http://www.facebook.com/tokryfomonopati

ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΥΡΙΣΜΟΣ

Αλκοολισμός!

Η περηφάνεια δεν αποδέχεται το συναίσθημα  της αδυναμίας που νοιώθει αυτό το ον που έχει εγκέφαλο και νεύρα παρατεταμένα,πάνω σε ενα φοντο αγωνίας,συχνά δε και τρέλας.η διανοητική πέψη(η πέψη των ιδεών του και του περιβάλλοντος του)γίνεται κατα άσχημο τρόπο και προκαλέι μια αναταραχή που προκαλεί δίψα.Αυτή η κακώς ελεγχομενη διέγερση ,αυτή η επιθυμία να νοιώθει δυνατός και ισχυρός,μειώνουν την δύναμη του εγκεφάλου,που δέν έχουν την αίσθηση των πραγματικοτήτων,καλλιεργεί λανθασμένες ιδέες,διασκορπίζει δε την ζωτικότητα έτσι,ώστε να χάνεται εντελώς.

Οταν βρίσκεται σε κρίση,ο λόγος ταράσσεται,τα πόδια νοιώθουν λιγότερο ασφαλή,το μόνο δε που ζητάει η οργή,είναι να εκδηλωθεί.Η Νευρική ζωή διεγείρεται πρός βλάβη της φυσικής ζωής που αναζητά "κάτι" για να ξαναπάρει τα πάνω της.Το ένα μπουκάλι αδειάζει μετά το άλλο,είτε πρόκειται για κρασί,για ναρκωτικά,για οινόπνευμα,αρκεί να διεγείρει και να δίνει το αίσθημα πως το άτομο αυτό έχει θάροος,κουράγιο,πως αψηφά  τον κίνδυνο.

Δυστυχώς το περιεχόμενο της μπουκάλας ε΄χει μια άλλη όψη:Tήν λήθη του παρελθόντος,την αμέλεια του μέλλοντος,την εγκατάλειψη των ευθυνών,την κατάθλιψη.

Η αλαζονεία καταδικάζεται σε πάμπολλες θρησκείες!

Η ιατρική της ψυχής

Marguerite De Syrany

Η Ζωή μου ...ένα πατάρι....ένας φάρος με γλαροπούλια....και μια ομπρέλα κόκκινη...δαντελένια...στον αέρα....

 

http://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2011/09/07/giorgos-theocharis-dikaiosyni/

Δι­και­ο­σύ­νη

ΕΘΑΝΕ ΠΛΗΡΗΣ ΗΜΕΡΩΝ στὸ γη­ρο­κο­μεῖ­ο τῆς Ἐ­πι­σκο­πῆς. Τὴν κή­δε­ψε ἡ ψυ­χο­κό­ρη της στὸν τό­πο τῆς κα­τα­γω­γῆς, ἀ­π’ ὅ­που ἔ­λει­παν χρό­νια πολ­λά. Τὴν ἔ­θα­ψε πλά­ι στὸν δεύ­τε­ρο σύ­ζυ­γό της ποὺ εἶ­χεν ἀ­πο­δη­μή­σει νέ­ος. Τὸν πρῶ­το δὲν τὸν χά­ρη­κε. Σκο­τώ­θη­κε νι­ό­παν­τρος στὴν Κα­το­χή. Λί­γο πρὶν σκε­πα­στεῖ τὸ φέ­ρε­τρο, ἄ­δεια­σε μέ­σα στὸν τά­φο, ἡ ψυ­χο­κό­ρη, τὰ κό­κα­λα τοῦ σκο­τω­μέ­νου, ἀ­π’ τὸ κι­βού­ρι του ποὺ πῆ­ρε ἀ­πὸ τὸ ὀ­στε­ο­φυ­λά­κιο. «Ἂς εἶ­ναι καὶ οἱ τρεῖς μα­ζὶ» εἶ­πε, «τοὺς πῆ­ρε καὶ τοὺς δυ­ὸ ἀ­πὸ ἔ­ρω­τα ἡ μά­να μου».

Δια χειρός Καλλιόπης

ON LOVE by J. Krishnamurti

THE DEMAND TO be safe in relationship inevitably breeds sorrow and fear. This seeking for security is inviting insecurity. Have you ever found security in any of your relationships? Have you? Most of us want the security of loving and being loved, but is there love when each one of us is seeking his own security, his own particular path? We are not loved because we don’t know how to love. What is love? The word is so loaded and corrupted that I hardly like to use it. Everybody talks of love - every magazine and newspaper and every missionary talks everlastingly of love. I love my country, I love my king, I love some book, I love that mountain, I love pleasure, I love my wife, I love God. Is love an idea? If it is, it can be cultivated, nourished, cherished, pushed around, twisted in any way you like. When you say you love God what does it mean? It means that you love a projection of your own imagination, a projection of yourself clothed in certain forms of respectability according to what you think is noble and holy; so to say, ‘I love God’, is absolute nonsense. When you worship God you are worshipping yourself - and that is not love.  Because we cannot solve this human thing called love we run away into abstractions. Love may be the ultimate solution to all man’s difficulties, problems and travails, so how are we going to find out what love is? By merely defining it? The church has defined it one way, society another, and there are all sorts of deviations and perversions. Adoring someone, sleeping with someone, the emotional exchange, the companionship - is that what we mean by love? That has been the norm, the pattern, and it has become so tremendously personal, sensuous, and limited that religions have declared that love is something much more than this.

In what they call human love they see there is pleasure, competition, jealousy, the desire to possess, to hold, to control and to interfere with another’s thinking, and knowing the complexity of all this they say there must be another kind of love, divine, beautiful, untouched, uncorrupted.

Throughout the world, so-called holy men have maintained that to look at a woman is something totally wrong: they say you cannot come near to God if you indulge in sex, therefore they push it aside although they are eaten up with it. But by denying sexuality they put out their eyes and cut out their tongues for they deny the whole beauty of the earth. They have starved their hearts and minds; they are dehydrated human beings; they have banished beauty because beauty is associated with woman.  Can love be divided into the sacred and the profane, the human and the divine, or is there only love? Is love of the one and not of the many? If I say,‘I love you’, does that exclude the love of the other? Is love personal or impersonal? Moral or immoral? Family or non-family? If you love mankind can you love the particular? Is love sentiment? Is love emotion? Is love pleasure and desire? All these questions indicate, don’t they, that we have ideas about love, ideas about what it should or should not be, a pattern or a code developed by the culture in which we live.  So to go into the question of what love is we must first ideals and ideologies of what it should or should not be. To divide anything into what should be and what is, is the most deceptive way of dealing with life.

Now how am I going to find out what this flame is which we call love - not how to express it to another but what it means in itself? I will first reject what the church, what society, what my parents and friends, what every person and every book has said about it because I want to find out for myself what it is. Here is an enormous problem that involves the whole of mankind, there have been a thousand ways of defining it and I myself am caught in some pattern or other according to what I like or enjoy at the moment - so shouldn’t I, in order to understand it, first free myself from my own inclinations and prejudices? I am confused, torn by my own desires, so I say to myself, ‘First clear up your own confusion. Perhaps you may be able to discover what love is through what it is not.’

The government says, ‘Go and kill for the love of your country’.  Is that love? Religion says, ‘Give up sex for the love of God’. Is that love? Is love desire? Don’t say no. For most of us it is - desire with pleasure, the pleasure that is derived through the senses, through sexual attachment and fulfillment. I am not against sex, but see what is involved in it. What sex gives you momentarily is the total abandonment of yourself, then you are back again with your turmoil, so you want a repetition over and over again of that state in which there is no worry, no problem, no self. You say you love your wife. In that love is involved sexual pleasure, the pleasure of having someone in the house to look after your children, to cook.  You depend on her; she has given you her body, her emotions, her encouragement, a certain feeling of security and well-being. Then she turns away from you; she gets bored or goes off with someone else, and your whole emotional balance is destroyed, and this disturbance, which you don’t like, is called jealousy. There is pain in it, anxiety, hate and violence. So what you are really saying is, ‘As long as you belong to me I love you but the moment you don’t I begin to hate you. As long as I can rely on you to satisfy my demands, sexual and otherwise, I love you, but the moment you cease to supply what I want I don’t like you.’ So there is antagonism between you, there is separation, and when you feel separate from another there is no love. But if you can live with your wife without thought creating all these contradictory states, these endless quarrels in yourself, then perhaps - perhaps - you will know what love is. Then you are completely free and so is she, whereas if you depend on her for all your pleasure you are a slave to her. So when one loves there must be freedom, not only from the other person but from oneself.

This belonging to another, being psychologically nourished by another, depending on another - in all this there must always be anxiety, fear, jealousy, guilt, and so long as there is fear there is no love; a mind ridden with sorrow will never know what love is; sentimentality and emotionalism have nothing whatsoever to do with love. And so love is not to do with pleasure and desire.  Love is not the product of thought which is the past. Thought cannot possibly cultivate love. Love is not hedged about and caught in jealousy, for jealousy is of the past. Love is always active present. It is not ‘I will love’ or ‘I have loved’. If you know love you will not follow anybody. Love does not obey. When you love there is neither respect nor disrespect.

Don’t you know what it means really to love somebody - to love without hate, without jealousy, without anger, without wanting to interfere with what he is doing or thinking, without condemning, without comparing - don’t you know what it means? Where there is love is there comparison? When you love someone with all your heart, with all your mind, with all your body, with your entire being, is there comparison? When you totally abandon yourself to that love there is not the other.

Does love have responsibility and duty, and will it use those words? When you do something out of duty is there any love in it?  In duty there is no love. The structure of duty in which the human being is caught is destroying him. So long as you are compelled to do something because it is your duty you don’t love what you are doing. When there is love there is no duty and no responsibility.  Most parents unfortunately think they are responsible for their children and their sense of responsibility takes the form of telling them what they should do and what they should not do, what they should become and what they should not become. The parents want their children to have a secure position in society. What they call responsibility is part of that respectability they worship; and it seems to me that where there is respectability there is no order; they are concerned only with becoming a perfect bourgeois. When they prepare their children to fit into society they are perpetuating war, conflict and brutality. Do you call that care and love?  Really to care is to care as you would for a tree or a plant, watering it, studying its needs, the best soil for it, looking after it with gentleness and tenderness - but when you prepare your children to fit into society you are preparing them to be killed. If you loved your children you would have no war.  When you lose someone you love you shed tears - are your tears for yourself or for the one who is dead? Are you crying for yourself or for another? Have you ever cried for another? Have you ever cried for your son who is killed on the battlefield? You have cried, but do those tears come out of self-pity or have you cried because a human being has been killed? If you cry out of self-pity your tears have no meaning because you are concerned about yourself. If you are crying because you are bereft of one in whom you have invested a great deal of affection, it was not really affection. When you cry for your brother who dies cry for him. It is very easy to cry for yourself because he is gone. Apparently you are crying because your heart is touched, but it is not touched for him, it is only touched by self-pity and self-pity makes you hard, encloses you, makes you dull and stupid.  When you cry for yourself, is it love - crying because you are lonely, because you have been left, because you are no longer powerful - complaining of your lot, your environment - always you in tears? If you understand this, which means to come in contact with it as directly as you would touch a tree or a pillar or a hand, then you will see that sorrow is self-created, sorrow is created by thought, sorrow is the outcome of time. I had my brother three years ago, now he is dead, now I am lonely, aching, there is no one to whom I can look for comfort or companionship, and it brings tears to my eyes.

You can see all this happening inside yourself if you watch it.  You can see it fully, completely, in one glance, not take analytical time over it. You can see in a moment the whole structure and nature of this shoddy little thing called ‘me’, my tears, my family, my nation, my belief, my religion - all that ugliness, it is all inside you. When you see it with your heart, not with your mind, when you see it from the very bottom of your heart, then you have the key that will end sorrow. Sorrow and love cannot go together, but in the Christian world they have idealized suffering, put it on a cross and worshipped it, implying that you can never escape from suffering except through that one particular door, and this is the whole structure of an exploiting religious society.  So when you ask what love is, you may be too frightened to see the answer. It may mean complete upheaval; it may break up the family; you may discover that you do not love your wife or husband or children - do you? - you may have to shatter the house you have built, you may never go back to the temple.  But if you still want to find out, you will see that fear is not love, dependence is not love, jealousy is not love, possessiveness and domination are not love, responsibility and duty are not love, self-pity is not love, the agony of not being loved is not love, love is not the opposite of hate any more than humility is the opposite of vanity. So if you can eliminate all these, not by forcing them but by washing them away as the rain washes the dust of many days from a leaf, then perhaps you will come upon this strange flower which man always hungers after.

If you have not got love - not just in little drops but in abundance - if you are not filled with it - the world will go to disaster. You know intellectually that the unity of mankind is essential and that love is the only way, but who is going to teach you how to love? Will any authority, any method, any system, tell you how to love? If anyone tells you, it is not love. Can you say, ‘I will practice love. I will sit down day after day and think about it. I will practise being kind and gentle and force myself to pay attention to others?’ Do you mean to say that you can discipline yourself to love, exercise the will to love? When you exercise discipline and will to love, love goes out of the window. By practicing some method or system of loving you may become extraordinarily clever or more kindly or get into a state of nonviolence, but that has nothing whatsoever to do with love.  In this torn desert world there is no love because pleasure and desire play the greatest roles, yet without love your daily life has no meaning. And you cannot have love if there is no beauty.  Beauty is not something you see - not a beautiful tree, a beautiful picture, a beautiful building or a beautiful woman. There is beauty only when your heart and mind know what love is. Without love and that sense of beauty there is no virtue, and you know very well that, do what you will, improve society, feed the poor, you will only be creating more mischief, for without love there is only ugliness and poverty in your own heart and mind. But when there is love and beauty, whatever you do is right; whatever you do is in order. If you know how to love, then you can do what you like because it will solve all other problems.

So we reach the point: can the mind come upon love without discipline, without thought, without enforcement, without any book, any teacher or leader - come upon it as one comes upon a lovely sunset?

It seems to me that one thing is absolutely necessary and that is passion without motive - passion that is not the result of some commitment or attachment, passion that is not lust. A man who does not know what passion is will never know love because love can come into being only when there is total self-abandonment.  A mind that is seeking is not a passionate mind and to come upon love without seeking it is the only way to find it - to come upon it unknowingly and not as the result of any effort or experience. Such a love, you will find, is not of time; such a love is both personal and impersonal, is both the one and the many. Like a flower that has perfume you can smell it or pass it by. That flower is for everybody and for the one who takes trouble to breathe it deeply and look at it with delight. Whether one is very near in the garden, or very far away, it is the same to the flower because it is full of that perfume and therefore it is sharing with everybody. 

Love is something that is new, fresh, and alive. It has no yesterday and no tomorrow. It is beyond the turmoil of thought. It is only the innocent mind, which knows what love is, and the innocent mind can live in the world, which is not innocent. To find this extraordinary thing which man has sought endlessly through sacrifice, through worship, through relationship, through sex, through every form of pleasure and pain, is only possible when thought comes to understand itself and comes naturally to an end.  Then love has no opposite, then love has no conflict.  You may ask, ‘If I find such a love, what happens to my wife, my children, my family? They must have security.’ When you put such a question you have never been outside the field of thought, the field of consciousness. When once you have been outside that field you will never ask such a question because then you will know what love is in which there is no thought and therefore no time. You may read this mesmerized and enchanted, but actually to go beyond thought and time - which means going beyond sorrow - is to be aware that there is a different dimension called love.  But you don’t know how to come to this extraordinary fount - so what do you do? If you don’t know what to do, you do nothing, don’t you? Absolutely nothing. Then inwardly you are completely silent. Do you understand what that means? It means that you are not seeking, not wanting, not pursuing; there is no centre at all.  Then there is love.

"Εγώ
καθεύδω και η καρδία μου αγρυπνεί"

Οσο περισσοτερο ασυνειδητος παραμενει ο ανθρωπος, με τις αποφασεις και τις επιλογες του, τοσο περισσοτερο κλεινεται μεσα στο Πεπρωμενο και στο Μοιραιο.
Οσο πιο συνειδητος καθισταται τοσο πιο πολυ ανοιγεται και συνεργαζεται με την Θεια Προνοια.

Mου αρέσει αυτό το πάντρεμα Γής και Ουρανού.
<<Μαθαίνω στην Γη, σημαίνει θυμάμαι. 

Μαθαίνω στον Ουρανό, σημαίνει
γνωρίζω>>

έλεγε ο Σωκράτης.

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΜΠΟΝΤΙΣΑΤΤΒΑ

Οι 6 παραμίτας (αρετές του φωτισμένου)

1. γενναιοδωρία
2. ηθική
3. υπομονή
4. ζήλος στην προσπάθεια
5. διαλογισμός
6. αδιάκριτη σοφία

Γενικά υπαρχουν 2 πτυχές στον όρκο των μποντισάττβα

1. Η πρώτη πτυχή είναι η θέληση, η έμπνευση
2. Η εφαρμογή αυτής της θέλησης

Πρώτα έρχεται η έμπνευση για να αποκτηθεί η θέληση, δηλαδή θέτει ο θέλων τον στόχο του, εφ'οσον έχει αποφασίσει οτι αυτός είναι η βούληση του.
O λόγος που οι άνθρωποι υποφέρουν είναι επειδή το μυαλό τους έχει ριζώσει στην άγνοια, και κάτω απο αυτή την κατάσταση αλληλεπιδρούν με το κάρμα.
Αναπτύσοντας το αίσθημα της απελευθέρωσης όλων των όντων, κρατάμε μια συμπεριφόρα. Αυτή η νοητική στάση οφείλει να είναι ειλικρινής. Απο αυτή την στάση αναπτύσεται η μποντισίττα. Όταν αυτοαπελευθερωθεί τότε έχει την δυνατότητα να απελευθερώσει και τα υπόλοιπα όντα.
Βρίσκεται στην κατάσταση Του Βούδδα, έχει αφυπνισμένο νου.

Η ανάπτυξη της μποντισίττα ή αλλιώς η έμπνευση της φώτισης, είναι η αιτία της φώτισης. Έτσι φυτέυται ο σπόρος, που όταν θεριστέι θα είναι η φώτιση. Για την επισημοποίηση αυτής της δέσμευσης, παίρνουμε τον όρκο των μποντισάττβα. Οι δύο λοιπόν όψεις της ίδιας αφύπνισης είναι
1. η φώτιση
2. ο καρπός που την έφερε

Τα 4 είδη όντων

1. Αυτοί που εχουν πετύχει την φώτιση (π.χ. Βούδδας)
2. αυτοί που πλησιάζουν την φώτιση (π.χ. μποντισάττβας)
3. αυτοί που έχουν μπει στο δρόμο της φώτισης
4. αύτοι που είναι βυθισμένοι στην άγνοια

Οι 6 παραμίτας (αρετές του φωτισμένου)

1. γενναιοδωρία
2. ηθική
3. υπομονή
4. ζήλος στην προσπάθεια
5. διαλογισμός
6. αδιάκριτη σοφία

Αφού έχουμε δώσει τον όρκο, πρώτα αφαιρούμε το αρνητικό κάρμα, μετα δημιουργούμε θετικό και τέλος μαζί με τον εαύτο μας ελευθέρωνουμε και τους άλλους.

Βασισμένο/εμπνευμένο πάνω στα λόγια του Kunzig Shamar Rinpoche.

Read more: http://kykeon.ning.com/forum/topics/2937592:Topic:86996#ixzz1XBpqEFEM

"...Όσες κι αν χτίζουν φυλακές

κι αν ο κλοιός στενεύει

ο νους μας είναι αληταριό

που όλο θα δραπετεύει..."

 

Mάσκα προσώπου με καρπούζι

http://www.enter2life.gr/beauty/homemade-beauty-recipes/5145-polyleitourgiki-maska-prosopou-me-karpouzi.html

Θα χρειαστείτε:
1 φέτα καρπούζι
1 αβοκάντο
1 κουταλιά μέλι
1 κουταλάκι ελαιόλαδο
Χυμό από μισό πορτοκάλι
μισό κουταλάκι αιθέραιο έλαιο χαμομηλιού

Εφαρμογή
Ζεσταίνετε το μέλι μέχρι να γίνει υγρό (όχι πολύ ζεστό). Κόβετε σε μικρά κομμάτια το αβοκάντο, καθαρίζετε από τα σπόρια το καρπούζι και το κόβετε κι αυτό σε μικρά κομματάκια και τα βάζετε μαζί με όλα τα υπόλοιπα υλικά το μέλι, το ελαιόλαδο, το χυμό πορτοκαλιού και το αιθέραιο έλαιο χαμομηλιού σε ένα μπλέντερ και ανακατεύτε μέχρι να έχετε μια ωραία λεία πάστα.
Απλώνετε την κρέμα με απαλές κυκλικές κινήσεις σε καθαρό πρόσωπο και λαιμό και αποφύγετε την περιοχή των ματιών. Χαλαρώστε και να αφήστε τη μάσκα 30-35 λεπτά για να δράσει. Στη συνέχεια ξεπλύνετε με ζεστό νερό και έπειτα με κρύο. Σκουπίζετε απαλά με μια καθαρή πετσέτα. Τέλος απλώνετε την ενυδατική σας κρέμα, με αυτόν τον τρόπο θα «σφραγίσετε» το δέρμα σας έτσι ώστε να κρατήσει το νερό μέσα και να διατηρήσει την ενυδάτωση και την ελαστικότητα του. 

⃕

Η ομιλία της "μαμάς" του Χάρι Πότερ στους απόφοιτους του Χάρβαρντ. Εξαιρετικό!!!

Φαντασία και συμπόνια, όχι μαγεία


Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, η «μαμά» του Χάρι Πότερ, μιλάει στους αποφοίτους του Χάρβαρντ για τα μαθήματα που της έδωσε η ζωή
Στην ετήσια συνέλευση της εταιρείας αποφοίτων του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, της Harvard Alumni Association, η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ προσκλήθηκε φέτος να κάνει την εναρκτήρια ομιλία, μια πρόσκληση ιδιαίτερα τιμητική για τους ανθρώπους των γραμμάτων και της επιστήμης. Η συγγραφέας της σειράς βιβλίων «Χάρι Πότερ», που εδώ και χρόνια γνωρίζουν μια άνευ προηγουμένου εκδοτική επιτυχία, θυμήθηκε τα δικά της σπουδαστικά χρόνια και τις δύσκολες μέρες που πέρασε πριν φτάσει απρόσμενα στη συγγραφική επιτυχία - και στον πλούτο. Η ομιλία της έχει αντλήσει από αυτές τις προσωπικές εμπειρίες, τις σκέψεις που σήμερα έρχονται στο μυαλό της ως συμπεράσματα και διδάγματα. Αναδημοσιεύουμε μερικά εκτενή αποσπάσματα από το κείμενο της ομιλίας, η οποία δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ιουνίου του Harvard Magazine, πιστεύοντας ότι αυτή η ιδιόρρυθμη συγγραφέας είναι εξίσου συναρπαστική όταν μιλάει για την πραγματικότητα της ζωής της όσο και όταν μας αφηγείται τα δημιουργήματα της φαντασίας της.

Η αποτυχία συνοδεύεται από οφέλη
«Το πρώτο πράγμα που θέλω να πω είναι «ευχαριστώ». Το Χάρβαρντ όχι μόνο μου έκανε μια εξαιρετική τιμή, αλλά οι εβδομάδες φόβου και ναυτίας που πέρασα στη σκέψη ότι θα κάνω την εναρκτήρια ομιλία είχαν ως αποτέλεσμα να χάσω βάρος. Διπλό κέρδος!
Βασάνισα το μυαλό και την καρδιά μου για το τι θα έπρεπε να σας πω σήμερα. Αναρωτήθηκα τι θα ήθελα να μάθαινα όταν εγώ αποφοιτούσα και ποια πολύτιμα μαθήματα έχω διδαχτεί στα 21 χρόνια που πέρασαν από τότε. Κατέληξα σε δύο απαντήσεις. Τούτη την υπέροχη μέρα που μαζευτήκαμε εδώ να γιορτάσουμε την ακαδημαϊκή επιτυχία σας, αποφάσισα να μιλήσω για τα ωφελήματα της αποτυχίας. Και, καθώς στεκόσαστε στο κατώφλι αυτού που ενίοτε αποκαλούμε «πραγματική ζωή», θέλω να τονίσω την κρίσιμη σημασία της φαντασίας.
Στα 21 χρόνια μου, βρισκόμουν σε δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στις φιλοδοξίες που είχα για τον εαυτό μου και εκείνο που οι δικοί μου περίμεναν από μένα. Ηξερα ότι το μόνο πράγμα που ήθελα ποτέ να κάνω ήταν να γράφω μυθιστορήματα. Οι γονείς μου, ωστόσο, που και οι δύο προέρχονταν από φτωχές οικογένειες και κανένας δεν είχε ανώτερη εκπαίδευση, έβλεπαν την υπερδραστήρια φαντασία μου σαν ένα διασκεδαστικό προσωπικό χαρακτηριστικό, που ποτέ δεν θα μπορούσε να ξοφλήσει μια υποθήκη ή να εξασφαλίσει σύνταξη.
Ελπίζανε να σπουδάσω κάτι με καλές επαγγελματικές προοπτικές. Εγώ ήθελα να σπουδάσω Αγγλική Φιλολογία. Φτάσαμε σε κάποιον συμβιβασμό και έκανα αίτηση να σπουδάσω Σύγχρονες Γλώσσες. Μόλις όμως μπήκα στο κτίριο του πανεπιστημίου, προσπέρασα το τμήμα των Γερμανικών και έστριψα στον διάδρομο των Κλασικών Σπουδών.
Δεν θυμάμαι να είπα στους γονείς μου ότι θα σπούδαζα Κλασική Φιλολογία. Απ' όλα τα θέματα στον πλανήτη νομίζω ότι δύσκολα θα έβρισκαν κάτι λιγότερο χρήσιμο από την Ελληνική Μυθολογία όσον αφορά την εξασφάλιση μιας καλοπληρωμένης δουλειάς. Θα 'θελα να ξεκαθαρίσω, παρεμπιπτόντως, ότι δεν μέμφομαι τους γονείς μου επειδή ελπίζανε να μη γνωρίσω ποτέ τη φτώχεια. Είχαν υπάρξει οι ίδιοι φτωχοί και εγώ επίσης γνώρισα τη φτώχεια κατόπιν, και συμφωνώ μαζί τους ότι είναι μια εμπειρία που κάθε άλλο παρά σε εξευγενίζει. Φέρνει φόβο και άγχος, καμιά φορά και κατάθλιψη. Το να ξεφεύγεις από τη φτώχεια με δικές σου προσπάθειες είναι κάτι για το οποίο μπορείς να υπερηφανεύεσαι, αλλά την ίδια τη φτώχεια τη βλέπουν ρομαντικά μόνο οι ανόητοι.
Εκείνο που φοβόμουν περισσότερο στην ηλικία σας δεν ήταν η φτώχεια αλλά η αποτυχία. Παρά την αισθητή έλλειψη κινήτρων στο πανεπιστήμιο, όπου πέρασα περισσότερο καιρό στην καφετέρια γράφοντας ιστορίες παρά παρακολουθώντας μαθήματα, είχα ένα χάρισμα να περνάω τις εξετάσεις και αυτό, επί χρόνια, ήταν το μέτρο της επιτυχίας στη ζωή μου.
Δεν είμαι χαζή να πιστεύω ότι επειδή είστε νέοι, με χαρίσματα και καλή εκπαίδευση, δεν έχετε ποτέ γνωρίσει δυσκολίες ή θλίψη. Το ταλέντο και η ευφυΐα δεν έχουν ποτέ προσφέρει ανοσία απέναντι στα καπρίτσια της Τύχης. Ωστόσο, το γεγονός ότι αποφοιτάτε από το Χάρβαρντ δείχνει ότι δεν είσαστε πολύ εξοικειωμένοι με την αποτυχία. Μπορεί να κινείστε από τον φόβο της αποτυχίας όσο και την επιθυμία της επιτυχίας.
Τελικά, όλοι πρέπει να αποφασίσουμε μόνοι μας τι συνιστά αποτυχία, αλλά ο κόσμος ανυπομονεί πολύ να μας δώσει μια σειρά κριτηρίων αν τον αφήσουμε. Μπορώ, λοιπόν, να σας πω ότι επτά χρόνια μετά την αποφοίτησή μου ήμουν αποτυχημένη σε μεγαλειώδη κλίμακα. Είχε μεσολαβήσει ένας εξαιρετικά βραχύβιος γάμος και ήμουν χωρίς δουλειά, μόνη μητέρα, και όσο φτωχή θα μπορούσα να είμαι στην Αγγλία χωρίς να είμαι άστεγη. Εκείνη η περίοδος της ζωής μου ήταν σκοτεινή και δεν είχα ιδέα αν και πότε θα έβγαινα στο φως. Γιατί, λοιπόν, να θέλω να μιλήσω για τα ωφελήματα της αποτυχίας;
Επειδή, απλούστατα, η αποτυχία σήμανε για μένα απαλλαγή από κάθε τι μη ουσιώδες. Αρχισα να διοχετεύω την ενέργειά μου στο να κάνω τη μόνη δουλειά που είχε νόημα για μένα. Αν είχα επιτύχει σε κάτι άλλο, ίσως να μην είχα βρει την αποφασιστικότητα να επιτύχω στο μόνο πεδίο που πίστευα ότι πραγματικά ανήκα. Ημουν ζωντανή, είχα μια κόρη που λάτρευα, μια παλιά γραφομηχανή και μια μεγάλη ιδέα. Αυτά τα στοιχειώδη έγιναν τα θεμέλια για να ξαναχτίσω τη ζωή μου.
Η αποτυχία μού δίδαξε πράγματα για τον εαυτό μου που δεν θα μπορούσα να μάθω αλλιώς. Ανακάλυψα ότι είχα ισχυρή θέληση και περισσότερη πειθαρχία απ' όση νόμιζα. Ανακάλυψα επίσης ότι είχα φίλους, που η αξία τους είναι ανεκτίμητη.
Αν υπήρχε μια χρονομηχανή που να με γύριζε πίσω, θα έλεγα στον 21χρονο εαυτό μου ότι η προσωπική ευτυχία έγκειται στο να ξέρεις ότι η ζωή δεν είναι μια λίστα από αποκτήματα ή επιτεύγματα. Οι ιδιότητές σου, το «βιογραφικό» σου, δεν είναι η ζωή σου, αν και πολλοί άνθρωποι της ηλικίας μου και μεγαλύτεροι τα συγχέουν. Η ζωή είναι δύσκολη και περίπλοκη, πέρα από τη δυνατότητα ελέγχου οποιουδήποτε, και η ταπεινότητα αυτής της επίγνωσης θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τις αντιξοότητές της».
Οσοι δεν φαντάζονται, βλέπουν περισσότερα τέρατα
«Μπορεί να σκεφτήκατε ότι διάλεξα το δεύτερο θέμα μου, τη σημασία της φαντασίας, λόγω του ρόλου που έπαιξε στο ξανακτίσιμο της ζωής μου, αλλά αυτό δεν είναι ο μόνος λόγος. Παρ' όλο που θα υπερασπίζομαι μέχρι την τελευταία μου πνοή τα παραμύθια, έμαθα να εκτιμώ τη φαντασία σε μια πολύ ευρύτερη έννοια. Η φαντασία δεν είναι μόνο η αποκλειστικά ανθρώπινη ιδιότητα να οραματίζεσαι αυτό που δεν υπάρχει, και επομένως η πηγή κάθε εφεύρεσης και καινοτομίας. Είναι επίσης η δύναμη που μας κάνει ικανούς να συναισθανόμαστε εμπειρίες συνανθρώπων μας που εμείς δεν έχουμε ζήσει.
Σε μια από τις πρώτες δουλειές μου μετά τα 20, εργάστηκα στο τμήμα έρευνας της Διεθνούς Αμνηστίας στο Λονδίνο. Εκεί στο μικρό μου γραφείο, διάβαζα γράμματα που είχαν έρθει με λαθραίους τρόπους από χώρες με δικτατορικά καθεστώτα, βιαστικά γραμμένα από άντρες και γυναίκες που διακινδύνευαν να φυλακιστούν για να κάνουν γνωστό στον κόσμο τι τους συνέβαινε. Είδα φωτογραφίες ανθρώπων που είχαν εξαφανιστεί χωρίς ίχνη, σταλμένες στην Αμνηστία από τους απελπισμένους συγγενείς και φίλους τους. Διάβασα μαρτυρίες από θύματα βασανιστηρίων και είδα φωτογραφίες των τραυματισμών τους. Διάβασα χειρόγραφες αναφορές αυτοπτών μαρτύρων σε συνοπτικές δίκες και εκτελέσεις, απαγωγές και βιασμούς.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν Αφρικανό που είχε πέσει θύμα βασανιστηρίων, έναν νεαρό άνδρα στην ηλικία μου που είχε αρρωστήσει ψυχικά ύστερα από όσα είχε υποστεί στην πατρίδα του. Ετρεμε σύγκορμος καθώς μιλούσε σε μια κάμερα για τις φρικαλεότητες που υπέστη. Ηταν ένα κεφάλι ψηλότερός μου και έμοιαζε εύθραυστος σαν παιδάκι. Μου ανέθεσαν να τον συνοδεύσω στον σταθμό του μετρό μετά τη συνέντευξη και ο άνθρωπος αυτός που η ζωή του είχε καταρρακωθεί από την ανθρώπινη σκληρότητα μού έσφιξε το χέρι με εξαιρετική ευγένεια και μου ευχήθηκε μελλοντική ευτυχία.
Κάθε μέρα μάθαινα περισσότερα για τα κακά που άνθρωποι κάνουν σε συνανθρώπους τους, για να κερδίσουν ή να διατηρήσουν την εξουσία τους. Αρχισα να έχω εφιάλτες, αληθινούς εφιάλτες, για μερικά από τα πράγματα που έβλεπα, άκουγα ή διάβαζα.
Και επίσης έμαθα περισσότερα για την ανθρώπινη καλοσύνη από όσα ήξερα ποτέ μέχρι τότε. Η Διεθνής Αμνηστία κινητοποιεί χιλιάδες ανθρώπους που δεν έχουν ποτέ βασανιστεί ή φυλακιστεί για τις πεποιθήσεις τους για να βοηθήσει εκείνους που βασανίζονται και φυλακίζονται. Η δύναμη της ανθρώπινης συμπόνιας, οδηγώντας στη συλλογική δράση, σώζει ζωές και ελευθερώνει κρατουμένους. Η μικρή συμμετοχή μου σ' αυτήν τη διαδικασία ήταν μια εμπειρία που με δίδαξε την ταπεινότητα και μου έδωσε έμπνευση.
Σε αντίθεση με τα άλλα πλάσματα αυτού του πλανήτη, οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν και να καταλάβουν κάτι χωρίς να το βιώσουν. Βέβαια, αυτή είναι μια ικανότητα, όπως το δικό μου είδος μυθοπλαστικής μαγείας, που είναι ηθικά ουδέτερη. Μπορεί κανείς να τη χρησιμοποιήσει για να χειραγωγήσει ή να ελέγξει, όσο και για να κατανοήσει και να συμπονέσει.
Και πολλοί προτιμούν να μη χρησιμοποιούν καθόλου τη φαντασία τους. Επιλέγουν να μείνουν βολικά μέσα στα όρια της δικής τους εμπειρίας, κλείνοντας το μυαλό και την καρδιά τους σε κάθε πόνο που δεν τους αγγίζει προσωπικά. Ισως να έμπαινα στον πειρασμό να τους ζηλέψω, μόνο που δεν πιστεύω ότι βλέπουν λιγότερους εφιάλτες από μένα. Ζουν σε ένα είδος συναισθηματικής αγοραφοβίας, και αυτό προκαλεί τους δικούς τους τρόμους. Πιστεύω ότι όσοι ηθελημένα «κλείνουν» τη φαντασία τους βλέπουν περισσότερα τέρατα. Συχνά είναι πιο φοβισμένοι. Επιπλέον, εκείνοι που επιλέγουν να μη συμπάσχουν μπορεί να διευκολύνουν την ύπαρξη αληθινών τεράτων - γίνονται συνένοχοι μέσα από την ίδια την απάθειά τους».
Με λόγια του Πλουτάρχου και του Σενέκα
«Ενα από τα πράγματα που έμαθα στην περιπλάνησή μου στο τμήμα κλασικών σπουδών ήταν γραμμένο από τον Ελληνα συγγραφέα Πλούταρχο: Ο,τι πετυχαίνουμε εσωτερικά, μπορεί να αλλάξει την εξωτερική πραγματικότητα. Είναι μια παράξενη παρατήρηση που όμως αποδεικνύεται αληθινή κάθε μέρα της ζωής μας. Εκφράζει την αναπόδραστη σχέση μας με τον έξω κόσμο, το γεγονός ότι αγγίζουμε τις ζωές άλλων ανθρώπων απλώς και μόνο επειδή υπάρχουμε.
Αλλά πόσο μεγαλύτερη δυνατότητα έχετε εσείς, οι απόφοιτοι του Χάρβαρντ το 2008, να αγγίξετε τη ζωή άλλων ανθρώπων; Η ευφυΐα σας, η μόρφωση που πήρατε, σας δίνουν μια ιδιαίτερη θέση και ιδιαίτερες ευθύνες. Ακόμα και η εθνικότητά σας σάς ξεχωρίζει. Οι περισσότεροι από σας είστε πολίτες της μόνης απομένουσας υπερδύναμης. Ο τρόπος που ψηφίζετε, ο τρόπος που ζείτε, ο τρόπος που διαμαρτύρεστε, η πίεση που ασκείτε στην κυβέρνησή σας, έχει αντίκτυπο που φτάνει έξω από τα σύνορά σας. Είναι το προνόμιό σας και το φορτίο σας.
Αν επιλέξετε να χρησιμοποιήσετε την επιρροή σας υπέρ εκείνων που δεν έχουν φωνή, αν χρησιμοποιήσετε την ικανότητά σας να φαντάζεστε τον εαυτό σας στη θέση όσων δεν έχουν τα πλεονεκτήματά σας, τότε δεν θα είναι μόνο οι υπερήφανες οικογένειές σας που θα γιορτάζουν την ύπαρξή σας, αλλά και χιλιάδες άνθρωποι που θα έχετε βοηθήσει να γίνει καλύτερη η ζωή τους. Δεν χρειαζόμαστε μαγεία για να αλλάξουμε τον κόσμο, έχουμε ήδη μέσα μας αυτή τη δύναμη: έχουμε τη δύναμη να τον φανταστούμε καλύτερο.
Εχω σχεδόν τελειώσει. Εχω μόνο μια τελευταία ελπίδα για σας, κάτι που είχα και στα 21μου. Οι φίλοι με τους οποίους βρέθηκα τη μέρα της αποφοίτησής μου είναι οι φίλοι για όλη τη ζωή μου. Είναι οι νονοί των παιδιών μου, οι άνθρωποι στους οποίους κατέφυγα σε καιρούς χαλεπούς, φίλοι που μου έκαναν τη χάρη να μη με μηνύσουν όταν χρησιμοποίησα τα ονόματά τους για τους Θανατοφάγους. Μας έχει ενώσει η αμοιβαία αγάπη, οι μοιρασμένες εμπειρίες και, βέβαια, κάποια φωτογραφικά τεκμήρια που ίσως αποδειχτούν πολύτιμα αν κάποιος από μας βάλει υποψηφιότητα για πρωθυπουργός.
Ετσι, σήμερα δεν μπορώ να σας ευχηθώ τίποτα καλύτερο από τέτοιες φιλίες. Και αύριο, ελπίζω ότι ακόμα και αν δεν θυμάστε ούτε μια λέξη μου, θα θυμάστε ίσως τα λόγια του Σενέκα, ενός από εκείνους τους παλιούς Ρωμαίους που συνάντησα στον διάδρομο των Κλασικών, έχοντας στρίψει από τη σκάλα της καριέρας σε αναζήτηση αρχαίας σοφίας: «Σαν ένα παραμύθι, έτσι είναι η ζωή: δεν έχει σημασία πόσο μεγάλο είναι, αλλά πόσο καλό». Εύχομαι σε όλους σας πολύ καλή ζωή. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ».

 

<<Το ανώτερό μας Εγώ, η ατομικότητα, σχημάτισε ένα όχημα, την προσωπικότητα, όπως ακριβώς το σαλιγκάρι που σχηματίζει το καβούκι του, εκκρίνοντας μια ουσία η οποία, στη συνέχεια, συμπυκνώνεται.>> .

<Κι εμείς επίσης, κουβαλάμε το φυσικό μας σώμα όπως το σαλιγκάρι κουβαλάει το καβούκι του: αυτό είναι το σπίτι μας, κατοικούμε μέσα σ’ αυτό. Εκείνο όμως που είναι λυπηρό είναι ότι έμαθαν στον άνθρωπο να ταυτίζεται με το καβούκι του και όχι με εκείνο που είναι ο ισχυρός παράγοντας που δημιούργησε αυτό το καβούκι: το πνεύμα. Γι’ αυτό και είναι αδύναμος, περιορισμένος, ανίσχυρος, και κάνει σφάλματα. Το σώμα δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά μόνο το όχημά του, το άλογό του, το όργανό του, το σπίτι του: ο πραγματικός άνθρωπος είναι το πνεύμα, το παντοδύναμο πνεύμα, το απεριόριστο, το πάνσοφο. Γι’ αυτό ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει πραγματικά δυνατός, φωτισμένος, αθάνατος, θεϊκός, παρά αν κατορθώσει να ταυτιστεί με το πνεύμα του.

Να ξέρετε λοιπόν ότι, εσείς όλοι, είστε θεοί…

Ναι, είστε θεότητες, και ζείτε σε μια πολύ υψηλή περιοχή όπου δεν υπάρχουν ούτε περιορισμοί, ούτε σκοτάδια, ούτε πόνοι, ούτε θλίψη, ούτε αποθάρρυνση. Εκεί είστε στην πληρότητα. Τη ζωή όμως αυτή που ζείτε επάνω, δεν μπορείτε ακόμη να την κάνετε να κατέβει εδώ, να την αισθανθείτε, να την καταλάβετε, να την εκδηλώσετε, γιατί η προσωπικότητα δεν σας το επιτρέπει. Είναι πυκνή, σκιερή, άσχημα προσαρμοσμένη, ή άσχημα ρυθμισμένη, σαν ένα ραδιόφωνο που δεν κατορθώνει να πιάσει ορισμένους σταθμούς. Τα κύματα που η Κοσμική Νοημοσύνη εκπέμπει επάνω, στις αιθέριες περιοχές, είναι τόσο γρήγορα, τόσο βραχέα, και η ύλη με την οποία η προσωπικότητα έχει σχηματιστεί είναι τόσο παχιά και τόσο βαριά ώστε δεν κατορθώνει να δονηθεί σε συμφωνία με τα θεϊκά μηνύματα: αυτά γλιστρούν, περνούν χωρίς να αφήνουν ίχνη, και ο άνθρωπος δεν έχει καμιά ιδέα για όσα ζει στην πραγματικότητα στις πιο υψηλές περιοχές της ύπαρξής του.>>

08:49

<<Βέβαια, υπάρχουν μέσα για να διορθώσετε αυτή την κατάσταση: αν αποφασίσετε να εφαρμόσετε κανόνες αγνής ζωής, αν έχετε την επιθυμία να ξαναγίνετε επιτέλους γιοι και κόρες του Θεού, η καρδιά σας δείχνεται όλο και πιο γενναιόδωρη, ο νους σας φωτίζεται, η θέλησή σας ενισχύεται. Έτσι η προσωπικότητα γίνεται ένα όργανο όλο και πιο κατάλληλο στο να εκφράζει την ύψιστη ζωή της ατομικότητας, μέχρι την ημέρα που θα συγχωνευθούν και θα γίνουν ένα:

τότε δε θα υπάρχει πια προσωπικότητα, η προσωπικότητα και η ατομικότητα θα έχουν γίνει μία και μόνη τέλεια οντότητα.>>

Omraam Mikhaël Aïvanhov

''Αναζητώντας την αληθινή μας ταυτότητα''

<Προς το παρόν, λοιπόν, όταν η ατομικότητα θέλει να εκδηλωθεί διαμέσου των πυκνών περιοχών της προσωπικότητας, δεν μπορεί να το κάνει πλήρως. Θα χρειαστεί ακόμα πολύ καιρό, πολλές εμπειρίες, πολλές ασκήσεις, μελέτες, επί αιώνες και χιλιετηρίδες, ώστε να μπορέσουν τα σώματα που αποτελούν την προσωπικότητα* να γίνουν η έκφραση των προτερημάτων και των αρετών της ατομικότητας.*>>...

08:49

<<Αλλά την ημέρα που αυτά θα έχουν αναπτυχθεί, το νοητικό σώμα θα γίνει τόσο αιθέριο και διεισδυτικό, ώστε θα αρχίσει επιτέλους να καταλαβαίνει τη θεϊκή σοφία, το αστρικό σώμα θα είναι ικανό να τρέφει τα πιο ευγενικά και τα πιο ανιδιοτελή συναισθήματα, και το φυσικό σώμα θα έχει όλες τις δυνατότητες να ενεργεί, τίποτα δε θα του αντιστέκεται.

Καθώς δεν υπάρχει αληθινός διαχωρισμός ανάμεσα στις δύο φύσεις, η ατομικότητα επιζητά πάντα να επηρεάζει την προσωπικότητα προς το καλό. Αλλά η προσωπικότητα, που θέλει να είναι ανεξάρτητη και ελεύθερη, δεν κάνει παρά του κεφαλιού της, δεν υπακούει, παρά μόνο πολύ σπάνια, στις παρορμήσεις που έρχονται από ψηλά. Αν και εμψυχώνεται, αναζωογονείται, τρέφεται, υποστηρίζεται από την ατομικότητα, αντιστέκεται σ’ αυτή, μέχρι την ημέρα που, επιτέλους, χάρη στις προσπάθειες του ανθρώπου που εργάζεται με αποφασιστικότητα, ακρίβεια και επιμονή προς αυτή την κατεύθυνση, η ατομικότητα πετυχαίνει να εισχωρήσει μέσα στην προσωπικότητα για να την ελέγχει, και να την κυριαρχεί. Τότε, η προσωπικότητα γίνεται τόσο εξυπηρετική και υπάκουη ώστε γίνεται πια ένα με την ατομικότητα. Αυτή είναι η πραγματική συγχώνευση, ο αληθινός γάμος, η αληθινή αγάπη .

Να ακριβώς αυτό που ονομάζεται, στην εσωτερική Επιστήμη, να κατορθώσεις να «ενώσεις τα δύο άκρα». Το ένα από αυτά είναι η προσωπικότητα, που είναι τριπλή, σαν τον Κέρβερο, το σκύλο με τα τρία κεφάλια που φύλαγε την είσοδο στις Κολάσεις, και το άλλο άκρο είναι η ατομικότητά μας, που είναι επίσης μια τριάδα, η θεϊκή μας φύση.>>

<<Στην αρχή των πάντων υπάρχει το Πνεύμα − να μια αλήθεια που πρέπει να τη διατηρείτε μέσα σας παρούσα. Όταν όμως το Πνεύμα θέλησε να εκδηλωθεί, χρειάστηκε να κατασκευάσει μέσα κίνησης προσαρμοσμένα στις περιοχές της ύλης τις όλο και περισσότερο πυκνές στις οποίες θα κατέβαινε. Ονομάζουμε αυτά τα μέσα κίνησης σώματα. Αυτά είναι από τα πιο αιθέρια προς τα πιο πυκνά, τα σώματα: ατμικό, βουδικό, αιτιατό, που αντιστοιχούν στην ανώτερή μας φύση, την ατομικότητα*, και μετά τα σώματα νοητικό, αστρικό, και φυσικό που αντιστοιχούν στην κατώτερή μας φύση, την προσωπικότητα*. Τα σώματα φυσικό, αστρικό (ή σώμα του συναισθήματος) και νοητικό (ή σώμα της σκέψης) αντιπροσωπεύουν σ’ ένα κατώτερο επίπεδο τα σώματα ατμικό, βουδικό και αιτιατό.>>