Η Νένα Βενετσάνου
μιλάει στην “Eλεύθερη Έρευνα”
για το τραγούδι, την Τέχνη, τον έρωτα
- Οι άνθρωποι θα πρέπει να αλλάξουν τη στάση τους απέναντι στην Τέχνη, να μην την φοβούνται. Δυστυχώς, ειδικότερα οι νέοι έχουν την αίσθηση, ότι η Τέχνη είναι κάτι, για το οποίο πρέπει να βάλεις τα καλά σου ή που εάν δεν έχεις τα καλά σου πρέπει να το περιφρονείς, γιατί ούτως ή άλλως δεν είναι για σένα. Πρόκειται δηλαδή για μιά απαξίωση τελικά -όχι τής Τέχνης, αλλά- τού ίδιου τους τού εαυτού.
- Επειδή η οργάνωση τής Πόλης είναι η κορωνίδα των επιτευγμάτων τού Ελληνικού Πολιτισμού, μαζί με τη δυνατότητα να ζούμε σε ένα χώρο, όπως είναι ο ελληνικός, που από μόνος του είναι ένα αρχαιολογικό πάρκο, το να προσέχουμε το περιβάλλον δεν είναι μόνον να προσέχουμε τα πουλάκια, τα δεντράκια, τις αρκούδες και τις καρέττες, αλλά να προσέχουμε και τα μνημεία μας και να κατανοούμε τί σημαίνει επέμβαση στο περιβάλλον.
- Η Αριστερά δυστυχώς χρησιμοποιεί την Τέχνη για “κράχτη”, γιά προπαγανδιστικούς λόγους. Παρ΄ ότι η διανόηση πάντα ήταν στο χώρο τής Αριστεράς, το πολιτιστικό τμήμα τής Αριστεράς “μπάζει νερά από παντού”.
Aυτά μεταξύ άλλων είπε η κ. Νένα Βενετσάνου σε συνέντευξη, που παραχώρησε στην «Ελεύθερη Έρευνα». Η γυναίκα αυτή, τής οποίας η απλότητα, η δύναμη, η αμεσότητα και ο λυρισμός τής φωνής της αλλάζουν και αξιοποιούν το τραγούδι προσδίδοντάς του μια λαμπρή και σπάνια ποιότητα...
Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010
Πάνω σε μια χειμωνιάτικη αχτίνα (Γιώργος Σεφέρης)
"Είπες εδώ και χρόνια:
"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός".
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.
"Είπες εδώ και χρόνια:
"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός".
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.
Eν Λευκώ!!!
Οδυσσέας Ελύτης, Εν Λευκώ
. . .
Είναι λοιπόν αλήθεια ότι το φως συμβαίνει να αναπηδά από την ύστατη ένταση του μαύρου; Με άλλον τρόπο το επιβεβαιώνει και ο έρωτας. Όταν δυό γυμνά σώματα μιλούν, κάτι από το ανεκδοτολογικό μέρος της ιστορίας τους - το αφόρητο - ξεγράφεται. Το φιλί, που δεν εξελίχθηκε ουδέ κατ' ελάχιστον από καταβολής κόσμου, τυχαίνει να είναι το πιο καινούργιο και αμεταχείριστο πράγμα που διαθέτουμε. Σίγουρα, κάποια ιστορία ερωτική, με διαστάσεις θεϊκές, θα προηγήθηκε από τους τεκτονικούς παλμούς και τις ανακατατάξεις των υδάτων, όταν γεννήθηκε το ελληνικό αρχιπέλαγος. Τον παραλογισμό που κλείνουν για μας οι μύθοι, κάποτε η ίδια η φύση τον ανατρέπει. Τότε μόνον αναλογιζόμαστε ότι, παρ' όλα αυτά, εμείς οι ίδιοι είναι που, παρά τη θέληση μας ίσως, τους δημιουργήσαμε. Απομένει να μάθουμε: αυτό το φως, αυτές οι συστάδες των νησιών, τι είναι; Ονειρευόμαστε;
Οδυσσέας Ελύτης
Εν Λευκώ
Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010
Ο καθρεφτης και το μαχαιρι !Μ χατζηδακις
.Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως.Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά νυχτερινή για οδηγούς ταξί κ φορτηγών, Είναι μια σχέση υπεύθυνη, μια πράξη ερωτική ανάμεσά μας που μας αποκαλύπτει. Τελετουργία που απαιτεί, τόσο από σας όσο κι από μένα, μια προετοιμασία θρησκευτική, επίμονη άσκηση γνώσης και αθωότητας, αποκαλύψεως και ανιχνεύσεως, μνήμης και προφητείας.
Το τραγούδι είναι μια μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας- αφού γεννήθηκα τον ίδιο καιρό με σας και μες στον ίδιο χώρο-, που θα φωτίσω τις κρυφές κι αθέατες γωνιές σας, θα σας εκπλήξω, θα σας γεμίσω ερωτήματα και μελωδίες που ίσως γεννούν δικές σας και θα μεταθερθούν και στο σπίτι σας, έτσι που να κοπεί ο ύπνος σας και να χαθεί για πάντα- αν είναι δυνατόν- ο εφησυχασμός σας. Κι ας μην μπορείτε να τραγουδήσετε. Μήπως τάχα μπορείτε να εξαφανίσετε ένα πουλί ή να το φανερώσετε μέσα απ το φόρεμα ή το μαντήλι σας; Κι όμως δε θα ξεχάσετε κι ούτε θα το ξεχάσετε σ όλη σας τη ζωή......
θα το θυμάσθε και θα το έχετε εντός σας, χωρίς την δυνατότητα να το γλεντήστε με αυτάρεσκη και δυνατή φωνή.Μόνο να ψελλίζετε θα είναι δυνατόν, σαν προσευχή ή σαν τω Υπερμάχω. Δεν είναι το τραγούδι μου απλοικό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια.......
Πιστεύω πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μας ενώνει μέσα σ ένα μύθο κοινό. Κι όπως στον χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για ν ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας για να ακολουθήσουμε μαζί, τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούργιο κι απ την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να τραγουδήσουμε.
Πριν απ το σώμα, πριν απ την ιστορία, πριν απ το όνομα , πέρα απ τον Νου που προσπαθεί να βρει και να εξηγήσει.
Πριν απ την ανάσα, πέρα απ την χαρά η τον πόνο ,
μετά τον θάνατο, μετά τον θάνατο Είμαι.
...Μες στην Καρδιά βλέπω το μέρος αλλά και το όλο βλέπω, πέρα απ την μεταμφίεση που εμένα αντανακλά.
Στον σιωπηλό πυρήνα.
Kι ακόμη πριν την αυγή των φαινομένων και μετά απ αυτά, ακόμη και μετά αυτά Είμαι.
Η πολλαπλότητα των φαινομένων μας διαχωρίζει επιφανειακά,
Ναι αλλά στην συνείδηση ένα φράγμα δεν μπορώ να βρω που άραγε η επίγνωση αρχίζει που τελειώνει.
Και όταν με ρωτάτε που η επίγνωση αρχίζει που τελειώνει ετούτο μονάχα έχω να πω, Ετούτο μονάχα έχω να πω:
Πάντα Είμαι.
Μέσα στο σώμα, χωρίς το σώμα, στις μεταβολές της υγείας, των συναισθημάτων η των απόψεων μη υποκείμενος
Χωρίς ανάγκες, πριν απ την Πράξη, πριν απ τα Έργα του Ανθρώπου και μετά απ αυτά και μετά απ αυτά Είμαι.
Η πολλαπλότητα των φαινομένων μας διαχωρίζει επιφανειακά,
Ναι, αλλά στην συνείδηση ένα φράγμα δεν μπορώ να βρω, που άραγε η επιγνωση αρχίζει που τελειώνει.
Και όταν με ρωτάτε που η επίγνωση αρχίζει που τελειώνει, ετούτο μονάχα έχω να πω: Πάντα Είμαι.
Στον σιωπηλό πυρήνα, πριν ακόμη πριν την αυγή των φαινομένων και μετά απ αυτά,
Aκόμη και μετά απ αυτά Είμαι.
http://www.youtube.com/watch?v=akjcD6d2T_M&feature=player_embedded
Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010
Μέσα από αυτές τις εξαρτημένες σχέσεις, τις σχέσεις "μάχης", που θεωρούμε ότι είναι αγάπη, μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε το αληθινό, από την ψευδαίσθηση.
Αισθανόμαστε λύπη, αγωνία, χαρά, έλξη, έρωτα για κάποιον, και μέσα από αυτά τα συναισθήματα οριοθετούμε το αληθινό!
Βιώνουμε την σχέση με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, μέχρι να κατανοήσουμε την αγάπη.
Και έτσι την αναγνωρίζουμε ολοένα και πιο βαθιά στον Εαυτό μας.
Αυτή η αναγνώριση είναι που σταματά τις εξαρτήσεις, τις μάχες.
Και έτσι η αγάπη γίνεται χαρά και συνύπαρξη
΄Ετσι γίνεται μοίρασμα
΄Ετσι γίνεται η τέλεια ένωση
Γιατί πια δεν περιμένεις να "πάρεις" κάτι, αλλά να δώσεις αυτό που έχεις μέσα σου σε πληρότητα. Δεν ζητάς, δεν περιμένεις, δεν προσδοκάς.
Δεν διεκδικείς, γιατί γνωρίζεις ότι ό,τι είναι αληθινά δικό σου, σου ανήκει.
Κανείς δεν μπορει μετά να καταλύσει αυτές τις εσωτερικές αλήθειες και αν κάποιος προσπαθήσει, απλά διαχωρίζεται από εσένα και έτσι φεύγει από την ζωή σου, χωρίς πόνο!
Γιατί τώρα πια αναγνωρίζεις το αληθινό!
Και ότι "διαχωρίζεται" δεν είναι δικο σου!
Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010
Τρίτη 18 Μαΐου 2010
Δευτέρα 17 Μαΐου 2010
ΑΣΕ τα ΜΑΤΙΑ σου
Άσε τα μάτια σου να δούνε
λεύτερα μες στην ομίχλη...
τα Ναι και τα Οχι της Ζωής....
για κάποιο λόγο έρχονται
κι ας μην τον ξέρεις
Τα γεγονότα περνούν και φεύγουν...
και ιστορία γίνονται... και γράφονται
στις κιτρινισμένες του χρόνου σελίδες
το ψέμμα έχει τα πόδια του κοντά
και η Αλήθεια στους ώμους της φτερά...
Άσε τα μάτια σου να δούν
ελεύθερα μες στην ομίχλη...
κι είν'η λύρα της καρδιάςπου θα σου τραγουδήσει.
διαδρομες ξεχωριστες που αναδυκνυουν την αξια της ζωης!!!!!
αληθεια........
Πόσοι άνθρωποι δεν βλέπουν!
Πόσοι προσπερνούν ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα,
ένα απόκοσμο χάραμα
και μετά μια αστραφτερή ανατολή!
Πόσοι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια και την ψυχή
μπροστά σ' ένα όμορφο λουλούδι,
σ' ένα ολόγεμο φεγγάρι,
σε μια αγριεμένη θάλασσα!
Ω ναι, τα προσπερνούν.
Ως δεδομένα, ως ανάξια λόγου και σκέψης,
ως πολυτέλειες.
Ποιος μπορεί όμως να προσπεράσει το φως; Το ατόφιο, το εκτυφλωτικό φως;
Ποιος μπορεί να μην αποστρέψει το βλέμμα από έναν άσπρο τοίχο,
που αντανακλά τον ήλιο του μεσημεριού;
Και να το στείλει αναπόφευκτα στο απέραντο γαλάζιο;
Το φως είναι παντού. Δεν μπορείς να το αγνοήσεις.
Ίσως γι' αυτό ειμαστε Αλλιώτικοι.
Είναι το φως, που σου ανοίγει τα μάτια,
είναι το φως, που σου ανοίγει και την καρδιά.
Το φως δεν κρατάει μυστικά, δεν αφήνει τη μούχλα ν' απλωθεί,
δεν κρατάει τη σκέψη όμηρο. Το φως δεν αφήνει περιθώρια για δόγματα.
Όλα τα φωτίζει εξίσου.
εισαι Φως. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.
Βγαλμένος μέσα απ' το Φως, γαλουχημένος με Φως, αφιερωμένος στο Φως.
Δεν το διάλεξα, μου έλαχε.
Δεν μου μένει παρά να το γιορτάζω και να το υμνω. Για πάντα.
σου χαμογελω χαρα μου!!!!!
αληθεια........
Πόσοι άνθρωποι δεν βλέπουν!
Πόσοι προσπερνούν ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα,
ένα απόκοσμο χάραμα
και μετά μια αστραφτερή ανατολή!
Πόσοι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια και την ψυχή
μπροστά σ' ένα όμορφο λουλούδι,
σ' ένα ολόγεμο φεγγάρι,
σε μια αγριεμένη θάλασσα!
Ω ναι, τα προσπερνούν.
Ως δεδομένα, ως ανάξια λόγου και σκέψης,
ως πολυτέλειες.
Ποιος μπορεί όμως να προσπεράσει το φως; Το ατόφιο, το εκτυφλωτικό φως;
Ποιος μπορεί να μην αποστρέψει το βλέμμα από έναν άσπρο τοίχο,
που αντανακλά τον ήλιο του μεσημεριού;
Και να το στείλει αναπόφευκτα στο απέραντο γαλάζιο;
Το φως είναι παντού. Δεν μπορείς να το αγνοήσεις.
Ίσως γι' αυτό ειμαστε Αλλιώτικοι.
Είναι το φως, που σου ανοίγει τα μάτια,
είναι το φως, που σου ανοίγει και την καρδιά.
Το φως δεν κρατάει μυστικά, δεν αφήνει τη μούχλα ν' απλωθεί,
δεν κρατάει τη σκέψη όμηρο. Το φως δεν αφήνει περιθώρια για δόγματα.
Όλα τα φωτίζει εξίσου.
εισαι Φως. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.
Βγαλμένος μέσα απ' το Φως, γαλουχημένος με Φως, αφιερωμένος στο Φως.
Δεν το διάλεξα, μου έλαχε.
Δεν μου μένει παρά να το γιορτάζω και να το υμνω. Για πάντα.
σου χαμογελω χαρα μου!!!!!
Απάντηση Απάντηση σε Όλους Προώθηση Προώθηση
Ο Οδυσσέας θα καταφέρεινα διαφεντεύσει την αιτία που βρίσκεται στο νου του και στο θυμικό του,όχι όμως και οι σύ΄ντροφοί του.Εκεινος θα σωθεί επειδή θα κρατήσει σταθερό και ακλονητο το πνευματικό ιδανικό του κι ΄΄οχι χάρη στη ματαιη αναμέτρηση του με τις δυνάμεις που μοιάζουον ερατώδεις και συνριπτικές γι αυτον.
Αν τα πράγματα δεν αλλάζουν όσο και αν προσπαθούμε είναι επιδή επεμαβαίνουμε στο αποτέλεσμα και όχι στην αιτία.
Δεν μπορεί να σωθουν ολα τα μερη του "εαυτου"Καποια απο αυτα θα αφανιστουν.Οχι γιατι ήταν κακοτυχα αλλα γιατι μια ανάγκη το απαιτεί μια ανάγκη περα απο οποιαδήποτε αντιστασηΗ Σκύλα ειναι "δεινόν ουδέ μαχητον",ακαταμάχητο,απολέ
ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΑΙΤΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΛΕΜΑΕΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.Η ΑΙΤΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΑΣ...
Ας ΕΣΩστραφούμε λοιπον...
Κυριακή 16 Μαΐου 2010
Τόσο καθάρια η αγαπη !!!
εξαγνισα τα χειλη μου με την ιερη φωτια,για να μιλησω γιατην αγαπη,αλλα δεν μπορουσα να βρω λογια.
οταν γνωρισα την αγαπη,τα λογια σβησανεκαι γιναννε μια αδυναμη ανασα,και το τραγουδιστηνκαρδια μου εγινε μια βαθια σιωπη.
Ω,εσυ που μςε ρωτησες για την αγαπη,και που σε επεισα για τα μυστηρια και τα θαυματατης,τωρα που η αγαπη μ,εχει τυλιξει στο πεπλο της,ερομαι εγω να σε ρωτησω για την πορεια και την χαρη της αγαπης.
Ποιος απο σας μπορει να αποκαλυψειτον εσωτεροεαυτον μου στον ευατον μουκαι την ψυχη μου στην ψυχη μου?
Πεστε μου για χαρη της αγαπης,τι ειναιαυτη η φλογαπου καει στην καρδια μου και καταπινειτη δυναμη μου και παραλυει τη θεληση μου?
Ποια ειναι αυτα τα κρυφα,απαλα και σκληρα μαζι χερια που αρπαζουν την ψυχη μου.ποιο ειναι αυτο το κρασι που ειναι ανακατεμα πικρης χαρας και γλυκου πονου και μεθα την καρδια μου?
Ποια ειναι αυτα τα φτερα που φτερουγιζουν πανω απο το μαξιλαρι μου στην σιωπη της νυχτας και με κρατουν ξυπνιο,για να ατενιζω αυτο που κανεις δεν ξερει?
σε αγαπω Χ----------α μου
Οταν η αποσταση κι ο χρόνος εκμηδενίζονται...
Νοιώθω τοσο πράγματα γία σένα,τόσο όμορφα συναισθήματα με κατακλύζουν στην σκέψη της ύπαρξής σου......καμιά φορά στενοχωριέμαι αλλά με τον φόβο μην τυχόν και στενοχωρήσω εσένα αμέσως συνέρχομαι και επανέρχομαι .Μου λέίπεις αλλά πιά άρχισα να νοιώθω γλύκα κι όχι ένταση ,ξέρω ότι είσαι εκεί και γώ εδώ,νοιώθω όμως τόσο δυνατή την σχέση μου μαζί σου κα την επικοινωνία μας,καμιά φορά επιτρέπω στον εαυτό μου να σκεφτεί γιατί να μην σε γνωρίσω στο σωστο μέρος,αλλά ίσως τότε να μην με "έβλεπες" και ίσως κι εγώ το ίδιο.......τώρα έπρεπε να βρεθούμε.Σαγαπώ σαν κάτι πάνω από τα ανθρώπινα πάνω απο τα συνηθισμένα.....Φιλιά σταματώ γιατί καμιά φορά δεν έχει τέλος η πραγματικότητα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)