Το αρχαιότερο παγκοσμίως γνωστό τραγούδι, του οποίου σώζονται πλήρως και οι στίχοι και η μουσική, περιέχει ένα σαφές και διαχρονικό επικούρειο μήνυμα. Το έγραψε μετά το 200 πx σε επιτύμβια στήλη κάποιος Σείκιλος από τις Τράλλεις της Μικράς Ασίας, μιας μεγαλούπολης στην κοιλάδα του ποταμού Μαίανδρου.
Η στήλη είναι κυλινδρική, έχει ύψος περίπου 40 εκατοστά και περιέχει στην κοινή ελληνική της ελληνιστικής εποχής ένα επίγραμμα δώδεκα λέξεων και ένα μέλος (τραγούδι) δεκαεφτά λέξεων μαζί με τη μουσική του. Στην κορυφή της στήλης, το επίγραμμα αναφέρει τον άνθρωπο που το έγραψε, καθώς και το σκοπό για τον οποίο το έγραψε: ΕΙΚΩΝ Η ΛΙΘΟΣ ΕΙΜΙ. ΤΙΘΗΣΙ ΜΕ ΣΕΙΚΙΛΟΣ ΕΝΘΑ ΜΝΗΜΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΣΗΜΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΝ (Εγώ η πέτρα είμαι μια εικόνα. Με έβαλε εδώ ο Σείκιλος σαν διαχρονικό σήμα αθάνατης μνήμης). Στη μέση υπάρχουν οι στίχοι του τραγουδιού μαζί με τα σύμβολα της μελωδίας, η οποία είναι του λεγόμενου φρυγικού τύπου: ΟΣΟΝ ΖΗΣ ΦΑΙΝΟΥ, ΜΗΔΕΝ ΟΛΩΣ ΣΥ ΛΥΠΟΥ. ΠΡΟΣ ΟΛΙΓΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΖΗΝ, ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ (Όσο ζεις λάμψε, καθόλου μη λυπάσαι. Για λίγο διαρκεί η Ζωή, ο χρόνος καθορίζει το τέλος). Στο κάτω μέρος της στήλης αναγράφεται η αφιέρωση ΣΕΙΚΙΛΟΣ ΕΥΤΕΡΠΗΙ (Ο Σείκιλος στην Ευτέρπη), αλλά δεν γίνεται κατανοητό εάν πρόκειται για τη σύζυγο, την ερωμένη, τη φίλη, την αδελφή ή την κόρη του, ή και απλώς τη Μούσα της μουσικής. Την τελευταία υπόθεση προσωπικά τη θεωρώ πιθανότερη επειδή δεν αναφέρεται κάποια συγγένεια, όπως συνήθιζαν οι πρόγονοί μας στις επιτύμβιες στήλες.
Είναι ολοφάνερο πως το διαχρονικό μήνυμα της στήλης, που αναφέρει το επίγραμμα, παραδίδεται από το τραγούδι. Το μήνυμα αυτό αντιστοιχεί στο επικούρειο απόφθεγμα «όσο ζούμε πρέπει να χαιρόμαστε όπως οι θεοί» γιατί ο θάνατος είναι το τέλος και δεν υπάρχει συνέχεια. Εμφανώς επικούρεια είναι όλα τα αναφερόμενα συστατικά του μέλους: η ηδονή της ζωής, η αταραξία, καθώς και το τελικό όριο της ζωής, ο θάνατος. Αυτό το διαχρονικό μήνυμα αθάνατης μνήμης πιθανότατα ήθελε να μεταδώσει ο Σείκιλος στους συνανθρώπους του, όπως αργότερα ο άλλος μεγάλος επικούρειος Μικρασιάτης, ο Διογένης Οινοανδεύς, που κατέγραψε τη διδασκαλία του Επίκουρου σε τοίχο της πόλης του για να δείξει το δρόμο της ευτυχίας στις επόμενες γενιές, όπως έγραψε ο ίδιος. Διότι οι αληθινά ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι μεμψίμοιροι, φθονεροί και μισάνθρωποι, αλλά θέλουν αυτή τη γλυκύτητα που τους πλημμυρίζει να τη μοιραστούν με τον πονεμένο, τον καταπιεσμένο και το φοβισμένο συνάνθρωπό τους. Ο Επίκουρος, ο πρώτος μεγάλος διαφωτιστής της ανθρωπότητας και ένας από τους ελάχιστους πραγματικά ευτυχισμένους ανθρώπους του καιρού του, έδειξε τον δρόμο της φιλίας, της συμπόνοιας, της επιδίωξης της κοινής ευτυχίας. Και εκείνοι που ακολούθησαν το Δάσκαλο συνέχισαν στον ίδιο δρόμο. Για το λόγο αυτό δεν υπάρχουν στην ιστορία παραδείγματα επικουρείων που κυνήγησαν άλλους ανθρώπους ή συνεργάστηκαν με τυραννικά καθεστώτα για προσωπικά οφέλη.
Όμως, είναι ενδιαφέρον πως, από όσο γνωρίζω, κανείς αρχαιολόγος ή μουσικολόγος ως τώρα δεν έχει συνδέσει την επιτύμβια στήλη του Σείκιλου με την Επικούρεια φιλοσοφία! Η πιο διαδεδομένη άποψη, που προτάθηκε προ εικοσαετίας από τον Αμερικανό καθηγητή Γιον Σόλομον και κυκλοφορεί στους πανεπιστημιακούς κύκλους, είναι ότι ο Σείκιλος έγραψε στην επιτύμβια στήλη κάποιου προσφιλούς του προσώπου, ίσως της συζύγου του, ένα τραγούδι του κρασιού! Για ποιό λόγο το έκανε αυτό ο Σείκιλος δεν το εξηγεί ούτε ο καθηγητής Σόλομον ούτε κανείς άλλος, ίσως γιατί τα νεκροταφεία όλου του κόσμου είναι γεμάτα από...τραγούδια του κρασιού, με διαχρονικά μηνύματα όπως το «ακόμη ένα ποτηράαακι» ή το «παίξτε μου διπλοπενιά και ο μήνας έχει εννιά»... Και δεν πέρασε από το μυαλό κανενός αρχαιομαθούς καθηγητή ότι η μόνη κοσμοθεωρία στην ελληνιστική εποχή που πρέσβευε συγχρόνως και την χαρά της ζωής και το οριστικό τέλος του θανάτου (χωρίς το μύθο της επιβίωσης της ψυχής) ήταν η διδασκαλία του Επίκουρου. Ή μήπως κάποιοι το αντιλήφθηκαν αυτό και το αποσιώπησαν;
Η επιτύμβια στήλη ανακαλύφθηκε το 1883 στην τουρκική πόλη Αϊδίνιο, όπως είναι το σύγχρονο όνομα των αρχαίων Τραλλέων. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής του 1922 η στήλη χάθηκε και πολλά χρόνια αργότερα ξαναβρέθηκε σε έναν κήπο τουρκικού σπιτιού. Η ιδιοκτήτρια του σπιτιού είχε κόψει τη βάση της στήλης για να την χρησιμοποιήσει σαν βάζο για λουλούδια... Σήμερα φυλάσσεται στο Εθνικό Μουσείο της Δανίας στην Κοπεγχάγη, αλλά πιστά αντίγραφά του υπάρχουν σε διάφορα μουσεία. Όταν επισκέφθηκα την Ολλανδία τον περασμένο Μάιο, είδα στο Μουσείο Άλλαρντ Πίερσον του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ ένα από αυτά τα αντίγραφα μαθαίνοντας για πρώτη φορά την ύπαρξη αυτού του μοναδικού μνημείου υψηλού πολιτισμού. Αυτού του σπάνιου συνδυασμού της ομορφιάς της τέχνης με το ρεαλιστικό μήνυμα της χαράς της ζωής και της άφοβης και γενναίας αντιμετώπισης του θανάτου. Γιατί η αληθινή τέχνη, όπως μας απέδειξαν οι αρχαίοι φίλοι μας Σείκιλος και Λουκρήτιος, είναι διαχρονική και μιλάει για τη φύση των πραγμάτων, κατευθείαν στο μυαλό και την καρδιά του ανθρώπου ειλικρινά και
ευχάριστα.
Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010
Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010
Ο Μικρός Ναυτίλος
Ὅ,τι μπόρεσα ν΄ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους,
ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια,
τὸ χρωστῶ σ΄ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση:
νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο,
ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.
Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια.
Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση, ποὺ ἀνακαλύπτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή»,
ὅταν καταφέρει νὰ τὴν ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια.
Ὁπόταν, πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγελος·
ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.
Μὲ λευκές, μακριὲς πτυχὲς πάνω ἀπὸ τὸ κενὸ
ἕνα κενὸ γεμάτο σταγόνες πουλιῶν,
αὖρες βασιλικοῦ καὶ συριγμοὺς ὑπόκωφου Παραδείσου.
Οδυσσέας Ελύτης
ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια,
τὸ χρωστῶ σ΄ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση:
νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο,
ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.
Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια.
Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση, ποὺ ἀνακαλύπτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή»,
ὅταν καταφέρει νὰ τὴν ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια.
Ὁπόταν, πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγελος·
ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.
Μὲ λευκές, μακριὲς πτυχὲς πάνω ἀπὸ τὸ κενὸ
ἕνα κενὸ γεμάτο σταγόνες πουλιῶν,
αὖρες βασιλικοῦ καὶ συριγμοὺς ὑπόκωφου Παραδείσου.
Οδυσσέας Ελύτης
Ο μικρός πρίγκηπας
Αλλά ήρθε η στιγμή που ο μικρός πρίγκηπας, αφού πολύ περπάτησε στην άμμο, στους βράχους και στα χιόνια, ανακάλυψε επιτέλους ένα δρόμο. Κι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στους ανθρώπους. «Καλημέρα», είπε. Ήταν ένας ανθισμένος κήπος με τριαντάφυλλα. «Καλημέρα», είπαν τα τριαντάφυλλα. Ο μικρός πρίγκηπας τα κοίταξε. Έμοιαζαν όλα στο λουλούδι του. «Τι είσαστε;», τα ρώτησε έκπληκτος. «Είμαστε τριαντάφυλλα», είπαν τα τριαντάφυλλα. «Α!» έκανε ο μικρός πρίγκηπας... Κι αισθάνθηκε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του του 'χε πει, πως ήταν το μοναδικό στο σύμπαν. Και να που υπήρχαν πέντε χιλιάδες, όλα τους όμοια, μέσα σ' έναν μόνο κήπο. «θα αισθανόταν πολύ προσβεβλημένο, αν το 'βλεπε αυτό», σκέφτηκε, «θα 'βηχε πολύ καί θα 'κανε πως πεθαίνει, για ν' αποφύγει τη γελοιοποίηση. Και θα 'μουνα υποχρεωμένος να κάνω, πως το φροντίζω, γιατί αλλιώς για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' άφηνόταν στ' αλήθεια να πεθάνει...» Μετά σκέφτηκε κι αυτό: «Νόμιζα, πως έχω τον πλούτο ενός μοναδικού στον κόσμο λουλουδιού καί δεν έχω παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Αυτό καί τα τρία μου ηφαίστεια, που μου φτάνουν ως το γόνατο και που το ένα τους ίσως να 'χει σβύσει για πάντα, δεν με κάνουν δα και κανένα μεγάλο πρίγκηπα...» Καί ξάπλωσε στα χορτάρια κι έκλαψε. Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού. «Καλημέρα», είπε η αλεπού. «Καλημέρα», απάντησε ευγενικά ό μικρός πρίγκηπας, που στράφηκε μα δεν είδε τίποτα. «Εδώ είμαι», είπε η φωνή, «κάτω απ' τη μηλιά...» «Ποια είσαι;», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Είσαι πολύ όμορφη...» «Είμαι μια αλεπού», είπε η αλεπού. «Έλα να παίξεις μαζί μου», της πρότεινε ο μικρός πρίγκηπας. «Είμαι τόσο λυπημένος...». «Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου», είπε η αλεπού. «Δεν είμαι εξημερωμένη». «Α! συγνώμην» έκανε ο μικρός πρίγκηπας. Αλλά μετά από σκέψη πρόσθεσε: «Τι σημαίνει «εξημερώνω»;» (...) «Είναι κάτι πολύ ξεχασμένο», είπε η αλεπού. «Σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς"». «Δημιουργώ δεσμούς;» «Βέβαια», είπε η αλεπού. «Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δεν σ' έχω ανάγκη. Και δεν μ' έχεις ανάγκη ούτε κι εσύ. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Όμως, αν μ' εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο, θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...» «Αρχίζω να καταλαβαίνω», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω ότι με έχει εξημερώσει...» «Μπορεί», είπε η αλεπού. (...) Αλλά η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της: «Ή ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Έτσι πλήττω λιγάκι. Αλλά αν μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα 'ναι σα φωτισμένη απ' τον ήλιο. θ' αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων πού θα 'ναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα βήματα με κάνουν να ξαναγυρνώ κάτω απ' τη γη. Τα δικά σου θα με καλούν σα μουσική να βγω απ' την υπόγεια φωλιά μου. Και μετά, κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τους κάμπους με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μού είναι άχρηστο. Οι κάμποι του σταριού δεν μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι θλιβερό. Αλλά έχεις μαλλιά χρυσαφιά. Έτσι θα 'ναι θαυμάσια, αν μ' εξημερώσεις! Το στάρι, που είναι χρυσαφί, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο στα στάρια...» Η αλεπού σώπασε καί κοίταξε για πολύ το μικρό πρίγκηπα: «Σε παρακαλώ ...εξημέρωσέ με!», είπε. (...) Έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα της αναχώρησης: «Α!» είπε η αλεπού... «θα κλάψω». «Εσύ φταις», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «εγώ δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά θέλησες να σ' εξημερώσω». «Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Αλλά θα κλάψεις!», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Τότε δεν κερδίζεις τίποτα!» «Κερδίζω», είπε η αλεπού, «εξ αιτίας του χρώματος που έχει το στάρι.» Μετά πρόσθεσε. «Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο, θα ξανάρθεις να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.» Ο μικρός πρίγκηπας πήγε να δει τα λουλούδια (...) καί ξανάρθε στην αλεπού: «Αντίο» είπε. «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.» «Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. «Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου αυτός είναι που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό.» «Ο χρόνος πού έχασα για το τριαντάφυλλό μου...», έκανε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. «Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια», είπε η αλεπού. «Αλλά εσύ δεν πρέπει να το ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος γι' αυτό που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...» «Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.
Αntoine des Saint Exupery
Κ.Δημουλά (Συνέντευξη)
....- Γιατί γκρεμίζονται τα όνειρα κ. Δημουλά;
«Ίσως επειδή δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες ονείρων που να τα φροντίζουν και να τα συντηρούν. Περιφερόμενοι άστεγοι τα κατοικούν, συχνά πολλοί μαζί στο ίδιο όνειρο - ετοιμόρροπη κατάσταση. Αφήνω που τα περισσότερα όνειρα είναι χτισμένα επάνω σε μπαζωμένα ρέματα. Έναν μικρό σεισμό να κάνει ο ύπνος κι ένας ισχυρός να προκληθεί από το ρήγμα της αφύπνισης, σωριάστηκαν».
- Και τα αισθήματα, γιατί βρίσκουν όπως λέτε «αλλήθωρη ανταπόκριση»;
«Ακούστε, δεν ξέρω πόσην αδιαμφισβήτητη ευθύτητα είχαν τα βλέμματα που εσείς δεχθήκατε, αλλά εγώ, και τα 2/3 τουλάχιστον της ανθρωπότητας, χρειάστηκε πολλές φορές να πούμε: "Εδώ, εμένα κοίτα, κοίτα με καλά στα μάτια"».
- «Ν' αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις», γράφετε σε ένα από τα καινούργια ποιήματά σας (το «Πάλι σε συγχωρώ»). Μα, δεν είναι ηττοπαθής αυτή η στάση;
«Αν σ' αυτά που λέω, βλέπετε ηττοπάθεια, τότε σημαίνει ότι ηττήθηκε η σαφήνεια του στίχου, το νόημά του. Ν' αντέξουμε, προσπαθούμε, κάθε τι που μας πονάει, παραιτούμενοι από το να το κατανοήσουμε. Επειδή δεν κατανοείται το επώδυνο».
- «Ήχος απομακρύνσεων». Εσείς από τι έχετε απομακρυνθεί σε σχέση με τα όσα καταθέτατε στις προηγούμενες ποιητικές συλλογές σας;
«Απομακρύνθηκα από εκείνη τη "Φρόνηση", την "ψεύτρα", που ξεγέλαγε τον Καβάφη λέγοντάς του: "Αύριο. Έχεις πολύν καιρό"».
- Εγώ σας βλέπω τρυφερή, ανθεκτική, επιεική, καθόλου διεκδικητική. Όμως τα ποιήματά σας βάζουν κι άλλες αποχρώσεις. Τι άνθρωπος είστε;
«Δεν ξέρω. Πάντως είμαι πολύ φιλόξενη σε κάθε ατέλεια και αδυναμία. Παρέχω άσυλο βεβαίως, αλλά όχι και συγγνώμη πάντα».
- Μπορεί ένας ποιητής να είναι και καλός ως ποιητής και ευτυχισμένος ως άνθρωπος;
«Και καλός ποιητής και ευτυχισμένος; Πάει πολύ. Σαν μεγάλη εύνοια το βλέπω...».
από συνέντευξή της στη Μ. Χαρτουλάρη στα νεα
«Ίσως επειδή δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες ονείρων που να τα φροντίζουν και να τα συντηρούν. Περιφερόμενοι άστεγοι τα κατοικούν, συχνά πολλοί μαζί στο ίδιο όνειρο - ετοιμόρροπη κατάσταση. Αφήνω που τα περισσότερα όνειρα είναι χτισμένα επάνω σε μπαζωμένα ρέματα. Έναν μικρό σεισμό να κάνει ο ύπνος κι ένας ισχυρός να προκληθεί από το ρήγμα της αφύπνισης, σωριάστηκαν».
- Και τα αισθήματα, γιατί βρίσκουν όπως λέτε «αλλήθωρη ανταπόκριση»;
«Ακούστε, δεν ξέρω πόσην αδιαμφισβήτητη ευθύτητα είχαν τα βλέμματα που εσείς δεχθήκατε, αλλά εγώ, και τα 2/3 τουλάχιστον της ανθρωπότητας, χρειάστηκε πολλές φορές να πούμε: "Εδώ, εμένα κοίτα, κοίτα με καλά στα μάτια"».
- «Ν' αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις», γράφετε σε ένα από τα καινούργια ποιήματά σας (το «Πάλι σε συγχωρώ»). Μα, δεν είναι ηττοπαθής αυτή η στάση;
«Αν σ' αυτά που λέω, βλέπετε ηττοπάθεια, τότε σημαίνει ότι ηττήθηκε η σαφήνεια του στίχου, το νόημά του. Ν' αντέξουμε, προσπαθούμε, κάθε τι που μας πονάει, παραιτούμενοι από το να το κατανοήσουμε. Επειδή δεν κατανοείται το επώδυνο».
- «Ήχος απομακρύνσεων». Εσείς από τι έχετε απομακρυνθεί σε σχέση με τα όσα καταθέτατε στις προηγούμενες ποιητικές συλλογές σας;
«Απομακρύνθηκα από εκείνη τη "Φρόνηση", την "ψεύτρα", που ξεγέλαγε τον Καβάφη λέγοντάς του: "Αύριο. Έχεις πολύν καιρό"».
- Εγώ σας βλέπω τρυφερή, ανθεκτική, επιεική, καθόλου διεκδικητική. Όμως τα ποιήματά σας βάζουν κι άλλες αποχρώσεις. Τι άνθρωπος είστε;
«Δεν ξέρω. Πάντως είμαι πολύ φιλόξενη σε κάθε ατέλεια και αδυναμία. Παρέχω άσυλο βεβαίως, αλλά όχι και συγγνώμη πάντα».
- Μπορεί ένας ποιητής να είναι και καλός ως ποιητής και ευτυχισμένος ως άνθρωπος;
«Και καλός ποιητής και ευτυχισμένος; Πάει πολύ. Σαν μεγάλη εύνοια το βλέπω...».
από συνέντευξή της στη Μ. Χαρτουλάρη στα νεα
Ράινερ Μαρία Ρίλκε "Η γονιμότητα'' είναι μία, είτε είναι πνευματική είτε σαρκική
Είστε τόσο νέος, τόσο πριν από κάθε αρχή, ώστε θα ήθελα, όσο μου είναι δυνατόν, να σας παρακαλέσω να έχετε υπομονή για όλα τα άλυτα προβλήματα της καρδιάς σας και να προσπαθήσετε να αγαπήστε τα ίδια σας τα ερωτήματα σαν κλειστά δώματα και σαν βιβλία που είναι γραμμένα σε μια πολύ ξένη γλώσσα. Μην ψάχνετε τώρα για εκείνες τις απαντήσεις που δεν είναι δυνατόν να σας δοθούν, γιατί απλούστατα, δεν θα μπορούσατε να τις βιώσετε. 'Αλλωστε, αυτό είναι που μας ενδιαφέρει: να βιώνουμε τα πάντα. Τώρα βιώνετε τα ερωτήματα. 'Ισως αργότερα μπορέσετε, σιγά σιγά και χωρίς να το αντιληφθείτε, να βιώσετε τις απαντήσεις. 'Ισως φέρνετε μέσα σας τη δυνατότητα, ως έναν εξαιρετικά ευτυχή και αγνό τρόπο ζωής, να δημιουργείτε και να πλάθετε. διαπαιδαγωγήστε τον εαυτό σας προς τούτο - όμως δεχθείτε οτιδήποτε σας παρουσιάζεται με μεγάλη εμπιστοσύνη, και όταν ακόμη προέρχεται από τη δική σας βούληση, από κάποια ανάγκη του εσωτερικού σας κόσμου. δεχθείτε το και μην μισείτε τίποτε. Η σάρκα είναι δύσκολο πράγμα. αυτό είναι βέβαιο. 'Όμως, οτιδήποτε πήραμε από τους παλαιότερους, είναι δύσκολο. σχεδόν καθετί το σημαντικό είναι δύσκολο, και σημαντικά είναι τα πάντα. Αν μόνον αυτό αντιληφθείτε και φτάσετε στο σημείο εσείς ο ίδιος, από την ευφυία και το ποιόν σας, από τις εμπειρίες σας, την παιδική σας ηλικία και από τη δύναμή σας να αποκτήσετε μια τελείως δική σας [από παράδοση και ήθη ανεπηρέαστη] σχέση με τη σάρκα, τότε δεν πρέπει να φοβάστε πλέον μην τυχόν χαθείτε ή μην τυχόν φανείτε ανάξιος του πιο ακριβού σας αγαθού.
Η σαρκική ηδονή είναι ένα αισθητηριακό βίωμα, τίποτε παραπάνω απ' ό,τι η αγνή ματιά ή η αγνή, απλή γεύση που χαρίζει στη γλώσσα ένας όμορφος καρπός. αυτό είναι μια μεγάλη, απέραντη εμπειρία που μας παρέχει μια από τις γνώσεις για τον κόσμο: την πληρότητα και τη λαμπρότητα της γνώσης γενικά, και δεν είναι κακό επειδή την κοινωνούμε. κακό είναι επειδή σχεδόν όλοι κακοποιούν και σπαταλούν και χρησιμοποιούν σαν διεγερτικό αυτές τις εμπειρίες στις κουρασμένες στιγμές της ζωής τους και σαν διασκέδαση, και όχι σαν περισυλλογή για εξύψωση. Οι άνθρωποι βέβαια μετέτρεψαν ακόμη και την τροφή σε τούτο: η στέρηση από τη μια, και η αφθονία από την άλλη, θόλωσαν, κυριολεκτικά, τη διαύγεια αυτής της ανάγκης. το ίδιο θολές έγιναν όλες οι μεγάλες, απλές ανάγκες όπου η ζωή ανανεώνεται. 'Ομως ο καθένας μπορεί να τις αποσαφηνίσει για το άτομό του και να τις βιώσει [και, αν όχι ο καθένας που συμβαίνει να είναι πάρα πολύ εξαρτημένος, τότε βεβαίως ο ερημίτης]. Αυτός μπορεί να φέρει στη μνήμη του ότι όλη η ομορφιά στα ζώα και στα φυτά είναι μια σιωπηλή, διαρκής μορφή της αγάπης και του πάθους, και δεν μπορεί να δει το ζώο όπως βλέπει και το φυτό: υπομονετικά και όλος θέληση να ενωθεί και να πολλαπλασιασθεί και να αυξηθεί, όχι από σαρκική ηδονή, όχι από σαρκικό πάθος. υποταγμένος σε αναγκαιότητες που είναι μεγαλύτερες από την ηδονή και το πάθος, και ισχυρότερες από τη θέληση και την αντίσταση. Να δεχόταν ο άνθρωπος ταπεινότερα αυτό το μυστικό, απ' αυτό που η Γης και τα πιο μικροσκοπικά της πράγματα είναι γεμάτα, και να το έφερνε μαζί του, να το δεχόταν αγόγγυστα και να αισθανόταν με περισσότερη σοβαρότητα πόσο φοβερά δύσκολο είναι παρά να το αντιμετωπίζει αψήφιστα! Ας έβλεπε μόνον με σεβασμό τη γονιμότητα που μόνον μία υπάρχει, είτε είναι πνευματική, είτε σαρκική. επειδή και η πνευματική δημιουργία κατάγεται από την υλική, είναι ομοούσιο πράγμα μ' αυτήν, αλλά βεβαίως μια λεπτότερη, γοητευτικότερη και περισσότερο αιώνια επανάληψη της σαρκικής ηδονής. "Η σκέψη ότι είσαι δημιουργός, ότι παράγεις, ότι διαμορφώνεις" είναι, χωρίς τη διαρκή, τη μεγάλη επιβεβαίωση και πραγμάτωσή της μέσα στον κόσμο, ένα Τίποτε, είναι, χωρίς τη μυριόπτυχη επιδοκιμασία από πράγματα και ζώα, ένα Τίποτε - και η απόλαυση που μας παρέχει είναι μόνον γι' αυτό το λόγο τόσο απερίγραπτα όμορφη και πλούσια, επειδή είναι γεμάτη από κληροδοτημένες θύμησες, από γόνεμα και γέννηση εκατομμυρίων. Στη σκέψη ενός δημιουργού επιζούν χιλιάδες ξεχασμένες ερωτικές νύχτες και τον γεμίζουν μεγαλείο και μέγεθος. Και αυτοί που σμίγουν τις νύχτες και αγκαλιάζονται μέσα στη λικνιστική ηδονή, επιτελούν ένα σημαντικό έργο και συγκεντρώνουν απολαύσεις, βάθος και δύναμη για το τραγούδι κάποιου μελλοντικού ποιητή που θα σηκωθεί κάποτε και θα μιλήσει για ανείπωτες χαρές. Και προσκαλούν το μέλλον. Και αν ακόμη κάνουν λάθος και αγκαλιάζονται στα τυφλά, το μέλλον θα έρθει οπωσδήποτε. 'Ενας νέος άνθρωπος ορθώνεται, και στην αρχή της σύμπτωσης, που εδώ φαίνεται ολοκληρωμένη, ξυπνάει ο Νόμος που οδηγεί κάθε ανθεκτικό, γερό σπέρμα προς το ωάριο που, ανοιχτό, το περιμένει. Μη σας παρασέρνει η επιφάνεια. στο βάθος τα πάντα είναι Νόμος. Και αυτοί που ζουν άστοχα και λειψά το μυστικό [και είναι πάρα πολλοί] το χάνουν μόνον για τον εαυτό τους και το δίνουν, χωρίς βεβαίως να γνωρίζουν, παρακάτω, όπως ένα κλειστό γράμμα. Και προπάντων μη σας βασανίζει το πλήθος των ονομάτων και η πολυπλοκότητα των διαφόρων περιπτώσεων. 'Ισως τα πάντα κυβερνάει μια μεγάλη μητρότητα, σαν ένας συλλογικός πόθος. Η ωραιότητα της παρθενίας, μιας ύπαρξης "που [όπως πολύ όμορφα το λέτε] δεν έδωσε ακόμη τίποτε", είναι μητρότητα που προαισθάνεται και προετοιμάζεται, που φοβάται και ποθεί. Και η ωραιότητα της μητέρας είναι η υπηρετούσα μητρότητα που στην ψυχή της γιαγιάς είναι πλέον μια μεγαλόπρεπη θύμηση. Και στον άντρα υπάρχει, μου φαίνεται, μητρότητα, σαρκική και πνευματική. Το γόνεμά του είναι επίσης ένα είδος γέννησης. Και είναι γέννηση, όταν δημιουργεί από εσώτατη πληρότητα. Και ίσως είναι τα γένη συγγενικότερα απ' ό,τι νομίζει κανείς, και η μεγάλη ανανέωση του κόσμου ίσως στηριχθεί σε τούτο, ότι ο άντρας και η γυναίκα, απελευθερωμένοι από όλα τα ψευδή συναισθήματα και δυσαρέσκειες, θα αποζητήσουν ο ένας τον άλλον, όχι πλέον σαν αντίπαλοι, αλλά σαν αδέρφια και καλοί γείτονες και θα σμίξουν, σαν άνθρωποι, για να σηκώσουν απλά, σοβαρά και υπομονετικά το βάρος της σάρκας που φέρνουν.
'Ομως τα πάντα, οτιδήποτε ίσως γίνει δυνατό κάποτε στους πολλούς, μπορεί ήδη τώρα να προετοιμάζει ο ερημίτης και να χτίζει με τα χέρια του που εξαπατούνται λιγότερο. Γι' αυτό, αγαπητέ κύριε, αγαπήστε τη μοναξιά σας και υπομείνετε τον πόνο που σας ποτίζει με συνήθως καλόηχο παράπονο. Αφού αυτοί που είναι κοντά σας, λέτε, είναι μακριά, τότε αυτό δείχνει ότι αρχίζουν να απομακρύνονται από σας. Και όταν η απόστασή σας μεγαλώσει, τότε η περίμετρός σας θα βρίσκεται ήδη κάτω από τα αστέρια και θα είναι πολύ μεγάλη. Χαρείτε αυτό το άπλωμά σας, όπου βέβαια κανέναν δεν μπορείτε να πάρετε μαζί σας. Και να είστε καλός μ' εκείνους που μένουν πίσω και να είστε σίγουρος και ήσυχος απέναντί τους και να μην τους τυραννάτε με τις αμφιβολίες σας και να μην τους τρομάζετε με την αδιαλλαξία ή τον ενθουσιασμό σας που, ενδεχομένως, δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν. Επιζητήστε μ' αυτούς μια κάποια απλή και πιστή επικοινωνία που δεν είναι ανάγκη να αλλάξει, επειδή εσείς θα διαμορφώνεστε συνεχώς. Αγαπήστε σ' αυτούς τη ζωή σε μια άλλη μορφή και να δείχνετε κατανόηση στους γέρους ανθρώπους που φοβούνται τη μοναξιά που εσείς της έχετε εμπιστοσύνη. Αποφεύγετε να τροφοδοτείτε το δράμα μεταξύ γονέων και παιδιών που είναι πάντα οξυμένο - αναλώνει τεράστια δύναμη των παιδιών και κατατρώει την αγάπη των γονέων που υπάρχει και ζεσταίνει ακόμα και όταν δεν μπορεί να καταλάβει. Μην απαιτείτε από αυτούς καμιά συμβουλή και ούτε να υπολογίζετε σε κάποια τους κατανόηση. όμως πιστέψτε σε μια αγάπη που διαφυλάγεται για σας ωσάν ένα κληροδότημα και πιστέψτε ότι σ' αυτή την αγάπη υπάρχει μια δύναμη και μια ευχή απ' όπου δεν πρέπει να απομακρυνθείτε με σκοπό να πάτε πολύ μακριά!
Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010
"Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ"
"..Αν υπήρξε μια στιγμή,
που ήλιος μου τύφλωσε τα μάτια,
άνεμος μου πήρε την ανάσα,
κύμα με πλημμύρισε,
ήταν το μηδέν στο χρόνο που σε φίλησα.
Και ακόμα και αν
η περιστροφή του πλανήτη
γυρίσει ανάποδα,
θα πορευτώ κόντρα
στους νέους νόμους της φύσης,
για να γείρω στο πλευρό σου.
Ποτέ η Ιθάκη δεν ήταν τόπος,
ήταν η αγκαλιά της Πηνελόπης…
Και να ’μαι τώρα,
δίχως πλήρωμα και συντρόφους,
κατακτητής και ηττημένος,
γονυπετής στην αυλή σου"
Στέφανος Μυτιληναίος
Δημοσίευση ανάρτησης
.....μα της θάλασσας οι δρόμοι είν'στο χέρι του Θεού!!
Η ΦΡΕΓΑΔΑ «Η βουή του μύθου» Νίκου Ξυδάκη (1996) Μουσική: Νίκος Ξυδάκης - Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης Τραγούδι: Νίκος Ξυδάκης & Μελίνα Κανά Μια βασιλική φρεγάδα με μεταξωτά πανιά, ξάρτια, αντένες και κατάρτια, λάμπουν μέσα στα νερά. Σκίζει ο θαλασσομάχος τον γαλάζιο ουρανό κι η μανούλα του στο μώλο του φωνάζει στο καλό. Τραγουδάνε τα κορίτσια το σκοπό του γυρισμού, μα της θάλασσας οι δρόμοι είν' στο χέρι του Θεού. Μια βασιλική φρεγάδα με μεταξωτά πανιά, ανεμόσκαλες και στράλια λάμπουν μέσα στα νερά. Σκίζει ο θαλασσομάχος τον γαλάζιο ουρανό κι η μανούλα του στο μώλο του φωνάζει στο καλό. Τραγουδάνε τα κορίτσια το σκοπό του γυρισμού, μα της θάλασσας οι δρόμοι ειν' στο χέρι του Θεού.
ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ «Η βουή του μύθου» Νίκου Ξυδάκη (1996) Μουσική: Νίκος Ξυδάκης - Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης Το λευκό το κυπαρίσσι η κρυφή πηγή ειν' του χάροντα η βρύση η παντοτινή Όσο κι αν διψάει η ψυχή σου δροσερό νερό μην το σβήνεις το κορμί σου στο ποτάμι αυτό Όσο καίγεσαι και θέλεις φως και ξαστεριά μην αλλάζεις τη φωτιά σου με τη λησμονιά.
Τρίτη 3 Αυγούστου 2010
Γιατί μοναδικός σκοπός του ανθρώπου είναι η γνώση του εαυτού του
Οποιος γνωρίζει τους αλλους είναι σοφός
Οποιος γνωρίζει τον εαυτό του είναι φωτισμενο (Ταό Τε Κινγκ,33)
Υπο το φως της κατανόησης που τόσο η αποκάλυψη,όσο και η διανοητική θέαση έχουν προσφέρει ανα τους αιώνες σχετικά με τη φύση του ανθρώπου,η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε παραπώνω,»μπορούμε άρραγε να ξέρουμε αν η επιστημονική γνώση που αποκτόυμε συλλαμβάνει μια ουσιαστική διάσταση του ανθρώπου;»μπορεί να είναι μόνο η εξής.
Δεν μπορούμε να αποκτήσουμε μια ουσιαστική γνώση του ανθρωπους αν η μέθοδός μας βασίζεται στην εξωτερίκευση του εσώτερου έιναι του ανθρώπου.,κι όταν θεωρούμε αυτόν τον εξωτερικευμένο άνθρωπο,τον άνθρωπο που στέκεται στο στεφάνι του τροχού «της ύπαρξης» ως το υποκείμενο που γνωρίζει.Για να έχει ο όρος»ουσιστικό»κάποιο νόημα,πρέπει να συσχετιστεί με την ουσία ,με το κέντρο ή τον άξονα που γεννά συγχρόνως τις ακτίνες και το στεφάνι.Μόνο το ανώτερο μπορεί να κατανοήσει το κατώτερο,γιατι κατανοώ σημαίνει στην κυριολεξία «πεικλείω» και μόνο αυτό που βρίσκεται σε ένα ανώτερο επίπεδο ύπαρξης μπορεί ν απερικλείει ό,τι βρίσκεται χαμηλότερα.
Ο άνθρωπος συντιθεται από σώμα,ψυχή και δάνοια,η οποία είναι συγχρόνως πάνω από τον άνθρωπο και στο κέντρο της υπαρξής του.Η ουσία του ανθρώπου,αυτό που είναι «ουσιαστικό» στην ανθρώπινη φύση,μπορεί να κατανοηθέι μόνο μ ετην διάνοια,μέσω του «οφθαλμού τηςκαρδιάς» με την παραδοσιακή έννοια,γιατί η διάνοια έιναι το κέντρο της ύπαρξης του ανθρώπου και συγχρόνως περικλέιει όλα τα επίπεδα της ύπαρξής του.Απο την στιγμή που ο οφθαλμός της καρδιάς κλεισει και ηλειτουργία της διανόησης με την αρχική της έννοια,ατροφήσει,δεν είναι δυνατόν να αποκτηθεί μια ουσιαστική γνώση του ανθρώπου.Η αντανάκλαση της διάνοιας στο επίπεδο της ψυχής και του νου,η οποί α είναι η λογική,δεν μπορεί ποτε να φτάσει στην ουσία του ανθρωπου ή στην ουσία οποιουδήποτε πράγματος,ανεξάρτητ από το πόσο εφαρμοζει την παρατήρηση.
Μπορεί να αποκτήσει περιφερειακή γνωση των συμβεβηκότων των αποτελεσμάτων ή της εξωτερική ςσυμπριφοράς όμως δεν θα φτάσει στην γνώση της ουσίας.Η λογική ,εφόσον διαχωριστεί από το καθοδηγητικό Φώς της διάνοιας,μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να επι βεβεβαίωσε την ύπαρξη των noumena,των ουσιών των πραγμάτων ,όπως βλεππουμε στην φιλοσοφία του Καντ,όμως αδυνατεινα γνωρίσει αυτήν την ουσία.Ουσιαστική γνώση είναι αυτή που τελικά βασίζεται στην ταυτότητα γιγνώσκοντος και γιγνωσκομένου,που καίγεται από την φωτιά της γνώσης καθ’αυτής.
Ο άνθρωπος βρίσκεται στην ιδιαίτερα πλεονεκτική θέση να μπορει να γνωρίσει την ουσία ενός πράγματος,δηλαδη του Εαυτού του, ΑΡΚΕΙ να υπερνικήσει την ψευδάισθηση του να εκλαμβάνει,για να χρησιμοποιήσουμε Βεδαντικούς όρους,την εξωτερικευμένη και αντικειμενοποιημένη εικόνα του εαυτού του ως τον πραγματικό του Εαύτό,τον Εαυτό που λόγω της φύσης του,δεν μπορεί να εξωτερικευτεί.Η επιστημονική γνώση,όπως και κάθε άλλη μορφή γνώσης που βασίζεται εξ ορισμου στη διάκριση μεταξύ ενός αντικειμένου που γιγνώσκει και ενός αντικειμένου που γιγνώσκεται,πρέπει αναγκαστικά να αρκεστεί σε μια γνώση περιφερειακή και όχι ουσιατική.
Σύγχρονος Ανθρωπος
Seyyed Hossein Nasr
Σαγαπώ γιατί είσαι ωραία...Ψυχή!!
Αφιερωμένο στους Ανθρωπους της ζωής μου.
Σε όσους ειναι μακριά "κοντά"μου τοσα χρόνια....ορατά κι αόρατα.
Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010
Νενα Βενετσανου
Η Νένα Βενετσάνου
μιλάει στην “Eλεύθερη Έρευνα”
για το τραγούδι, την Τέχνη, τον έρωτα
- Οι άνθρωποι θα πρέπει να αλλάξουν τη στάση τους απέναντι στην Τέχνη, να μην την φοβούνται. Δυστυχώς, ειδικότερα οι νέοι έχουν την αίσθηση, ότι η Τέχνη είναι κάτι, για το οποίο πρέπει να βάλεις τα καλά σου ή που εάν δεν έχεις τα καλά σου πρέπει να το περιφρονείς, γιατί ούτως ή άλλως δεν είναι για σένα. Πρόκειται δηλαδή για μιά απαξίωση τελικά -όχι τής Τέχνης, αλλά- τού ίδιου τους τού εαυτού.
- Επειδή η οργάνωση τής Πόλης είναι η κορωνίδα των επιτευγμάτων τού Ελληνικού Πολιτισμού, μαζί με τη δυνατότητα να ζούμε σε ένα χώρο, όπως είναι ο ελληνικός, που από μόνος του είναι ένα αρχαιολογικό πάρκο, το να προσέχουμε το περιβάλλον δεν είναι μόνον να προσέχουμε τα πουλάκια, τα δεντράκια, τις αρκούδες και τις καρέττες, αλλά να προσέχουμε και τα μνημεία μας και να κατανοούμε τί σημαίνει επέμβαση στο περιβάλλον.
- Η Αριστερά δυστυχώς χρησιμοποιεί την Τέχνη για “κράχτη”, γιά προπαγανδιστικούς λόγους. Παρ΄ ότι η διανόηση πάντα ήταν στο χώρο τής Αριστεράς, το πολιτιστικό τμήμα τής Αριστεράς “μπάζει νερά από παντού”.
Aυτά μεταξύ άλλων είπε η κ. Νένα Βενετσάνου σε συνέντευξη, που παραχώρησε στην «Ελεύθερη Έρευνα». Η γυναίκα αυτή, τής οποίας η απλότητα, η δύναμη, η αμεσότητα και ο λυρισμός τής φωνής της αλλάζουν και αξιοποιούν το τραγούδι προσδίδοντάς του μια λαμπρή και σπάνια ποιότητα...
μιλάει στην “Eλεύθερη Έρευνα”
για το τραγούδι, την Τέχνη, τον έρωτα
- Οι άνθρωποι θα πρέπει να αλλάξουν τη στάση τους απέναντι στην Τέχνη, να μην την φοβούνται. Δυστυχώς, ειδικότερα οι νέοι έχουν την αίσθηση, ότι η Τέχνη είναι κάτι, για το οποίο πρέπει να βάλεις τα καλά σου ή που εάν δεν έχεις τα καλά σου πρέπει να το περιφρονείς, γιατί ούτως ή άλλως δεν είναι για σένα. Πρόκειται δηλαδή για μιά απαξίωση τελικά -όχι τής Τέχνης, αλλά- τού ίδιου τους τού εαυτού.
- Επειδή η οργάνωση τής Πόλης είναι η κορωνίδα των επιτευγμάτων τού Ελληνικού Πολιτισμού, μαζί με τη δυνατότητα να ζούμε σε ένα χώρο, όπως είναι ο ελληνικός, που από μόνος του είναι ένα αρχαιολογικό πάρκο, το να προσέχουμε το περιβάλλον δεν είναι μόνον να προσέχουμε τα πουλάκια, τα δεντράκια, τις αρκούδες και τις καρέττες, αλλά να προσέχουμε και τα μνημεία μας και να κατανοούμε τί σημαίνει επέμβαση στο περιβάλλον.
- Η Αριστερά δυστυχώς χρησιμοποιεί την Τέχνη για “κράχτη”, γιά προπαγανδιστικούς λόγους. Παρ΄ ότι η διανόηση πάντα ήταν στο χώρο τής Αριστεράς, το πολιτιστικό τμήμα τής Αριστεράς “μπάζει νερά από παντού”.
Aυτά μεταξύ άλλων είπε η κ. Νένα Βενετσάνου σε συνέντευξη, που παραχώρησε στην «Ελεύθερη Έρευνα». Η γυναίκα αυτή, τής οποίας η απλότητα, η δύναμη, η αμεσότητα και ο λυρισμός τής φωνής της αλλάζουν και αξιοποιούν το τραγούδι προσδίδοντάς του μια λαμπρή και σπάνια ποιότητα...
Πάνω σε μια χειμωνιάτικη αχτίνα (Γιώργος Σεφέρης)
"Είπες εδώ και χρόνια:
"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός".
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.
"Είπες εδώ και χρόνια:
"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός".
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.
Eν Λευκώ!!!
Οδυσσέας Ελύτης, Εν Λευκώ
. . .
Είναι λοιπόν αλήθεια ότι το φως συμβαίνει να αναπηδά από την ύστατη ένταση του μαύρου; Με άλλον τρόπο το επιβεβαιώνει και ο έρωτας. Όταν δυό γυμνά σώματα μιλούν, κάτι από το ανεκδοτολογικό μέρος της ιστορίας τους - το αφόρητο - ξεγράφεται. Το φιλί, που δεν εξελίχθηκε ουδέ κατ' ελάχιστον από καταβολής κόσμου, τυχαίνει να είναι το πιο καινούργιο και αμεταχείριστο πράγμα που διαθέτουμε. Σίγουρα, κάποια ιστορία ερωτική, με διαστάσεις θεϊκές, θα προηγήθηκε από τους τεκτονικούς παλμούς και τις ανακατατάξεις των υδάτων, όταν γεννήθηκε το ελληνικό αρχιπέλαγος. Τον παραλογισμό που κλείνουν για μας οι μύθοι, κάποτε η ίδια η φύση τον ανατρέπει. Τότε μόνον αναλογιζόμαστε ότι, παρ' όλα αυτά, εμείς οι ίδιοι είναι που, παρά τη θέληση μας ίσως, τους δημιουργήσαμε. Απομένει να μάθουμε: αυτό το φως, αυτές οι συστάδες των νησιών, τι είναι; Ονειρευόμαστε;
Οδυσσέας Ελύτης
Εν Λευκώ
Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010
Ο καθρεφτης και το μαχαιρι !Μ χατζηδακις
.Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως.Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά νυχτερινή για οδηγούς ταξί κ φορτηγών, Είναι μια σχέση υπεύθυνη, μια πράξη ερωτική ανάμεσά μας που μας αποκαλύπτει. Τελετουργία που απαιτεί, τόσο από σας όσο κι από μένα, μια προετοιμασία θρησκευτική, επίμονη άσκηση γνώσης και αθωότητας, αποκαλύψεως και ανιχνεύσεως, μνήμης και προφητείας.
Το τραγούδι είναι μια μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας- αφού γεννήθηκα τον ίδιο καιρό με σας και μες στον ίδιο χώρο-, που θα φωτίσω τις κρυφές κι αθέατες γωνιές σας, θα σας εκπλήξω, θα σας γεμίσω ερωτήματα και μελωδίες που ίσως γεννούν δικές σας και θα μεταθερθούν και στο σπίτι σας, έτσι που να κοπεί ο ύπνος σας και να χαθεί για πάντα- αν είναι δυνατόν- ο εφησυχασμός σας. Κι ας μην μπορείτε να τραγουδήσετε. Μήπως τάχα μπορείτε να εξαφανίσετε ένα πουλί ή να το φανερώσετε μέσα απ το φόρεμα ή το μαντήλι σας; Κι όμως δε θα ξεχάσετε κι ούτε θα το ξεχάσετε σ όλη σας τη ζωή......
θα το θυμάσθε και θα το έχετε εντός σας, χωρίς την δυνατότητα να το γλεντήστε με αυτάρεσκη και δυνατή φωνή.Μόνο να ψελλίζετε θα είναι δυνατόν, σαν προσευχή ή σαν τω Υπερμάχω. Δεν είναι το τραγούδι μου απλοικό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια.......
Πιστεύω πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μας ενώνει μέσα σ ένα μύθο κοινό. Κι όπως στον χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για ν ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας για να ακολουθήσουμε μαζί, τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούργιο κι απ την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να τραγουδήσουμε.
Πριν απ το σώμα, πριν απ την ιστορία, πριν απ το όνομα , πέρα απ τον Νου που προσπαθεί να βρει και να εξηγήσει.
Πριν απ την ανάσα, πέρα απ την χαρά η τον πόνο ,
μετά τον θάνατο, μετά τον θάνατο Είμαι.
...Μες στην Καρδιά βλέπω το μέρος αλλά και το όλο βλέπω, πέρα απ την μεταμφίεση που εμένα αντανακλά.
Στον σιωπηλό πυρήνα.
Kι ακόμη πριν την αυγή των φαινομένων και μετά απ αυτά, ακόμη και μετά αυτά Είμαι.
Η πολλαπλότητα των φαινομένων μας διαχωρίζει επιφανειακά,
Ναι αλλά στην συνείδηση ένα φράγμα δεν μπορώ να βρω που άραγε η επίγνωση αρχίζει που τελειώνει.
Και όταν με ρωτάτε που η επίγνωση αρχίζει που τελειώνει ετούτο μονάχα έχω να πω, Ετούτο μονάχα έχω να πω:
Πάντα Είμαι.
Μέσα στο σώμα, χωρίς το σώμα, στις μεταβολές της υγείας, των συναισθημάτων η των απόψεων μη υποκείμενος
Χωρίς ανάγκες, πριν απ την Πράξη, πριν απ τα Έργα του Ανθρώπου και μετά απ αυτά και μετά απ αυτά Είμαι.
Η πολλαπλότητα των φαινομένων μας διαχωρίζει επιφανειακά,
Ναι, αλλά στην συνείδηση ένα φράγμα δεν μπορώ να βρω, που άραγε η επιγνωση αρχίζει που τελειώνει.
Και όταν με ρωτάτε που η επίγνωση αρχίζει που τελειώνει, ετούτο μονάχα έχω να πω: Πάντα Είμαι.
Στον σιωπηλό πυρήνα, πριν ακόμη πριν την αυγή των φαινομένων και μετά απ αυτά,
Aκόμη και μετά απ αυτά Είμαι.
http://www.youtube.com/watch?v=akjcD6d2T_M&feature=player_embedded
Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010
Μέσα από αυτές τις εξαρτημένες σχέσεις, τις σχέσεις "μάχης", που θεωρούμε ότι είναι αγάπη, μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε το αληθινό, από την ψευδαίσθηση.
Αισθανόμαστε λύπη, αγωνία, χαρά, έλξη, έρωτα για κάποιον, και μέσα από αυτά τα συναισθήματα οριοθετούμε το αληθινό!
Βιώνουμε την σχέση με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, μέχρι να κατανοήσουμε την αγάπη.
Και έτσι την αναγνωρίζουμε ολοένα και πιο βαθιά στον Εαυτό μας.
Αυτή η αναγνώριση είναι που σταματά τις εξαρτήσεις, τις μάχες.
Και έτσι η αγάπη γίνεται χαρά και συνύπαρξη
΄Ετσι γίνεται μοίρασμα
΄Ετσι γίνεται η τέλεια ένωση
Γιατί πια δεν περιμένεις να "πάρεις" κάτι, αλλά να δώσεις αυτό που έχεις μέσα σου σε πληρότητα. Δεν ζητάς, δεν περιμένεις, δεν προσδοκάς.
Δεν διεκδικείς, γιατί γνωρίζεις ότι ό,τι είναι αληθινά δικό σου, σου ανήκει.
Κανείς δεν μπορει μετά να καταλύσει αυτές τις εσωτερικές αλήθειες και αν κάποιος προσπαθήσει, απλά διαχωρίζεται από εσένα και έτσι φεύγει από την ζωή σου, χωρίς πόνο!
Γιατί τώρα πια αναγνωρίζεις το αληθινό!
Και ότι "διαχωρίζεται" δεν είναι δικο σου!
Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010
Τρίτη 18 Μαΐου 2010
Δευτέρα 17 Μαΐου 2010
ΑΣΕ τα ΜΑΤΙΑ σου
Άσε τα μάτια σου να δούνε
λεύτερα μες στην ομίχλη...
τα Ναι και τα Οχι της Ζωής....
για κάποιο λόγο έρχονται
κι ας μην τον ξέρεις
Τα γεγονότα περνούν και φεύγουν...
και ιστορία γίνονται... και γράφονται
στις κιτρινισμένες του χρόνου σελίδες
το ψέμμα έχει τα πόδια του κοντά
και η Αλήθεια στους ώμους της φτερά...
Άσε τα μάτια σου να δούν
ελεύθερα μες στην ομίχλη...
κι είν'η λύρα της καρδιάςπου θα σου τραγουδήσει.
διαδρομες ξεχωριστες που αναδυκνυουν την αξια της ζωης!!!!!
αληθεια........
Πόσοι άνθρωποι δεν βλέπουν!
Πόσοι προσπερνούν ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα,
ένα απόκοσμο χάραμα
και μετά μια αστραφτερή ανατολή!
Πόσοι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια και την ψυχή
μπροστά σ' ένα όμορφο λουλούδι,
σ' ένα ολόγεμο φεγγάρι,
σε μια αγριεμένη θάλασσα!
Ω ναι, τα προσπερνούν.
Ως δεδομένα, ως ανάξια λόγου και σκέψης,
ως πολυτέλειες.
Ποιος μπορεί όμως να προσπεράσει το φως; Το ατόφιο, το εκτυφλωτικό φως;
Ποιος μπορεί να μην αποστρέψει το βλέμμα από έναν άσπρο τοίχο,
που αντανακλά τον ήλιο του μεσημεριού;
Και να το στείλει αναπόφευκτα στο απέραντο γαλάζιο;
Το φως είναι παντού. Δεν μπορείς να το αγνοήσεις.
Ίσως γι' αυτό ειμαστε Αλλιώτικοι.
Είναι το φως, που σου ανοίγει τα μάτια,
είναι το φως, που σου ανοίγει και την καρδιά.
Το φως δεν κρατάει μυστικά, δεν αφήνει τη μούχλα ν' απλωθεί,
δεν κρατάει τη σκέψη όμηρο. Το φως δεν αφήνει περιθώρια για δόγματα.
Όλα τα φωτίζει εξίσου.
εισαι Φως. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.
Βγαλμένος μέσα απ' το Φως, γαλουχημένος με Φως, αφιερωμένος στο Φως.
Δεν το διάλεξα, μου έλαχε.
Δεν μου μένει παρά να το γιορτάζω και να το υμνω. Για πάντα.
σου χαμογελω χαρα μου!!!!!
αληθεια........
Πόσοι άνθρωποι δεν βλέπουν!
Πόσοι προσπερνούν ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα,
ένα απόκοσμο χάραμα
και μετά μια αστραφτερή ανατολή!
Πόσοι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια και την ψυχή
μπροστά σ' ένα όμορφο λουλούδι,
σ' ένα ολόγεμο φεγγάρι,
σε μια αγριεμένη θάλασσα!
Ω ναι, τα προσπερνούν.
Ως δεδομένα, ως ανάξια λόγου και σκέψης,
ως πολυτέλειες.
Ποιος μπορεί όμως να προσπεράσει το φως; Το ατόφιο, το εκτυφλωτικό φως;
Ποιος μπορεί να μην αποστρέψει το βλέμμα από έναν άσπρο τοίχο,
που αντανακλά τον ήλιο του μεσημεριού;
Και να το στείλει αναπόφευκτα στο απέραντο γαλάζιο;
Το φως είναι παντού. Δεν μπορείς να το αγνοήσεις.
Ίσως γι' αυτό ειμαστε Αλλιώτικοι.
Είναι το φως, που σου ανοίγει τα μάτια,
είναι το φως, που σου ανοίγει και την καρδιά.
Το φως δεν κρατάει μυστικά, δεν αφήνει τη μούχλα ν' απλωθεί,
δεν κρατάει τη σκέψη όμηρο. Το φως δεν αφήνει περιθώρια για δόγματα.
Όλα τα φωτίζει εξίσου.
εισαι Φως. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.
Βγαλμένος μέσα απ' το Φως, γαλουχημένος με Φως, αφιερωμένος στο Φως.
Δεν το διάλεξα, μου έλαχε.
Δεν μου μένει παρά να το γιορτάζω και να το υμνω. Για πάντα.
σου χαμογελω χαρα μου!!!!!
Απάντηση Απάντηση σε Όλους Προώθηση Προώθηση
Ο Οδυσσέας θα καταφέρεινα διαφεντεύσει την αιτία που βρίσκεται στο νου του και στο θυμικό του,όχι όμως και οι σύ΄ντροφοί του.Εκεινος θα σωθεί επειδή θα κρατήσει σταθερό και ακλονητο το πνευματικό ιδανικό του κι ΄΄οχι χάρη στη ματαιη αναμέτρηση του με τις δυνάμεις που μοιάζουον ερατώδεις και συνριπτικές γι αυτον.
Αν τα πράγματα δεν αλλάζουν όσο και αν προσπαθούμε είναι επιδή επεμαβαίνουμε στο αποτέλεσμα και όχι στην αιτία.
Δεν μπορεί να σωθουν ολα τα μερη του "εαυτου"Καποια απο αυτα θα αφανιστουν.Οχι γιατι ήταν κακοτυχα αλλα γιατι μια ανάγκη το απαιτεί μια ανάγκη περα απο οποιαδήποτε αντιστασηΗ Σκύλα ειναι "δεινόν ουδέ μαχητον",ακαταμάχητο,απολέ
ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΑΙΤΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΛΕΜΑΕΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.Η ΑΙΤΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΑΣ...
Ας ΕΣΩστραφούμε λοιπον...
Κυριακή 16 Μαΐου 2010
Τόσο καθάρια η αγαπη !!!
εξαγνισα τα χειλη μου με την ιερη φωτια,για να μιλησω γιατην αγαπη,αλλα δεν μπορουσα να βρω λογια.
οταν γνωρισα την αγαπη,τα λογια σβησανεκαι γιναννε μια αδυναμη ανασα,και το τραγουδιστηνκαρδια μου εγινε μια βαθια σιωπη.
Ω,εσυ που μςε ρωτησες για την αγαπη,και που σε επεισα για τα μυστηρια και τα θαυματατης,τωρα που η αγαπη μ,εχει τυλιξει στο πεπλο της,ερομαι εγω να σε ρωτησω για την πορεια και την χαρη της αγαπης.
Ποιος απο σας μπορει να αποκαλυψειτον εσωτεροεαυτον μου στον ευατον μουκαι την ψυχη μου στην ψυχη μου?
Πεστε μου για χαρη της αγαπης,τι ειναιαυτη η φλογαπου καει στην καρδια μου και καταπινειτη δυναμη μου και παραλυει τη θεληση μου?
Ποια ειναι αυτα τα κρυφα,απαλα και σκληρα μαζι χερια που αρπαζουν την ψυχη μου.ποιο ειναι αυτο το κρασι που ειναι ανακατεμα πικρης χαρας και γλυκου πονου και μεθα την καρδια μου?
Ποια ειναι αυτα τα φτερα που φτερουγιζουν πανω απο το μαξιλαρι μου στην σιωπη της νυχτας και με κρατουν ξυπνιο,για να ατενιζω αυτο που κανεις δεν ξερει?
σε αγαπω Χ----------α μου
Οταν η αποσταση κι ο χρόνος εκμηδενίζονται...
Νοιώθω τοσο πράγματα γία σένα,τόσο όμορφα συναισθήματα με κατακλύζουν στην σκέψη της ύπαρξής σου......καμιά φορά στενοχωριέμαι αλλά με τον φόβο μην τυχόν και στενοχωρήσω εσένα αμέσως συνέρχομαι και επανέρχομαι .Μου λέίπεις αλλά πιά άρχισα να νοιώθω γλύκα κι όχι ένταση ,ξέρω ότι είσαι εκεί και γώ εδώ,νοιώθω όμως τόσο δυνατή την σχέση μου μαζί σου κα την επικοινωνία μας,καμιά φορά επιτρέπω στον εαυτό μου να σκεφτεί γιατί να μην σε γνωρίσω στο σωστο μέρος,αλλά ίσως τότε να μην με "έβλεπες" και ίσως κι εγώ το ίδιο.......τώρα έπρεπε να βρεθούμε.Σαγαπώ σαν κάτι πάνω από τα ανθρώπινα πάνω απο τα συνηθισμένα.....Φιλιά σταματώ γιατί καμιά φορά δεν έχει τέλος η πραγματικότητα.
Ορμητικα και οργισμενατο χώμα βγαίνει απο το χώμα
χαριτωμένα η μεγαλόπρεπα το χώμα περπατεί πανω στο χώμα.
το χώμα με το χώμα,χτιζει παλάτια κι ορθώνει κάστρα και ναούς,
Το χώμα υφαίνει πάνω στο χώμα ,θρύλους,θεωρίες και νόμους.
Μετα,το χώμα κουραζεται απο τα εργα του χώματος και πλεκει απο το στεφανοτου,ονειρα και φαντασιες.
Και μετα,τα ματια του χωματοςπαραδινονται απο τη νυστα τοθ χωματος στην αιωνια αναπαυση.
και το χωμα φωναζει στο χωμα:
Εγω ειμαι η μητερα κι ο ταφος και θα ειμαι η μητερα κι ο ταφος ωσπου να παψουν να υπαρχουν τα αστερια κι ο ηλιος να γινει σταχτη.
θελω να σου χαρισω κατι!!!!!
- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.
ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
Θέλω να είναι η πρώτη λέξη που θ' ακούσεις το πρωί...
Θέλω το χαμογελό σου να ομορφαίνει όλη τη γη...
Ν' ακούς απ' τη φωνή μου μία λέξη μαγική...
Μία λέξη πιο μεγάλη κι απ'την ίδια τη ζωή...
Καλημέρα σ' αγαπώ...Είχα ανάγκη να στο πώ...
Είχα ανάγκη να τ' ακούσεις πάλι αυτό το πρωινό...
Να θυμάσαι πως υπάρχω,πως για 'σένα είμαι εδώ...
Να έχω λόγο να υπάρχω...
Καλημέρα σ' αγαπώ...
Θέλω όλες τις βραδιές σου,τις βραδιές τις σκοτεινές...
Να θυμάσαι ξηνερώνει, έρχονται όμορφες στιγμές...
Ξέχνα ό,τι σε πληγώνει,ζήσε μόνο τις χαρές...
Καλημέρα σ' αγαπώ...Είχα ανάγκη να στο πώ...
Είχα ανάγκη να τ' ακούσεις πάλι αυτό το πρωινό...
Να θυμάσαι πως υπάρχω,πως για 'σένα είμαι εδώ...
Να έχω λόγο να υπάρχω...
Καλημέρα σ' αγαπώ. .
ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΝΕΡΑΙΔΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Έλα κοντά μας Ποιητή και λόγια ωραία πες μας
Που να πηγάζουν απ’ τις καρδιάς τις όμορφες κοιλάδες
Και απ’ τις παιδικής σου της Ψυχής τα δροσερά ρυάκια.
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Λόγια ωραία δεν θα πω, και δεν θα γράψω ποίημα
Γιατί η έμπνευση μου άξια δεν είναι να εκφράσει
Αυτό που νιώθω στην καρδιά…
Αυτό που μου τρυπάει την σκέψη.
Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Μα έλα και πες μας ξακουστέ …
Άνοιξε την καρδιά σου.
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Μα η καρδιά μου Νύμφες μου γλυκές
Τι σημασία έχει?
Τι μυστικά να μάθετε?
και ποιους κρυφούς τις πόθους?
Αφού σε ένα ρυθμό πλέον κτυπά και μία είναι η ευχή της…
Και τους Θεούς παρακαλά για ένα μονάχα λόγο…
Εκείνη πάντα να είναι καλά, και πάντα ευτυχισμένη .
Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Και πως την λεν την τυχερή που τις ευχές σου έχει?
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Ααα! Αυτό ποτέ δεν θα το πω ποτέ δεν θα αποκαλύψω
Γιατί το όνομα της Ιερό και πάντα φυλαγμένο
Μέσα στα βάθη της καρδιάς, και κλειδαμπαρωμένο.
Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Μα πες μας τουλάχιστον τρανέ και πολυτραγουδισμένε
Αν είναι θνητή η τυχερή ή είναι Θεά του Ολύμπου?
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Μήτε περί θνητής πρόκειται , μα μήτε και Θεάς του Ολύμπου
Νεράιδα την αποκαλώ, και αυτό το όνομα σας λέω …
Γιατί είναι νεράιδα που κατοικεί σε κόσμο ονειρεμένο.
Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Τουλάχιστον περιέγραψε της ομορφιάς τα κάλλη.
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Είναι ψηλή σαν έλατο και όμορφη σαν κρίνος
Και τα μαλλιά της τα μακριά
Σαν καταρράκτης που φεγγοβολή
Στις νύκτας τα σκοτάδια
Και μέσα απ’ την μελιά της την ματιά
Η αγάπη ξεχειλίζει
Και έχει χαμόγελο γλυκό που σαν χαμογελάει
Ο ήχος είναι σαν κρύσταλλο νερό
Που από βουνά αναβλύζει
Και της καρδιάς το βάσανο μπορεί και θεραπεύει
Αμόλυντο, καθάριο σαν φώς που λαμπυρίζει
Και τα σκοτάδια της ψυχής μπορεί και εξαφανίζει.
Ν Υ Μ Φ Ε Σ : Ω! Ποιητή συνέχισε τον λόγο τον ωραίο
Την αγωνία μας αυτή, άλλο μην την παιδεύεις
Για κείνη θε να μάθουμε την ανθοστολισμένη
Που ναι ψιλή σαν έλατο και όμορφη σαν κρίνος
Που έχει στα χέρια τ’ απαλά, λουλούδια ανθισμένα
Και απ’ τα μάτια τα μελιά αντανακλά η αγάπη
Που έχει μέσα στην καρδιά και απλόχερα σκορπάει
Και που πολύχρωμα πουλιά φωλιάζουν εκεί μέσα.
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Μα όσο στο Φώς της Ύπαρξης…
Στο αντίθετο…
Μια θλίψη στην Ψυχή
σιωπηλή φυλάει
Με μια κουρτίνα μαγική
Που τα Μυστήρια κρύβει.
Και θα σας πω ένα μυστικό που ξέρει η καρδιά μου…
Μα να… λογιάζουν σύννεφα και ο Ουρανός μαυρίζει…
Μυρίζω ήδη την βροχή…
Σε λίγο θα ξεσπάσει…
Ω! Θεοί ευχαριστώ σιμώνει επιτέλους η στιγμή
Που εκείνη θα αγγίξω…
Και στις σταγόνες της βροχής το πρόσωπό της τ’ όμορφο
Μορφή θα πάρει πάλι…
Γιατί η νεράιδα αυτή ζει μονάχα όταν βρέχει
Νεράιδα που ακτινοβολεί μες τις βροχής τις στάλες ,
Και να που τώρα σίμωσε η ώρα να την νιώσω
Ήδη μια στάλα έπεσε και ενώθηκε στο δάκρυ,
Δάκρυ χαράς για κείνηνε, δάκρυ που δεν κρατιέται,
Και με τις σταγόνες τις βροχής μπερδεύεται και παίζει
Κυλάει στο πρόσωπο ζεστό, μα δεν είναι από λύπη…
μα είναι η χαρά στην σκέψη μου,
Ότι τώρα εκείνη παίζει…
και στις σταγόνες της βροχής ονειρικά χορεύει
Μέσα στα δάση όπου κατοικεί
Στα ονειρεμένα μέρη.
Ανοίξτε λοιπόν Θεοί τους Ουρανούς,
Κάντε την ευτυχισμένη…
Η βροχή αρχίζει να πέφτει δυνατά.
Οι Νύμφες τρομαγμένες αποτραβιούνται στην άκρη ενώ στο κέντρο της σκηνής ο Ποιητής γονατιστός με τα χέρια ψηλά στο Ουρανό μονολογεί…
Π Ο Ι Η Τ Η Σ : Ω! Θεοί ευχαριστώ που οι προσευχές μου έφτασαν…
Στα μέρη εκείνα που θνητός ποτέ του δεν θα φτάσει.
Και να που τώρα στην βροχή μπορώ και την αγγίζω…
Νιώθω το χάδι της το απαλό,
Μέσα απ’ της βροχής τις στάλες.
Και έτσι αισθάνομαι ο φτωχός την ευτυχία εκείνης.
Μην σταματήσετε Σεβάσμιοι Θεοί
Και ακούστε την κραυγή μου…
Γιατί μέσα στην θλίψη της βροχής εκείνη φτερουγίζει
Και με το βρόχινο νερό θα λούζει τα μαλλιά της
ενώ ο άνεμος ο φτερωτός , με χάρη την χτενίζει
Και οι κεραυνοί που φέγγουνε…
Οι λάμψεις της καρδιάς της.
Ω! Δία εσύ Πατέρα μου ποτέ μην την πληγώσεις,
Και συ Ήρα μου γλυκιά πάντα να προστατεύεις,
Το όμορφο της σπιτικό, την οικογενειακή γαλήνη,
Και συ καλέ μου Απόλλωνα γλυκά να νανουρίζεις,
Τον ύπνο της τον θεϊκό εσύ να τον κοιμίζεις.
Και συ γλαυκομμάτα Αθηνά σοφία να τις δίνεις.
Άρτεμη μόνη της ποτέ εσύ μην την αφήσεις .
Και συ γλυκιά μου Δήμητρα τους καρπούς σου να χαρίσεις
Μα εσύ τρισμέγιστε Ερμή να μου τηνε προσέχεις,
Όταν ψηλά μες την βροχή εκείνη φτερουγίζει.
Και συ Σεβάσμιε Θεέ της Θάλασσας και του νερού θυμήσου,
Ετούτη η νεράιδα ποτέ της μην δακρύσει.
Και συ φίλε μου Διόνυσε να μην μου την εμεθύσεις,
Μα με το νέκταρ της καρδιάς μόνο να την ζαλίζεις.
Και συ Αφροδίτη μου τρανή και πολυτραγουδισμένη
Την ομορφιά σου χάρισε στολίδι στην καρδιά της.
Ο Ποιητής σηκώνεται αργά όρθιος και απομακρύνεται από το κέντρο λέγοντας...
Άρη και Ήφαιστε μαζί μου τώρα ελάτε.
Θεοί δικοί μου είσαστε, εμένα να τηράτε
Σ’ εκείνη ποτέ μην δώσετε σημάδι της θωριάς σας.
Μήτε φωτιά ή πόλεμο ποτέ τις ν’ αντικρίσει
Και η δική μου η ψυχή αντάλλαγμα δικό σας,
Θυσία η άθλια μου η ζωή στο θεϊκό όνομά σας.
Μα εκείνη μην αγγίξετε, μην πλησιάσετε ποτέ σας
Γιατί είναι αγνή και αμόλυντη, νεράιδα καθάρια.
Ανοίξτε λοιπόν Θεοί τους Ουρανούς
Και ρίξτε καταρράκτες
Γιατί εκείνη τώρα χαίρεται…
Γελάει και χορεύει…
Και εγώ από δω που την θαρρώ,
Σαν οπτασία στην βροχή…
Μόνο αυτό μου φτάνει.
Ω! παντοδύναμοι Θεοί, τρανοί Θεοί,
Και εσείς Θεές μεγάλες
Ποτέ μην την αφήσετε μόνη της να διαβαίνει
Μα πλάι της να βρίσκεστε στην κάθε της ανάσα…
Μήτε κακό να αφήσετε να μπει μες στην ζωή της…
Και εγώ την δική μου τη ζωή αντάλλαγμα,
Στα χέρια σας αφήνω.
Μα μία μόνο ζήτηση ζητώ ο θνητός να ελπίζω…
Όποτε βρέχει στέλνετε μου τον ήχο της φωνής της
Και το άγγιγμα της το γλυκό σε μία μόνο στάλα
Σαν δάκρυ που εχάθηκε μες της βροχής το διάβα,
Και στην καρδιά φυλάχθηκε, πολύτιμο πετράδι
Που φέγγει κάθε που ο Ουρανός μαυρίζει και θεριεύει
Και διώχνει τα σκοτάδια απ’ την ζωή
Και την αγαλλιάζει
Και απ’ το καθάριο της βροχής νερό
Την ψυχή μου καθαρίζει
Κάθε φορά που η νεράιδα της βροχής
Την σκέψη μου αγγίζει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)