά αναβλύζει
Και της καρδιάς το βάσανο μπορεί και θεραπεύει
Αμόλυντο, καθάριο σαν φώς που λαμπυρίζει
Και τα σκοτάδια της ψυχής μπορεί και εξαφανίζει.
Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Ω! Ποιητή συνέχισε τον λόγο τον ωραίο
Την αγωνία μας αυτή, άλλο μην την παιδεύεις
Για κείνη θε να μάθουμε την ανθοστολισμένη
Που ναι ψιλή σαν έλατο και όμορφη σαν κρίνος
Που έχει στα χέρια τ’ απαλά, λουλούδια ανθισμένα
Και απ’ τα μάτια τα μελιά αντανακλά η αγάπη
Που έχει μέσα στην καρδιά και απλόχερα σκορπάει
Και που πολύχρωμα πουλιά φωλιάζουν εκεί μέσα.
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Μα όσο στο Φώς της Ύπαρξης…
Στο αντίθετο…
Μια θλίψη στην Ψυχή
σιωπηλή φυλάει
Με μια κουρτίνα μαγική
Που τα Μυστήρια κρύβει.
Και θα σας πω ένα μυστικό που ξέρει η καρδιά μου…
Μα να… λογιάζουν σύννεφα και ο Ουρανός μαυρίζει…
Μυρίζω ήδη την βροχή…
Σε λίγο θα ξεσπάσει…
Ω! Θεοί ευχαριστώ σιμώνει επιτέλους η στιγμή
Που εκείνη θα αγγίξω…
Και στις σταγόνες της βροχής το πρόσωπό της τ’ όμορφο
Μορφή θα πάρει πάλι…
Γιατί η νεράιδα αυτή ζει μονάχα όταν βρέχει
Νεράιδα που ακτινοβολεί μες τις βροχής τις στάλες ,
Και να που τώρα σίμωσε η ώρα να την νιώσω
Ήδη μια στάλα έπεσε και ενώθηκε στο δάκρυ,
Δάκρυ χαράς για κείνηνε, δάκρυ που δεν κρατιέται,
Και με τις σταγόνες τις βροχής μπερδεύεται και παίζει
Κυλάει στο πρόσωπο ζεστό, μα δεν είναι από λύπη…
μα είναι η χαρά στην σκέψη μου,
Ότι τώρα εκείνη παίζει…
και στις σταγόνες της βροχής ονειρικά χορεύει
Μέσα στα δάση όπου κατοικεί
Στα ονειρεμένα μέρη.
Ανοίξτε λοιπόν Θεοί τους Ουρανούς,
Κάντε την ευτυχισμένη…
Η βροχή αρχίζει να πέφτει δυνατά.
Οι Νύμφες τρομαγμένες αποτραβιούνται στην άκρη ενώ στο κέντρο της σκηνής ο Ποιητής γονατιστός με τα χέρια ψηλά στο Ουρανό μονολογεί…
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Ω! Θεοί ευχαριστώ που οι προσευχές μου έφτασαν…
Στα μέρη εκείνα που θνητός ποτέ του δεν θα φτάσει.
Και να που τώρα στην βροχή μπορώ και την αγγίζω…
Νιώθω το χάδι της το απαλό,
Μέσα απ’ της βροχής τις στάλες.
Και έτσι αισθάνομαι ο φτωχός την ευτυχία εκείνης.
Μην σταματήσετε Σεβάσμιοι Θεοί
Και ακούστε την κραυγή μου…
Γιατί μέσα στην θλίψη της βροχής εκείνη φτερουγίζει
Και με το βρόχινο νερό θα λούζει τα μαλλιά της
ενώ ο άνεμος ο φτερωτός , με χάρη την χτενίζει
Και οι κεραυνοί που φέγγουνε…
Οι λάμψεις της καρδιάς της.
Ω! Δία εσύ Πατέρα μου ποτέ μην την πληγώσεις,
Και συ Ήρα μου γλυκιά πάντα να προστατεύεις,
Το όμορφο της σπιτικό, την οικογενειακή γαλήνη,
Και συ καλέ μου Απόλλωνα γλυκά να νανουρίζεις,
Τον ύπνο της τον θεϊκό εσύ να τον κοιμίζεις.
Και συ γλαυκομμάτα Αθηνά σοφία να τις δίνεις.
Άρτεμη μόνη της ποτέ εσύ μην την αφήσεις .
Και συ γλυκιά μου Δήμητρα τους καρπούς σου να χαρίσεις
Μα εσύ τρισμέγιστε Ερμή να μου τηνε προσέχεις,
Όταν ψηλά μες την βροχή εκείνη φτερουγίζει.
Και συ Σεβάσμιε Θεέ της Θάλασσας και του νερού θυμήσου,
Ετούτη η νεράιδα ποτέ της μην δακρύσει.
Και συ φίλε μου Διόνυσε να μην μου την εμεθύσεις,
Μα με το νέκταρ της καρδιάς μόνο να την ζαλίζεις.
Και συ Αφροδίτη μου τρανή και πολυτραγουδισμένη
Την ομορφιά σου χάρισε στολίδι στην καρδιά της.
Ο Ποιητής σηκώνεται αργά όρθιος και απομακρύνεται από το κέντρο λέγοντας...
Άρη και Ήφαιστε μαζί μου τώρα ελάτε.
Θεοί δικοί μου είσαστε, εμένα να τηράτε
Σ’ εκείνη ποτέ μην δώσετε σημάδι της θωριάς σας.
Μήτε φωτιά ή πόλεμο ποτέ τις ν’ αντικρίσει
Και η δική μου η ψυχή αντάλλαγμα δικό σας,
Θυσία η άθλια μου η ζωή στο θεϊκό όνομά σας.
Μα εκείνη μην αγγίξετε, μην πλησιάσετε ποτέ σας
Γιατί είναι αγνή και αμόλυντη, νεράιδα καθάρια.
Ανοίξτε λοιπόν Θεοί τους Ουρανούς
Και ρίξτε καταρράκτες
Γιατί εκείνη τώρα χαίρεται…
Γελάει και χορεύει…
Και εγώ από δω που την θαρρώ,
Σαν οπτασία στην βροχή…
Μόνο αυτό μου φτάνει.
Ω! παντοδύναμοι Θεοί, τρανοί Θεοί,
Και εσείς Θεές μεγάλες
Ποτέ μην την αφήσετε μόνη της να διαβαίνει
Μα πλάι της να βρίσκεστε στην κάθε της ανάσα…
Μήτε κακό να αφήσετε να μπει μες στην ζωή της…
Και εγώ την δική μου τη ζωή αντάλλαγμα,
Στα χέρια σας αφήνω.
Μα μία μόνο ζήτηση ζητώ ο θνητός να ελπίζω…
Όποτε βρέχει στέλνετε μου τον ήχο της φωνής της
Και το άγγιγμα της το γλυκό σε μία μόνο στάλα
Σαν δάκρυ που εχάθηκε μες της βροχής το διάβα,
Και στην καρδιά φυλάχθηκε, πολύτιμο πετράδι
Που φέγγει κάθε που ο Ουρανός μαυρίζει και θεριεύει
Και διώχνει τα σκοτάδια απ’ την ζωή
Και την αγαλλιάζει
Και απ’ το καθάριο της βροχής νερό
Την ψυχή μου καθαρίζει
Κάθε φορά που η νεράιδα της βροχής
Την σκέψη μου αγγίζει.
